Είναι αυτονόητο επίσης και θεσμικά κατοχυρωμένο, πως κάθε προϊόν που κυκλοφορεί στην αγορά, φέρει την εγγύηση του κατασκευαστή του, αλλά και του κάθε εθνικού ή πολυεθνικού φορέα ελέγχου και έγκρισης. Δεν γίνεται να κυκλοφορήσει ένα προϊόν (και μάλιστα φαρμακευτικό σκεύασμα) δίχως εγγύηση.

Για τα φαρμακευτικά σκευάσματα, οι εταιρείες παραγωγής τους έχουν αναπτύξει ειδική διαδικασία που τους απομειώνει την υποχρέωση εγγυοδοσίας για τα προϊόντα τους. Από την αρχαιότητα είναι γνωστός ο αφορισμός που αποδίδεται στον Διοσκουρίδη*, πως η διαφορά του φαρμάκου από το φαρμάκι είναι η δοσολογία. Έτσι συνοδεύουν τα προϊόντα τους με φύλλα οδηγιών που αναφέρεται η συνιστάμενη δοσολογία, οι ενδείξεις, οι αντενδείξεις, οι παρενέργειες κλπ, Επιπλέον, στα φύλλα οδηγιών κυριαρχεί η βασικότερη όλων των οδηγιών. Τα φάρμακα χορηγούνται κατόπιν ιατρικής συμβουλής και όχι ασύδοτα. Προηγούνται δηλαδή οι  εγγυήσεις της εταιρείας παραγωγής, του φορέα ελέγχου, της εταιρείας διάθεσης, του γιατρού μας και τέλος η δική μας κρίση πριν λάβουμε ένα φάρμακο ή κάνουμε ένα εμβόλιο.

Είναι τεκμηριωμένο από την Ιατρική επιστήμη πως σκευάσματα που προάγουν την ανοσία στους οργανισμούς μας (εμβόλια) οφείλουν να δοκιμάζονται ενδελεχώς πριν κυκλοφορήσουν ελεύθερα στο εμπόριο, όπου και πάλι η σύσταση είναι να χορηγούνται κατόπιν συμβουλής του ιατρού (ή και του φαρμακοποιού όπως αναγράφεται στα φύλλα οδηγιών μερικών από αυτά). Ακολουθούν δηλαδή την ίδια διαδικασία εγγυήσεων που αναφέραμε πιο πάνω.

Είναι παραπάνω από σίγουρο,  πως η πανδημία  COVID-19 έχει οδηγήσει σε κρίση αρκετά συστήματα υγείας, μεταξύ αυτών και το απροετοίμαστο και πάντα μετέωρο, ελληνικό ΕΣΥ.

Είναι επίσης διαπιστωμένο πως η κρίση των συστημάτων υγείας εκλήφθη από τους πάντα καραδοκούντες κερδοσκόπους σαν ευκαιρία. Έτσι ιδιωτικές κλινικές και τα αφεντικά τους, βρίσκοντας και έναν καλό σύμμαχο στο πρόσωπο των κυβερνητικών που «επιτάξανε» επ’ αμοιβή (!!!) τις πιο άδειες από τις κλινικές αυτές, άρχισαν να «βγάζουν τα σπασμένα» αν όχι να θησαυρίζουν. Έτσι η διάδοση ενός αντιδότου ή ενός εμβολίου για τον SARS-CoV-2 γίνεται επιτακτική και για την οικονομία του κάθε νοικοκυριού που θα κληθεί να πληρώσει αργότερα, το νέο χρέος προς τους «επιταγμένους» κλινικάρχες.

Έχοντας όλα τα παραπάνω κατά νου, η προσδοκώμενη κυκλοφορία εμβολίων μοιάζει με μία κάποια λύση. Θα ήταν πολύ καλύτερα να είχε αναπτυχθεί ένα φάρμακο, ένα αντίδοτο στον ιό, το οποίο θα χορηγούταν στους ασθενείς, αντί ενός εμβολίου που καλείται το σύνολο του πληθυσμού να το λάβει. Αλλά για δικούς τους λόγους, που εμείς δεν γνωρίζουμε, προτίμησαν να προχωρήσουν στην παραγωγή του εμβολίου.

Τέλος πάντων φτάσαμε στο εμβόλιο κατά του τρομερού νέου κορωνοϊού. Αφού δεν βρέθηκε  κάποιο αντίδοτο, κάποιο -έστω και συμπτωματικό- φάρμακο θα πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο. Το ερώτημα που ανακύπτει λογικά, είναι το ποιος εγγυάται την ασφάλεια μας, εφόσον εμβολιαστούμε.

Οι διαδιδόμενες εγγυήσεις, μέσω των ΜΜΕ, αποτελούν και ουσιαστική εγγύηση ασφαλείας για τους χρήστες;

Σε περίπτωση επιπλοκών που ενδεχομένως αποδειχθεί πως οφείλονται στο εμβόλιο και σε ενδεχόμενη δικαστική διερεύνηση που θα ακολουθήσει, ισχύουν οι εγγυήσεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων;  Ισχύουν εγγυήσεις από αυτούς που κυκλοφορούν σχετικές έρευνες ασφαλείας του εμβολίου;

Υπάρχει κάποιο φύλλο εγγύησης από κάποιον φορέα, που -σε περίπτωση επιπλοκών- θα κληθεί από τη Δικαιοσύνη να αποκαταστήσει τον παθόντα;

Υπάρχει κάποιο φύλλο οδηγιών ή κάποιο Material Safety Data Sheet που -όπως γίνεται με όλα τα υλικά- εκδίδει η εταιρεία παραγωγής και ως εκ τούτου την καθιστά υπεύθυνη έστω και μερικώς, για το προϊόν;

Τα κράτη τα οποία προχωρούν σε μαζικές αγορές εμβολίου, έχουν εγγυήσεις; Και αν έχουν, από ποιον τις έχουν; Δεν οφείλουν να ενημερώσουν τον πληθυσμό πριν τον εμβολιάσουν; Και για την ασφάλεια του εμβολίου αι για την εκτιμώμενη αποτελεσματικότητα του.

Οι γιατροί που θα συνταγογραφήσουν το εμβόλιο ή οι υγειονομικοί που θα εμβολιάσουν τον κόσμο, εγγυώνται την ασφάλεια του; (και την αποτελεσματικότητα του ενδεχομένως)

Το εμβόλιο, όπως είπαμε πιο πάνω, είναι μία κάποια λύση. Θα ήταν προτιμότερο να υπήρχε ένα φάρμακο, έστω συμπτωματικό, αλλά αφού δεν υπάρχει (προς το παρόν) η λύση του εμβολίου μοιάζει με μονόδρομο. Αλλά μονόδρομο που θα εξυπηρετήσει ποιον σκοπό; Την ανθρώπινη υγεία (τη δημόσια υγεία) ή την προστασία των συστημάτων υγείας από τη χρεοκοπία; Γιατί αν είναι το δεύτερο, τότε είμαστε μπροστά σε μία μεγάλη αντίφαση. Το παράδειγμα της Κούβας πρωταγωνιστεί στην αντίφαση αυτή. Η Κούβα, δίχως να καταρρεύσει το σύστημα υγείας της, είναι η χώρα με τα λιγότερα κρούσματα, η χώρα που νοσήλευσε τους ανθρώπους της και αντιμετώπισε φαρμακευτικά τον SARS-CoV2 και επιπλέον υποστήριξε πληγείσες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία. Χωρίς εμβολιασμούς. Τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος εμείς και κάνουν σωστά οι Κουβανοί γιατροί; Ας το σκεφτεί ο καθένας μόνος του. Η παρούσα ανάρτηση έχει άλλο θέμα.

Επανερχόμαστε στο θέμα.

Ζητούνται εγγυήσεις λοιπόν. Κάθε σοβαρός φορέας, εταιρεία, κράτος, δεν μπορεί να εμβολιάζει τους κατοίκους του ελαφρά τη καρδία, δίχως να μπορεί να εγγυηθεί στους πολίτες την προστασία της ζωής τους και της ποιότητας της. Σίγουρα, εφόσον παρασχεθούν οι σχετικές εγγυήσεις, τόσο για το προϊόν, όσο και για την οδό διάθεσης και φυσικά για την ασφάλεια της χρήσης του, κανείς δεν θα μπορεί να πει όχι. Τότε θα είναι πράγματι ανεύθυνος. Όσο όμως αυτές οι εγγυήσεις δεν παρέχονται, ο κάθε πολίτης, ανατρέχοντας στην διαδικασία εγγυήσεων που προαναφέραμε και εφόσον δεν λάβει εγγύηση ούτε από τον γιατρό του, έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί τον εμβολιασμό, μέχρι την απόκτηση των σχετικών εγγυήσεων. Είναι θέμα ζωής και της προστασίας της. Αφού δεν την προστατεύει κανείς στην μακριά αυτή αλυσίδα παραγωγής και διάθεσης του εμβολίου, θα πρέπει να το κάνει ο ίδιος ο χρήστης. Και όσον αφορά την πιθανότητα να γίνει αναμεταδότης του ιού και έτσι νοσήσει ή πεθάνει κάποιος άλλος, είναι θέμα της ίδιας μακάβριας στατιστικής που επικαλούνται όσοι καλούν σε «ελαφρά τη καρδία» άμεσο, αδοκίμαστο εμβολιασμό δίχως εγγυήσεις.

Είπαμε, το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να παίζουμε μαζί του

*Αποδίδεται και στον Ιπποκράτη, αλλά πρόκειται για απόδοση του Ιπποκρατικού «Παν το πολύ τη φύσει πολέμιον»

Το εικαστικό της ανάρτησης είναι το "Μάθημα αντομίας του  Δρ. Τουλπ" του Ρέμπραντ, 1632, λάδι σε μουσαμά, 169,5x216,5 εκ., Χάγη