Περίμενε κανείς κάποτε πως θα στρώνανε πολυθρόνες στην αμμουδιά και θα τις νοικιάζανε; Θα πίστευε ποτέ κανείς πριν από μερικές δεκαετίες ότι το νερό θα γινόταν εμπόρευμα και θα πουλιόταν σε μπουκαλάκια; Αμφιβάλλει κανείς πως σε λίγο καιρό θα πουλιέται αέρας υπό πίεση σε μπουκάλια; Αέρας από τα Άγραφα, ας πούμε. Αέρας από τον Ψηλορείτη. Αέρας κοπανιστός.

Μια γενιά, ίσως και δύο, μεγάλωσε με τη βεβαιότητα πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Γιατί, λοιπόν, να μην πουλιούνται και οι «καβάτζες» της Γαύδου, όπως αποκαλούνται τα λιγοστά και πολύτιμα σκιερά σημεία της; Μια Χανιώτισσα επιχειρηματίας, πολύ μπροστά από την εποχή της, έστησε στα καλύτερα σημεία επτά πολυτελείς σκηνές και τις διέθεσε προς ενοικίαση μέσω της γνωστής εταιρίας ενοικίασης Airbnb.

Εμείς δεν εκπλησσόμαστε από την πρωτοποριακή σκέψη της εν λόγω κυρίας. Εκπλησσόμαστε από την άρνηση της δημάρχου της Γαύδου να της δώσει αυτό το δικαίωμα. Σε ανάρτησή της, μάλιστα, η δήμαρχος του νησιού τοποθετείται επ' αυτού:

«Ένα μεμονωμένο περιστατικό που παρουσιάστηκε από επιχειρηματία Χανίων μετά από παρεμβάσεις της δημοτικής αρχής αλλά και συνέλευσης παραθεριστών έλαβε τέλος.

Τα δέντρα άρχισαν να ελεύθερα και πάλι για όποιον θέλει να φιλοξενηθεί. Εμπορικές δραστηριότητες στις καβάτζες δεν επιτρέπονται»