Ήταν η επέτειος εκτέλεσης του αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη, του ανθρώπου που δεν λύγισε ούτε μια στιγμή μπροστά στους στρατοδίκες και στο εκτελεστικό απόσπασμα και δεν έχασε ούτε λεπτό το υπέροχο και υπερήφανο χαμόγελό του. Δεν ξέρουμε αν με αυτά τα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να κοροϊδέψει για μια φορά ακόμη τους αριστερούς πολίτες που τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία ή τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί πράγματι να ισχύει το δεύτερο και ο άνθρωπος αυτός να είναι απλώς ένα ενεργούμενο αδίστακτων καιροσκόπων όπως ο Δραγασάκης, ο Φλαμπουράρης και ο Παπάς και να μην είναι καν σε θέση να αντιληφθεί το ρόλο που παίζει.

Ένα, όμως, είναι το σίγουρο. Όλη αυτή η προσπάθεια οικειοποίησης αγώνων της Αριστεράς από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν προσπάθησε ούτε στο ελάχιστο να αγωνιστεί, προκαλεί την οργή όλων αυτών που τον ανέβασαν στην εξουσία με σκοπό να παλέψει κόντρα στο ξεσάλωμα του καπιταλισμού και να προσπαθήσει να βάλει τις βάσεις και να προετοιμάσει το έδαφος για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Ας γνωρίζει ο κύριος Τσίπρας πως στο τέλος η Ιστορία αποφαίνεται και θα τον βάλει εκεί που του αξίζει, την ίδια στιγμή που ο Μπελογιάννης θα βρίσκεται πάντα ψηλά στη συνείδηση όλων, ακόμη και των πολιτικών του αντιπάλων, που αν μη τι άλλο θαύμασαν και αναγνώρισαν το μεγαλείο του θάρρους του.

Στον Τσίπρα ποιος θα βρεθεί να αναγνωρίσει τι; Το πολιτικό του θάρρος; Την πολιτική του καθαρότητα; Την ιδεολογική του συνέπεια; Την τήρηση του λόγου του; Μόνος του θα βρεθεί στο περιθώριο της Ιστορίας, βαλλόμενος και από δεξιά και από αριστερά, και μαζί με την Περιστέρα θα κλαίνε κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος