Κανείς δεν αντιλέγει ότι υπάρχει μείζον θέμα με την Τουρκία, η οποία νιώθει πως έχει μεγαλώσει και πως μπορεί να παίζει το ρόλο του χωροφύλακα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και να επιβάλλει τις θέσεις της μέσω της στρατιωτικής ισχύος
Σε αυτήν όμως την όντως ανησυχητική κατάσταση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία εδώ και δεκαετίες δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει για το δίκαιο των θέσεών της ούτε να εξασφαλίσει διεθνείς συμμαχίες στέρεες και συνεπείς, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για την Τουρκία. Αντίθετα, βλέπουμε συμμαχίες και συμφωνίες που χτίζονται βιαστικά και χωρίς καμμία διακομματική συνεννόηση και διαβούλευση. Βλέπουμε τυχάρπαστες και θνησιγενείς "συμμαχίες" με την Αίγυπτο, με τα Εμιράτα (!) , με το Ισραήλ ενώ εσχάτως επανέκαμψε και το διαχρονικό - και πολύ καλό όμως για να είναι αληθινό - σύνθημα "Ελλάς -Γαλλία- Συμμαχία"
Ας πάμε στο πρώτο θέμα, περί του δικαίου των θέσεών μας. Αν εξαιρέσουμε πως οι δυτικές χώρες καταδικάζουν τον εντελώς προκλητικό τρόπο με τον οποίο δρα αυτό τον καιρό η Τουρκία, επί της ουσίας των ζητημάτων δεν παίρνουν θέση. Όλοι μιλούν για την ανάγκη διαλόγου προκειμένου να λυθούν οι μεταξύ μας διαφορές. Άλλοι μάλιστα, όπως οι Αμερικανοί, μιλούν για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ενώ ακόμη και οι όψιμοι σύμμαχοί μας, οι Γάλλοι, αφού καταγγείλλουν το θράσος της Τουρκίας και παρόλο που εκφράζουν τη στήριξή τους στην Ελλάδα, δε διστάζουν να μιλούν για υπερβολικές θαλάσσιες απαιτήσεις της χώρας μας.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Δύο τινά. Ή δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε ούτε έναν για το δίκαιο των θέσεών μας ή ότι δεν έχουμε και τόσο δίκιο για όλα τα θέματα. Ό,τι και από τα δύο και αν συμβαίνει, οι ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών της χώρας είναι τεράστιες. Όσο λέμε ή όσο νομίζουμε πως το μοναδικό ζήτημα που βρίσκεται σε εκκρεμότητα αυτή τη στιγμή με την Τουρκία και χρειάζεται επίλυση είναι το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας (στην πραγματικότητα, μάλλον εννοούν την ΑΟΖ, η οποία ως έννοια περιλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα), τόσο θα συμπεριφερόμαστε όπως η στρουθοκάμηλος που βουτάει το κεφάλι της στην άμμο, για να μη βλέπει τον κίνδυνο.
Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
