Απόδειξη του γεγονότος πόσο υπανάπτυκτο πολιτικά, πολιτιστικά και ηθικά είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, αποτελεί το γεγονός πως είναι σε θέση να αποδεχτεί πως ένας αστυνομικός έχει το δικαίωμα να πυροβολήσει και να σκοτώσει έναν άοπλο πολίτη, αρκεί να πειστεί πως ήταν παραβατικός. Αυτό το υπανάπτυκτο τμήμα της κοινωνίας είναι που έχει βάλει στη Βουλή ανθρώπους όπως τον  Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος δεν δίστασε να δώσει συγχαρητήρια σε εφτά αστυνομικούς που γάζωσαν με 38 σφαίρες τρεις άοπλους ανθρώπους

Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία στο Πέραμα του 18χρονου άοπλου Ρομά, συνοδηγού σε κλεμμένο αυτοκίνητο, θυμηθήκαμε πολλές ανάλογες περιπτώσεις εκτέλεσης άοπλων πολιτών από αστυνομικούς. Μία από αυτές ήταν και η δολοφονία του 28χρονου μουσικού Θοδωρή Γιάκα

Στις 10 Ιανουαρίου 1994, ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκότωσε με 4 σφαίρες πισώπλατα τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων και τράπηκε σε φυγή. Μπροστά στο γεγονός πως ο δολοφονημένος δεν βαρυνόταν με το παραμικρό αδίκημα, η ηγεσία της αστυνομίας φρόντισε να διαρρεύσει ότι το θύμα «είχε ψυχολογικά προβλήματα»…

O αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης, καταδικάστηκε από το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο σε φυλάκιση τεσσάρων ετών και τριών μηνών για ανθρωποκτονία από αμέλεια καθ’ υπέρβασιν ορίων άμυνας. Ένα μήνα μετά αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας, ενώ πρωτοδίκως είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη δέκα ετών και έξι μηνών με αναστολή. Μόνο εμείς νομίζουμε πως κάτι δεν πάει καλά σε αυτή την απόφαση; 

Από το χρονολόγιο στο fb του καθηγητή Γιώργου Θαλάσση, αντιγράφουμε και θυμόμαστε μια από τις πολλές καταχωνιασμένες ιστορίες αστυνομικής βαρβαρότητας:

Στις 10 Ιανουαρίου είχα γράψει για τη δολοφονία του νεαρού μουσικού Θοδωρή Γιάκα το 1994 από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη, ο οποίος κατάφερε τελικά να αποφύγει τη φυλάκιση.

Τα στοιχεία που είχαμε για τη ζωή και τη δολοφονία του Θοδωρή ήταν ελάχιστα και είχα διατυπώσει την παράκληση όποιος/α γνωρίζει κάτι να μας διαφωτίσει, ώστε να βγάλουμε τον Θοδωρή (και όλα τα υπόλοιπα θύματα της αστυνομικής βίας) από την αφάνεια και τη λήθη.

Η αγαπητή φίλη Τιάνα Ανδρέου αμέσως μου έγραψε ότι θα μου στείλει πληροφορίες και φωτογραφίες, που θα ζητούσε από κοινούς φίλους και την ξαδέλφη του Θοδωρή.

Η Τιάνα μου έστειλε ένα πολύ συγκινητικό και κατατοπιστικό κείμενο, από το οποίο θα παραθέσω πολλά αποσπάσματα. Παραλείπω αυτά που αναφέρονται σε πολύ προσωπικά δεδομένα.

«Η φίλη μου η Δόμνα είναι η κολλητή μου φίλη από το λύκειο. Μαζί τελειώσαμε και από αυτή γνώρισα το Θοδωρή και την παρέα του. Η Μαίρη είναι η ξαδέλφη του και πήγαινε κι αυτή στο ίδιο σχολείο, όμως δεν κάναμε παρέα.

Το σχολείο που τελειώσαμε είναι το 9ο Λύκειο Πειραιά, ο Θοδωρής ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και ήδη ήταν αφοσιωμένος στις σπουδές της κιθάρας. Είχε πολύ ταλέντο και επειδή ήταν και από πολύ φτωχή οικογένεια σπούδαζε και παράλληλα έκανε μαθήματα σε παιδιά. Το μόνο που τον ενδιέφερε όταν τέλειωσε το σχολείο (το 1984) ήταν οι σπουδές του και αφιέρωνε πολύ χρόνο στη μελέτη...

...Εγώ, όταν τελειώσαμε το λύκειο, απομακρύνθηκα από τις σχολικές παρέες και έτσι δεν είχα καμία επαφή μαζί τους όταν τον σκότωσαν. Είδα στις ειδήσεις των 12μμ ότι ψυχοπαθής επιτέθηκε με σουγιά σε αστυνομικό και ο αστυνομικός τον σκότωσε ευρισκόμενος σε άμυνα. Δείξανε την ταυτότητα με τη φωτογραφία του, είπανε το όνομα, αλλά πιστέψτε με, όπως όλοι όσοι το είδαμε στις ειδήσεις, δεν φαντάστηκα ότι ήταν ο Θοδωρής. Λέω θα είναι συνωνυμία ή κάποιος ξάδελφος του. Δυστυχώς και η μητέρα του το έμαθε από τις ειδήσεις.

Λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία έγινε μία εκδήλωση στη μνήμη του στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Εκεί ξαναβρέθηκα μετά από πολύ καιρό με τη φίλη μου τη Δόμνα, η οποία είχε κρατήσει τη σχέση με τις παρέες και μου είπε τι ακριβώς είχε συμβεί, αν και ήδη είχαν μαθευτεί κάποια πράγματα.

Ο Θοδωρής πέρναγε μία περίοδο έντονου στρες και έβγαινε για μεγάλους περιπάτους, Συνήθιζε να γυρνάει στον Πειραιά από το Μοσχάτο όπου και έγινε η δολοφονία. Το πιο πιθανό είναι ότι βρέθηκε στο σημείο και πέτυχε τους μπάτσους σε φάση κάποιας ύποπτης συναλλαγής. Είναι κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, όμως ο τρόπος που τον σκότωσαν δείχνει ότι κάτι είδε, φοβήθηκε, το έβαλε στα πόδια και τον κυνήγησαν. Τον σκότωσαν με 4 σφαίρες, η πρώτη στα γόνατα τον ρίχνει κάτω, άρα ήταν πλέον ξαπλωμένος, όταν δέχτηκε τις υπόλοιπες 3. Του πέρασαν χειροπέδες και συνέχισαν να τον πυροβολούν ενώ ήταν πεσμένος κάτω. Όλα τα τραύματα είναι με φορά από πάνω προς τα κάτω, και οι πυροβολισμοί ήταν πισώπλατοι που σημαίνει ότι ήθελαν να τον σκοτώσουν και ενώ ήταν ακίνητος πλέον τον κλώτσαγαν για να βεβαιωθούν ότι είχε πεθάνει. Η τελευταία σφαίρα ρίχτηκε στην πλάτη και διαπέρασε την κλείδα του. Υπάρχει και μία μαρτυρία ενός Ζητά ο οποίος βρέθηκε στο σημείο και είπε ότι είδε να τον κλωτσάνε.

Ο Λαγογιάννης ήταν σίγουρα σε κυκλώματα διακίνησης και υπήρχαν καταγγελίες για τη βίαιη συμπεριφορά του. Δούλευε και ταξιτζής και υπήρχε καταγγελία ότι είχε βγάλει όπλο και είχε απειλήσει πελάτη σε διαδρομή.

Μέσα σε λίγες ώρες στήθηκε μία απίστευτη σκευωρία. Η ιστορία με το σουγιά είναι προφανώς κατασκευασμένη και δεν αποδείχτηκε ποτέ στο δικαστήριο, το μόνο που βρέθηκε επάνω του ήταν οι πένες της κιθάρας του.

Το χειρότερο απ' όλα ήταν η ίδια η δίκη. Κλασική περίπτωση παρωδίας, όπου δικάστηκε το θύμα και όχι ο θύτης. Ο εισαγγελέας ήταν εξοργιστικός μιας και πρότεινε την πλήρη απαλλαγή του Λαγογιάννη ενώ ο Θοδωρής διασύρθηκε στα μάτια της μητέρας του και όλου του ακροατήριου. Η μητέρα του δεν τον είδε ποτέ, το φέρετρο παραδόθηκε σφραγισμένο και χρειάστηκε να υποστεί και το βασανιστήριο της δίκης. Δυστυχώς, πέρα από κάποια μικρή δημοσιότητα το θέμα δεν πήρε τις διαστάσεις που έπρεπε, ούτε έγινε κάποια κινητοποίηση έξω από το δικαστήριο... τελικά μετά την έφεση η μητέρα του πήρε μία αποζημίωση από το Δημόσιο που δεν ήθελε, γιατί αυτά τα λεφτά δεν μπορούσαν να εξαγοράσουν τη ζωή του Θοδωρή. Πέθανε από καρκίνο κάποια χρόνια αργότερα, πικραμένη γιατί ο Θοδωρής δε δικαιώθηκε ποτέ.

Είναι πολύ δύσκολο να γράφω γι' αυτό, εσείς το καταλαβαίνετε περισσότερο απ' όλους νομίζω.

Όμως είναι και μία ανακούφιση ότι τελικά κάποιοι θα μάθουν την ιστορία του Θοδωρή, που ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος που δολοφονήθηκε με φριχτό τρόπο και όχι κάποιος ψυχοπαθής που είχε αποδράσει από το τρελοκομείο...»