Ο Νάζερμαν είναι ένας εβραίος καθηγητής που επιβίωσε από το Ολοκαύτωμα, κληρονομώντας όλη την φρίκη που το περιέβαλε. Τώρα, επαγγέλλεται τον ενεχυροδανειστή και έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τους εφιάλτες του παρελθόντος αλλά και το σκληρό περιβάλλον του γκέτο της Ν. Υόρκης που ζει, το οποίο με τη σειρά του και αυτό τον παραπέμπτει στο παρελθόν.

Ο Νάζερμαν, για να μπορέσει να αντέξει τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είχε επιλέξει να νεκρώσει ό,τι μπορούσε να τον κάνει τρωτό. Αυτή η πλήρης συγκινησιακή αποστράγγιση, τον κάνει να αποκρούει κάθε κίνηση εγκαρδιότητας και κάθε απλωμένο χέρι

Ο Πορτορικανός βοηθός του, ένας πρώην μικροαπατεώνας, θυμωμένος από τη σκληρότητα που επιδεικνύει ο Νάζερμαν, αποφασίζει να τον τιμωρήσει και οργανώνει μια ληστεία. Άθελά του και σε βάρος της ζωής του, θα γίνει η ευκαιρία για τον Νάζερμαν να σπάσει για μια φορά το πέτρινο φράγμα της καρδιάς του.

Πρόκειται για δεύτερη μόλις ταινία του Σίντνευ Λιούμετ μετά το ντεμπούτο του στους “12 Ενόρκους”. Εδώ, ο εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτης, συνδέεί το Ολοκαύτωμα με τα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν στην Αμερική των εντεινόμενων ανισοτήτων. Ταυτόχρονα, προετοιμάζει το έδαφος για τις μεγάλες πολιτικές ταινίες του της 10ετίας του ’70: “Σέρπικο” (1973),  “Σκυλίσια μέρα’ (1975) και το “Δίκτυο” (1976), μία από τις πιο ρηξικέλευθες κινηματογραφικές αποτυπώσεις του κόσμου της τηλεόρασης και των media

Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει : “ Ενώ ο στόχος όλων των ταινιών είναι να διασκεδάσει, το είδος της ταινίας στην οποία πιστεύω, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Aναγκάζει τον θεατή να εξετάσει την έκφανση με μια διαφορετική από τη δική του συνείδησή του πτυχή. Διεγείρει τη σκέψη και θέτει τους διανοητικούς χυμούς που απορρέουν.”

Έτος Παραγωγής: 1964

Διάρκεια:            116’

Σκηνοθεσία:      Σίντνεϊ Λιούμετ

Πρωταγωνιστούν: Ροντ Στάιγκερ, Τζεραλντίν Φιτζέραλντ

Η Bιτόρια (Mόνικα Βίτι), χωρίζει με τον αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία εραστή της Pικάρντο και θα αναζητήσει τη μητέρα της στο χρηματιστήριο. Εκεί θα γνωρίσει τον γοητευτικό χρηματιστή Πιέρο (Αλέν Ντελόν). Κανείς όμως από τους δύο δεν μοιάζει ικανός να εκφράσει ειλικρινή συναισθήματα.

Στην τελευταία σκηνή, η Βιτόρια θα περιπλανηθεί ολομόναχη σε μια πολύβουη, μα ταυτόχρονα και τόσο έρημη μεγαλούπολη

Με την «Έκλειψη» ο Μικελάντζελο Αντονιόνι ολοκληρώνει την «τριλογία της αποξένωσης», με κεντρικό θέμα την αλλοτρίωση, την ανέφικτη επικοινωνία και την εύθραυστη και ασταθή σχέση του ατόμου με την πραγματικότητα. Μία τριλογία που ξεκίνησε με την «Περιπέτεια» (L’ Avventura) το 1960 και συνεχίστηκε τον επόμενο χρόνο με τη «Νύχτα» (La Notte).

Πρόκειται για μια από τις ταινίες-σταθμούς του μοντέρνου σινεμά, βραβευμένη με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Κανών.

Ιταλία, 1962

Παραγωγή: Ρόμπερτ Χακίμ, Ρέιμοντ Χακίμ

Σκηνοθεσία: Μικελάντζελο Αντονιόνι

Σενάριο: Μικελάντζελο Αντονιόνι, Τονίνι Γκουέρα, Ελιο Μπαρτολίνι, Οτιέρο Οτιέρι

Φωτογραφία: Τζιάνι Ντι Βενάνζο

Μοντάζ: Εράλντο ντα Ρόμα

Μουσική: Τζιοβάνι Φούσκο

Πρωταγωνιστούν: Αλέν Ντελόν, Μόνικα Βίτι

Διάρκεια: 126 λεπτά

Δύο μουσικοί από το Σικάγο, ο Τζο (Τόνι Κέρτις) και ο Τζέρι (Τζακ Λέμον), γίνονται τυχαία μάρτυρες ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ τοπικών γκάνγκστερ και  αναγκάζονται να εγκαταλείψουν άμεσα την πόλη επιβιβαζόμενοι σε ένα τρένο. Όταν κατεβαίνουν από το τρένο, είναι πλέον η Τζοζεφίν και η Δάφνη, τα δύο νέα μέλη ενός γυναικείου συγκροτήματος που περιοδεύει στο Μαϊάμι. Ερωτεύονται την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Σούγκαρ Κέιν και ο Τζο μεταμφιέζεται για δεύτερη φορά σε εκατομμυριούχο για να προσπαθήσει να την κατακτήσει, την ώρα που ο Τζέρι προσπαθεί να αποφύγει το φλερτ ενός αληθινού εκατομμυριούχου και ενώ οι μαφιόζοι που τους καταδίωκαν, καταφθάνουν στο Μαϊάμι για ένα συνέδριο

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, Πρώτου Ανδρικού ρόλου (για τον Λέμον), σκηνικών και κουστουμιών (της απονεμήθηκε τελικά το τελευταίο), ενώ  κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Κωμωδία, αλλά και Πρώτου Γυναικείου και Πρώτου Ανδρικού ρόλου

Ο Μπίλι Γουάιλντερ, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους και σκηνοθέτες του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ,  σκηνοθετεί τη Μέριλιν Μονρόε, τον Τζακ Λέμον και τον Τόνι Κέρτις σε μια ταινία που ψηφίστηκε ως η καλύτερη κωμωδία στην Ιστορία του Σινεμά σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου

Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ

Σενάριο: Μπίλι Γουάιλντερ, Ι.Α.Λ Ντάιαμοντ, Ρόμπερτ Θόερεν, Μάικλ Λόγκαν

Πρωταγωνιστούν: Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον, Τζορτζ Ραφτ, Τζο Ε. Μπράουν, Πατ Ο’Μπράιεν

Φωτογραφία: Τσαρλς Λανγκ

Μοντάζ: Άρθουρ Π. Σμιντ

Μουσική: Άντολφ Ντόιτς

Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.

Έτος Παραγωγής: 1959

Διάρκεια: 121 λεπτά

Οι “Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες” (Fried Green Tomatoes) είναι βασισμένη στο βιβλίο "Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες στο Whistle Stop Cafe" της Fannie Flagg. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Jon Avnet και το σενάριο έγραψε η ίδια η Flagg μαζί με την Carol Sobieski

Κάπου στη δεκαετία του ’80, η  Evelyn Couch, μια σαραντάχρονη, άτολμη και δυσαρεστημένη από το γάμο της γυναίκα, αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλία με την εξωστρεφή ογδοντάχρονη Ninny Threadgood , την οποία γνωρίζει σε έναν οίκο ευγηρίας κατά την επίσκεψη σε συγγενείς της. Η ηλικιωμένη γυναίκα, αντιλαμβανόμενη την έλλειψη θάρρους και αυτοπεποίθησης της Evelyn, αρχίζει να της διηγείται την ιστορία μιας φιλίας που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του΄30, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές, ανεξάρτητες  νεαρές γυναίκες που ζούσαν στον αμερικάνικο νότο, στο Whistle Stop της Αλαμπάμα. Μέσα από την ιστορία αυτή, η Evelyn μεταμορφώνεται

Η ταινία είναι ένας ύμνος στη φιλία , στην αλληλεγγύη και στην ανθρώπινη ανεξαρτησία με σπουδαίες ερμηνείες από μεγάλες ηθοποιούς. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ στις κατηγορίες Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Jessica Tandy και Διασκευασμένου Σεναρίου

ΗΠΑ, 1991

Σκηνοθεσία: Jon Avnet

Σενάριο: Fannie Flagg, Carol Sobieski

Πρωταγωνιστούν: Kathy Bates, Jessica Tandy, Mary Stuart Masterson, Mary-Louise Parker, Stan Shaw, Cicely Tyson, Gailard Sartain, Chris O'Donnell, Gary Basaraba

Διάρκεια: 130'

Βρισκόμαστε στο 1948, στην Atlanta, όπου ζει η 72χρονη Daisy Werthan, χήρα και πρώην δασκάλα.  Όταν κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου που οδηγούσε, ο γιος της αποφασίζει να προσλάβει έναν οδηγό, για να την εξυπηρετεί στις μετακινήσεις της. Η Daisy αρχικά αρνείται, νιώθοντας προσβεβλημένη. Από την άλλη, ο Hoke, ο οδηγός που προσλαμβάνει ο γιος της  είναι μαύρος και μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1948 στον αμερικάνικο Νότο. Με τον καιρό όμως, μεταξύ της δύστροπης ηλικιωμένης εβραίας και του ευγενικού και καλόκαρδου Αφροαμερικανού μεσήλικα, αρχίζει να αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία που έμελλε να κρατήσει 25 χρόνια

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Alfred Uhry του 1987 που παίχτηκε  στο Broadway με τον Morgan Freeman να υποδύεται τον Hoke. Ο ίδιος ηθοποιός υποδύεται τον Hoke και στην ταινία, ενώ την Daisy Werthan υποδύεται η Jessica Tandy.  Την κινηματογραφική μεταφορά ανέλαβε ο Bruce Beresford

Η ταινία βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες στις 15 Δεκεμβρίου 1989 κάνοντας μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ενώ απέσπασε 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ κερδίζοντας τελικά 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο καλύτερης  ταινίας και του Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Jessica Tandy