Συνεχίζουμε να μακελεύουμε τα τροπικά δάση (Αμαζόνιος, Αφρική, Ινδονησία) είτε για ξυλεία είτε για φοινικέλαιο είτε για καλλιέργειες. Σκοτώνουμε ζώα, εξαφανίζουμε τεράστιες ποσότητες βιόσφαιρας, ερχόμαστε σε επαφή με μικρόβια και ιούς παθογόνους, που ακαριαία ταξιδεύουν από άκρη σε άκρη της γης. Η τωρινή «πανδημία» είναι μια πρόβα και για επόμενες.

Αν δεν αλλάξουμε ρότα, ας ετοιμαζόμαστε να ζούμε με περιορισμούς σε όλη μας τη ζωή, αφού οι πολιτικές ηγεσίες των ταξικών μας κοινωνιών είναι αδύνατο να κάνουν μια μη ταξική διαχείριση ενός υγειονομικού προβλήματος.

Είναι ίσως η στιγμή που ΟΛΟΙ πρέπει να αναρωτηθούμε:

Αξίζει να πληρώσουμε τόσο ακριβό τίμημα για να απολαμβάνουμε το επίπεδο κατανάλωσης που έχουμε;

Μήπως πρέπει να μειώσουμε τις καταναλωτικές απαιτήσεις μας και να ακούσουμε μια φορά και τη φωνή της γής;

Μήπως η ξέφρενα καλπάζουσα τεχνολογία αντί να μας λύσει τα προβλήματα που δημιουργούμε στον πλανήτη, τουναντίον καταλήξει να λειτουργήσει ως εργαλείο περιορισμού των ατομικών & κοινωνικών ελευθεριών;

Είναι σίγουρα η πρώτη φορά που τόσο έντονα συνδέεται το υγειονομικό με το οικολογικό-οικονομικό πρόβλημα. Διεθνώς. Και που ο περιορισμός των ελευθεριών γίνεται αντιληπτός και από τον τελευταίο πολίτη του πλανήτη. Θα διδαχτούμε κάτι από αυτό ;

Ή όταν ευοδωθεί η περιβόητη ανοσία της αγέλης, θα επιστρέψουμε στις προηγούμενες συμπεριφορές μας;

Σε επίπεδο στάσης στα θέματα προσωπικής υγείας επαναπαυόμαστε στις μάσκες προστασίας, στο πλύσιμο χεριών, στην απολύμανση χώρων, στις κοινωνικές αποστάσεις. Για πόσο ακόμα;

Τι άλλο πρέπει να συμβεί άραγε για να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας ιός ή μικρόβιο δεν εισχωρεί στο σώμα, αν το σώμα έχει καλές άμυνες;

Γιατί όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι λοιμωξιολόγοι και λοιποί θεράποντες δε μας μιλάνε για ΠΡΟΛΗΨΗ ΥΓΕΙΑΣ, παρά μόνο για φάρμακα και εμβόλια;

Γιατί μας θεωρούν τόσο ανόητους, ώστε μέσα σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε να πρέπει να φορτωθούμε άλλο ένα, το ενοχικό σενάριο της «ατομικής ευθύνης», τη στιγμή που το κράτος δεν τηρεί τις δικές του υποχρεώσεις για το ζήτημα;

Γιατί εμείς επαναπαυόμαστε και δεν παίρνουμε την υγεία μας, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, στα χέρια μας;

Είναι τελικά το πρώτο πληθυντικό, το εμείς, κάτι υπαρκτό, κάτι χειροπιαστό;

Πώς είναι δυνατό να ανήκουμε στο ίδιο βιολογικά είδος του homo sapiens εμείς οι πληβείοι και ολιγάρχες όπως ο Μπέζος, Ζούγκενμπεργκ, Μπιλ Γκέιτς;

Πώς είναι δυνατό να συνεχίζουμε απτόητοι την αυτοκτονική πορεία μας στο γκρεμό, εμπιστευόμενοι τους ηγέτες μας, τώρα που οι μάσκες πέφτουν με πάταγο και αποκαλύπτεται το δύσμορφο πρόσωπο του τέρατος; Ενός αποκυήματος του εγωιστικού γονιδίου, του ατομισμού και εγωκεντρισμού – America first, Deutschland uber alles, αυτές είναι διαχρονικά οι ιαχές του τέρατος.

Πώς είναι δυνατό να συνεχίζουμε να συναινούμε στη θανατηφόρα διαχείριση της «πανδημίας» μέσω λοκ-ντάουν και λοιπών περιορισμών ελευθερίας, τη στιγμή που είναι ορατή πλέον η ολική καταστροφή της μεσαίας τάξης και των φτωχών ανθρώπων;

Την ώρα που κάθε στιγμή πεθαίνουν αβοήθητοι και μόνοι στα νοσοκομεία συνάνθρωποί μας, επειδή οι άρχοντες δεν δίνουν λεφτά για βελτίωση των δομών υγείας ;

Την ώρα που έχουν στείλει στην κόλαση της κατάθλιψης και της υπερχρέωσης χιλιάδες νοικοκυριά;

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, συνηθίσαμε να λέμε.

Απ’ την άλλη, ο ορισμός της ανοησίας είναι να συνεχίζεις να κάνεις αυτές τις πράξεις που σου δημιούργησαν ένα πρόβλημα. Και να ελπίζεις ότι έτσι θα διορθωθεί το πρόβλημα.

Η ανοσία της αγέλης θα έρχεται και θα παρέρχεται, καθώς ο ιός συνεχώς θα μεταλλάσσεται και θα μας συντροφεύει στο εξής, όσα εμβόλια κι αν βρεθούν.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ανοσία στον ιό της παραπληροφόρησης από τα συστημικά ΜΜΕ.

Κι αυτήν μόνο το εμβόλιο της Συλλογικής Δράσης θα μας τη χαρίσει.

Μέχρι τότε… η ανοησία της αγέλης θα ζει και θα διαφεντεύει, θα διαιρεί και θα βασιλεύει.