Σήμερα πανηγυρίζει όλη η Ελλάδα. Εντάξει, δεν πανηγυρίζει όλη, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της. Την Κυριακή πάλι, πανηγύρισε άλλο ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας. Πριν από δέκα ημέρες, ήταν η Θεσσαλονίκη που ζούσε στιγμές μεγαλείου.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, είχε πει κάποτε ο Καρλ Μαρξ. Δεν είχε ανακαλυφθεί βλέπεις ακόμη το ποδόσφαιρο … το μπάσκετ … η τηλεόραση

Σήμερα η Ελλάδα πανηγυρίζει. Και η «Ελεύθερη Ώρα» έχει στο πρωτοσέλιδό της τον πολυπράγμονα Βαγγέλη Μαρινάκη ντυμένο ως Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τρανταχτό μήνυμα, όπως λέει, προς το «διευθυντήριο των Βρυξελλών» του ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι

Και τελικά, έχουμε καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάμε; Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουμε;

Μιλάμε για ομάδες χρυσοπληρωμένων – κυρίως ξένων – μισθοφόρων που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι στην ομάδα, όπως ακριβώς ήταν οι μισθοφόροι του Μεσαίωνα και των Σταυροφόρων ή οι Γενουάτες μισθοφόροι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ή οι Έλληνες μισθοφόροι του Μωάμεθ του Β’ του Πορθητή

Μιλάμε για ανθρώπους που μόνο για τη χθεσινή νίκη θα μοιραστούν πέντε εκατομμύρια ευρώ (!) και την ίδια στιγμή αποθεώνονται από ανθρώπους που με το ζόρι επιβιώνουν

Μιλάμε για προέδρους που – ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι – θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, όχι μόνο για ένα , αλλά για πολλά και βαριά αδικήματα. Για προέδρους που χρησιμοποιούν τις ομάδες τους για να εκλέγουν δημάρχους και να πιέζουν κυβερνήσεις. Για προέδρους που ελέγχουν Μέσα Ενημέρωσης, που παίζουν με «χαμένες πατρίδες», που ως άλλοι μαφιόζοι χρηματοδοτούν, ελέγχουν και κατευθύνουν στρατιές τραμπούκων για την επίτευξη των στόχων τους όταν τα υπόλοιπα μέσα δεν επαρκούν, που σε κάθε ήττα της ομάδας τους πυροδοτούν το μίσος ενάντια στις άλλες ομάδες και τους διαιτητές, αποπροσανατολίζοντας τους τρελούς οπαδούς τους και αποσείοντας από πάνω τους κάθε ευθύνη

Μιλάμε για οπαδούς που δρουν, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στους δρόμους ως εγκληματικές συμμορίες σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο. Για οπαδούς που κατευθύνονται από αρχηγούς που έχουν ισχυρές προσβάσεις στην ομάδα, με πλήθος ανταλλαγμάτων από την ομάδα για τη δράση τους

Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα – ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που διεξάγει τους αγώνες του με ξένους διαιτητές. Για ένα πρωτάθλημα – πάλι ίσως το μοναδικό στον κόσμο - που δεν μπορεί να διοργανώσει έναν τελικό Κυπέλλου παρουσία φιλάθλων και το κάνει με άδειες εξέδρες. Και παρόλο που στον πρόσφατο τελικό δεν υπήρχαν οπαδοί των ομάδων, η Γαλλίδα διαιτητής κινδύνευσε με ξυλοδαρμό

Μιλάμε για «δημοσιογράφους» που με τη σειρά τους φανατίζουν τον κόσμο και τον βομβαρδίζουν με κάθε είδους άσχετη πληροφορία, αληθινή ή ψεύτικη.

Μιλάμε για μία κυβέρνηση που για να διεξάγει ένα διεθνή αγώνα, χρειάστηκε να μετατρέψει μια μεγάλη περιοχή της Αθήνας σε Κατεχόμενη Ζώνη

Και κάπου εκεί στο βάθος, κρύβεται ο τζόγος, το Στοίχημα. Ίσως η πηγή και η αιτία όλων 

Για όλα αυτά πανηγυρίζουμε σήμερα.

Πάντοτε υπήρχαν οι αρένες. Αλλά στους καιρούς της αθλιότητας, είναι πολύ πιο αναγκαίες. Αλλά και πολύ πιο θλιβερές.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που αγαπάει - ή μάλλον αγαπούσε - το ποδόσφαιρο και είχε μεγαλώσει με αυτό