Ο ΣΔΤΣ πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

1. Να σκέφτεται ρηχά και όχι σε βάθος. Οι αναλύσεις σε βάθος αφορούν τους αριστεροκουλτουριάρηδες. Τα κλισεδάκια είναι βολικά, εύπεπτα. Τι κι αν τον κάνουν εύκολη λεία του ακροδεξιού λαϊκισμού; No problem! – το γράφει και στο μπλουζάκι του.

2. Να εμφορείται από την εθνική μας ρητορική που συνδυάζει στοιχεία του ελληνικού με τον ορθόδοξο χριστιανικό πολιτισμό. Η κατά βάθος διαμετρική αντίθεση αυτών των δύο δεν τον ενδιαφέρει – εμπίπτει στο Νο 1.

3. Να εμφορείται επίσης από τη σχετική αντιπροσφυγική-αντιμεταναστευτική ρητορική, σε ήπιους τόνους ωστόσο – τόσο όσο να μην χαρακτηριστεί ακροδεξιός.

4. Να ακολουθεί πιστά τον mainstream τρόπο ζωής & lifestyle, χωρίς να παραλείπει τη νοσταλγική διάθεση για τα «παλιά καλά χρόνια», όταν κινδυνεύει να βαρέσει μπιέλα από την υπερβολική του ευθυγράμμιση με τα παραπάνω. Άλλωστε τι είναι ένα 3ωρο μποτιλιάρισμα σε μια κυκλοφοριακή κόλαση, όταν το περνάς μέσα σε μια υπερσύγχρονη Alfa-Romeo;

5. Να αποκηρύσσει με βδελυγμία ο,τιδήποτε εναλλακτικό σε σχέση με το lifestyle. Πράγματα όπως το ελεύθερο κάμπινγκ, τα μέσα μαζικής μεταφοράς (εκτός του μετρό που είναι ίν), το διάβασμα βιβλίων (εκτός προσπέκτ προϊόντων), το ατημέλητο ντύσιμο χωρίς φίρμες, η συμπάθεια προς την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, η αποστασιοποίηση από την τεχνολογία, κλπ. είναι έξω από τη γκάμα προτιμήσεών του. Γενικά αγαπάει το συμβατικό, αυτό που δεν ξενίζει και δεν προκαλεί (εξαιρούνται οι πλαστικές προσώπου υπερηλίκων celebrities και οι τσιρίδες του σύγχρονου ακροδεξιού λαϊκισμού).

6. Να θεοποιεί την τεχνολογία ως πανάκεια για όλα τα δεινά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα. Ουδόλως τον απασχολεί η άποψη ότι ίσως η ίδια η τεχνολογία δημιουργεί όλο και περισσότερα προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, κυρίως όμως μέσα από την απανθρωποποίηση των ανθρώπινων σχέσεων.

7. Να τάσσεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων κάθε είδους. Η απαξίωση του δημόσιου ως αναποτελεσματικού, παρωχημένου, διεφθαρμένου, κλπ. είναι κοινός τόπος στις παρέες των ΣΔΤΣ. Τα ρυπαρά παγκάκια ενός δημόσιου πάρκου λόγου χάρη, δεν είναι για κ….. της συνομοταξίας του. Ιδιωτικό νάναι κι ό,τι νάναι, φτάνει να μην είναι δημόσιο. Αγνοεί φυσικά τα διεθνή come-back του δημόσιου τομέα ανά τον κόσμο μετά από καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων της οικονομίας (νερό, συγκοινωνίες, ρεύμα, κ.α.)

8. Να απαντά με ακαταμάχητη ετοιμότητα και παρρησία στους αμφισβητίες του καπιταλιστικού συστήματος με το θανατηφόρο κλισέ, που είναι ικανό να βγάλει νοκ-άουτ και τον πιο δύσκολο αντίπαλο: «Και τι θέλετε λοιπόν, γκουλάγκ θέλετε;;;» Στην καλύτερη περίπτωση οι πολιτικοί του αντίπαλοι χαρακτηρίζονται ως «οπαδοί του ολοκληρωτισμού», στη χειρότερη περίπτωση «πράκτορες του Σόρος».

9. Να αγαπάει τη ρουτίνα-κανονικότητα. Είναι ένα προστατευτικό κέλυφος μέσα στο υπαρξιακό χάος, μια ζώνη άνεσης σε έναν αλλοπρόσαλλο κόσμο γεμάτο απρόοπτα, ένα τεχνητό σύμπαν που επαληθεύει, περιφέρει και μοστράρει την ατομάρα Του.

10. Να δέχεται ασυζητητί τον περιορισμό ατομικών ελευθεριών του για χάρη της ασφάλειας. Άλλωστε η μόνη ελευθερία που αξίζει τον κόπο γι’ αυτόν είναι η ελευθερία να βγάζει και να ξοδεύει λεφτά. Λεφτά για να ψωνίζει τα γκατζετάκια Του, τα αξεσουάρ του αυτοκινήτου Του, να πάει τα ταξίδια Του. Να πα να πνιγούνε οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι μετανάστες, οι loosers. Η πολιτική και τα ζητήματα δημοκρατίας δεν τον απασχολούν ιδιαίτερα, παρά μόνο αν τυχόν αγγίξουν την περιοχή της τσέπης του. Νοικοκυρεμένα πράγματα.

11. Να είναι κατά της βίας, "απ’ όπου αυτή και αν προέρχεται". Τώρα βέβαια, η οικονομική βία διαρκείας που σχετίζεται με εργασιακή εκμετάλλευση (νέοι, μετανάστες, γυναίκες, κλπ.) δε νιώθει ότι τον αφορά αφού ο ίδιος δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες. Η αστυνομική βία παρομοίως δε νιώθει ότι τον αγγίζει, αφού ο ίδιος εξ ορισμού δεν διαδηλώνει ποτέ, άρα ποτέ δεν έρχεται αντιμέτωπος με ΜΑΤ. Με τη νεοναζιστική βία έρχεται σε κάποια αμηχανία, την οποία όμως εύκολα ξεπερνάει μέσω της θεωρίας των 2 άκρων ή ακόμα με την άποψη που λέει «κακοί οι νεοναζί, αλλά κάποιος δεν πρέπει να τα βάλει με τους αναρχομπαχαλάκηδες;»

12. Να αποδίδει στην ανθρώπινη φύση τα χάλια της κοινωνίας μας, και όχι στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Άλλωστε ο καπιταλισμός είναι το σύστημα εκείνο που για πρώτη φορά στην ιστορία μας χάρισε αφθονία τροφής και σύγχρονες ανέσεις. Το ότι ο καπιταλισμός καταστρέφει πλέον ξεκάθαρα τον πλανήτη και εξαθλιώνει τα 4/5 των ανθρώπων καταδικάζοντάς τα σε μετανάστευση ή αργό θάνατο, αυτό επίσης δε φαίνεται να τον απασχολεί – αφού φυσικά δεν ανήκει στους μετανάστες ή τους εξαθλιωμένους.

13. Να κλείνει τη μέρα του με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, βαθύτατα πεισμένος ότι τελικά όλα θα πάνε καλά, μιας και το υπάρχον σύστημα είναι εκ των πραγμάτων ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί.