Σεπτέμβριος 2007

 Ο γράφων φαντασιώνεται την Αττική ως ετήσια τούρτα γενεθλίων φλαμπέ, του εκάστοτε υπουργού περιβάλλοντος (τέως και δημοσίων έργων). Όλοι, φλεγόμενοι και μη, σβήνουμε τα κεράκια ουρλιάζοντας: Και του χρόνουουουουουου!

Ωστόσο, πέρα από  τ’ αστεία, καλό θα ήτο να επροτείναμε και μίαν πρότασιν σοβαρή. Όλοι γνωρίζομεν ότι εν Ελλάδι τα καμένα αργά ή γρήγορα αν δεν καταπατηθούν και κτιστούν, θα αποχαρακτηριστούν από αναδασωτέες εκτάσεις και τελικώς θα παραδοθούν εις τους στυλοβάτες της οικονομίας μας, τους εργολάβους, δια τα περαιτέρω. Διατί λοιπόν, να στρουθοκαμηλίζομεν εμπρός εις το καταφανές και να μην καταβάλομε προσπάθειαν για μία ορθολογικότερην αντιμετώπισιν του αναπόφευκτου;

Ως απάντησιν δια το ρητορικόν ερώτημα, προτείνω τον ψεκασμόν του εκάστοτε φλεγομένου δάσους ουχί πλέον με διοξείδιον του άνθρακος ή νερό (που τόσον πολύτιμον είναι), αλλά κατευθείαν με τσιμεντοκονίαν ή υγρό μπετόν, ούτως ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος αλλά και άλλοι εν ανεπαρκεία πόροι, προκειμένου να επιτευχθεί χωρίς ζιγκ-ζαγκ ο τελικός στόχος, δηλάδή η οικοδόμησις και μέσω αυτής η πολυπόθητος ανάπτυξις.

Ο γράφων γνωρίζει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά κατατάσσων εαυτόν εις το στρατόπεδον των ρεαλητών, αποτολμά και περαιτέρω ρηξικέλευθες τοποθετήσεις, στο πλαίσιο της επικρατούσας άποψης περί οικονομικής ανάπτυξης. Διατί αυτή η προσκόλλησις εις την έννοιαν των ελευθέρων φυσικών αγαθών (π.χ. δάσος); Ουδείς δαπανά και ουδείς εισπράττει ουσιαστικώς από την κατανάλωσιν τοιούτων αγαθών!

Ας αφήσομεν οπισω σοσιαλιστικά οράματα, κλπ. και ας οραματισθούμε μίαν κοινωνίαν όπου όλα τα αγαθά θα έχουν ένα αντίτιμον, εις το οποίον θα εμπεριέχεται η αξία παραγωγής τους, η αξία συντήρησής τους και θα αποτελεί και ένα μέτρον «εκτίμησης» της πραγματικής τους αξίας για τον καταναλωτή. Οπότε οι αγορές θα στρέφουν τους ανάλογους πόρους προς τις προτιμώμενες κατευθύνσεις-αγαθά, δημιουργώντας παράλληλα και θέσεις εργασίας –τόσον μα τόσον απαραίτητες εις την σύγχρονην κρίσιν…Και έτσι θα είμεθα όλοι ωφελημένοι!

Εντάξει, δέχομαι ότι και κάποιοι (χμ... αρκετοί) θα είναι και ξοφλημένοι. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν είναι;…

Πρόσφατα έμαθα με χαρά ότι ο κύριος δήμαρχος θα εκτρέψει την θάλασσα, ώστε να περάσει από τη γειτονιά μας, η οποία ευρίσκεται πολύ μακριά. Ας είναι καλά!... Ετσι θα πραγματοποιηθεί το προαιώνιόν μου όνειρο: Να ταξιδεύσω!!! Διότι πριν ήτον δύσκολον, τα μπαγάζια, οι προετοιμασίες, να τρέχεις εις το λιμάνι…Τώρα όπου θα έχω την θάλασσα μες τα πόδια μου τω όντι θα είναι ευκολότερον.

(Κάποιοι συνωμοσιολόγοι αποδίδουν την εκτροπήν της θάλασσας εις φαινόμενα θερμοκηπίου, κλπ. Θέλω να πιστεύω ότι ο κύριος δήμαρχος θα τους τακτοποιήσει όπως πρέπει…)

(Από το ανέκδοτο βιβλιο ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑΙ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ - του Theo)