Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 89 ετών, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ένας από τους πιο  γοητευτικούς και αγαπητούς πρωταγωνιστές του αμερικανικού κινηματογράφου, κάνοντας τη σημερινή αρθρογραφία να χρησιμοποιεί το τετριμμένο κλισέ για το τέλος μιας εποχής

Οι εποχές όμως δεν τελειώνουν με το θάνατο των ανθρώπων που τις αντιπροσωπεύουν. Έχουν πεθάνει ήδη πριν από αυτούς, δίνοντας τη θέση τους σε άλλες εποχές.

Μπορεί πράγματι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ να φέρνει στο νου μας έντονα τη δεκαετία του ’70, με τις πολύ σπουδαίες ταινίες που πρωταγωνίστησε, όπως "Τα Καλύτερά μας Χρόνια" (Σίντνεϊ Πόλακ, 1973),  "Το Κεντρί" (Τζορτζ Ρόι Χιλ, 1973), που οποίο έδωσε στον Ρέντφορντ τη μοναδική υποψηφιότητα της καριέρας του για α' ανδρικό ρόλο, τις "Τρεις Μέρες του Κόνδορα" (Σίντνεϊ Πόλακ, 1975) ή το βασισμένο στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου" (Α. Τζ. Πακούλα, 1976).

Δεν σταμάτησε όμως μέχρι και τα τελευταία χρόνια να δημιουργεί καλλιτεχνικά και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, παίρνοντας μάλιστα το μοναδικό του Όσκαρ για τη σκηνοθεσία της ταινίας «Συνηθισμένοι άνθρωποι» του 1980

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ όμως, δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης, αλλά είχε ευρύτερα ενδιαφέροντα. Το  Sundance Film Festival, που ίδρυσε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, προώθησε αυτό που αποκαλούμε σήμερα ανεξάρτητο κινηματογράφο, δίνοντας βήμα και αναδεικνύοντας δεκάδες δημιουργούς που στη συνέχεια έγραψαν τη δική τους ιστορία,  όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ και οι Ίθαν και Τζόελ Κοέν.

«Το Sundance δεν είναι απλώς για να προβάλλουμε ταινίες. Ο σκοπός είναι να ακούγονται φωνές που το σύστημα προσπαθεί να φιμώσει», είχε δηλώσει ο ίδιος.

Παράλληλα, ο Ρέντφορντ χρησιμοποίησε τη φήμη του ως εργαλείο για προώθηση περιβαλλοντικής και κοινωνικής συνείδησης,

Αντιτάχθηκε σε μεγάλα έργα που απειλούσαν τα τοπία της Γιούτα και στήριξε για δεκαετίες οργανώσεις, όπως το Natural Resources Defense Council.

Το 2016, όταν οι φυλές των Σιου και άλλων ιθαγενών διαμαρτύρονταν κατά της κατασκευής του πετρελαιαγωγού Dakota Access, ο Ρέντφορντ είχε δηλώσει:

«Όταν μια κοινότητα λέει “αρκετά”, δεν μπορούμε να κοιτάμε αλλού. Η σιωπή μας είναι συνενοχή»

Υπήρξε επίσης υποστηρικτής του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, των δικαιωμάτων των ιθαγενών πληθυσμών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά και της ελευθερίας του Τύπου, ενώ είχε ασκήσει πολλές φορές κριτική για την υπονόμευση της δημοκρατίας στις ΗΠΑ.

Σε συνέντευξη το 2017, κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, είχε δηλώσει ότι «η πολιτική βρίσκεται σε πολύ σκοτεινή φάση αυτή τη στιγμή» και ότι ο Τραμπ θα έπρεπε «να παραιτηθεί για το καλό όλων μας».

Ενώ σε πιο πρόσφατη συνέντευξη είχε δηλώσει πως «Αντιμετωπίζουμε μια κρίση που δεν πίστευα ότι θα ζήσω ποτέ: μια δικτατορική επίθεση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε όλα όσα πρεσβεύει αυτή η χώρα»

Μία από τις πιο γνωστές  ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι "Τα Καλύτερά μας Χρόνια" (The Way We Were)  του 1973 με συμπρωταγωνίστρια την Μπάρμπρα Στρέιζαντ

Σε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της που έχει τίτλο «My Name is Barbra», η διάσημη τραγουδίστρια και ηθοποιός θυμάται, μεταξύ άλλων, τη συνεργασία τους στην εν λόγω ταινία και δίνει χρήσιμες πληροφορίες για το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ρέντφορντ

... ΜΕ ΕΛΚΥΕ ΟΧΙ λόγω της εμφάνισής του... οι άντρες με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου. Τον θεωρούσα φυσικά πολύ όμορφο... υπέροχο σαγόνι... τέλεια οδοντοστοιχία. Αλλά αυτό που με γοήτευε περισσότερο στον Μπομπ [Ρέντφορντ] ήταν η πολυπλοκότητά του. Ποτέ δεν ήξερες τι σκέφτεται, και αυτό αυτομάτως καθιστά συναρπαστικό το να τον παρακολουθείς στην οθόνη.

Όπως οι μεγαλύτεροι σταρ του σινεμά, ο Μπομπ κατανοεί τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης. Ποτέ δεν θα σου δοθεί εξ ολοκλήρου... και αυτό είναι το μυστήριο... αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να τον κοιτάς.

Ο Μπομπ είναι αυτός ο σπάνιος συνδυασμός... ένας διανοούμενος καουμπόι... ένας χαρισματικός σταρ που είναι επίσης ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Αλλά είναι σχεδόν απολογητικός για την εμφάνισή του, και αυτό μου άρεσε σ' αυτόν. Έτσι ήθελα οπωσδήποτε τον Ρέντφορντ για τον ρόλο του Χάμπελ στην ταινία. Αλλά εκείνος τον απέρριψε.

Δεδομένου ότι ο Σίντνεϊ [Πόλακ] και ο Μπομπ ήταν τόσο κοντά, η ελπίδα μου ήταν ότι ο Σίντνεϊ θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να τον πείσει. Ήταν τόσο επίμονος όσο και εγώ, επειδή και οι δύο πιστεύαμε ότι μόνο ο Ρέντφορντ θα μπορούσε να κάνει την ταινία να πετύχει. Είναι σαν να παίζεις τένις... Ήξερα ότι το δικό μου παιχνίδι θα ανέβαινε μόνο όταν είχα απέναντί μου έναν δυνατό παίκτη.

Αλλά ο Μπομπ ανησυχούσε ότι το σενάριο ήταν τόσο επικεντρωμένο στην Κέιτι ώστε ο χαρακτήρας του Χάμπελ δεν είχε αναπτυχθεί επαρκώς. (Είχε δίκιο). Ο Μπομπ ρώτησε τον Σίντνεϊ: «Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι απλά ένα αντικείμενο... Σα να μη θέλει τίποτα». Κατά τη γνώμη του, ήταν ένας χαρακτήρας «ρηχός και μονοδιάστατος. Όχι πολύ αληθινός».

Ήθελα ο Μπομπ να είναι ευχαριστημένος, γι' αυτό είπα στον Σίντνεϊ: «Δώστε του ό,τι θέλει. Γράψε περισσότερες σκηνές για να δυναμώσει ο χαρακτήρας του. Κάνε τον ισότιμο». Έτσι, ο Σίντνεϊ προσέλαβε δύο εξαιρετικούς σεναριογράφους, τον Ντέιβιντ Ρέιφιελ και τον Άλβιν Σάρτζεντ, για να ενισχύσουν τον ρόλο του Μπομπ και να εμβαθύνουν κάτω από αυτό την αστραφτερή επιφάνεια. Ζήτησα από το στούντιο να τον πληρώσει ό,τι ήθελε. Αλλά η απάντηση του Μπομπ εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Ήμουν συντετριμμένη.

Τελικά μετά από πολλούς κόπους είπε το ναι... Το φλερτ ήταν σκληρό, αλλά η αρχική του απροθυμία είχε μεγάλη επίδραση στο σενάριο και τελικά οδήγησε σε έναν πιο πλούσιο, πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα.

Ο Χάμπελ και η Κέιτι ήταν διαφορετικοί... πολύ διαφορετικοί. Εκείνος ήταν ο ξανθομάλλης, λακωνικός WASP χωρίς σαφείς πολιτικές προτιμήσεις και εκείνη ήταν η μελαχρινή, φωνακλού Εβραία με τις έντονες αντιπολεμικές απόψεις. Το σενάριο βασίστηκε στην ιδέα ότι τα αντίθετα έλκονται. Και αυτό ήταν αλήθεια.

Ο Μπομπ κι εγώ νιώθαμε πραγματική περιέργεια ο ένας για τον άλλον, και πιστεύω ότι αυτό βγαίνει στην οθόνη. Μια φορά με ρώτησε για το Μπρούκλιν. Πώς ήταν να μεγαλώνεις εκεί; Υποθέτω ότι νόμιζε ότι ήμουν κάπως εξωτική, αλλά για μένα, εκείνος που μεγάλωσε στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια ήταν ο εξωτικός.

Ο Μπομπ ήταν πάντα μοναχικός και αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Ούτε εγώ είμαι καλή στις κοινωνικές συναναστροφές. Αυτή ήταν μια ιστορία για δύο ανθρώπους που γνώριζαν ο ένας τον άλλον αλλά κινούνταν σε διαφορετικούς κύκλους, και νομίζω ότι ο Μπομπ και εγώ πήραμε ενστικτωδώς την απόφαση να μην περνάμε πολύ χρόνο μαζί στην αρχή. Θέλαμε η διαδικασία της ανακάλυψης να συμβεί στην οθόνη.

Ήταν πολύ διασκεδαστική η συνεργασία μας. Είχαμε αναπτύξει έναν πραγματικό σύνδεσμο και το κοινό το διαισθανόταν αυτό. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις γιατί ένας συγκεκριμένος συνδυασμός δύο ηθοποιών λειτουργεί, αλλά σε μια συνέντευξη, ο Μπομπ προσπάθησε: «Η Μπάρμπρα... η θηλυκότητά της αναδεικνύει την αρρενωπότητα του άνδρα και η αρρενωπότητα της αναδεικνύει τη θηλυκότητα, τις ευάλωτες πτυχές, τον ρομαντισμό του, όπως θέλετε πείτε το»…

Αποχαιρετούμε κι εμείς τον γοητευτικό σταρ, τον σπουδαίο ηθοποιό, τον Οσκαρικό σκηνοθέτη, τον ιδρυτή του Φεστιβάλ Sundance, τον περιβαλλοντικό και κοινωνικό ακτιβιστή, τον πολιτικοποιημένο πολίτη Ρόμπερντ Ρέντφορντ, έχοντας στο νου μας την ερμηνεία του στην ταινία “Brubaker” του 1980. Εκεί που πιστεύουμε – ή θέλουμε να πιστεύουμε – πως ο μεγάλος σταρ ταυτίστηκε πλήρως με τον ήρωα που υπερασπίστηκε τους αδύναμους πολεμώντας την αδικία 

Πηγές

https://www.athinorama.gr/cinema/3060725/i-apoleia-tou-oskarikou-rompert-rentfornt-simatodotei-telos-epoxis/

https://www.lifo.gr/now/entertainment/pethane-sta-89-toy-o-rompert-rentfornt-star-toy-holigoynt-skinothetis-kai

https://www.lifo.gr/culture/vivlio/pote-den-ixeres-ti-skeftetai-i-mparmpra-streizant-gia-ton-rompert-rentfornt-stin

https://www.rosa.gr/kinimatografos/o-aktivistis-piso-apo-to-chryso-agori-tou-choligount-to-fainomeno-robert-rentfornt/?fbclid=IwdGRzaAM3EpRjbGNrAzcSfmV4dG4DYWVtAjExAAEeZDp8bcknXjokB-Sv3f9XrRUcxAKM2aBj5vfI-nF50DvzDvmFyPVUt3sNO_U_aem_QNaXZ3nwZ8_JOCABG2uWxg