Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Στον «πολιτικά ορθό» (politically correct) κόσμο μας, από το 2010 και εντεύθεν, μάθαμε να ισχυριζόμαστε πως υπάρχουν κανόνες. Κανόνες για κάθε παιχνίδι, όπως στα επιτραπέζια ή εκείνα της πράσινης τσόχας ή εκείνα του γηπέδου, κλειστού ή ανοιχτού. Ακόμα και στο πολύ πιο ενδιαφέρον, παιχνίδι της νομής της πολιτικής εξουσίας. Όπως και να ‘ναι, στα πάντα υπάρχουν πια κανόνες και οι κανόνες είναι για να τηρούνται σε έναν πολιτικά ορθό κόσμο. Η τήρηση των κανόνων του κάθε παιχνιδιού δεν συνεπάγεται και τήρηση των νόμων που διέπουν μία κοινωνία, είτε αυτοί είναι γραπτοί είτε είναι άγραφοι. Ακόμα και ένας αποστειρωμένος και πολιτικά ορθός κόσμος που έχει τους κανόνες του, μπορεί να παραβλέπει ή να παρακάμπτει κατά το δοκούν τους νόμους, ακόμα και αν αυτοί διέπουν το μεγάλο παιχνίδι της εξουσίας των οργανωμένων θεσμών επί του Ανθρώπου.
Οι κανόνες για να επιτύχει κανείς ως διεφθαρμένος δήμαρχος είναι απλοί. Κλέψε όσο μπορείς και συγκέντρωσε μεγάλο ποσό χρημάτων στον λογαριασμό σου στην Ελβετία ή όπου αλλού μπορείς να κρατήσεις τα κέρδη σου μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και –κυρίως- την Εφορία.. Δωροδόκησε, εξαπάτησε, βοήθα κατασκευαστικές ή άλλες εμπορικές εταιρείες. Εξασφάλισε εικονικά ή εντελώς πλαστά τιμολόγια. Εξασφάλισε μία επίφαση δημοκρατίας σε ένα σώμα ή ένα συμβούλιο το οποίο διατηρείς υπό τον έλεγχο σου με οικονομικά ανταλλάγματα, υποσχέσεις ή ακόμα και εκβιασμούς. Προώθησε τα συμφέροντα σου πάντα υπό το κάλυμμα, την επίφαση της ανάπτυξης και της προόδου. Κατασκεύασε συναίνεση ελέγχοντας με τους ίδιους τρόπους τα μέσα ενημέρωσης ή φτιάξε δικά σου, καινούργια μέσα. Γίνε ο έμπιστος (εντός των ορίων του δικού σου συμφέροντος) της κεντρικής εξουσίας, ακόμα και αν χρειαστεί να μοιραστείς τα κέρδη – όπως και τη διαφθορά- με τους άλλους παίκτες της κεντρικής σκηνής.
Όλα τα παραπάνω είναι βασικές δεξιότητες για τη διαχείριση καταστάσεων που καλείσαι να αντιμετωπίσεις ως παίκτης του δημοφιλούς (από το 2015) παιχνιδιού «Ο διεφθαρμένος δήμαρχος». Πρόκειται για μία εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα (Android και iOS) που έφτιαξαν 3 νέοι Ισπανοί το 2015.
Χαρακτηριστικές είναι οι «παραινέσεις» που δίνει η «κάρτα του παιχνιδιού, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τα εξής:
Και να θυμάστε, το να σκέφτεστε μόνοι σας είναι κακό για την υγεία σας
Ξέρετε ήδη ποιον να ψηφίσετε, σωστά;
Εγκαινιάζεται αυτό το χαριτωμένο μπάλωμα
Ο Λόπεθ Κάμπα, εκ των δημιουργών του παιχνιδιού, λέει σε συνέντευξη που παραχώρησε για τις καταστάσεις που περιλαμβάνονται στην εφαρμογή: «Είναι σχεδόν όλες εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα. Καθημερινά, όταν βλέπουμε τηλεόραση, εμφανίζεται και μια νέα υπόθεση διαφθοράς. Το παιχνίδι θα συνεχίσει να εξελίσσεται και να εμπλουτίζεται με φράσεις διάσημων... διεφθαρμένων».
Έτσι, ο «δήμαρχος» θα εμφανίζεται να απαντά στον δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη για την ύποπτη εξαφάνιση δημόσιων πόρων: «Θα διεξάγω όλες τις αναγκαίες έρευνες για να μάθουμε ποιος έκλεψε τα χρήματα» ή «Το δημοτικό συμβούλιο, στο οποίο δεν μετέχω, το αποφάσισε» ή «Το λάθος είναι της προηγούμενης διοίκησης» ή «Κάποιοι θέλουν να με βλάψουν» και άλλα ωραία και …γνωστά.
Οι τρεις δημιουργοί του παιχνιδιού διαβεβαιώνουν ότι για το πρώτο εξάμηνο κυκλοφορίας του παιχνιδιού δεν είχαν κερδίσει ούτε μισό ευρώ από το παιχνίδι τους. Φυσικά μπορούν να ελπίζουν σε κέρδη μετά την αναμενόμενη μετάφραση και κυκλοφορία του παιχνιδιού στην Ελλάδα.
Πηγές:
Corrupt Mayor Clicker (το λινκ της εφαρμογής από το Google Play)
Το δεκαπεντάμηνο που έρχεται θα είναι μία εκλογική χρονιά. Θα είναι μία χρονιά που η δημοκρατία θα (ξανά-) γιορτάσει. Κάλπες παντού, κάλπες για όλα τα γούστα. Μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουλίου έρχονται εκλογές βουλευτικές, με ισχυρά ενδεχόμενη επανάληψη τους σε δεύτερο γύρο. Τον Οκτώβριο έρχονται 2 γύροι αυτοδιοικητικών εκλογών. Και την Άνοιξη του 2024 οι ευρωεκλογές. Να χαίρεσαι να ψηφίζεις και να λυπάσαι τελικά που ψήφισες με λίγα λόγια.
Όλες οι εκλογικές διαδικασίες που έρχονται, από εκείνες των τοπικών κοινοτήτων μέχρι εκείνες που αφορούν στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια», είναι βουτηγμένες σε κάθε λογής λαθροχειρίες που καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία όπως την εννοούσαν οι γεννήτορες της. Στους συμμετέχοντες (και τελικά στην ίδια τη διαδικασία των εκλογών) υπάρχουν λεκέδες που δεν συνάδουν με την καθαρότητα που θα έπρεπε να υπάρχει. Στις εκλογές συμμετέχουν υπόδικοι, συμμετέχουν αξιωματούχοι που κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ίδιας της δημοκρατίας, συμμετέχουν υποψήφιοι που τους σκιάζουν υποψίες για χρηματισμό και διαφθορά. Και αυτό ο νόμος το επιτρέπει αφού το σύστημα των τετραετιών επιτρέπει σ’ αυτόν που βαρύνεται με την υποψία ή την κατηγορία, να είναι ο ίδιος ρυθμιστής και νομοθέτης. Αν για παράδειγμα οι αιρετοί θα μπορούσαν να ανακληθούν αμέσως μόλις προκύψουν ενδείξεις διαφθοράς ή εγκληματικών ενεργειών ή παραλείψεων εις βάρος τους, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Αλλά δεν ζούμε σε «Σοβιετία» για να έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλέσουμε τους ελεγχόμενους. Ζούμε σε αστική δημοκρατία και γι΄ αυτό οι ελεγχόμενοι προστατεύονται και μάλιστα με τη δική μας έγκριση.
Απαιτεί θράσος η εκλογική διαδικασία στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Απαιτεί το θράσος που εκπορεύεται από ελαστικές συνειδήσεις που γνωρίζουν πως το παιχνίδι των εκλογών δεν απαιτεί ακεραιότητα και εντιμότητα ως βασικά εφόδια του κάθε υποψηφίου. Αυτές οι αρετές για επιζώσες συνειδήσεις μόνο, αποτελούν εμπόδιο για τις εκλογικές επιδιώξεις των «αρχόντων». Πως αλλιώς θα μπορούσε για παράδειγμα κάποιος να θέσει υποψηφιότητα όντας υπόδικος ή ακόμα και ύποπτος για εγκλήματα κατά της ίδιας της διαδικασίας; Μόνο αν διαθέτει μία απονεκρωμένη συνείδηση και πλήρη απουσία ενσυναίσθησης. Δηλαδή να μην αισθάνεται ντροπή απέναντι σε αυτούς που καλεί να τον ψηφίσουν ενώ κατηγορείται και ήδη δικάζεται.
Ας ξεκινήσουμε με ένα παράδειγμα από την πρόσφατη «Ευρωπαϊκή εμπειρία» μας για να μην αρχίσουμε από τα πιο κοντινά μας, όπως η αυτοδιοίκηση και η κυβέρνηση που ο κύκλος των υποψηφίων περιλαμβάνει άτομα που φέρουν από καιρό βαρύτατες σκιές και κατηγορίες εις βάρος τους. Πως θα σας φαινόταν αν οι ευρωβουλεύτριες που πρόσφατα πιάστηκαν «κλέπτουσες οπώρας» ζητούσαν εκ νέου την ψήφο σας; Αν τη ζητούσαν τώρα και ενώ δεν έχει εκδικαστεί καμία υπόθεση και φυσικά δεν έχει τελεσιδικήσει. Θα τις ψηφίζατε; Ακόμα και με τα «πλυντήρια της ενημέρωσης» να σας βομβαρδίζουν καθημερινά με το επιχείρημα περί μη τελεσιδικίας των υποθέσεων τους, εσείς θα διατηρούσατε την αποστροφή σας προς τα βαρυνόμενα με υποψίες ή κατηγορίες, πρόσωπα;
Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και για τις αυτοδιοικητικές και τις βουλευτικές εκλογές. Θα ψηφίζατε κάποιον ο οποίος βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για κάποιο έγκλημα ή κάποιον που βαρύνεται με κατηγορίες για υποκλοπές ή για κάλυψη αρπάγων της λαϊκής κατοικίας; Αλλά δεν θέτουμε τέτοιο ερώτημα εμείς. Το ερώτημα οφείλουμε να το θέσουμε στους εαυτούς μας όλοι εμείς, οι ψηφοφόροι. Και η απάντηση που θα δώσουμε στον εαυτό μας θα είναι ενδεικτική για το αν διαθέτουμε ακόμα καθαρή συνείδηση και αν εξακολουθούμε να διατηρούμε ένα υγιές σύστημα αξιών. Στον εαυτό του άλλωστε κανείς δεν μπορεί να πει ψέματα
Είναι δύσκολο πια να αρνηθεί ακόμα και ο πιο «Ευωπαϊκόφρων» το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δομικοί της θεσμοί αποτελούν μήτρα διαφθοράς. Η διαφθορά στις χώρες της Ευρώπης δεν είναι και δεν ήταν ποτέ κάτι ξένο άλλωστε. Από την οριζόντια –στα υψηλά κοινωνικά στρώματα[ διαφθορά των χωρών του Βορρά μέχρι την καθετοποιημένη διαφθορά που διατρέχει όλον τον κοινωνικό ιστό στον Νότο, η διαφθορά αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο των ευρωπαϊκών κρατών και των κοινωνιών τους.
Η παγκόσμια κυριαρχία του τραπεζικού κεφαλαίου δημιουργεί το καλύτερο υπόστρωμα για την ανάπτυξη της διαφθοράς, είτε αφορά τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον δικαστή, τον εφοριακό, τον δημοτικό σύμβουλο, τον βουλευτή και φυσικά τον ευρωβουλευτή. Αναγνωρίζοντας όλοι αυτοί πως ποτέ δεν πρόκειται να πλουτίσουν με τη μισθωτή ή την έντιμη επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ακολουθούν την παλιά και διαρκώς επαληθευόμενη προτροπή, που στην Ελλάδα την χρησιμοποιούμε ως παροιμία: «Δούλεψε να φας και κλέψε για να έχεις». Και στις άλλες χώρες υπάρχουν σχετικές εκφράσεις, ηπιότερες συνήθως, προσαρμοσμένες στον καλβινικό πουριτανισμό των Αγγλοσαξώνων ή την κραταιά ακόμα θρησκοληψία των υπολοίπων Ευρωπαίων.
Στην Ελλάδα η διαφθορά έχει μεγάλη ιστορία. Από τα αρχαία χρόνια υπάρχουν μαρτυρίες για απατεώνες τραπεζίτες, κλέφτες του δημοσίου πλούτου, λιποτάκτες, αποσυνάγωγους, γλείφτες της εξουσίας, δολοπλόκους, δωσίλογους, μαυραγορίτες και λοιπούς αντικοινωνικούς χαρακτήρες. Φυσικά αυτό πέρασε από τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατάκτησης, από την Τουρκοκρατία, από την επαναστατημένη Ελλάδα, από τη ληστοκρατία, τους πολέμους του 20ου αιώνα και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Το κωμικοτραγικό είναι πως έχουμε όλοι επίγνωση του γεγονότος της διαφθοράς αλλά το αρνούμαστε ως αλήθεια, προτιμώντας τη δική μας, κατασκευασμένη, ψευδοϊστορική και «ηρωική» αλήθεια. Τα βιβλία της Ιστορίας μας είναι γεμάτα με φωτεινές σελίδες, μετά όμως από το σχίσιμο των σκοτεινών.
Φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι που θεσμικά αποκρύπτουμε την πραγματική Ιστορία από τα παιδιά μας. Και άλλοι το κάνουν αυτό αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Εμείς όμως αν θέλουμε πράγματι να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας στο θέμα. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην Ιστορία μας αλλά και σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητα μας. Οι ιστορίες διαφθοράς των τελευταίων 40 χρόνων, τα γεγονότα της διαφθοράς, επιπλέουν σταθερά μπροστά μας και πολλαπλασιάζονται με τη βοήθεια και της ανοχής μας, αν όχι της συμμετοχής μας. Γιατί τι άλλο εκτός από συμμετοχή στη διαφθορά, είναι ο ενδόμυχος θαυμασμός πολλών εξ ημών, προς τους διεφθαρμένους; Δεν το ομολογούμε γιατί έτσι «επιβάλλεται» αλλά όλοι έχουμε κάνει την σκέψη «γιατί αυτός/αυτή και όχι εγώ;», Φυσικά πριν κάτι τελικά στραβώσει. Μετά γινόμαστε εισαγγελείς και δήμιοι για τους παραβάτες που μέχρι τότε ζηλεύαμε. Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως βλέποντας τις βαλίτσες της Καϊλή με τις δεσμίδες τα ευρώ, δεν σκέφτηκε κάπως έτσι; Ειδικά σήμερα που ο βίος έχει πάρει τον σκληρό δρόμο της φτώχιας, της ανέχειας, της απελπισίας και η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας ελπίζουν καθημερινά σε κάποιο «Food Pass» ή κάποιο «Life Pass» για να επιβιώσουν.
Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, η μαγιά που θα φουσκώσει το ζυμάρι των γενεών προετοιμάζει τους νέους πρωταγωνιστές, νέων σκανδάλων διαφθοράς. Και το «οργανωμένο» Κράτος δεν διαφέρει πια σε τίποτα από το οργανωμένο έγκλημα, αφού στελεχώνεται από μονάδες που αφενός η επιδίωξη της προσωπικής ή οικογενειακής τους ευωχίας σε συνδυασμό με την εξουσία που τους δίνεται από τους εξουσιαζόμενους, φτιάχνει νέες κοιτίδες διαφθοράς. Αυτό γίνεται ορατό δια γυμνού οφθαλμού αλλά αντί η κοινωνία να επιδιώξει τον κολασμό του φαινομένου και των πρωταγωνιστών, εκείνη (μερικώς ή ολικώς) προσεταιρίζεται τη διαφθορά για να αποκομίσει κάτι από τα «ψίχουλα» που πέφτουν από το τραπέζι της αρπαγής. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθαίνουν, λοιπόν.
Η διαφθορά από την πόλη ξεκινά και στην Ευρώπη ταξιδεύει
Στις 12/12/2022, ο Μιχ. Τρεμόπουλος, πρώην ευρωβουλευτής, συν-εκπρόσωπος των Πράσινων, δημοσίευσε στην Εφημερίδα των Συντακτών ένα άρθρο για την υπόθεση χρηματισμού της Εύας Καϊλή, με τίτλο «Χρηματισμός Εύας Καϊλή: Το μήλο κάτω από τη μηλιά!». Στο άρθρο του ο κ. Τρεμόπουλος εντοπίζει την αφετηρία της δράσης της Εύας Καϊλή στην σχετική προπαίδεια δια της εμπειρίας προφανώς, που έλαβε από τον πατέρα της, Αλ. Καϊλή στο προνομιακό για τη διαφθορά πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Σημειώνει ο Μ. Τρεμόπουλος:
Όσοι παρακολουθούμε από κοντά τον βίο και την πολιτεία του συστήματος Ψωμιάδη, ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο που έχει παίξει ο πατέρας της Εύας, Αλέξανδρος Καϊλής, στη συγκάλυψη των ευθυνών, της αδιαφάνειας και της διαπλοκής που υπήρχε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης.
Φαίνεται, μάλιστα, πως ο πατέρας της Εύας συμμετείχε όχι μόνο στην ηθική ενθάρρυνση της κόρης του για χρηματισμό, αλλά και στη μεταφορά και απόκρυψη του μαύρου χρήματος. Και η αποκάλυψη αυτή είναι πραγματική Κατάρ(α) για την εξέλιξη της δίκης του συστήματος Ψωμιάδη στις 19.1.2023. Μιλάμε για τον βασικό μάρτυρα υπεράσπισης του συστήματος Ψωμιάδη, που τώρα μένει στον αέρα, εκτός και αν ισχυριστεί κώλυμα του ανθρώπου του, επειδή βρίσκεται σε άλλη… δίκη.
Ο Αλέξανδρος Καϊλής συντόνιζε εδώ και χρόνια ένα πολυμελές και ιδιοτελές κύκλωμα στη Νομαρχία και στην Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας. Το κύκλωμα αυτό είχε αναγάγει σε… επιστήμη τους «πρόχειρους διαγωνισμούς» (δηλ. τις απευθείας αναθέσεις), διασπώντας και δίνοντας 465 έργα μέχρι 45.000 ευρώ σε ημετέρους, τα περιβόητα 45άρια. Επιπλέον, μεταξύ άλλων, εξέδιδαν ψευδείς βεβαιώσεις ότι έχουν υλοποιηθεί έργα που δεν έγιναν ποτέ και υπέγραφαν συμβάσεις έργου με πρόσωπα που δεν πατούσαν ποτέ στις υπηρεσίες τους.
Κάποιοι συμμετέχοντες στο… πάρτι έχουν παραπεμφθεί για κακούργημα ως καταχραστές του Δημοσίου, με ζημία εκατομμυρίων ευρώ.
Ο Αλ. Καϊλής κυνήγησε βασικούς μάρτυρες κατηγορίας του συστήματος Ψωμιάδη, όπως ο Ι. Σιάννης, για τον οποίο ζήτησε από τον εισαγγελέα να διεξαχθούν ανακρίσεις εναντίον του για παραβατική συμπεριφορά, ώστε να εξουδετερώσει τις καταγγελίες του υπαλλήλου. Ευτυχώς, όμως, οι ανακρίσεις οδήγησαν σε αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα.
Μετά τις καταγγελίες μας στον οικονομικό επιθεωρητή, ο Καϊλής έκανε έντονες προσπάθειες να μην υπάρξει συνέχεια. Αλλά και μετά την έκδοση του πορίσματος, επιχείρησε να εμποδίσει την παραπομπή σε δίκη. Σε συνεννόηση με το σύστημα Ψωμιάδη, όρισαν, το 2013, ΕΔΕ για τα 45άρια κατά των εμπλεκόμενων υπαλλήλων, με την οποία τους απάλλαξε όλους. Ευτυχώς, όμως, από τον εισηγητή εισαγγελέα το πόρισμα της ΕΔΕ χαρακτηρίστηκε ως αναξιόπιστο. Και εκδόθηκε παραπεμπτικό βούλευμα για τους καταχραστές, με βάση το οποίο γίνεται η δίκη στις 19.1.2023, έπειτα από αλλεπάλληλες αναβολές. Ως βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του συστήματος Ψωμιάδη, ο Αλ. Καϊλής υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει παραβατική συμπεριφορά κανενός!
Η παράγκα που υπήρχε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης ήταν κοινή ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Και ο Αλ. Καϊλής ήταν ένας ακροδεξιός από τα φοιτητικά του χρόνια, που πέρασε στην ΕΠΕΝ, φλερτάρισε με τον Καρατζαφέρη και κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ. Οι γέφυρές του με το σύστημα Ψωμιάδη, όμως, δεν είχαν ιδεολογικό περιεχόμενο. Μετακινήθηκε σε αυτό, όταν άρχισε η παράγκα με τα 45άρια και άλλες δύσοσμες υποθέσεις. Και έγινε αναπληρωτής διευθυντής των Τεχν. Υπηρεσιών της ΝΑΘ, όταν ο Π. Ψωμιάδης εκλέχτηκε περιφερειάρχης (2010), ορίζοντας ταυτόχρονα τον προκάτοχό του ως τεχνικό σύμβουλο του «Ζορό».
Μετά το ξήλωμα του Ψωμιάδη από το αξίωμα, ο Καϊλής παρέμεινε στη θέση του για να αποκρούει ο ίδιος τις καταγγελίες και τους ελέγχους που γίνονταν. Και, μετά τις έγγραφες διαμαρτυρίες μου, αναβαθμίστηκε σε αναπληρωτή γεν. διευθυντή Μεταφορών και Επικοινωνιών -στη θέση αυτή παραμένει μέχρι σήμερα. Και είναι ουσιαστικό αφεντικό σε ένα νευραλγικό πόστο, όπου συναλλάσσονται χιλιάδες πολίτες. Και, παράλληλα, συνέχισε να εμπλέκεται επί της ουσίας στις τεχνικές υπηρεσίες, λόγω «πείρας».
Καμιά ανοχή στα φαινόμενα διαφθοράς! Αυτές τις πολιτικές τις πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό:
Παραθέσαμε το δημοσίευμα του κ. Τρεμόπουλου για να δείξουμε την κλιμάκωση που μπορούν να πάρουν τα φαινόμενα διαφθοράς αν βρουν και πρόσφορο έδαφος. Δεν εξάγουμε μόνο εμείς διαφθορά. Οι «φίλοι και εταίροι» είναι παλιότερες και εμπειρότερες καραβάνες. Έχουν know how που μας κάνει να μοιάζουμε με «κορασίδες παρθεναγωγείου» μπροστά τους. Επίσης έχουν και ισχυρότερους πάτρονες που όμως δεν λένε όχι αν βρουν μία πρόθυμη να τους εξυπηρετήσει Ελληνίδα ευρωβουλευτίνα. Άλλωστε η «κοινή Ευρωπαϊκή μας κουλτούρα» το επιβάλλει!
Παραθέσαμε το άρθρο του κ. Τρεμόπουλου για πολλούς άλλους λόγους επίσης. Ένας από αυτούς είναι για να καταδείξουμε πως δεν υπάρχει πιο χυδαία έκφραση από το «πέφτω από τα σύννεφα» που εκστομίζεται ειδικότερα από Θεσσαλονικείς, αλλά και από άλλους Έλληνες που έμειναν ανυποψίαστοι, ακόμα και όταν βαριές κατηγορίες κατά του συστήματος Παπαγεωργόπουλου και Ψωμιάδη οδήγησαν τον πρώτο στη φυλακή και τον άλλο σε αλλεπάλληλες δίκες και καταδίκες. Πως γίνεται να μην είχαν έστω μία ενοχλητική οσμή που απλωνόταν στην πόλη τους, στα ρουθούνια τους;
Υπάρχει κι άλλος λόγος όμως για την εξέταση –έστω και τώρα- της υπόθεσης του Αλ. Καϊλή αλλά και της κόρης του αφού είχε και ο ίδιος εμπλοκή. Φυσικά είναι κατανοητό πως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη αλλά εξίσου είναι προφανές πως το modus operandi είναι κοινό σε πατέρα και κόρη. Ο λόγος της εκτενούς παράθεσης του άρθρου Τρεμόπουλου είναι η αναφορά στα 45άρια, δηλαδή στις κατατμημένες απευθείας αναθέσεις που μοίραζε το αυτοδιοικητικό σύστημα Ψωμιάδη και την εμπλοκή του Καϊλή μ’ αυτές. Είναι άραγε πάντα αμαρτωλές αυτές οι συμβάσεις; Μάλλον όχι πάντα, αλλά αποτελούν πρώτης τάξης ευκαιρία για να αναρωτηθούν οι πολίτες (και πιο πολύ ως δημότες) επί της ακεραιότητας της κάθε δημοτικής αρχής.
Όπως και να ‘ναι, όλα δείχνουν πως άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας και ουδόλως αγαθών προθέσεων υπάρχουν παντού. Και αν αυτοί στελεχώνουν κυβερνητικές θέσεις, αυτό μπορεί να μην το μάθουμε ή να μην το αποδείξουμε ποτέ. Θα το διαπιστώσουμε εκ των υστέρων, πέφτοντας κι εμείς από τα σύννεφα. Όταν όμως στελεχώνουν αυτοδιοικητικές θέσεις είναι δίπλα μας, με λίγα λόγια θα είμαστε αδικαιολόγητοι να δηλώνουμε την έκπληξη μας στο τέλος. Εκτός αν θέλουμε να πούμε προς τα έξω πως δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Άλλωστε οι δηλωμένοι ως αφελείς έχουν πάντα πειστική δικαιολογία την αφέλεια τους.
Πηγές:
Χρηματισμός Εύας Καϊλή: Το μήλο κάτω από τη μηλιά! ΕΦΣΥΝ 12/12/2022
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
