J Invad pegh vIchenmonmen jIghHa'wI' ήτοι «τον εχθρό του εχθρού μου θα τον σκοτώσω τελευταίο», ισχυρίζονταν στη γλώσσα τους οι Κλίνγκον, η διάσημη φυλή εξωγήινων του Star Trek («Διαστημόπλοιο Enterprise» για τους Έλληνες τηλεθεατές όταν προβάλλονταν η σειρά). Οι διακεκριμένοι για τη σκληρότητα τους Κλίνγκον δύο δεκαετίες μετά το 1967, έγιναν σύμμαχοι των γήινων (Star Trek the next Generation) και έχοντας περίπου τις ίδιες αντιλήψεις, προσπαθούσαν ακόμα να κάνουν τους γήινους να τις καταλάβουν. Ήταν εκείνη η αρχαία παροιμία αγγλικής προέλευσης (Enemy Of My Enemy Is My Friend) που φτιάχνει τα χρήσιμα και εύπεπτα δίπολα και που είχε στοιχειώσει για τα καλά τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πείθονταν εύκολα από το σχήμα ενός διπόλου παρά από πιο σύνθετες ιδέες όπως τα υπονοούμενα του αρχαιότερου Σουν Τζου και την πιο ξεκάθαρη αλλά δύσπεπτη διατύπωση των ακόμα  αρχαιότερων Ηράκλειτου και Ομήρου, πως ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι κατ’ ανάγκη φίλος μου. Προεκτείνοντας τη σκέψη αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο εχθρός του εχθρού μου, αν δεν μου είναι αδιάφορος, μπορεί να είναι και δικός μου εχθρός. Πως μπορεί να ξέρει κανείς άλλωστε, ποιους άλλους εχθρούς μπορεί να έχει ο δικός μας ο εχθρός;

• Αρπάζοντας με συναίνεση

Είναι αδιαμφισβήτητο πως στην παγκόσμια πολιτική σκηνή στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού οι ανισότητες έχουν οξυνθεί, μαζί με την καλπάζουσα βαρβαρότητα. Μία βαρβαρότητα που στρέφεται από τους ισχυρούς κατά των αδυνάμων και κατά του ίδιου του πλανήτη. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε γωνία της γης και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής. Ο  ατομισμός και η ιδιοτέλεια που αποτελούν θεμέλιο της «ελεύθερης» αγοράς, δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση των ίδιων αρχών που διέπουν τις κατακερματισμένες κοινωνίες μας. Το ατομικό συμφέρον βρίσκεται πάνω από την κοινωνική ωφέλεια, ο ιδιωτικός χώρος (άρα και επί οικονομικό αντάλλαγμα προσπελάσιμος από τους ανθρώπους) έχει επικρατήσει επί του δημόσιου. Είναι ο στόχος του μοντέρνου καπιταλισμού το να μην επιτρέπει τίποτα δημόσιο γιατί τα πάντα «πρέπει» να αποδίδουν οικονομικό όφελος. Προς εμπέδωση της φρικτής αυτής κατάστασης από τις μάζες, τους εμφυτεύεται υποδόρια και η πεποίθηση πως «ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε κανέναν» αντί του ορθού πως «ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους». Έτσι οι μάζες (αφού είναι μάζες) αποστασιοποιούνται από τη διεκδίκηση αυτού που του οποίου είναι συμμέτοχοι και ικανοποιούνται όταν τους κλέβουν την περιουσία τους, με την έγκριση τους. Όταν δηλαδή το κοινό κτήμα «παραχωρείται» σε ιδιώτη για να το συντηρήσει και να το αξιοποιήσει. Οι μάζες βλέπουν στο κοινό κτήμα οπισθοδρόμηση και στο ιδιωτικό πρόοδο.  Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο θέμα, με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενη ανάρτηση μας. Ας επιστρέψουμε στον «εχθρό του εχθρού» μας γιατί απομακρυνθήκαμε.

Στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που έχει διαβρώσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και δράσης και που οι ατομικότητες οδηγούνται σε ακραίες καταστάσεις λόγω και της αδιαφορίας των πολιτών, γεννιούνται πολλά αντίπαλα στρατόπεδα τα οποία όμως έχουν αποδεχθεί και δήθεν συμφωνήσει, για έναν «politically correct» αγώνα μεταξύ τους.  Ειδικά στο πεδίο των εκλογών και δη των τοπικών και περιφερειακών, οι αντίπαλοι στρατοί αποτελούν και οργανωμένα γκρουπ κυνηγιού ψήφων (συγγενών κυρίως) με βοηθούς αλαλάζοντα ηχεία που διαλαλούν την αποτελεσματικότητα, το όραμα, την ικανότητα του κάθε υποψηφίου. Διαλαλούν και το «έργο» του κάθε υποψηφίου ή τις «προθέσεις» του. Και αν για τον αδιάφορο ψηφοφόρο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως προτροπή για να πάρει το μέρος κάποιου υποψηφίου, για έναν σκεπτόμενο αποτελεί απλά θόρυβο που καλύπτει την σκληρή αλήθεια που περιμένει στη γωνία για να βγει στο φως, πάντα μετά τις εκλογές και μετά την απομάκρυνση των ψηφοφόρων από το ταμείο της κάλπης ή «κάλπικο ταμείο» όπως πρόσφατα το εκφώνησε σε λόγο του, ένας υποψήφιος δήμαρχος, αναδεικνύοντας τη γλωσσική του ανεπάρκεια μαζί με το γέλιο που προσέφερε. Δεν ήταν ο μόνος. Όποιος έχει τη διαστροφή να παρακολουθεί το δημόσιο λόγο των υποψηφίων, θα διαπιστώσει πως στην πλειονότητα τους είναι δηλωμένοι εχθροί της γλώσσας.

Ποια είναι όμως η σκληρή αλήθεια που ακόμα κρύβεται στη γωνία και περιμένει τη Δευτέρα των εκλογών (πρώτου ή δεύτερου γύρου) για να αποκαλυφθει; Μα το γεγονός πως οι αντίπαλοι πριν τις εκλογές μπορούν να είναι και φίλοι καρδιακοί μετά από αυτές. Γιατί; Επειδή τους ενώνει η κοινή αντίληψη στα βασικά ζητήματα και η προσχηματική αντιπαλότητα είναι το απαραίτητο στοιχείο για να κάνει ο καθένας την υποψηφιότητα του διακριτή και ξεχωριστή.

• Η σκληρή αλήθεια των τοπικών εκλογών

Υποψήφιοι που έχουν την υποστήριξη (κρυφά ή φανερά) πολιτικών κομμάτων και κυρίως, κομμάτων εξουσίας, δύσκολα έχουν διαφορές μεταξύ τους. Δεν το επιτρέπει το ίδιο το σύστημα που τους αναδεικνύει. Είναι γνωστές οι δημοσιεύσεις φωτογραφιών από «παρεούλες» πολιτευτών, βουλευτών όλων των κομμάτων εξουσίας, μαζί με δημάρχους όλων των ηθικών διαβαθμίσεων. Είναι η  εικόνα του μεγαλοκτηνοτρόφου που ελέγχει τους τσοπάνηδες του αν του  φυλάνε καλά το κοπάδι. Φυσικά στις φωτογραφίες αυτές περιλαμβάνονται και οι παρατρεχάμενοι, οι παραγιοί δηλαδή που ετοιμάζουν το κοπάδι για να δείχνει καλά.

«Δημόσιες σχέσεις» τις βαφτίζουν αλλά σκεφτήκατε ποτέ αν μπορεί να κάνει «δημόσιες σχέσεις» το αφεντικό με τον τσοπάνη του; Προφανώς οι «δημόσιες σχέσεις» τους είναι κινήσεις ενταγμένες στην ολοκλήρωση ενός σχεδιασμού που σκοπό έχει να εξυπηρετεί τις κυβερνητικές επιλογές (κυρίως) και σε κάποιες περιπτώσεις την καλλιέργεια των απόψεων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Με αυτό κατά νου, όλοι οι υποψήφιοι των τοπικών εκλογών κινούνται σε μία και μόνη κατεύθυνση, αυτήν που επιβάλει το «μεγάλο αφεντικό» δηλαδή οι ισχυροί κεντρικής διοίκησης, της από πάνω εξουσίας.

Παρόλα αυτά, οι υποψήφιοι της καταχρηστικά αποκαλούμενης  αυτοδιοίκησης  επιμένουν πως έχουν «το δικό τους πρόγραμμα» που μπορεί στα λόγια, να έρχεται σε αντιπαράθεση με τις κεντρικές επιλογές, όμως τη «Δευτέρα της Αποκάλυψης» η σκληρή αλήθεια θα εμφανιστεί στο προσκήνιο με το ψευδώνυμο «πολιτικός πολιτισμός». Δυστυχώς, τότε οι παραπλανημένοι δημότες δεν θα έχουν χρόνο ν’ ασχοληθούν με αυτά τα πράγματα. Θα είναι απασχολημένοι με τα του οίκου τους κυριολεκτικά, μέχρι να περάσει και αυτή περίοδος, οπότε θα ασχοληθούν και πάλι. Οι νικητές θα κάνουν πάρτι και η ζωή θα συνεχιστεί εκεί που την είχαμε αφήσει.

• Η δηλητηριώδης αδιαφορία και το αντίδοτο

Μέχρι τις εκλογές λοιπόν, ένα τοπίο θα συνεχίσει να διαμορφώνεται με πεφωτισμένους, με ικανούς, με εχθρούς, εχθρούς των εχθρών, φίλους, φίλους των φίλων και εχθρούς των φίλων αλλά σκεφτείτε και λίγο παραπέρα από τα τετριμμένα και προπαντός, έξω από το κουτί μέσα στο οποίο σας βάζουν. Σκεφτείτε ποιο είναι το κοινό καλό (το οποίο εξελίσσεται και σε προσωπικό καλό) και ποιο είναι το ατομικό (που δεν θα γίνει ποτέ κοινό) και  που θα προβάλλουν με ρουσφετάκια, εξυπηρετήσεις, με προσφορές ηλεκτρικών συσκευών ενδεχομένως ή άλλες αμαρτωλές «έκτακτες καρπώσεις». Σκεφτείτε το μέλλον που σας επιφυλάσσουν κρατώντας σας στο σκοτάδι  αλλά κυρίως ενδιαφερθείτε για τα κοινά και τα μεγάλα, που οικονομικά συμφέροντα ετοιμάζονται να τα κατασπαράξουν. Ενδιαφερθείτε για τις καταστροφές που σας βαφτίζουν «ανάπτυξη». Φανταστείτε τον τόπο σας σε λίγα χρόνια από σήμερα, αλλοιωμένο. Μαζί σκεφτείτε και τον εαυτό σας, αν μπορείτε να τον δείτε σε αυτό το αύριο.

Σκεφτείτε, μιλήστε, δράστε γιατί όπως επισήμανε και στην πρόσφατη συναυλία του, στο "ιδιωτικό – δημοτικό"* κολυμβητήριο της Ραφήνας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η αδιαφορία είναι θάνατος.

*Θα μείνει στην Ιστορία η γελοία απόπειρα δικαιολόγησης του καταφανούς ξεπουλήματος της περιουσίας των δημοτών με την αντιφατική πρόταση "δημοτικός - ιδιωτικός χώρος". Ντρέπονται να πουν "παραχωρημένος δημοιτκός χώρος" αλλά δεν ντρέπονται να τον παραχωρήσουν