Αν προσπαθήσετε να θυμηθείτε όσοι ασχολείστε με αθλητισμό και παρακολουθείτε τις παγκόσμιες διοργανώσεις, θα δείτε ότι δεν υπερβάλλω. Πόσοι και πόσοι αθλητές δεν έφτασαν στο βάθρο της νίκης μισοσακατεμένοι…. Για το μετάλλιο ρε γαμώτο! Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Για μια ιδέα, τέλος πάντων ρε γαμώτο!... Μήπως έχουμε ξεφύγει;

Ο πολιτισμός μας μέσω του πρωταθλητισμού ενισχύει και επιβραβεύει το κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας που έχει σχέση με τη δύναμη και τη θέληση. Σε βάρος της ισόρροπης ανάπτυξης του ανθρώπου, της κοινής λογικής και της εναρμόνισης με τους φυσικούς νόμους. Σα να μην πέρασε μια μέρα από την ελληνική αρχαιότητα, που όπως πολύ γλαφυρά μας περιγράφει ο ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες» (εκδ.Στάχυ 1998) :

«Κατασπαραγμός οι φρικαλέες αθλητικές αναμετρήσεις στην Ολυμπία. Νεκροί και ανάπηροι στους αποτρόπαιους αγώνες. Χρηματοβόρος επαγγελματικός αθλητισμός.» και παραθέτει λόγια διάσημων της εποχής περί πρωταθλητισμού, όπως:

«Από τα μύρια δεινά στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το γένος των αθλητών. Δεν γνωρίζουν ούτε μπορούν να ζουν σωστά. Σοφούς και ικανούς ανθρώπους πρέπει να τιμούμε με στέφανον, ηγέτες σώφρονες και δίκαιους, ανθρώπους που ο λόγος τους αποτρέπει διχόνοιες και εξεγέρσεις» - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ.

Και παρακάτω: « Γιατί τα κάνουν αυτά οι νέοι σας; Άλλοι πιάνονται στα χέρια και βάζουν τρικλοποδιές, άλλοι πάλι σφίγγουν ο ένας το λαιμό του άλλου, στρίβουν το σώμα, χώνονται στη λάσπη μαζί και κυλιούνται σαν τα γουρούνια… Δε μπορώ να καταλάβω τι ευχαρίστηση τους προκαλεί να βλέπουν ανθρώπους να χτυπιούνται και να δέρνονται, να ρίχνονται καταγής και να τσακίζονται μεταξύ τους» - ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ.

«Ο τρυφηλός βίος έγινε αιτία να αρχίσουν να παρανομούν οι αθλητές για να αποκτήσουν χρήματα και να προβαίνουν σε αγοραπωλησίες της νίκης» - ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ.

«Σκέπτομαι πόσοι είναι εκείνοι που ασκούν το σώμα τους και πόσο λίγοι εκείνοι που ασκούν το πνεύμα τους. Και πόσος είναι ο κόσμος που πηγαίνει σε ένα θέαμα μάταιο και σε αγώνα γελοίο, ενώ γύρω από τις τέχνες και την επιστήμη υπάρχει μόνο μοναξιά. Πόσοι είναι εκείνοι που θαυμάζουν τους μυώνες και τις φαρδιές πλάτες» - ΣΕΝΕΚΑΣ.

Και ακολουθούν και άλλοι πολλοί αρνητικοί σχολιαστές του αρχαίου πρωταθλητισμού.

Φυσικά πολλά άλλαξαν από τότε, είναι πάντα επικίνδυνη μια μηχανιστική μεταφορά ή σύγκριση μεταξύ διαφορετικών εποχών και διαφορετικών πολιτισμών. Αναμφίβολα όμως υπάρχουν πολλά κοινά σημεία…

Έστω και αν δεν υπήρχε το χρήμα πίσω από όλες τις τρανές αθλητικές διοργανώσεις, έστω και αν η φήμη και η δόξα ήταν τα μόνα κίνητρα των αθλητών, και πάλι μόνο ως ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την επιδίωξη της νίκης σε βάρος της υγείας, της χαράς, του παιχνιδιού. Μιά καθαρά ανθρώπινη διαστροφή, αφού δεν συναντάμε κάτι παρόμοιο σε οποιοδήποτε άλλο ζώο, παρά μόνο στον «πολιτισμένο άνθρωπο».

Τι διδάσκουμε λοιπόν, στα παιδιά μας μέσω των πρωταθλητικών προτύπων; Να θυσιάζουν τα πάντα (υγεία, προσωπική ζωή, ξενοιασιά) για μια αμφιλεγόμενη νίκη – αποτέλεσμα μιας αμφιλεγόμενης στοχοθεσίας;

Πόσοι διάσημοι πρωταθλητές όταν πάψουν να είναι διάσημοι και αποσυρθούν χωρίς τους προβολείς να είναι στραμμένοι επάνω τους, περνούν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα στον πόνο και τα φάρμακα; Ποιος ασχολείται τότε με τις λαμπερές τους ημέρες και τα στεφάνια δόξας που έδρεψαν;

Τι ακριβώς επιβραβεύουμε όταν χειροκροτούμε πρωταθλητές; Ποιοι είναι οι νικητές και ποιοι οι ηττημένοι; Είναι άξιο θαυμασμού ένα υπερ-εγώ που τσακίζει όλα τα εμπόδια στο δρόμο προς την επιτυχία; Σε ποιο σημείο ακριβώς χάνεται το μέτρο και η υπερβολή συντρίβει την αρμονία;

Το μέτρο είναι μια έννοια ντεμοντέ στο σύγχρονο καπιταλισμό. Οι στόχοι καριέρας βαφτίζονται ευγενείς στόχοι. Η πάση θυσία νίκη-κυριαρχία επί των ανταγωνιστών από την οικονομική αρένα μεταφέρεται ανάλαφρα στην αθλητική αρένα, μετατρέποντας τη χαρά της κίνησης, της άθλησης, του παιχνιδιού σε μια ατέρμονη προσπάθεια με σφιγμένα δόντια, με διαρκείς παραβιάσεις των φυσικών νόμων του σώματος, με ατέλειωτους πόνους και χρήση παυσίπονων, αντιφλεγμονωδών, αναβολικών, χειρουργικών επεμβάσεων, κλπ. Αν αυτό δεν είναι βία, τότε τι;;; (Παρεμπιπτόντως, η βία στα γήπεδα ταιριάζει μια χαρά με το κυρίαρχο αθλητικό μοντέλο. Δηλ. θα περίμενε κανείς υψηλή κουλτούρα από οπαδούς τη στιγμή που οι ήρωές τους έχουν ενστερνιστεί το πιο βίαιο μοντέλο καθυπόταξης και εργαλειοποίησης του σώματός τους;)

Άλλωστε το σύγχρονο lifestyle δεν είναι πλέον παρά μια φασιστική εισβολή στον προσωπικό χώρο του καθενός και καθεμιάς μας. Η ποινή για τη μη συμμόρφωση στις επιταγές του είναι ο κοινωνικός εξοστρακισμός. Ο οπτικός βομβαρδισμός με τα αψεγάδιαστα αθλητικά σώματα που κοσμούν κάθε ίντσα του δημόσιου χώρου παραπέμπουν στην αισθητική της ναζιστικής Γερμανίας. Ο πρωταθλητισμός είναι συνένοχος στην κατάντια…

Πόσο άραγε απέχουμε από την άποψη του Φράνσις Μπέικον (17ος αιώνας)- και όλων σχεδόν των συγχρόνων του διανοουμένων του- για τη φύση:

«Πρέπει να συλλάβουμε τη φύση σαν τα αγρίμια, να την υποχρεώσουμε να μας υπηρετήσει, να την κάνουμε σκλάβα μας. Σκοπός μας πρέπει να είναι να τη δέσουμε χειροπόδαρα και να την παραδώσουμε στον επιστήμονα για να τη βασανίσει και να αποκαλύψει τα μυστικά της (!!!)»

Ένα κομμάτι της φύσης είναι και το ταλαίπωρο ανθρώπινο σώμα. Μήπως αντί να εκπαιδευόμαστε να το χειραγωγούμε και να το υποτάσσουμε σαν άλογο τσίρκου, πρέπει επιτέλους να εκπαιδευτούμε να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του;

Μήπως πρέπει να επανεκπαιδευτούμε… στην ελευθερία;