Η Αγαθή Δημητρούκα υπήρξε για χρόνια η σύντροφος του Νίκου Γκάτσου.

Στα δεκαέξι της χρόνια η κοπέλα από το Μεσολόγγι πήρε το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αιτωλοακαρνανίας και έφτασε στην Αθήνα θέλοντας να να συναντήσει τον Νίκο Γκάτσο και να ξεφύγει από τη δύσκολη κατάσταση που βίωνε στα μέρη του Βάλτου.

 Η Αγαθή τα κατάφερε και τον συνάντησε και κατάφερε να ξεφύγει από τις δικές της κακοτοπιές.

Λίγα χρόνια μετά η ρότα της ζωής της θα έσμιγε με τη ρότα της ζωής του Νίκου Γκάτσου.

Μέσα από αυτήν την σχέση θα καταφέρει να γνωρίσει τον Μάνο Χατζιδάκι και όλους του υπέροχους συνδαιτημόνες του «Μαγεμένου Αυλού», του Λουμίδη και του «Μπραζίλιαν».

Μια μαγεμένη παρέα μαγεμένων ανθρώπων.

Μέσα από παρέα αυτή γεννήθηκαν υπέροχες μουσικές στιγμές, όπως το υπέροχο «Ένα κορίτσι στο βάλτο» το 1977.

Οι υπέροχοι στίχοι της Αγαθής Δημητρούκα μελοποιήθηκαν από τον Μάνο Χατζιδάκι και αποδόθηκαν από τον Ευτύχιο Χατζηττοφή.

Tίναξα απ’ τον ώμο μου

την απελπισία,

χάραξα το δρόμο μου

στην κακοτοπιά.

Ήρθαν άγρια κύματα

ένα δύο τρία

κι από τ’ αμαρτήματα

πήραν τα μισά.

Κι είπανε πως άμυνα

κράτησαν στην Τροία

δυο μικρά κυκλάμινα

δυο πουλιά χρυσά»

Οι στίχοι της Αγαθής Δημητρούκα αποδίδουν μοναδικά όλα αυτά που βιώνουμε από το απόγευμα της 23^ης Ιουλίου 2018.

Θα πρέπει και εμείς να μπορέσουμε να τινάξουμε από τον ώμο μας την απελπισία και να χαράξουμε το δρόμο μας μέσα στην κακοτοπιά.

Η Φύση μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Η αναγέννηση της Φύσης, η αναγέννηση της ελπίδας.

Η απελπισία είναι πάντα κακός οδηγός.

Τα δεινά είναι μεγάλα.

Έγιναν πολλά στραβά και συνεχίζουν να γίνονται ακόμα περισσότερα.

Οι Αρχές του τόπου δεν στάθηκαν στο ύψος τους.

Και συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν.

Ο δρόμος από εδώ και πέρα χαράσσεται μέσα στην κακοτοπιά.

Και τον δρόμο για να ξεφύγουμε μας τον δείχνει μόνο η Φύση.

Περπατήστε ανάμεσα στα καμένα δέντρα

Περπατήστε δίπλα στα καμένα σπίτια.

Σίγουρα θα δείτε πώς αντιδρούν οι άνθρωποι και τα φυτά μετά την καταστροφή.

Η ζωή συνεχίζεται...

Δύο μικρά κυκλάμινα που ξεπροβάλλουν δειλά-δειλά μέσα από τη στάχτη ...

Ένα μικρό πευκάκι που φοβισμένα βλέπει το φως ενός κόσμου που τόσο άδικα του έχει φορτώσει στην πλάτη του την ευθύνη για όλα όσα έγιναν.

Τα σχίνα, τα πουρνάρια, οι ελιές, οι κουτσουπιές, οι συκιές πρασινίζουν τη στάχτη.....

Ζητείται ελπίς ....