Επειδή μας ενοχλεί η ανάπτυξη αυτού του ντροπιαστικού διπόλου, το οποίο αποτελεί βάση διάχυσης  επιπλέον ρατσισμού σε μία κοινωνία που ήδη διαθέτει αρκετό, είπαμε να το δούμε λίγο πιο βαθιά και όχι επιπόλαια. Άλλωστε διατηρούμε την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, αφού μένουμε μακριά από χρηματοδότες και άλλες κακές εξαρτήσεις.

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα υπήρχε από χρόνια, αλλά περιελάμβανε μέρος του δυτικού κόσμου κυρίως. Του πιο ανεπτυγμένου οικονομικά μέρους του πλανήτη. Του μέρους εκείνου που δεν πλήττονταν από υψηλά ποσοστά παιδικής θνησιμότητας, ή νοσηρότητας που επέφερε μόνιμες αναπηρίες. Του μέρους του κόσμου που είχε ξεπεράσει δια των εμβολίων του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, τους κινδύνους σοβαρότατων παιδικών ή μη, ασθενειών. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα στον δυτικό κόσμο άρχισε να παίρνει διαστάσεις από τη δεκαετία του 1970 και μετά.

Στον υπόλοιπο κόσμο, όπου δεν υπήρχαν θρησκευτικά και άλλα παραπλήσια κωλύματα, δεν υπήρξε αντιεμβολιαστικό κίνημα αφού δεν υπήρξαν και ποτέ εμβόλια.  Τουλάχιστον σε επάρκεια ώστε να γίνουν πάγια υγειονομική πρακτική στις χώρες αυτές. Η απόπειρα η οποία γίνεται στο να χρεωθεί η δυσπιστία και ο σκεπτικισμός απέναντι στα εμβόλια για την COVID-19 στο αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι εσφαλμένη, για να μη πούμε πως είναι εκ του πονηρού. Μπορεί κάποιος που αρνείται  τον εμβολιασμό κατά της COVID να έχει αρνηθεί και κάθε άλλο εμβόλιο, αλλά μπορεί και να αρνείται μόνο το συγκεκριμένο. Αλλά ας αφήσουμε τα «κινήματα» και ας πάμε στο σοβαρότερο ζήτημα που ανέκυψε λόγω του εμβολιασμού κατά της COVID-19. Σε ένα ζήτημα δημοκρατίας, πολιτικής και κοινωνικής υγείας, αν θέλουμε να το θέσουμε στις σωστές του βάσεις.

Το κοινωνικό  πρόβλημα

Οι προηγμένες δημοκρατίες του πλανήτη, οι οποίες είναι οι σκανδιναβικές χώρες και ο Καναδάς, αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε περιορισμούς, μέχρι όμως του σημείου που τους επέτρεπαν τα Συντάγματα τους. Δεν τόλμησαν να τα παραβιάσουν, τουλάχιστον  με τον εξόφθαλμα αντιδημοκρατικό τρόπο που τα παραβιάζει η Ελλάδα εδώ και χρόνια. Στις προηγμένες δημοκρατικά χώρες ελήφθησαν αποφάσεις για τις σχετικές προσαρμογές και το χρόνο της διάρκειας τους, ενώ στην Ελλάδα μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου μπορούσε να παραβιάζει το Σύνταγμα επ’ αόριστο. Η Ελλάδα άλλωστε έχει μηδενική δημοκρατική παράδοση. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, αφού δεν είχε ποτέ δημοκρατία, παρά για ελάχιστα μόνο χρόνια.

Μέσα σε όλες τις διαχωριστικές που ορθώθηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής, ηθικής, πολιτικής χρεοκοπίας την περίοδο 2009-2019,  προστέθηκαν και εκείνες που σχετίζονταν με την COVID-19 μέσα στην επόμενη διετία. Έτσι μετά την κατάτμηση σε «τεμπέληδες» και  «δουλευταράδες», σε «ικανούς αυτοαπασχολούμενους» και «ανίκανους δημοσίους  υπαλλήλους», σε «μενουμευρώπηδες» και «αντιευρωπαϊστές» και πλήθος άλλων διαχωριστικών, προστέθηκαν και οι «υπεύθυνοι πολίτες» και οι «αρνητές του κορωνοϊού» σαν ιδιαίτερες  ομάδες και μετά την ανάπτυξη των εμβολίων φτάσαμε και στους «εμβολιάκηδες» και τους «αντιεμβολιαστές». Οι δύο τελευταίες ομάδες δεν πρέπει να συσχετίζονται με το παλιότερο αντιεμβολιαστικό κινημα, αφού αφορούν σχεδόν αποκλειστικά και καθορίζονται από την COVID-19. Επίσης οι «εμβολιάκηδες» είναι ένα θλιβερό υποσύνολο των ανθρώπων που εμβολιάζονται και όχι όλοι. Είναι αυτοί που ανεβάζουν φωτογραφίες από τον εμβολιασμό τους με καμάρι,  αυτοί που αναπαράγουν με φανατισμό και δίχως κρίση ό,τι έχουν πιάσει από τις διαρκώς αντιφάσκουσες ανακοινώσεις της απερίγραπτης  επιτροπής εμβολιασμού. Είναι αυτοί που εμβολιάζονται όχι για την άμυνα στην COVID αλλά για το εμβόλιο καθαυτό.

Οι αντιεμβολιαστές από την άλλη δεν είναι όλοι αντιεμβολιαστές. Είναι ένα υποσύνολο και αυτοί των ανθρώπων που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Οι αντιεμβολιαστές μπορεί να περιλαμβάνουν την θεούσα με τον φόβο για το «τζιπάκι» που θα της εμφυτεύσουν και τον «πνευματικό» της  μέχρι τον λογικό σκεπτικιστή απέναντι στην δράση και τις παρενέργειες ενός νέου και αδοκίμαστου εμβολίου, για το οποίο δεν μπορούν να παράσχουν επαρκείς εγγυήσεις ούτε οι κατασκευαστές του ούτε  οι «ειδικοί» που διαρκώς αντιφάσκουν αυτογελοιοποιούμενοι. Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση τους εξασφάλισε όλων το «α κ α τ α δ ί ω κ τ ο», φτύνοντας κατάμουτρα έτσι μία κοινωνία που υποφέρει και καλείται να πληρώσει για ακόμα μία φορά τη νύφη.

Αν η κατάσταση έμενε στα όρια της θεωρητικής διαφοροποίησης, δύο ομάδων με άξονα την αποδοχή η όχι του εμβολίου κατά της COVID θα μιλούσαμε για μία ιδεολογική διαμάχη. Πράγμα τελικά θεμιτό. Δεν έμεινε όμως εκεί.

Ο ρατσισμός είναι χρήσιμο εργαλείο για την εξουσία. Η de facto νομιμοποίηση του

Κάθε φορά που η εξουσία στέκεται ανίκανη να χειριστεί κρίσεις και επιπλέον δεν μπορεί να μεταχειριστεί το αγαπημένο της, καλοταϊσμένο εργαλείο (την αστυνομική βία), καταφεύγει σε άλλες μεθόδους και άλλα εργαλεία, εξίσου καλοταϊσμένα (πετσωμένα)

Ξεκίνησε λοιπόν η διακίνηση των «προθέσεων»  διαχωρισμού των χώρων (ιδιωτικών χώρων εστίασης, διασκέδασης, πολιτισμού κ.ά.) σε χώρους για εμβολιασμένους και μικτούς. Δεν μπορούσαν να το κάνουν εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων γιατί θα ήταν πιο χυδαίο, αν και όπως έχουν αποδείξει, η χυδαιότητα μοιάζει να τους τρέφει δύο χρόνια τώρα. Την χυδαιότητα τους πάντως δεν έχασαν ευκαιρία να την εκφράσουν με το χαρτζιλίκι των 150 ευρώ σε ...κουλοκάρτα για νέους 18-25 ετών. Όπως εξέφρασαν και την ανικανότητα τους δια της επιτροπής που έχουν συστήσει για τον εμβολιασμό, η οποία με τις αντιφάσεις της απωθεί τον κόσμο από το εμβόλιο.  Ακόμα και όσοι προσέρχονται αυτοβούλως για εμβολιασμό, φοβούνται μολις ακούσουν κάποιο ανακοινωθέν της .....επιτροπής

Με πρόσχημα την προώθηση των εμβολιασμών, καταργούν θεμελιώδη δικαιώματα και μάλιστα καταργούνται ή διατηρούνται κατ’ επιλογή του πολίτη (του ιδιοκτήτη του καταστήματος και εν τέλει του πελάτη). Αξίες συνταγματικά κατοχυρωμένες μετατρέπονται σε ανταλλάγματα εξαγοράς επιλογών ιδιωτών. Σε «προωθητικές ενέργειες». Εκεί η απάντηση οφείλει να δοθεί από την ίδια την κοινωνία, η οποία  όμως δείχνει πως δεν έχει αντιληφθεί την έμμεση κατάργηση του Συντάγματος για ακόμα μία φορά.

Με χαρακτηριστική βιασύνη το μέτρο  επεκτάθηκε και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τον εξαναγκασμό των ανεμβολίαστων πολιτών σε σταθερή δαπάνη ανά διήμερο για τη διενέργεια ελέγχου. Και αυτό είναι μία μόνο από τις άσχημες εφαρμογές του απαράδεκτου μέτρου.

Χώρος εστίασης ανεμβολίαστων (12 μήνες τον χρόνο)

«Θα μου το πληρώσεις ανυπάκουε» μοιάζει να φωνάζει η εξουσία στον τρομαγμένο πολίτη, που «πέφτοντας από τα σύννεφα» ανακαλύπτει πως ακόμα και η ελευθερία μετακίνησης πια κοστίζει. Είτε σε υγεία (αν είναι από τις ομάδες που δεν επιδέχονται ασφαλή εμβολιασμό) είτε σε χρήμα (αν θεωρεί πως το δικαίωμα της επιλογής είναι δωρεάν). Πέρα όμως από τις άμεσες, βραχυπρόθεσμες και επιπόλαιες  κατά μία έννοια επιπτώσεις, υπάρχουν και οι μεσομακροπρόθεσμες και βαθύτερες. Υπάρχει η καλλιέργεια στην κοινωνία και η νομιμοποίηση ενός νέου ρατσισμού. Είναι ο ρατσισμός των εμβολιασμένων (και καθόλου επιβεβαιωμένα απρόσβλητων) εναντίον των ανεμβολίαστων (ανεξαρτήτως λόγου και αιτίας).  Είναι ένας ρατσισμός που βρήκε το καινούργιο του προσωπείο.

Στο σημείο που το τέρας του ελληνικού ρατσισμού φαινόταν να υποχωρεί ελαφρά, η εξουσία του εξασφάλισε φρέσκια τροφή. Και βέβαια όχι για να το διατηρεί ως pet ακίνδυνο και γραφικό, αλλά για να το χρησιμοποιεί κάθε φορά που η κοινωνία αποπειράται να της γυρίσει την πλάτη.

Η ελληνική κοινωνία που δεν έχει αντιληφθεί ακόμα πως αν σήμερα θεωρεί απόβλητο κάποιο μέλος της που της υποδεικνύουν αυτοί που ελέγχουν τη ζωή, σύντομα θα ακολουθήσει η σειρά και όλων των υπολοίπων να γίνουν απόβλητοι, τροφή στο τέρας του ρατσισμού. Οι σημερινοί κυβερνώντες και ειδικά οι προσδιοριζόμενοι ως "Μητσοτάκηδες" έχουν αποδείξει πως δεν έχουν καμία αναστολή, προκειμένου να κρατήσουν την καρέκλα τους. Ακομα και να διχάσουν οριστικά έναν λαό. Έχουν παράδοση στον διχασμό. Μη το ξεχνάμε