Το ότι είμαστε μια καρικατούρα χώρας δεν είναι καινούργιο. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα, αυτό που πρόσφατα αποκαλούμε «κανονικότητα», ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για σκιτσογράφους, ευθυμογράφους, κωμικούς και συγγραφείς θεατρικών επιθεωρήσεων, αλλά δεν είναι μια κατάσταση που μπορεί κανείς να συνηθίσει και να προσαρμοστεί εντελώς σ’ αυτήν. Ειδικά αν έχει την ατυχία να ανήκει σε μια «ειδική» κοινωνική ή επαγγελματική μειονότητα.

Ως φροντιστηριακός καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (διδάσκω οικονομικά & κοινωνιολογία), είμαι σε θέση να σας μεταφέρω άπειρες «γλαφυρές» εικόνες από τη σημερινή κατάσταση στην παιδεία μας και …στα παιδία μας. Χτες, ας πούμε, ανακάλυψα με λύπη μου για άλλη μια φορά το Σύνδρομο Ογκώδους Άγνοιας (Σ.Ο.Α.) που δέρνει αλύπητα τους έφηβους μαθητές μας. Σε τυχαία συζήτηση την ώρα της κοινωνιολογίας διαπίστωσα ότι κανείς από τους 7 μαθητές/τριές μου δεν ήξερε τι είναι το ΝΑΤΟ, για την ακρίβεια μια κοπέλα είπε ότι ήξερε αλλά δε μπορούσε να το εξηγήσει(!) και μια άλλη με ρώτησε ποιός είναι αυτός ο Νάτος(!) Καταφύγαμε στο ψαχτήρι της Google μέσω των κινητών τηλεφώνων και βρήκαμε στη Βικιπέντια τι είναι αυτό το ΝΑΤΟ. (Σημειωτέο ότι αυτά συνέβησαν σε ένα από τα καλύτερα τμήματα που έχω κάνει ποτέ μάθημα…)

Κατά τα άλλα τα παιδιά ψηφίζουν πλέον στα 18 τους!...

Η αποπολιτικοποίηση της νέας γενιάς είναι κωμικοτραγική. Όλα όσα τους συμβαίνουν χωράνε στο παρακάτω κειμενάκι του Νόαμ Τσόμσκι περί χειραγώγησης των πολιτών από τα ΜΜΕ:

«Η τεχνική της διασκέδασης: Συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα & από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές & οικονομικές ελίτ, σε ένα αδιάκοπο καταιγισμό από διασκεδαστικές & ασήμαντες λεπτομέρειες. Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα άνευ σημασίας. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο να σκέφτεται. Να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα.»

Το μπούκωμα των εφήβων μέχρι σκασμού με τεχνολογία ολοκληρώνει την νοητική τους κατεδάφιση.

Ασφαλώς το Σ.Ο.Α. επεκτείνεται σε όλο το πεδίο πληροφόρησης για όλα τα στοιχειώδη θέματα που σε τοποθετούν στο χώρο και στο χρόνο, για παράδειγμα:

Άγνοια ( σε βαθμό άνοιας) για γεγονότα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, τον οποίον ΔΕΝ διδάσκονται!!! – είναι εκτός διδακτέας ύλης.

Άγνοια για βασικά θέματα υγείας & διατροφής, με αποτέλεσμα να είμαστε οι τρίτοι παγκόσμια σε υπέρβαρα & παχύσαρκα παιδιά !

Άγνοια για βασικά θέματα οικολογίας, όπως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οικολογικό αποτύπωμα, σπατάλη πόσιμου νερού, πλαστικά μιας χρήσης, κ.α.

Άγνοια για θέματα οδικής αγωγής & κινδύνων, παρ’ ότι όλοι/ες βγάζουν πλέον δίπλωμα οδήγησης από τα 17 τους, άρα είναι σε θέση να σκοτώσουν και να σκοτωθούν (είναι τυχαίο άραγε ότι είμαστε πρώτοι πανευρωπαϊκά σε θανάτους & αναπηρίες από αυτοκινητιστικά ατυχήματα;)

Να μιλήσουμε για σεξουαλική αγωγή; Εκεί όπου η έλλειψη οποιασδήποτε ενημέρωσης από πλευράς επίσημων φορέων οδηγεί περί τις 30.000(!) ανήλικες κοπέλες στο κρεβάτι της έκτρωσης κάθε χρόνο; Εκεί όπου η κύρια ενημέρωση των έφηβων προέρχεται από τα ιντερνετικά πορνο-σάιτ; Ας όψεται η ελληνική εκκλησία με την δια βίου παρά φύσιν ένωσή της με το υπουργείο παιδείας!...

Τα παιδιά και οι έφηβοι ζούνε σήμερα σε ένα μικρόκοσμο που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το «τι συμβαίνει εκεί έξω». Υπερπροστατευμένοι οι περισσότεροι κάτω από τις οκνές καταναλωτικές φτερούγες της νεοελληνικής οικογένειας, φτάνουν στην ηλικία των 16 ετών όπου τους περιμένει η χαριστική βολή για την όποια εν τη γενέσει εξέλιξη της προσωπικότητάς τους: ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ! (μπρρρρρ) Η πακεταρισμένη σε κουτάκια γνώση φορμάρει τον εγκέφαλο, στραγγίζει τη δροσιά των όποιων νέων ιδεών στα εφηβικά κεφαλάκια, ο καταβροχθισμένος χρόνος της εφηβικής τους ηλικίας στριμωγμένος ανάμεσα σε σκύλα και χάρυβδη (σχολείο-φροντιστήριο) τους αφαιρεί την ενέργεια για άλλες ασχολίες που θα ολοκλήρωναν την προσωπικότητά τους, όπως εξωσχολικό διάβασμα, ενασχόληση με τέχνες, μουσική, σινεμά, θέατρο, κλπ. Οι θυσίες που το γερασμένο σύστημα παιδείας μας τους καλεί να κάνουν είναι δυσανάλογες με το αποτέλεσμα. Το να περάσουν δηλαδή σε μια αμφίβολης ποιότητας σχολή μέσα από μηδενικό επαγγελματικό προσανατολισμό με ακόμα πιο αμφίβολη επαγγελματική αποκατάσταση στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα.

Τραγικές φιγούρες στο όλο σκηνικό οι γονείς και οι καθηγητές τους, σχολικοί και φροντιστηριακοί, «συμπαραστάτες», «υποστηρικτές», “coach”, όπως λένε πολλά παιδιά…

Οι έλληνες μαθητές συγκρινόμενοι με συνομηλίκους τους ευρωπαίους μαθητές έχουν το λιγότερο ελεύθερο χρόνο και τα πενιχρότερα αποτελέσματα σε διεθνή γνωσιολογικά τεστ. Πρόσφατη έρευνα σε ευρύ δείγμα μαθητών λυκείου διαπίστωσε ότι περίπου οι μισοί είναι «λειτουργικά αναλφάβητοι»*.

Έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία, έχουμε χαρακτηρίσει ως κανονικότητα μια διαρκή ανωμαλία.

Μπορεί άραγε αυτή η κατάσταση να αλλάξει; Μα φυσικά, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Άρα το ερώτημα μετατίθεται: Υπάρχει άραγε πολιτική βούληση να αλλάξει αυτή η κατάσταση; (Χμμμ…) Να θυμίσω ότι η μακρινή Φινλανδία μπήκε επίσης σε μνημονιακό καθεστώς στην αρχή του 21ου αιώνα, κατάφερε σύντομα να ορθοποδήσει και αποφάσισε να επενδύσει μακροπρόθεσμα στην παιδεία. Αποτέλεσμα είναι το περίφημο «εκπαιδευτικό φινλανδικό θαύμα», το ομορφότερο και επιτυχέστερο διεθνώς εκπαιδευτικό «πείραμα» . Αποτέλεσμα επίσης του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η σημερινή 34χρονη πρωθυπουργός με το κάτω των 35 ετών επιτελείο της – η οποία εισηγήθηκε 4ήμερη βδομάδα εργασίας με τις ίδιες απολαβές!

Βέβαια σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου τα λόγια πάντα περισσεύουν, όπου οι παχυλές αμοιβές και υποσχέσεις των πολιτικών μαυρογιαλούρων διαμορφώνουν το σκηνικό της νεοελληνικής ερήμου, λίγες ελπίδες υπάρχουν να επικρατήσει μια τέτοια πολιτική βούληση.

Αλλά μιας κι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία –εμείς πρώτα-, δε χάνουμε τίποτα να ελπίζουμε.

Είναι ακόμα δωρεάν…

Θεοδόσης Βρανάς, καθηγητής οικονομικών & κοινωνιολογίας στη Γ’λυκείου

*Σύμφωνα με τον παιδαγωγό Γ. Μωραϊτη «Λειτουργικά αναλφάβητος είναι όχι εκείνος που δε μπορεί να συλλαβίσει πίσω από τους φθόγγους και να αναγνωρίσει τις λέξεις και το σώμα του έναρθρου λόγου, αλλά εκείνος που –μολονότι γνωρίζει γραφή & ανάγνωση- δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να λειτουργήσει με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα στην οποία είναι ενταγμένος.»