Σήμερα, το Δεύτερο Πρόγραμμα μεταδίδει απευθείας από το Μέγαρο Μουσικής τη συναυλία που είναι αφιερωμένη στο Θάνο Μικρούτσικο. Ακούμε το πιάνο και ξέρουμε πως για πρώτη φορά δεν παίζει αυτός. Θυμόμαστε με νοσταλγία το μοναδικό τρόπο με τον οποίο ερμήνευε τους εφτά νάνους στο S/S Cyrenia, το ελαφρύ του ψεύδισμα και το κούνημα του κεφαλιού. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν ήταν στην τελευταία μεγάλη συναυλία που έδωσε στο θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Για άλλη μια φορά αναβάλλαμε, για άλλη μια φορά δεν προλάβαμε. Χαμογελάμε με την αμηχανία που προκάλεσε στους νεοφιλελεύθερους κυνικούς η αγάπη που εκδήλωσε ο κόσμος στο πρόσωπο του και θυμόμαστε με απορία και περιφρόνηση το παραληρηματικό άρθρο του Χωμενίδη στην πάλαι ποτέ εφημερίδα των ΝΕΩΝ. Ώσπου κάποια στιγμή παίζουν το ένα μετά το άλλο, τα δύο μεγάλα ζεϊμπέκικα που έγραψε ο Θάνος, το "Ερωτικό" και τη "Ρόζα". Και τα δύο σε στίχους του μεγάλου ποιητή Άλκη Αλκαίου. Κάπου εκεί σταματούμε να σκεφτόμαστε ο,τιδήποτε άλλο και μόνο ακούμε

«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»