Όταν ερμηνεύει κανείς ένα φαινόμενο, δε σημαίνει απαραίτητα πως το δικαιολογεί,  δε σημαίνει πως θα έκανε και αυτός το ίδιο. Αυτά που είπε ο Δρίτσας προχθές, πως η ελληνική κοινωνία δηλαδή δεν ένιωσε ποτέ τρομοκρατημένη από τη δράση της 17ης Νοέμβρη (άσχετα που μετά προσπάθησε ο ίδιος να τα μαζέψει, γιατί φαίνεται πως ο Τσίπρας του τράβηξε το αυτί), ούτε ψέμα είναι, ούτε είναι ο πρώτος που τα είπε. Και ανάμεσα σε αυτούς που τα έχουν έχουν πει, ήταν και μέλη της συντηρητικής, όπως συνηθίζεται να την αποκαλούμε , παράταξης

Η Εφημερίδα των Συντακτών, σε σημερινό της άρθρο, θυμίζει παλιότερες παρόμοιες δηλώσεις στελεχών από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Και μόνο το γεγονός ότι όλοι δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε με τα δικά μας λόγια και χρησιμοποιούμε λόγια άλλων, αποδεικνύει το μέγεθος του φόβου πως αυτός που θα μιλήσει θα χαρακτηριστεί αυτόματα ως οπαδός της τρομοκρατίας. Αποδεικνύει πως η ποινικοποίηση της γνώμης είναι πιο κοντά από ποτέ

Ο Αν. Παπαληγούρας, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα θα αναλάμβανε το υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση της Ν.Δ., σε άρθρο που γράφτηκε στην «Καθημερινή» στις 31.7.1988 διαπίστωνε με απογοήτευση πως ο ελληνικός λαός ανέχεται την τρομοκρατία ως πολιτική πράξη: Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί μόλις έναν μήνα μετά τη δολοφονία από τη 17η Νοέμβρη του Αμερικανού ναυτικού ακολούθου Ουίλιαμ Νορντίν

Γράφει επ’αυτού:

«Το κράτος απέδειξε την ανεπάρκειά του και οι πολιτικές δυνάμεις την ανυπαρξία τους. Και η κοινωνία; Η κοινωνία, για μια ακόμη φορά, επέδειξε την αδιαφορία της. Αν το κράτος δεν μπορεί τίποτε το σοβαρό να κάνει, αν οι πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτε το σοβαρό να πουν, σοβαρό είναι μόνο το φαινόμενο της γενικής απάθειας, που κάνει το σύνολο της κοινωνίας μας να μοιάζει με τυμπανιαίο πτώμα που δεν αντιδρά σε τίποτα.

Στις τελευταίες, μάλιστα, τρομοκρατικές εκδηλώσεις και ειδικότερα στην περίπτωση της δολοφονίας του Αμερικανού ακολούθου, η απάθεια αυτή υποδηλώνει μια βαθύτερη - αλλά εύκολα αισθητή από όλους μας - ανοχή του κοινωνικού σώματος έναντι της τρομοκρατίας ως πολιτικής πράξης. Ανοχή, που στην ουσία ισοδυναμεί με υπόθαλψη της τρομοκρατίας. Γιατί κανένα αστυνομικό μέτρο σε μια δημοκρατική χώρα, κανένα αντιτρομοκρατικό νομοσχέδιο ή ειδικό σώμα, δεν αρκεί για να εξαρθρώσει την πολιτική τρομοκρατία, όταν το ίδιο το κοινωνικό έδαφος δεν την αποβάλλει...».

Αν κάποιος θέλει να λύσει ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το παραδεχτεί. Και το πρόβλημα, εκτός από τη δράση της 17ης Νοέμβρη, είναι και οι αιτίες που τη γέννησαν, οι οποίες εξηγούν και την ταύτιση ενός μέρους της κοινωνίας με τη δράση της. Ο Αν. Παπαληγούρας μπορούσε τουλάχιστον να το δει. Ο δικός μας , ο ανέμελος πρωθυπουργός, δε θέλει ούτε να βλέπει ούτε να ακούει. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που διαχειρίζεται την πανδημία. Στα τυφλά