Σήμερα είναι ο τελικός του Champions League. Κάποτε θα αποτελούσε για μένα μεγάλο γεγονός, το πιο πιθανό ;όμως είναι ότι δεν θα τον παρακολουθήσω.

Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, άλλαξε και το ποδόσφαιρο κι εγώ φαίνεται πως δε στάθηκα ικανός να παρακολουθήσω τις αλλαγές αυτές και να συντονιστώ μαζί τους

Έχω μείνει σε μια άλλη εποχή, τότε που δεν υπήρχε υπερπαραγωγή και υπερπροσφορά του προϊόντος και όλα ήταν πιο χαλαρά.

Όταν έβγαιναν πραγματικά αρτίστες του θεάματος και όχι υπεραθλητές και όταν ο σκοπός της νίκης πολλές φορές υποχωρούσε μπροστά στο θέαμα που προσέφεραν.

Όταν δεν χρειαζόταν να ρωτήσεις τι ώρα παίζεται το κάθε παιχνίδι γιατί όλα τα παιχνίδια του πρωταθλήματος παίζονταν την ίδια ώρα την Κυριακή.

Όταν οι ελληνικές ομάδες αποτελούνταν από Έλληνες παίχτες που έπαιζαν για πολλά χρόνια στις ομάδες τους, ταυτίζονταν με αυτές και έκαναν και τον οπαδό να ταυτιστεί μαζί τους.

Όταν το παιχνίδι κάθε χώρας είχε τη δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα και κάθε παιχνίδι μεταξύ ομάδων από διαφορετικές χώρες ήταν μια σύγκρουση διαφορετικών ποδοσφαιρικών σχολών.

Όταν δεν υπήρχε το Στοίχημα που μετέτρεψε τους θεατές σε παίχτες και έκανε αυτοσκοπό το αποτέλεσμα.

Όταν οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών δεν συνιστούσαν κοινωνική πρόκληση και όταν τους ποδοσφαιριστές – για τους κορυφαίους μιλάμε – μπορούσες να τους συναντήσεις μέσα στον απλό κόσμο.

Όταν το ποδόσφαιρο μαθαινόταν στις αλάνες από παιδιά που το αγαπούσαν και ζούσαν γι αυτό και όχι στις σημερινές ακαδημίες-παιδομαζώματα όπου το κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια επένδυση από τους γονείς τους, τους μάνατζερ και την ομάδα.

Όταν οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούσαν προϊόντα προς αγορά και πώληση μέσα σε φακέλους μανατζαραίων.

Όταν οι ποδοσφαιριστές δεν διαφήμιζαν πατατάκια, σαμπουάν και σώβρακα

Όταν οι ομάδες διοικούνταν από ανθρώπους πλούσιους μεν, που αγαπούσαν όμως το ποδόσφαιρο και δεν το έβλεπαν σαν άλλη μια επένδυση.

Όμως, όπως λέει και το τραγούδι,  «Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία / Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις»

Κι έτσι κι εγώ το άφησα το ποδόσφαιρο. Πού και πού ακούω κάτι για Γιαμάλ, για Εμπαπέ και για κάποιους άλλους. Ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, αλλά μέχρι εκεί. Έμαθα ότι η Ίντερ απέκλεισε την Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Champions League μετά από δύο εκπληκτικά όπως ειπώθηκε παιχνίδια.

Ούτε αυτό μου έκανε εντύπωση. Ώσπου διάβασα για τον ήρωα της πρόκρισης αυτής, τον Φραντσέσκο Ατσέρμπι, μέσα από ένα κείμενο του δημοσιογράφου Βασίλη Βασιλείου και συνειδητοποίησα ότι ακόμη το ποδόσφαιρο μπορεί να κρύβει ιστορίες που συγκινούν. Ιστορίες αποτυπωμένες κυριολεκτικά πάνω στο ανθρώπινο δέρμα

Το 2012 έχασε τον πατέρα του. Αυτό τον κατέστρεψε.

Λίγους μήνες μετά υπογράφει συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του, τη Μίλαν.

Ωστόσο το μυαλό του είχε «χαλάσει». Η απώλεια τον επηρέασε, έπιασε πάτο. Κατάθλιψη.

Βρίσκει διέξοδο στο αλκοόλ.

«Άρχισα να πίνω. Ειλικρινά, έπινα τα πάντα».

Η παρουσία του στη Μίλαν αποδείχθηκε σύντομη, το αλκοόλ δεν του επέτρεψε να δείξει το ταλέντο του.

Μοιραία φεύγει από το Μιλάνο, πάει στη Σασουόλο.

Πριν όμως υπογράψει, περνά τα καθιερωμένα ιατρικά τεστ.

Καρκίνος στον αριστερό όρχι. Σοκ.

Εκείνος όμως είναι μαχητής. Δεν το βάζει κάτω και σύντομα πατά ξανά χορτάρι.

Τα δύσκολα δεν είχαν περάσει όμως.

Κάποιους μήνες αργότερα, ο καρκίνος τον «χτυπά» και πάλι. Αυτή τη φορά στον δεξιό όρχι.

Ο καρκίνος ωστόσο είχε διαλέξει λάθος αντίπαλο, χάνει ξανά!

«Ο καρκίνος μου έσωσε τη ζωή». Ατάκα που τη διαβάζεις κι απορείς.

Κι όμως, η ζωή του από τότε που συναντήθηκε με την «αρρώστια» μπήκε σε σωστό δρόμο.

Η περιπέτεια του έδωσε ξανά έναν λόγο να παλέψει.

Να παλέψει με εξίσου σκοτεινούς δαίμονες. Το αλκοόλ, την κατάθλιψη.

Ένας μαχητής δεν τα βάζει ποτέ κάτω. Εκείνος δεν τα έβαλε.

Επέστρεψε ακόμη πιο δυνατός στα γήπεδα. Πρώτα με τη Σασουόλο, μετά με τη Λάτσιο.

Βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Σιμόνε Ιντσάγκι, έγινε ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς στο Καμπιονάτο.

Έπειτα ήρθαν οι κλήσεις από την Εθνική. Το 2021 κατακτά το Euro.

Ο Ιντσάγκι φεύγει από τη Λάτσιο, πάει Ίντερ. Το 2022 τον «φωνάζει» δίπλα του.

Αρχικά πάει για να κάνει τα ρεπό των βασικών. Εκείνος περισσότερο έμοιαζε με ρεζέρβα. Ήταν 34 άλλωστε.

Σύντομα τους έβγαλε όλους κουτούς. Έγινε ξανά βασικός. Στο τέλος της σεζόν η Ίντερ φτάνει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρδιόλα. Αουτσάιντερ.

Μα αουτσάιντερ ήταν και απέναντι στον καρκίνο.

Εξαφανίζει τον Χάαλαντ, δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα.

Στις λεπτομέρειες η ομάδα του χάνει. Αλλά εκείνος το πήρε προσωπικά και έδωσε υπόσχεση ότι θα επιστρέψει.

Στα 37 πλέον ξέρει ότι δεν θα έχει άλλη ευκαιρία.

Η Ίντερ προηγείται 2-0 στο ημίχρονο του ημιτελικού, εκείνος σε όλο το ματς φωνάζει, παλεύει, το ζει!

Ξέρει ότι πλησιάζει σε έναν ακόμη τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ..

Η Μπαρτσελόνα όμως κάνει την ανατροπή. Όπως ο καρκίνος επέστρεψε για δεύτερη φορά.

Το 2-0 στο ταμπλό έγινε 2-3 στο 87’. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αφάνταστα γρήγορα.

Ο αγώνας έμοιαζε με τελειωμένη υπόθεση. Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για αυτόν που θα προσπαθήσει.

Πέντε λεπτά καθυστερήσεις. Το ρολόι έδειχνε 92:30.

Έπρεπε να βγει μπροστά. Ή τώρα ή ποτέ! Η σέντρα του Ντάμφρις ήταν η τελευταία ευκαιρία.

Μήτε το αλκοόλ τον έριξε κάτω. Μήτε η κατάθλιψη. Τον καρκίνο τον κέρδισε δύο φορές!

Δεν έβλεπε κανένα. Ούτε αμυντικούς, ούτε τερματοφύλακες.

37 ετών, 20 χρόνια καριέρας. Ούτε ένα γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για αυτόν που προσπαθεί.

Μα δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για τον Φραντσέσκο Ατσέρμπι.