Κάπως έτσι σκέφτεται το μέλλον του ο Κώστας Τζανέτος, φοιτητής της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού, μιλώντας μας από τις φυλακές της Πάτρας. Μόλις 33 χρόνων, βρίσκεται στην 25η μέρα απεργίας πείνας διεκδικώντας το θεσμοθετημένο δικαίωμά του να παρακολουθήσει τα εργαστηριακά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Στα 6 χρόνια που βρίσκεται φυλακή λόγω καταδίκης για πλημμελήματα και ληστεία με ψεύτικο όπλο, τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο στις φυλακές της Αυλώνας και έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις με επιτυχία.

Βραβεύτηκε από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το ίδρυμα Μαραγκοπούλου  για τα  δικαιώματα του ανθρώπου, ενώ είχε  προσκληθεί να παραστεί και να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων μαζί τον καθηγητή του, Πέτρο Δαμιανό.

Παρά το γεγονός ότι πληροί, όπως αναφέρει ο ίδιος, όλες τις προϋποθέσεις, οι υπεύθυνοι αρνούνται τόσο τη μεταφορά του από τις φυλακές Πάτρας στις φυλακές Κορυδαλλού με την αιτιολογία της υπερπληρότητας, όσο και την παρακολούθηση των εργαστηριακών μαθημάτων της σχολής του με ηλεκτρονική επιτήρηση ( ηλεκτρονικό " βραχιόλι").

Από τον Gerard Robert «Bobby» Sands μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), αλλά και εκλεγμένος στο Βρετανικό Κοινοβούλιο που έχασε τη ζωή του το 1981 μετά από εξήντα έξι ημέρες απεργίας πείνας  αγωνιζόμενος για την άρση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των Ιρλανδών πολιτικών κρατούμενων από τη Βρετανική κυβέρνηση, έως την «άρνηση διατροφής» το 1909 από τις Αγγλίδες «σουφραζέτες» με σκοπό να χαρακτηριστούν πολιτικές κρατούμενες, η απεργία πείνας έγινε το έσχατο μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Από τον  Μαχάτμα Γκάντι το 1930  έως τις γυναίκες στις φυλακές Αβέρωφ και τους πολιτικούς κρατούμενους στη Μακρόνησο, η απεργία πείνας είναι η ύστατη εναντίωση στην πολιτική και κρατική αναλγησία.

"Αντέχω ακόμα" απαντάει ο Κώστας στην ερώτηση πώς νιώθει. " Έχω κάνει κι άλλες φορές απεργία πείνας. Όσοι όμως κάνουν, παθαίνουν ζημιά "

Ο Κώστας θέλει, στο μέλλον, να βρεθεί έξω. Άνθρωπος, όπως είπε, ανάμεσα σε ανθρώπους.

Άραγε πόσο ανθρώπινο είναι το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα που αναγκάζει ένα νέο άνθρωπο να υποβάλει το σώμα του σε ένα τέτοιο φριχτό βασανιστήριο ;

Άραγε πόσο άνθρωποι είμαστε και όλοι εμείς που κλείνουμε συνεχώς τα μάτια και προσπερνούμε κάθε αδικία που συμβαίνει σε άλλον, λησμονώντας ότι αύριο μπορεί να είναι η δική μας σειρά να μας προσπεράσουν και να μας αγνοήσουν;