Κανείς δεν αντιλέγει ότι υπάρχει μείζον θέμα με την Τουρκία, η οποία νιώθει πως έχει μεγαλώσει και πως μπορεί να παίζει το ρόλο του χωροφύλακα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και να επιβάλλει τις θέσεις της μέσω της στρατιωτικής ισχύος
Σε αυτήν όμως την όντως ανησυχητική κατάσταση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και η ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία εδώ και δεκαετίες δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει για το δίκαιο των θέσεών της ούτε να εξασφαλίσει διεθνείς συμμαχίες στέρεες και συνεπείς, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για την Τουρκία. Αντίθετα, βλέπουμε συμμαχίες και συμφωνίες που χτίζονται βιαστικά και χωρίς καμμία διακομματική συνεννόηση και διαβούλευση. Βλέπουμε τυχάρπαστες και θνησιγενείς "συμμαχίες" με την Αίγυπτο, με τα Εμιράτα (!) , με το Ισραήλ ενώ εσχάτως επανέκαμψε και το διαχρονικό - και πολύ καλό όμως για να είναι αληθινό - σύνθημα "Ελλάς -Γαλλία- Συμμαχία"
Ας πάμε στο πρώτο θέμα, περί του δικαίου των θέσεών μας. Αν εξαιρέσουμε πως οι δυτικές χώρες καταδικάζουν τον εντελώς προκλητικό τρόπο με τον οποίο δρα αυτό τον καιρό η Τουρκία, επί της ουσίας των ζητημάτων δεν παίρνουν θέση. Όλοι μιλούν για την ανάγκη διαλόγου προκειμένου να λυθούν οι μεταξύ μας διαφορές. Άλλοι μάλιστα, όπως οι Αμερικανοί, μιλούν για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ενώ ακόμη και οι όψιμοι σύμμαχοί μας, οι Γάλλοι, αφού καταγγείλλουν το θράσος της Τουρκίας και παρόλο που εκφράζουν τη στήριξή τους στην Ελλάδα, δε διστάζουν να μιλούν για υπερβολικές θαλάσσιες απαιτήσεις της χώρας μας.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Δύο τινά. Ή δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε ούτε έναν για το δίκαιο των θέσεών μας ή ότι δεν έχουμε και τόσο δίκιο για όλα τα θέματα. Ό,τι και από τα δύο και αν συμβαίνει, οι ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών της χώρας είναι τεράστιες. Όσο λέμε ή όσο νομίζουμε πως το μοναδικό ζήτημα που βρίσκεται σε εκκρεμότητα αυτή τη στιγμή με την Τουρκία και χρειάζεται επίλυση είναι το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας (στην πραγματικότητα, μάλλον εννοούν την ΑΟΖ, η οποία ως έννοια περιλαμβάνει την υφαλοκρηπίδα), τόσο θα συμπεριφερόμαστε όπως η στρουθοκάμηλος που βουτάει το κεφάλι της στην άμμο, για να μη βλέπει τον κίνδυνο.
Ας πάμε όμως και στο δεύτερο θέμα, περί του όψιμα εμφανισθέντος συμμάχου μας, της Γαλλίας. Ενός συμμάχου που στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων υπήρχε πάντα - αρκεί να θυμηθούμε το διαχρονικό σύνθημα "Ελλάς, Γαλλία, συμμαχία", το οποίο δυστυχώς για μας δεν είχε ποτέ καμμία βάση αλήθειας. Αλλωστε οι συμμαχίες χτίζονται μεταξύ ισότιμων εταίρων και όχι μεταξύ δυνατού και επαίτη.
Καλό λοιπόν θα ήταν να μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τους λόγους αυτής της περίεργης και όψιμης "αγάπης". Λόγοι που δεν έχουν καμμία σχέση με αυτό που θα ονομάζαμε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, η οποία είναι μια έννοια που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ίσως υπήρχε κάποτε, όταν οι χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης ήταν λίγες και ως εκ τούτου η Ένωση ήταν πιο συμπαγής. Ίσως υπήρχε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Τώρα, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο ένωση δεν είναι και στην πραγματικότητα οδεύει προς τη διάσπαση
Επιστρέφοντας λοιπόν στην όψιμη αγάπη της Γαλλίας προς τη χώρας μας, ας μην ξεχνάμε πως
α) οι πωλήσεις όπλων που θα κάνει η Γαλλία στην Ελλάδα είναι επιπέδου δισεκατομμυρίων ευρώ, κάτι που σημαίνει παράταση της οικονομικής υποδούλωσης της χώρας μας για πολλές δεκαετίες ακόμη (και έπεται συνέχεια)
β) Μία από τις μεγάλες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις έρευνες για πετρέλαιο στην Ανατολική Μεσόγειο - και ειδικά στην Ελλάδα - είναι ο γαλλικών συμφερόντων πετρελαϊκός κολοσσός της Τotal. Δε θα μπορούσε λοιπόν η Γαλλία να αφήσει τα πράγματα να φύγουν από τον έλεγχό της και τη δική της εταιρεία στην τύχη της.
Τώρα, βέβαια, αν κάποιος νομίζει πως εξωτερική πολιτική είναι να εξασφαλίζει συμμαχίες ανταμείβοντας τον "προστάτη" του με το να αγοράζει όπλα από αυτόν και να δίνει δουλειά σε εταιρείες του, καλό είναι να του πούμε πως αυτός που ασκεί τέτοιου είδους προστασία ονομάζεται νταβατζής και πως αυτός που την απολαμβάνει ονομάζεται πόρνη
γ) Δεν πρέπει τέλος να ξεχνάμε την παραδοσιακή εμπλοκή της Γαλλίας σε όλη τη Νότια Μεσόγειο. Όλη η Βόρεια και η Βορειοδυτική Αφρική ήταν κάτω από την κατοχή της Γαλλίας μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες. Όταν το Παρίσι έχτιζε το μύθο της πόλης του φωτός, του έρωτα, της ξεγνοιασιάς, της ελεύθερης ζωής, των μποέμ καλλιτεχνών, τα γαλλικά στρατεύματα έκαναν εγκλήματα στις χώρες αυτές. Αλλά και η Συρία και ο Λίβανος ήταν για δεκαετίες υπό γαλλική κατοχή. Ενδεικτικό της επιρροής της γαλλικής κατοχής είναι το αίτημα δεκάδων χιλιάδων Λιβανέζων, μετά την καταστροφική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυττού, να επανέλθει η χώρα κάτω από γαλλική διοίκηση. (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ένας λαός να θέλει την υποδούλωσή του σε άλλον, τη στιγμή που χάθηκαν χιλιάδες αγωνιστές για να κερδίσει αυτός ο λαός την ανεξαρτησία του)
Δε θα μπορούσε, λοιπόν, η Γαλλία, ειδικά μετά την - έστω μερική, έστω προσωρινή - απεμπλοκή της Αμερικής, να αφήσει την περιοχή στα χέρια άλλης αναδυόμενης και αφερέγγυας δύναμης, όπως είναι αυτή τη στιγμή η Τουρκία
Καλό λοιπόν θα ήταν οι πολίτες αυτής της χώρας, της Ελλάδας, να έρθουν επιτέλους σε επαφή με την πραγματικότητα. Να μη βυθίζουν το κεφάλι στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι. Να μην περιμένουν ξένους προστάτες που θα τους σώσουν. Ας πιστέψουν στις δικές τους δυνάμεις και ας δουλέψουν πάνω σ΄ αυτό. Αν νομίζουν πως έχουν δίκιο, ας μη διστάζουν να ζητούν τη μεσολάβηση των Διεθνών Δικαστηρίων. Ας πάψουν να νομίζουν πως οι συζητήσεις και οι εκατέρωθεν συμβιβασμοί αποτελούν προδοσία. Ας πάψουν να βλέπουν παντού προδότες, ανθέλληνες (!) και σκοτεινά σχέδια αφελληνισμού και ισλαμοποίησης. Ας μάθουν να μελετούν και να ενημερώνονται. Ας επιστρέψουν στον ορθό λόγο και στην κοινή λογική.
Ζητάμε πολλά, όμως, έτσι;
Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
