Πάνω από ένας χρόνος πέρασε από την κρατική, μαζική δολοφονία των Τεμπών. Ο κόσμος πάγωσε για ένα διάστημα μηνών. Εννέα, δέκα μήνες πέρασαν και το έγκλημα είχε έντεχνα αφεθεί να το σκεπάσουν η σκόνη του χρόνου και ο θόρυβος από άλλα γεγονότα, μικρότερης -για νοήμονες ανθρώπους-  βαρύτητας. Όσο σιγά-σιγά, οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος ανακτούσαν τις δυνάμεις τους, τις δυνάμεις εκείνες που βρίσκει ο αδικημένος στον πόνο και τη θλίψη της ζωής του που κομματιάστηκε, η προπαγάνδα και οι υπόγειες πρακτικές συγκάλυψης (βλ. επιτροπή Γεραπετρίτη) κλιμάκωναν το απαίσιο έργο τους. Μαζί και μία δικαιοσύνη που εξέπεσε από τη θέση της ως θεμελιώδης εξουσία και εγγυητής της ορθής λειτουργίας του πολιτεύματος. Όσο για τον Τύπο; Αυτός ήδη είχε τεθεί στην υπηρεσία της συγκάλυψης και της απαξίωσης των θυμάτων και των συγγενών τους. Ποιος θα ξεχάσει αλήθεια, τα "προβλήματα υγείας" του (ή των) μηχανοδηγών, που για εβδομάδες απασχόλησαν τους "έγκριτους"; Ποιος θα ξεχάσει το τέρας που με την τσιριχτή φωνούλα του και με λογικά άλματα, ισχυριζόταν πως "φταίνε οι λαθρέμποροι" ή έβαζε σε προτεραιότητα τα εισιτήρια απέναντι στην προστασία των αθώων που χρησιμοποιούσαν το τρένο-φονιά, όπως αποδείχτηκε. Ποιος θα ξεχάσει τον ανερμάτιστο γόνο που κατακεραύνωνε συνδικαλιστές, ειδικούς και βουλευτές, που έθεταν ζητήματα ασφάλειας των σιδηροδρόμων; Ποιος θα ξεχάσει την τερατολογία με την οποία επιχειρήθηκε να δικαιολογηθεί η αλλοίωση του τόπου του εγκλήματος, με βαριές χωματουργικές εργασίες εκεί που ακόμα και μία πέτρα έπρεπε να εξεταστεί εργαστηριακά, ως στοιχείο; Ποιος θα ξεχάσει τα δήθεν κλαμμένα πρόσωπα των φωτογραφιών από εκείνο το δήθεν υπουργικό συμβούλιο που συγκάλεσε ο αρχηγός τους μετά την τραγωδία; Πως ξεχνιούνται τόσες προσβολές;

Οι επαγγελματίες της παραπλάνησης, τα υποπόδια  του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτοί που ανταμείβονται με υπουργικούς θώκους στην ανώτατη έκφραση του βολέματος, Βορίδης, Γεωργιάδης αλλά και άλλα, πιο ασήμαντα κομματόσκυλα με βουλευτική ταυτότητα όπως ο πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, ο ανεκδιήγητος Μαρκόπουλος. έκαναν όσο θόρυβο μπορούσαν. Και όσο πιο άδειος ο τενεκές, τόσο δυνατότερος ο θόρυβος που κάνει. Και τα ηχεία τους πάντα έτοιμα και καλοπληρωμένα. Πετσωμένα κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες, πάντα έτοιμα να τους καλωσορίσουν και να προβάλλουν την αηδία τους. Αυτούς και τον εμετό τους, που τον ονόμαζαν "επιχειρήματα"

Γνωστά όλα αυτά σε όλες και όλους. Το δείχνει άλλωστε και εκείνη η δημοσκόπηση που αποτύπωνε την απήχηση της πεποίθησης πως επιχειρείται κυβερνητική συγκάλυψη και που έφτανε το 78% ττου δείγματος. Οκτώ στους δέκα δηλαδή πίστευαν ή ήξεραν πως επιχειρείται συγκάλυψη από την κυβέρνηση. Πάλι καλά για τον Μητσοτάκη, αφού μετά τα σοβαρότατα σκάνδαλα που έχουν αποκαλυφθεί, το ποσοστό θα έπρεπε να φτάσει στο 150%.

Από την άλλη πλευρά, οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών αποδύθηκαν σε έναν αγώνα πελώριο. Ζητούσαν το δίκιο τους. Την απώλεια τους δεν μπορούσαν να αποκαταστήσουν αλλά ζητούσαν το ελάχιστο. Την ηθική τους δικαίωση. Αυτήν και τη διασφάλιση πως κανείς πια δεν θα βρεθεί στη θέση τους. Στον δίκαιο αγώνα τους βρήκαν συμπαράσταση από το σύνολο της κοινωνίας, εκτός από τα κομματόσκυλα και τους κομματάρχες της κυβέρνησης αλλά αυτοί είναι μειωμένης ηθικής αξίας και κύρους. Και όταν η  κοινωνία εκφράζει την αποστροφή της για τους υπεύθυνους του εγκλήματος, τα κομματόσκυλα και οι κομματάρχες στέκονται απέναντι της, απαξιώνοντας κάθε αυθόρμητη έκφραση της, όπως πρόσφατα το είδαμε στη Ραφήνα και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις, που δείχνουν το ψυχολογικό αβαθές αυτών που καταδικάζουν τη λαϊκή οργή. Η μία ήταν στις 3/9/2023 όταν στην πέτρα του πάρκου που ονομάζουν "πάρκο Καραμανλή" είχε γραφτεί η λέξη "ΑΛΗΤΗ" κάτω από το όνομα. Έσπευσε τότε ο δήμαρχος που στηριζόταν από τη ΝΔ για τις επερχόμενες εκλογές να δηλώσει "έξαλλος".

Η πέτρα στις 3/9/2023

Η άλλη περίπτωση είναι πιο πρόσφατη, μόλις προχθές, 7/4/2024, στην ίδια πέτρα εμφανίστηκε πάλι η λέξη ΑΛΗΤΗ κάτω από το όνομα ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ. Στην περίπτωση του Σεπτεμβρίου μιλούσαν για "βέβηλους", στη δε του Απριλίου για "βανδάλους". Εξέπεσε το αμάρτημα για τους τιμητές του. Από ανόσιο έργο (βεβήλωση) έγινε απλός βανδαλισμός. Και ενώ το χρώμα άλλαξε, το κεντρικό μήνυμα παραμένει ίδιο.

Η πέτρα στις 7/4/2024

Για να μη μακρυγορούμε. Απέναντι στο θόρυβο που εξάπλωσαν όλα τα δουλάρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να καλύψουν τον αρχηγό τους και τον γόνο Κ.Αχ. Καραμανλή, στέκονταν μία σειρά από γεγονότα αδιάσειστα. Καταγεγραμμένα μάλιστα σε βίντεο, ακόμα και από τους διαύλους της στγκάλυψης. Είτε γιατί οι δίαυλοι αποδείχτηκαν ερασιτέχνες για τις αξιώσεις του Κ. Μητσοτάκη είτε γιατί κάποιοι εργαζόμενοι τους, που πετούσαν σε χαμηλό ύψος στην ιεραρχία των media, έκαναν σωστά τη δουλειά τους, δίνοντας την εικόνα που για το ευρύ κοινό πέρασε δίχως να το επηρεάσει αφού εμπιστεύθηκε την αφήγηση από τους "αναλυτές" - διαστρεβλωτές των διαύλων. Για τους πραγματογνώμονες όμως, που υποστηρίζουν την έρευνα των οικογενειών των θυμάτων, ήταν πολύτιμη βοήθεια. Έτσι, ο Χρήστος Χρυσόπουλος, ναυπηγός υπομηχανικός και πρόσφατο μέλος των εθελοντών-εμπειρογνωμόνων του συλλόγου ΤΕΜΠΗ 2023, έφτιαξε ένα βίντεο από το χύδην υλικό που είχε κυκλοφορήσει και το δημοσίευσε προκειμένου να σταματήσουν αυτοί που αποτελούν το όνειδος του τόπου να προσβάλλουν τα θύματα παράλληλα με κάθε ίχνος λογικής που έχει απομείνει στη χώρα. Το βίντεο αυτό κοινοποιούμε εδώ σε μία προσπάθεια διάδοσης του αφού αποτελεί τρανταχτή αποδειξη της συγκάλυψης που επιχειρούν οι κυβερνητικοί και τα υποπόδια τους. 

*Ο τίτλος του βίντεο έδωσε και τον τίτλο της παρούσας ανάρτησης

Στις 20/6/2021 γίναμε μάρτυρες της εκκίνησης μίας  παράνομης και αντισυνταγματικής επιχείρησης με το όνομα «Δρυάδες». Μάλιστα για τη χρήση ευφημισμών για την ονοματοδοσία παρανομιών κάναμε αναφορά και σε προηγούμενη, σχετική  ανάρτηση. Δεν περιμέναμε βέβαια τίποτα περισσότερο από ένα όργιο εκχερσώσεων, εκτός κάθε αντίληψης δασικής διαχειριστικής. Και επιβεβαιωθήκαμε. Η «διάσπαση» της συνέχειας της βλάστησης δεν υπάκουσε σε επιστημονικά ορισμένους κανόνες αλλά προσδιορίστηκε από τους οικισμούς, καθιστώντας σαφές πως η προστασία αφορά μόνο τα σπίτια του ανθρώπου-εισβολέα στο δασικό περιβάλλον και ουδόλως το δάσος. Πέρα όμως και από αυτό, η απουσία της δασικής υπηρεσίας στην εξέλιξη των «επιχειρήσεων» είναι προφανής και αυτό συμπεραίνεται εκ του αποτελέσματος.

Το ρέμα Δασαμάρι, το οποίο συμβάλλει στον ποταμό Βαλανάρη και που μαζί αποτελούν σημαντικό κλάδο του υδρογραφικού δικτύου του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (κλάδος Πεντελικού), αποτελεί φυσικό όριο του ανθρωπογενούς οικισμού της Διώνης προς τα δυτικά. Χωρίζει την δασική και αναδασωτέα έκταση Δασαμάρι από τα σπίτια. Παράλληλα ή σχεδόν παράλληλα με το ρέμα και προς την πλευρά του οικισμού κινείται ένας δρόμος που αλλάζει ονόματα κατά το μήκος του. Ξεκινώντας από την μερικώς ασφαλτοστρωμένη οδό Επτανήσου, ανηφορίζει μέχρι που συναντά για μικρό μήκος την Πίνδου και μετά μετονομάζεται σε Κλεάνδρου και ως χωματόδρομος συνεχίζει τιμώντας το ελληνικό δαιμόνιο και τη νεοελληνική ανοησία, που θέλουν σε κάθε περιοχή να εγκαθίστανται πρώτα οι οικοδομές και μετά να έρχονται όπως - όπως οι υποδομές, οι οποίες πασχίζουν να εξυπηρετήσουν την παραγκούπολη πολυτελείας που γεννήθηκε.

Εκεί λοιπόν που κυλούσε ήσυχο και ανέμελο το ρέμα περιοδικής ροής Δασαμάρι, ήρθε ο νεοελληνικός «μπολιτισμός» με τη μορφή ενός χωματοδρόμου για να το εντάξει στη νέα εποχή. Δηλαδή να του περιορίσει την κοίτη και τη ζώνη μέσα στην οποία μπορούσε το ρέμα να ξεθυμάνει. Μέχρι σήμερα είχε παγιωθεί μία ισορροπία  μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπογενούς στοιχείου.

Από την περασμένη εβδομάδα (εβδομάδα 3-10/7/2021) οι ορδές του Χαρδαλιά αποφάσισαν να ανατρέψουν αυτή την ισορροπία. Διανοίγοντας περισσότερο τον χωματόδρομο, ξηλώνοντας παραρεμάτια βλάστηση και ισοπεδώνοντας τα φυσικά κράσπεδα της οδού με κάποιον φορτωτή ή άλλο χωματουργικό μηχάνημα, δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό για τη διαχείριση των παραγόμενων χωματισμών (τα μπάζα που βγήκαν). Τα έριξαν (τα έσπρωξαν) πολύ απλά μέσα στο ρέμα. Όπως επιβάλλει άλλωστε η νεοελληνική παράδοση, αισθητική και καθημερινή πρακτική. Οι φωτογραφίες είναι σαφείς

Σε τέτοιες «διαχειριστικές πρακτικές» μας είχε συνηθίσει ο δήμος Ραφήνας, ο οποίος αδιαφορεί για τη διάθεση των μπάζων από τους εργολάβους του και τα συνεργεία του (τα μπάζα που έριξε ο δήμος στον Βαλανάρη, την άνοιξη του 2020 ακόμα εκεί είναι, παρά την εντολή της περιφέρειας να πάει να τα μαζέψει ο ρυπαντής δήμος). Φαίνεται πως η πανδημία της ρύπανσης και της ανεξέλεγκτης διάθεσης μπάζων και απορριμάτων  είναι χαρακτηριστικό των διοικούντων, σε όποια βαθμίδα και να βρίσκονται. Ο τσαμπουκάς της εξουσίας που δεν υπολογίζει τίποτα και που πιστεύει πως δικαιούται να ρυπαίνει όπου θέλει. Θέλοντας να μοιάσει στον εφοπλιστή Λασκαρίδη που δήλωνε πως μπορούσε ακόμα και να αφοδεύει πάνω σε πρωθυπουργούς. Μεσαίο ψάρι ο Χαρδαλιάς, αδιαφορεί για τους από κάτω και θεωρεί πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όπου θέλει. Όπως και ο δήμαρχος της Ραφήνας που μπάζωσε τον Βαλανάρη. Έτσι, ο ένας μπαζώνει το Δασαμάρι, ο άλλος τον Βαλανάρη και στο τέλος, στις πλημμύρες, όταν τα μπάζα τους φουσκώσουν τα ρέματα και αρχίσουν να ξηλώνουν δρόμους, σχίζουν τα ρούχα τους πως «χρειάζονται αντιπλημμυρική θωράκιση» και λοιπές γελοιότητες, αφορμές πάντα για να μεταθέσουν τις προφανείς ευθύνες τους, αλλά και για εξυπηρετήσεις αυθαιρετούχων, εις βάρος της Φύσης και της κοινωνίας.

Εδώ να σημειώσουμε πως ο «Σωτήρας Χαρδαλιάς» έχει προηγούμενα σε συναφείς υποθέσεις. Διαβάζουμε σε σχετική αρθρογραφια εφημερίδων αλλά και σε αναφορές Βυρωνιωτών από την εποχή που ο «Μεγάλος» έκανε τον δήμαρχο στην πόλη τους, πως τον Δεκέμβριο του 2015, μετά από αναβολές που κράτησαν μία πενταετία, το 10ο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας επέβαλε πρωτόδικη ποινή 1 έτους με αναστολή, καθώς και πρόστιμο 3.000 ευρώ, στον Νίκο Χαρδαλιά και την εταιρία Α.Ε. Γήγερτον για ρύπανση δασικής έκτασης στον Υμηττό, μετά από καταγγελίες πολιτών στο Δασαρχείο Πεντέλης.

Τον Ιανουάριο του 2017, το Εφετείο Πλημμελημάτων μείωσε την ποινή του Χαρδαλιά σε 6μηνη φυλάκιση με αναστολή για την ίδια υπόθεση του 2010, απαλείφοντας το πρόστιμο.

Στην εκδίκαση παρεμφερούς μήνυσης, για έργα οδοποιίας αξίας 3 εκ. ευρώ σε αναδασωτέα περιοχή, το 9ο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας επέβαλε πρωτοδίκως τον Δεκέμβριο του 2016 ποινή φυλάκισης 1 έτους με αναστολή και πρόστιμο 1.500 ευρώ τόσο στον Χαρδαλιά όσο και στην εργολήπτρια εταιρεία.

Τελικά, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το συγχωροχάρτι που δόθηκε τον Μάρτιο του 2020 για διαγραφή προστίμων συνολικού ύψους 800.000 ευρώ βρήκε χώρο και για τον Νίκο Χαρδαλιά, του οποίου η «καμπάνα» γράφτηκε στο χιόνι. (πηγή και σχετική αρθρογραφία εφημερίδων της εποχής)

Βεβαρυμμένοι εξουσιαστές με την ευθύνη βαρύτατων καταστροφών και εγκληματικής αμέλειας, το βαθύ κράτος  φροντίζει να τους ξεπλύνει ως «παιδιά του και πειθήνια όργανα του».

Πως να μη θεωρούν μετά πως τα βουνά, τα ρέματα, τα ποτάμια και η Φύση ολόκληρη είναι τσιφλίκια τους;

Στην περίπτωση του ρέματος Δασαμάρι, αν δεν φροντίσουν να πάρουν τα μπάζα (αντιγράφοντας τη δημαρχιακή αδιαφορία για τα μπάζα που έριξε πέρυσι στον Βαλανάρη), οι συνέπειες μίας έστω μέτριας έντασης βροχής τον χειμώνα, θα είναι μεγάλες. Λόγω του ότι δεν έμεινε πια κοίτη στο σημείο και μάλιστα για σοβαρό μήκος, το νερό προβλέπεται να φουσκώνει και να ξηλώνει δρόμους, χωματοδρόμους, τσιμεντοδρόμους και ό,τι άλλο βρει. Σκεφτείτε τα αυτά όταν όλοι αυτοί οι ένοχοι θα σας μιλούν για το κακό ρέμα και τις ευθύνες κάποιων άλλων, βασιζόμενοι στην κοντή μας μνήμη. Αυτή την κοντή μνήμη που μαζί με το ρουσφέτι, τους επιτρέπει να υπάρχουν, να ζημιώνουν τον τόπο και επιπλέον να μιλάνε με το γνωστό απαίσιο ύφος του ανεξέλεγκτου εξουσιαστή.

Έργα και ημέρες ενός συστηματικού καταπατητή και εκχερσωτή 1

Έργα και ημέρες ενός συστηματικού καταπατητή και εκχερσωτή 2

δύο μόνο από τα ανδραγαθήματα ενός νεοέλληνα- αξίου τέκνου της δεξιάς. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο καταδίκες για όποιον ενδιαφέρεται να αηδιάσει ακόμα περισσότερο, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του Σχινιά, η οποία άφησε άφωνη την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα