Ο Αργεντινός τεχνικός Μαρσέλο Μπιέλσα βρίσκεται αυτό τον καιρό στο τιμόνι της εθνικής ομάδας της Ουρουγάης και πριν από λίγες ημέρες την οδήγησε σε μεγάλη νίκη-πρόκριση επί της Εθνικής Βραζιλίας στο Copa America. Και, αντί, στη συνέντευξη Τύπου, να αυτοθαυμαστεί και να περιαυτολογήσει, όπως συνήθως κάνουν οι νικητές, αυτός προτίμησε να παραδώσει μαθήματα σύνεσης, αλλά και φιλοσοφίας.

Ο Μαρσέλο Μπιέλσα γνωρίζει καλά την ψυχολογία του όχλου. Πόσο εύκολα παρασύρεται αυτός και πόσο εύκολα αλλάζει ρότα. Ξέρει καλά πως σήμερα κάποιος μπορεί να είναι ήρωας, και αύριο κυνηγημένος. Από τους ίδιους μάλιστα ανθρώπους που προηγουμένως τον αποθέωναν. Όπως ο ίδιος έχει πει «Κανείς δεν είναι μαζί σου για να σε βοηθήσει να κερδίσεις, αλλά όλοι είναι μαζί σου αν κερδίσεις. Είναι νόμος της ζωής»

Και όταν χάσεις, είσαι μόνος, προσθέτουμε εμείς. Όπως το διαπίστωσε με δραματικό τρόπο ο Μπιέλσα το Φεβρουάριο του 1992, όταν οι φανατικοί οπαδοί της Νιούελς Ολντ Μπόις, της ομάδας που προπονούσε τότε ο Μπιέλσα,  είχαν την φαεινή ιδέα να επισκεφτούν με άγριες διαθέσεις τον προπονητή της ομάδας τους στο σπίτι του, ύστερα από μία βαριά ήττα. Εκεί συνειδητοποίησαν από πρώτο χέρι γιατί ο Μπιέλσα ονομάζεται El loco (ο Τρελός), όταν άνοιξε την πόρτα και, με μια χειροβομβίδα στο χέρι (!), τους απείλησε: «Αν δεν φύγετε τώρα αμέσως, βγάζω την περόνη και σας την πετάω». Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η χειροβομβίδα ήταν αληθινή, η καταγραφή του γεγονότος όμως δείχνει  πολλά για τον εκρηκτικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα του

Στην πραγματικότητα βέβαια, ο El Loco,  μόνο τρελός δεν είναι. Απλά σε ένα κόσμο που έχει μάθει  να λατρεύει το χρήμα και το σκοπό, αυτός ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα.

Είναι χαρακτηριστικό πως όταν προπονούσε την αγγλική ομάδα της Λιντς, τον Απρίλιο του 2019, σε έναν καθοριστικής σημασίας αγώνα με την Άστον Βίλα, η ομάδα του έβαλε γκολ, ενώ ένας παίκτης της αντίπαλης ομάδας ήταν πεσμένος κάτω λόγω τραυματισμού. Ο Μπιέλσα, τότε, διέταξε τους ποδοσφαιριστές του να καθίσουν να δεχθούν ένα γκολ. Και, όντως, έτσι έγινε. Και όπως αποδείχθηκε τελικά, το γκολ αυτό στοίχισε την απευθείας άνοδο στη Λιντς, η οποία αναγκάστηκε να την διεκδικήσει στα playoffs, όπου την έχασε

Ας επιστρέψουμε όμως στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, όπου εκεί αναφέρθηκε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που έχει γίνει μπίζνα και στην καταστροφή που θα επιφέρει όλη αυτή η εμμονή με το χρήμα στο άθλημα των φτωχών, όπως είπε χαρακτηριστικά

«Το ποδόσφαιρο αποκτά όλο και περισσότερους θεατές, αλλά γίνεται ολοένα και λιγότερο ελκυστικό. Αυτά που έκαναν αυτό το παιχνίδι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου είναι αυτά που σήμερα δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Μετά αυτή η διαδικασία θα τελειώσει.

Δεν έχει σημασία πόσος κόσμος παρακολουθεί το άθλημα εάν δεν διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος θα έχει κάτι ευχάριστο για να παρακολουθήσει και το μόνο που θα επωφεληθεί θα είναι οι μπίζνες. Γιατί αυτούς τους νοιάζει πόσος κόσμος θα παρακολουθήσει.

Αλλά σε λίγα χρόνια οι παίκτες που θα αξίζουν να καθίσεις να τους παρακολουθήσεις θα είναι λιγότεροι και το προϊόν θα είναι λιγότερο απολαυστικό. Αυτή η τεχνητή αύξηση θεατών θα τελειώσει.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο πέντε λεπτά με highlights. Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερα από αυτό. Είναι μια πολιτισμική έκφραση, ένας τρόπος ταυτοποίησης. To ποδόσφαιρο κανονικά ανήκει στον απλό κόσμο. Ήταν πάντα η διέξοδος των φτωχών. Μπορεί να μην είχαν πολλούς τρόπους στη ζωή τους για να νιώσουν ευτυχισμένοι αλλά είχαν αυτό για να χαρούν. Σήμερα δεν το έχουν πλέον. Κατά πάσα πιθανότητα υπάρχουν Ουρουγουανοί που κοιτάνε μόνο τις καλύτερες στιγμές των αγώνων της εθνικής, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αίσθηση που μας επέτρεψε να ερωτευτούμε έναν λαό με το πιο χαρακτηριστικό σημάδι αναγνώρισης που έχει, το ποδόσφαιρο.

Θεωρώ ότι πρέπει να αγνοήσουμε το μοτίβο που μας προτείνουν, όπου η αντιπαράθεση, η κατηγορία, η αποφασιστικότητα εκείνου που είναι ένοχος, γίνεται εμμονή που δυσχεραίνει την ατμόσφαιρα στην οποία θα έπρεπε να παίζεται κανονικά το ποδόσφαιρο»

Συνήθως η παρακμή έρχεται σιγά-σιγά και δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο γεγονότος. Μία όμως ημερομηνία έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων και αυτή είναι η 5η Ιουλίου του 1982, όταν η πειθαρχημένη και κυνική Ιταλία νικούσε και απέκλειε τη μαγική ομάδα της Βραζιλίας των Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, Έντερ, Σερέζο, Ζούνιορ, Σερζίνιο και τόσων άλλων, ίσως την τελευταία μεγάλη ομάδα που έβγαλε η χώρα του Πελέ

Ο κυνισμός της Ιταλίας έβαλε τέλος σε αυτό που ονομάζαμε «βραζιλιάνικο στυλ ποδοσφαίρου. Από δω και στο εξής, μόνο ο σκοπός θα είχε σημασία. «Είναι το μόνο παιχνίδι που δεν είδα ποτέ ξανά, δεν ήθελα και δεν θέλω. Είχαμε ομαδάρα και παίζαμε με χαρά, το απολαμβάναμε. Το ποδόσφαιρο όπως το ξέραμε πέθανε εκείνη την ημέρα», ήταν τα λόγια του Σόκρατες χρόνια μετά…

Και ύστερα ήρθε η Ευρώπη που άρχισε να αγοράζει όλα τα μεγάλα νοτιοαμερικάνικα ταλέντα. Όλη σχεδόν η μεγάλη βραζιλιάνικη ομάδα του 1982 ανέβηκε στην Ευρώπη. Και αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα

Ο Μπιέλσα μίλησε και γι αυτή την κατάρα που στερεί από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής τα μεγάλα ταλέντα τους και αυτό είναι κάτι που αντανακλά και στα αποτελέσματα των Εθνικών τους ομάδων.

"Παλιά ήταν ένα άλλο ποδόσφαιρο, ειδικά στη Νότια Αμερική...

Και δείτε πόσο ενδιαφέρον είχε, αν θυμάστε τον σχηματισμό της Σάο Πάολο στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ήταν όλοι παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας που έπαιζαν στο πρωτάθλημα της Βραζιλίας!

Δείτε τι έπαθε το φτωχό νοτιοαμερικανικό ποδόσφαιρο... Ραί, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο, Καφού, έφυγαν στην Ευρώπη, αλλά πριν πάνε στην Ευρώπη, πρόλαβαν και άφησαν το στίγμα τους στην Βραζιλία.

Φανταστείτε λοιπόν τι συνέβη στο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι μια δημοφιλής ιδιοκτησία πλέον... οι φτωχοί έχουν πολύ μικρή πρόσβαση στην ευτυχία, επειδή δεν έχουν χρήματα να την αγοράσουν και το ποδόσφαιρο, επειδή είναι δωρεάν, τους την έδινε αυτή την ευτυχία ανέκαθεν.

Αυτό το ποδόσφαιρο, που είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κράτησε την ελπίδα των φτωχότερων, δεν δίνει πια αυτή την ευτυχία. Γιατί στην ηλικία των δεκαεφτά ετών, ο Έντρικ και ο Εστεβάο, ήδη φεύγουν στην Ευρώπη, χωρίς να τους χαρεί η Βραζιλία ...”

Δεν έχει αλλάξει μόνο το ποδόσφαιρο. Μαζί με αυτό έχουν αλλάξει και οι ποδοσφαιριστές. Παλιά οι ποδοσφαιριστές ήταν κομμάτι του λαού. Σήμερα είναι super stars, ζούνε  σε χρυσά κλουβιά, οδηγούν super cars, μετακινούνται με ιδιωτικά αεροπλάνα, κάνουν διακοπές σε χλιδάτα γιωτ. Όπως ο συμπαθής κατά άλλα Κώστας Τσιμίκας που ανεβάζει στο Instagram την εντυπωσιακή του Lamborghini. Γιατί όχι; Μήπως τα έκλεψε, όπως λένε οι θαυμαστές του. Λες και αυτό είναι το θέμα

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Άντριαν Μούτου, όταν αναφέρεται στις πρώτες μέρες του στην Ίντερ

"Όταν έφτασα στην Ίντερ, είχα μια Alfa Romeo, έμενα σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο Duomo.

Μπαίνω στον αυτοκινητόδρομο, ο Βιέρι φτάνει από πίσω με τη Ferrari, με κοιτάζει, αρχίζει να γελάει και φεύγει.

Φτάνω μετά από δεκαπέντε λεπτά και ήθελα να παρκάρω το αυτοκίνητό μου μέσα στην Pinetina, έρχεται κάποιος που ήταν εκεί και μου λέει ότι μόνο Ferrari και Lamborghini μπορούσαν να παρκάρουν εκεί και ότι έπρεπε να παρκάρω στο τρίτο πάρκινγκ.

Όταν έφτασα σπίτι, τηλεφώνησα στον ατζέντη μου και τον ρώτησα πότε θα έφτανε ο πρώτος μισθός, γιατί στην Ίντερ παίζεις μόνο με Ferrari και Lamborghini"

Ο Άντριαν Μούτου δεν ήταν από τους τυχερούς, δεν άντεξε την υπερέκθεση και όσα φέρνει πλέον όλο αυτό το star system και δεν είχε την πορεία που προδιέγραφε το πλούσιο ταλέντο του. Κάποιοι άλλοι όμως, είναι πιο ανθεκτικοί. Μπορούν και το παλεύουν πολύ καλύτερα και αρμέγουν τη χρυσή αγελάδα όσο δεν πάει. Θα διαφημίσουν πατατάκια, σαμπουάν, ακόμη και σώβρακα όπως κάνει τώρα το νέο μεγάλο αστέρι της Εθνικής Αγγλίας, ο Μπέλιγχαμ. Και  όταν γεράσουν, δε θα αποσυρθούν εύκολα. Θα πάνε στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στις ΗΠΑ και θα αρπάξουν όσα μπορούν, χωρίς να σεβαστούν τον πρότερο ποδοσφαιρικό εαυτό τους. Λες και το έχουν ανάγκη

Βέβαια, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις ,όπως αυτή του Γερμανού Τόνι Κρόος , ο οποίος  σ αυτό το Euro κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια

''Είναι μια καλή ηλικία για να αποσυρθώ. Δεν θα έπαιζα ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα ή το Κατάρ.

Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι σαν ένα παιδί που παίζει μπάλα και τελειώνω ως ένας από τους ποδοσφαιριστές που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ και τίτλους πρωταθλήματος.

Δεν μπορώ να κακομεταχειριστώ τον εαυτό μου παίζοντας μέχρι τα σαράντα μου χρόνια, έχω κερδίσει πολλά, οπότε για να έχω κερδίσει όλα αυτά, έζησα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ας απολαύσω την συνταξιοδότηση μου"

Αυτές οι λίγες εξαιρέσεις είναι που κάνουν ακόμη ανεκτή την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Γι αυτές τις λίγες εξαιρέσεις αξίζει ακόμη να ασχολείσαι. Για τον Μπιέλσα, για τον Κρόος. Αλλά και για παλιότερες. Όπως αυτή του Μαραντόνα, του Ερίκ Καντονά, του Ζινεντίν Ζιντάν. Και για όποιον άλλο τρελό ξεφυτρώσει κάποια στιγμή και ταράξει έστω και για λίγο τα ήρεμα και αδιάφορα νερά του ποδοσφαιρικού βάλτου των ημερών μας

Πηγές

https://www.newsbeast.gr/sports/arthro/9190452/mountial-1982-to-90lepto-pou-teleiose-to-podosfairo-opos-to-xerame

https://www.facebook.com/search/top?q=dieci

https://www.ratpack.gr/sports/story/34969/o-marselo-mpielsa-xestomise-tin-pio-skliri-alitheia-gia-to-sygxrono-podosfairo

https://www.gazzetta.gr/football/copa-america/2350734/mpielsa-podosfairo-ginetai-ligotero-elkystiko-kai-perissotero-mpizna

Σήμερα πανηγυρίζει όλη η Ελλάδα. Εντάξει, δεν πανηγυρίζει όλη, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της. Την Κυριακή πάλι, πανηγύρισε άλλο ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Πριν από δέκα ημέρες, ήταν η Θεσσαλονίκη που ζούσε στιγμές μεγαλείου.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είχε πει κάποτε ο Καρλ Μαρξ. Δεν είχε ανακαλυφθεί βλέπεις ακόμη το ποδόσφαιρο … το μπάσκετ … η τηλεόραση

Σήμερα η Ελλάδα πανηγυρίζει. Και η «Ελεύθερη Ώρα» έχει στο πρωτοσέλιδό της τον πολυπράγμονα Βαγγέλη Μαρινάκη ντυμένο ως Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τρανταχτό μήνυμα, όπως λέει, προς το «διευθυντήριο των Βρυξελλών» του ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι

Και τελικά, έχουμε καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάμε; Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουμε;

Μιλάμε για ομάδες χρυσοπληρωμένων – κυρίως ξένων – μισθοφόρων που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι στην ομάδα, όπως ακριβώς ήταν οι μισθοφόροι του Μεσαίωνα και των Σταυροφόρων ή οι Γενουάτες μισθοφόροι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ή οι Έλληνες μισθοφόροι του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή

Μιλάμε για ανθρώπους που μόνο για τη χθεσινή νίκη θα μοιραστούν πέντε εκατομμύρια ευρώ (!) και την ίδια στιγμή αποθεώνονται από ανθρώπους που με το ζόρι επιβιώνουν

Μιλάμε για προέδρους που – ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, όχι μόνο για ένα , αλλά για πολλά και βαριά αδικήματα. Για προέδρους που χρησιμοποιούν τις ομάδες τους για να εκλέγουν δημάρχους και να πιέζουν κυβερνήσεις. Για προέδρους που ελέγχουν Μέσα Ενημέρωσης, που παίζουν με «χαμένες πατρίδες», που ως άλλοι μαφιόζοι χρηματοδοτούν, ελέγχουν και κατευθύνουν στρατιές τραμπούκων για την επίτευξη των στόχων τους όταν τα υπόλοιπα μέσα δεν επαρκούν, που σε κάθε ήττα της ομάδας τους πυροδοτούν το μίσος ενάντια στις άλλες ομάδες και τους διαιτητές, αποπροσανατολίζοντας τους τρελούς οπαδούς τους και αποσείοντας από πάνω τους κάθε ευθύνη

Μιλάμε για οπαδούς που δρουν, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στους δρόμους ως εγκληματικές συμμορίες σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο. Για οπαδούς που κατευθύνονται από αρχηγούς που έχουν ισχυρές προσβάσεις στην ομάδα, με πλήθος ανταλλαγμάτων από την ομάδα για τη δράση τους

Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα – ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που διεξάγει τους αγώνες του με ξένους διαιτητές. Για ένα πρωτάθλημα – πάλι ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που δεν μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό Κυπέλλου παρουσία φιλάθλων και το κάνει με άδειες εξέδρες. Και παρόλο που στον πρόσφατο τελικό δεν υπήρχαν οπαδοί των ομάδων, η Γαλλίδα διαιτητής κινδύνευσε με ξυλοδαρμό

Μιλάμε για «δημοσιογράφους» που με τη σειρά τους φανατίζουν τον κόσμο και τον βομβαρδίζουν με κάθε είδους άσχετη πληροφορία, αληθινή ή ψεύτικη.

Μιλάμε για μία κυβέρνηση που για να διεξάγει ένα διεθνή αγώνα, χρειάστηκε να μετατρέψει μια μεγάλη περιοχή της Αθήνας σε Κατεχόμενη Ζώνη

Και κάπου εκεί στο βάθος, κρύβεται ο τζόγος, το Στοίχημα. Ίσως η πηγή και η αιτία όλων 

Για όλα αυτά πανηγυρίζουμε σήμερα.

Πάντοτε υπήρχαν οι αρένες. Αλλά στους καιρούς της αθλιότητας, είναι πολύ πιο αναγκαίες. Αλλά και πολύ πιο θλιβερές.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που αγαπάει - ή μάλλον αγαπούσε - το ποδόσφαιρο και είχε μεγαλώσει με αυτό

Σήμερα είναι ο τελικός του Μουντιάλ. Ενός Μουντιάλ που διεξάγεται για πρώτη φορά παραμονές Χριστουγέννων, στο δυστοπικό κράτος του Κατάρ των πάσης φύσεως διακρίσεων. Ενός Μουντιάλ που γίνεται στο μέσο της ερήμου μέσα σε κλιματιζόμενα στάδια που για την κατασκευή τους βρήκαν το θάνατο χιλιάδες εργάτες. Ενός Μουντιάλ που, όπως όλοι υποπτευόμασταν και πλέον έχουμε και τις αποδείξεις, αγοράστηκε με τα πετροδολάρια των εμίρηδων.

Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα απλό επεισόδιο στο μακρύ σήριαλ του εκφυλισμού ενός αθλήματος που αποτελούσε κάποτε μέρος της λαϊκής διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Ο μεγάλος διανοητής Εντουάρντο Γκαλεάνο, εκτός από αριστερός, ήταν και Λατινοαμερικάνος, που σημαίνει ότι λάτρευε το ποδόσφαιρο. Ανάμεσα στα δεκάδες βιβλία που έγραψε, είναι και  "Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως". Γραμμένο το 1995, είναι ένα γοητευτικό και πολυδιαβασμένο βιβλίο που απευθύνεται όχι μόνο σε ποδοσφαιρόφιλους, αλλά σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, μιας και η τεράστια επιρροή του ποδοσφαίρου δεν γίνεται να μην αγγίζει πολλές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής των ανθρώπων

Από το βιβλίο αυτό παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που δείχνουν το βαθύ προβληματισμό του συγγραφέα σχετικά με τον εκφυλισμό του πάλαι ποτέ λαϊκού αθλήματος

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο.

Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή.

Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη.

Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας»

«Έχετε μπει ποτέ σε άδειο γήπεδο; Κάντε μια δοκιμή. Σταθείτε στη μέση του σταδίου κι αφουγκραστείτε. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Και οι κερκίδες δεν είναι καθόλου βουβές.

Στο Ουέμπλεϊ ακούγονται ακόμα οι φωνές από το Μουντιάλ του ’66, όταν κέρδισε η Αγγλία, όμως αν αφουγκραστείτε καλύτερα, θα μπορέσετε να ακούσετε το απαρηγόρητο κλάμα του ’53, όταν οι Ούγγροι νίκησαν την αγγλική ομάδα.

Το Στάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο αναστενάζει νοσταλγικά για τις ένδοξες μέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης.

Το Μαρακανά εξακολουθεί να θρηνεί τη βραζιλιάνικη ήττα στο Μουντιάλ του ’50. Στo Μπομπονέρα του Μπουένος Άιρες ηχούν τα τύμπανα που χτυπούσαν μισό αιώνα νωρίτερα.

Από τα βάθη του Σταδίου Αζτέκα ακούς την ηχώ των τελετουργικών ύμνων του αρχαίου μεξικανικού παιχνιδιού με την μπάλα.

Το τσιμέντο του Καμπ Νου της Βαρκελώνης μιλά καταλανικά, και οι κερκίδες του Σαν Μαμές στο Μπιλμπάο μιλούν βασκικά.

Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Τζουζέπε Μεάτσα βάζει γκολ, και το στάδιο που φέρει το όνομά του δονείται.

Ο τελικός του Μουντιάλ του ’74, όπου κέρδισε η Γερμανία, επαναλαμβάνεται νύχτα μέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου.

Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι και οι κερκίδες είναι στρωμένες με μοκέτα, αλλά δεν έχει μνήμη, ούτε τίποτα ιδιαίτερο να πει».

Εντουάρντο Γκαλεάνο «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως»

Αποτελεί κοινή παραδοχή πως οι αγέλες δολοφόνων που έχουν ενσκήψει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, δεν αποτελούν μια ιδιαιτερότητα του ποδοσφαιρικού χώρου. Παρόμοιες αγέλες δολοφόνων είδαμε τα προηγούμενα χρόνια με τα τάγματα θανάτου της Χρυσής Αυγής, όταν  τα βράδυα έβγαιναν παγανιά και μαχαίρωναν όποιον διαφορετικό και μόνο του έβρισκαν στο δρόμο τους.  

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι δολοφόνοι του 19χρονου Άλκη, αποδεικνύεται πως είναι μέλη μιας νεοναζιστικής φράξιας οπαδών που δρουν μέσα στη «Θύρα 4» του ΠΑΟΚ. Μια φράξια που φέρεται να έχει πάρει μέρος σε επιθέσεις εναντίον μελών της ΚΝΕ, ενώ τα μέλη της πρωτοστάτησαν στα πρόσφατα επεισόδια του ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης. Φαίνεται, επίσης, να συμμετείχαν στην επίθεση στο αντιεξουσιαστικό στέκι «Libertaria» και στον ξυλοδαρμό του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη

Είναι βέβαιο πως οι αγέλες αυτές είναι απότοκα διαλυμένων ανθρώπινων σχέσεων και μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, όπως η δική μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι συμμορίες ανηλίκων που τρομοκρατούν, χτυπούν με πρωτοφανή βαρβαρότητα και κλέβουν συνομήλικούς τους. Είναι επίσης βέβαιο πως όσο ο καπιταλισμός οξύνει τις αντιθέσεις, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα βρίσκονται στο περιθώριο. Ένα περιθώριο όπου άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς μέλλον, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, το μόνο που θα μπορέσουν να βρουν για να γεμίσουν την άδεια ζωή τους θα είναι το Μίσος. Ακόμη πιο βέβαιο είναι πως δεν διαφαίνεται φως στον ορίζοντα, καθώς μια επίσης εγκληματική – με το δικό της τρόπο – αγέλη κυβερνάει αυτή τη χώρα.

Αυτές όμως οι γενικές διαπιστώσεις δεν επιτρέπεται να μας κλείνουν τα μάτια και να μην βλέπουμε πως ο χώρος του ποδοσφαίρου αποτελεί το ιδανικό εκκολαπτήριο δολοφονικών συμμοριών. Συμμορίες που, όταν χρειαστεί, θα γίνουν ο πιστός στρατός του αφεντικού τους και αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν ατιμώρητα. Και αυτό επιτείνεται, όσο όλο και περισσότεροι άνθρωποι του υποκόσμου αποκτούν τα ηνία στο χώρο αυτό

Ποιος, από όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο, δεν καταλαβαίνει πως ο Ολυμπιακός γίνεται – ερήμην του – η απόλυτη ασπίδα για οποιαδήποτε ενόχλησή του προέδρους του Βαγγέλη Μαρινάκη από τη δικαιοσύνη; Ποιος δεν ξέρει πως ο Πειραιάς διοικείται από τον Ολυμπιακό και τον αχυράνθρωπό του Μαρινάκη; Ποιος δεν γνωρίζει τον περίφημο Τσουκαλά και τις εκπομπές μίσους και σεξισμού που παρουσιάζει (ακόμη;) στην τηλεόραση;

Ποιος δεν γνωρίζει πως ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας- Χαλκηδόνας διοικείται από την ΑΕΚ και τον αχυράνθρωπο του Μελισσανίδη; Ποιος δεν γνωρίζει για τη σιωπή του τρόμου που επιβλήθηκε δια της βίας και της τρομοκρατίας σε όσους αντιστέκονταν στα σχέδια του Μελισσανίδη για την κατασκευή του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια;

Ποιος δεν είδε τον Ιβάν Σαββίδη, τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, να εισβάλλει στο γήπεδο την ώρα που παιζόταν ο αγώνας με τους μπράβους και το όπλο του στη ζώνη και στην ουσία να μένει ατιμώρητος; Αλλά και κάποιοι από τους παλιότερους είναι βέβαιο πως θα θυμούνται τον Γιώργο Βαρδινογιάννη του Παναθηναϊκού - τον και καπετάνιο επονομαζόμενο- να βγάζει όπλο στις εξέδρες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και βέβαια και αυτός να μένει ατιμώρητος.

Με αφορμή τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη, η ORIGINAL, η μεγαλύτερη οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ, έβγαλε μια ανακοίνωση που μοιάζει να είναι πολύ σοβαρή – είναι αλήθεια πως η ORIGINAL έχει μια ικανότητα να βγάζει όμορφες και ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις. Είναι όμως ειλικρινής; Γιατί όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, ως πρόεδρος της ΑΕΚ, επιχείρησε να συγκρουστεί με τη βία των γηπέδων, βρήκε την ΟRIGINAL απέναντί του. Ποια είναι η θέση της ORIGINAL απέναντι στην τρομοκράτηση όσων – για όποιους λόγους – εξέφραζαν αντιρρήσεις για τον τρόπο με τον οποίο χτιζόταν το νέο γήπεδο της ΑΕΚ;

Ανακοίνωση όμορφη έβγαλαν και οι σύνδεσμοι οπαδών του ΠΑΟΚ. Και μίλησαν και για φιλικό παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων προς τιμήν του αδικοχαμένου Άλκη. Ποιος τους πιστεύει όμως; Ή ποιος τους ακούει;

Αυτά δεν τα γράφει κάποιος που δεν του αρέσει το ποδόσφαιρο. Τα γράφει κάποιος που μεγάλωσε ακούγοντας με αγωνία κάθε Κυριακή στο ραδιόφωνο τα παιχνίδια. Με μια αγωνία που δεν είχε να κάνει με το Στοίχημα (ΠΡΟ-ΠΟ το έλεγαν τότε), αλλά για το αν θα νικήσει η αγαπημένη του ομάδα, που είχε μάθει, για έναν ακατανόητο ακόμη λόγο, να την αγαπάει από μικρός. Που η Κυριακή του χρωματιζόταν ανάλογα με το αποτέλεσμα του αγώνα της ομάδας του. Τα γράφει κάποιος που όταν μεγάλωσε του άρεσε να πηγαίνει στο γήπεδο. Στο γήπεδο της ΑΕΚ μάλιστα.

Κάτι που όμως συνειδητά από μια στιγμή και μετά σταμάτησε να κάνει, γιατί συνειδητοποίησε πως αυτό που βίωνε δεν είχε πλέον καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε το ποδόσφαιρο. Γιατί κατάλαβε πως αυτό που κάποτε αποτελούσε λαϊκή διασκέδαση, έχει μετατραπεί εδώ και μερικές δεκαετίες σε πανηγύρι των τρελλών, όπως πολύ εύστοχα είχε δηλώσει ο πρώην πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ, Γιάννης Φιλίππου, λίγο πριν αποχωρήσει αηδιασμένος από το χώρο. Και σε μπίζνα και πλυντήριο των μεγάλων αφεντικών, συμπληρώνουμε εμείς

Γιατί έβλεπε πως γύρω του είχε ανθρώπους που είχαν προτιμήσει να αντικαταστήσουν την αγάπη για την ομάδα τους, με το μίσος απέναντι στους άλλους

Γιατί κατάλαβε πως πίσω από τα αθώα ονόματα, όπως «σύνδεσμος φιλάθλων της τάδε ποδοσφαιρικής ομάδας», κρύβονται κακοφορμισμένες εκδοχές συλλογικοτήτων μιας νοοτροπίας που έχει παρέλθει οριστικά και που πιο πολύ μοιάζουν με εγκληματικές οργανώσεις

Πολλοί ξεχνούν πως τα γήπεδα στην Ελλάδα είναι άδεια πολύ πριν ξεσπάσει η πανδημία. Δια νόμου έχει απαγορευτεί να πηγαίνουν στα γήπεδα οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας για να μην σκοτωθούν οι τρελοί μεταξύ τους. Και λόγω αηδίας, χιλιάδες φίλαθλοι, με δική τους πρωτοβουλία, σταμάτησαν να πηγαίνουν στα γήπεδα μην αντέχοντας το συγχρωτισμό τους με βαρβάρους. Πόσοι θυμούνται τα τρομερά επεισόδια μεταξύ οπαδών της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στο Βόλο, με τους δεκάδες ή εκατοντάδες τραυματίες, όπου από τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρούς; 

Στην πραγματικότητα, ποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα εκτός από τις λίγες χιλιάδες συνολικά που συγκροτούν τις πολεμικές φατρίες των ομάδων; Αυτό το πανηγύρι των τρελλών, μόνο από το Στοίχημα και τα τηλεοπτικά δικαιώματα συντηρείται. Ο κόσμος παρακολουθεί από το σπίτι, όσοι παρακολουθούν δηλαδή καθώς τα τηλεοπτικά δικαιώματα έχουν δοθεί σε συνδρομητικές τηλεοράσεις, ένα χαμηλής ποιότητας θέαμα που διεξάγεται εδώ και χρόνια σε άδεια γήπεδα, με παίκτες γυρολόγους και αναλώσιμους και προέδρους που πιο πολύ με αρχηγούς μαφιόζικων οργανώσεων μοιάζουν. Και με «αθλητικές» εφημερίδες-φυλλάδες που λειτουργούν ως υποκινητές της τυφλής βίας πουλώντας σεξισμό και μίσος

Η Πολιτεία, σαν Πόντιος Πιλάτος, παρακολουθεί χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Μόνο αυτές τις μέρες, για τα μάτια του κόσμου και κάτω από τα μαζική κατακραυγή, θα πουλήσει λίγη αγριάδα, θα κάνει κάποια παιχνίδια εντυπώσεων και μετά όλα θα ξεχαστούν. Δεν μπορεί και δεν θέλει να τα βάλει με ανθρώπους που, όπως όλοι καταλαβαίνουν, είναι μέρος της εξουσίας. Οι δεσμοί της Πολιτείας μαζί τους είναι ακατάλυτοι. Όσο για την ηγεσία της Εκκλησίας, το μόνο που φαίνεται να την απασχολεί είναι οι δωρεές που λαμβάνει από τους ανθρώπους αυτούς. Ίσως κάποτε τους αγιοποιήσει κιόλας. Προς το παρόν πάντως, μόνο ο Ιβάν Σαββίδης και η οικογένειά του έχουν απεικονιστεί σε τοιχογραφία εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη. Δεν γνωρίζουμε αν οι ευσεβείς χριστιανοί τους ασπάζονται. Πάντως, ο Μητσοτάκης και ο Μαρινάκης αλληλοασπάζονται

Όσο για όλους εμάς τους υπόλοιπους, ταιριάζουν γάντι οι στίχοι του Καβάφη, όπως έγραψε σε μια συγκινητική της ανάρτηση η πάντα συμπαθής Μαρίζα Κωχ

A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω / Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον / Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ο Αστέρας Εξαρχείων της Γερμανίας. Το μέγεθος, όμως, της St.Pauli και η επιρροή της είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο και κάθε δεύτερη Κυριακή, το γήπεδό της γεμίζει από 30.000 φίλους της που θεωρούν το αποτέλεσμα του αγώνα λιγότερο σημαντικό από την ιδέα που εκφράζει αυτή η ομάδα.

Μια ομάδα που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο όχι σαν μια επιχείρηση από την οποία θα κερδοσκοπήσουν αναρίθμητοι καιροσκόποι, αλλά ως ένα άθλημα που θα ψυχαγωγεί τον κόσμο χωρίς να προκαλεί αλλά και ως ένα χώρο που μπορεί να φιλοξενήσει και να βοηθήσει κοινωνικά κινήματα. Η St. Pauli δεν υπάρχει κυρίως για τα χρήματα ή για τα τρόπαια, αλλά για την αγάπη για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν θα πρωτοτυπούσαμε εάν λέγαμε πως το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει χάσει εντελώς τις όποιες λαϊκές καταβολές του και από ένα άθλημα που δημιουργούσε κάποτε όμορφες κυριακάτικες συνευρέσεις φίλων που αγαπούσαν να βλέπουν ποδόσφαιρο, έχει γίνει πλέον ένα πεδίο παγκόσμιου τζόγου, στο οποίο συμμετέχουν ζάμπλουτοι επιχειρηματίες με αμφίβολες για πολλούς - αλλά όχι για τους υποψιασμένους - πηγές χρημάτων, παγκόσμιας εμβέλειας «νόμιμα» και παράνομα γραφεία στοιχημάτων – τέτοιας έκτασης και δύναμης που δε σου αφήνουν καμία αμφιβολία για το αν μπορούν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των αγώνων - και ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι ποδοσφαιριστές που αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα αγόμενοι και φερόμενοι από επιτήδειους μάνατζερς

Και, όμως, σε αυτό τον άχρωμο, οικονομίστικο, διεφθαρμένο, συνειδητά απολίτικο κόσμο που έχει μετατραπεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο, υπάρχει η Sankt Pauli (Ζανκτ Πάουλι) που ξεχωρίζει σε αυτό το βρώμικο χώρο όπως το μικρό γαλατικό χωριό του Αστερίξ μέσα στη ρωμαιοκρατούμενη Γαλατία. Μια πρόσφατη κίνησή της , την έφερε ξανά στην επικαιρότητα και έδωσε και σε μας το έναυσμα για ένα μίνι αφιέρωμα σε αυτή τη μοναδική ομάδα

Ο Τούρκος ποδοσφαιριστής της ομάδας, Τσενκ Σαχίν, δεν γνώριζε προφανώς την ιστορία της. Έτσι, με ανάρτησή του στα social media τάχθηκε υπέρ του πολέμου στη Συρία, όπως έκαναν πλήθος συμπατριώτες του μαριονέτες-αθλητές άλλων ομάδων. Συγκεκριμένα, ο Σαχίν ανέβασε μια φωτογραφία της τουρκικής σημαίας στο Instagram και προσευχήθηκε για τη θετική εξέλιξη της εισβολής των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή της βορειοανατολικής Συρίας. 

Οι φίλοι της Sankt Pauli αντέδρασαν άμεσα και χωρίς περιστροφές. Σε φιλικό αγώνα της ομάδας τους με τη Βέρντερ, ύψωσαν πανό που καλούσαν όλους τους φίλους της ομάδας να υποστηρίξουν τους Κούρδους και τον ποδοσφαιριστή της ομάδας, Σαχίν, να φύγει από τον σύλλογο. Στο αίτημα των οπαδών αντέδρασε άμεσα η διοίκηση της ομάδας, η οποία σε ανακοίνωσή της, τόνισε πως οι θέσεις που εξέφρασε ο Σαχίν είναι αντίθετες με τις αξίες του συλλόγου και πως ήδη έχει ξεκινήσει επαφές μαζί του για να λύσει το θέμα. Μάλιστα η ανακοίνωση της διοίκησης της ομάδας, έκλεινε με το σύνθημα «Ποτέ ξανά πόλεμος»!

Για όποιον γνώριζε την ιστορία αυτής της ομάδας, ήταν σχεδόν αναμενόμενη αυτή η εξέλιξη. Οι οπαδοί της έχουν αντιταχθεί σε πολέμους και επεμβάσεις και έχουν σταθεί στο πλευρό λαών που δοκιμάζονται. Δε θα μπορούσαν λοιπόν, να ανεχθούν μια τέτοια κίνηση από τον Τούρκο ποδοσφαιριστή

Ας δούμε, όμως, λίγη από αυτή την ιστορία της ομάδας, που η έδρα της βρίσκεται στην περιοχή των κόκκινων φαναριών του Αμβούργου. Το γήπεδό της είναι το μοναδικό στη δεύτερη κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος που έχει σχεδόν 100% ρεκόρ προσέλευσης στα εντός έδρας παιχνίδια με 30,000 εισιτήρια. Και αυτό, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα ή την έλλειψη μεγάλων μεταγραφών ή ακόμα και την ελπίδα να κερδίσει κάποιο τρόπαιο.

Είναι πιθανόν η πιο αριστερή, αντιφασιστική, αντιομοφοβική και υπέρ των μεταναστών ομάδα σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η ομάδα η οποία, στο πρόγραμμα του αγώνα που θα έδινε υποδεχόμενη την Bayern Munich, έγραφε «Πόλεμος των τάξεων». Είναι η ομάδα που έχει απαγορεύσει ρατσιστικές και φασιστικές πράξεις ή πανό στις τάξεις της από τις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Είναι η ομάδα που το κατάστημα με τα αναμνηστικά είδη της μοιάζει περισσότερο με δισκάδικο και το επίσημο περιοδικό της ομάδας φιλοξενεί θέματα που αφορούν τις τέχνες, την πολιτική και τη λογοτεχνία. Είναι η ομάδα που έχει τον μεγαλύτερο αριθμό γυναικών οπαδών από όλες τις ομάδες της Γερμανίας και η οποία απαγόρευσε τη διαφήμιση του περιοδικού Maxim στους χώρους του γηπέδου κατηγορώντας το για σεξιστικές διακρίσεις.

Οι οπαδοί της φορούν αντιφασιστικά t-shirt, τραγουδούν κομμουνιστικά τραγούδια και οργανώνουν πορείες υποστηρίζοντας καταληψίες ή για να διαμαρτυρηθούν για ελλείψεις σε περιοχές με χαμηλά εισοδήματα. Είναι πρωτοστάτες σχεδόν σε κάθε πολιτική διαδήλωση στο Αμβούργο, μια παράδοση που ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄80 όταν η οδός Haffenstrasse που διασχίζει το λιμάνι θα προστατευτεί από το αναρχικό κίνημα που αντιδρά ενάντια στην λαίλαπα της ανοικοδόμησης και του Real Estate. Σε αυτό τον νικηφόρο αγώνα ενεργή συμμετοχή είχε και η βάση των οπαδών της St. Pauli

Στο παρελθόν η St. Pauli έχει κάνει προετοιμασία στην Κούβα. Εκεί οι παράγοντες, ποδοσφαιριστές και προπονητές ήρθαν σε επαφή με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι κάτοικοι του νησιού σε ό,τι αφορά το νερό. Έτσι αποφάσισαν να βοηθήσουν και σε συνεργασία με τους πάντα πρόθυμους φίλους της ομάδας έθεσαν σε εφαρμογή το πρόγραμμα «Viva con aqua de Sankt Pauli» – μια καμπάνια συλλογής χρημάτων για την υδροδότηση σχολείων της Κούβας με πόσιμο νερό. Το πρόγραμμα πλέον έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο καθώς έχει επεκταθεί σε χώρες της Αφρικής, ενώ πρόσφατα ξεκίνησαν έργα και στο Νεπάλ

Κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου ξεκίνησε η λειτουργία μουσείου, σε μια ακόμη νίκη του κόσμου ενάντια στην πρόθεση της πολιτείας να στεγάσει στον ίδιο χώρο ένα αστυνομικό τμήμα! Σε ειδικές Ακαδημίες,  παιδιά μικρής ηλικίας, των οποίων οι γονείς αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, προπονούνται δωρεάν. Παράλληλα, υπάρχει μια πρωτοβουλία που έχει ως στόχο να βοηθήσει τους οπαδούς που υποφέρουν από κλινική κατάθλιψη

Οι φίλοι της ομάδας συλλέγουν τακτικά χρήματα για να χρηματοδοτήσουν την αντιφασιστική δράση στο Αμβούργο και έδωσαν μάχες με την πολιτεία και για τους πρόσφυγες που έφτασαν το 2013 στο Αμβούργο από τη μακρινή Λαμπεντούζα. Προπύργιο για τους οπαδούς αποτελεί ίσως η αρχαιότερη κατάληψη της Ευρώπης. Της θρυλικής Rote Flora που εδώ και 25 χρόνια αντιστέκεται στα σχέδια του ιδιοκτήτη για εκκένωση και την δημιουργία στη θέση της, ενός εμπορικού κέντρου

Η St Pauli αγοράζει κυρίως νέους, Γερμανούς παίκτες με τοπική καταβολές. Για τους οπαδούς της St Pauli, τα αποτελέσματα και τα τρόπαια είναι λιγότερο σημαντικά από την καθαρή αγάπη για το ποδόσφαιρο. Όπως ένας οπαδός σχολίασε «Ακόμη και αν πέσουμε κατηγορία, δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία. »

Η φιλοσοφία της ομάδας αντικατοπτρίζεται στις περίφημες «5 αρχές» τις οποίες τηρεί ο σύλλογος:

α. «Στο σύνολο της, αποτελούμενη από μέλη, προσωπικό, οπαδούς και επίτιμα στελέχη, η FC Sankt Pauli είναι μέρος της κοινωνίας με την οποία περιβάλλεται και έτσι επηρεάζεται τόσο άμεσα όσο και έμμεσα από κοινωνικές αλλαγές στην πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική σφαίρα.»

β. «Η FC Sankt Pauli έχει επίγνωση της κοινωνικής ευθύνης που αυτή συνεπάγεται και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των μελών, του προσωπικού, των οπαδών και των επίτιμων στελεχών σε θέματα που δεν περιορίζονται μόνο στον τομέα του αθλητισμού »

γ. «Η FC Sankt Pauli είναι ένας σύλλογος μιας συγκεκριμένης συνοικίας της πόλης, και σε αυτό οφείλει την ταυτότητά της. Αυτό του δίνει μια κοινωνική και πολιτική ευθύνη σε σχέση με την περιοχή και τους ανθρώπους που ζουν εκεί»

δ. «Η FC Sankt Pauli σκοπεύει να βάλει ορισμένο αίσθημα για την ζωή και συμβολίζει την αυθεντικότητα του αθλητισμού. Αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους να ταυτιστούν με το σύλλογο ανεξάρτητα από τις αθλητικές επιτυχίες που μπορεί να επιτύχει. Τα βασικά χαρακτηριστικά του συλλόγου που ενθαρρύνουν αυτή την αίσθηση αναγνώρισης πρέπει να τιμηθούν, να προωθηθούν και να διατηρηθούν»

ε. «Η ανεκτικότητα και ο σεβασμός στις αμοιβαίες ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικοί πυλώνες της φιλοσοφίας της Sankt Pauli»

Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου διαβάσαμε  stpaulithess.wordpress.com  και  giati-o-kosmos-agapa-tin-sankt-pauli-