«Ο αγωνιστής Νίκος Μπελογιάννης μας άφησε για παρακαταθήκη τον περήφανο αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια» είπε την ατάκα της ημέρας ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας και την “τουίταρε” σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα στο χώρο των μοντέρνων πολιτικών ανδρών. Προπαγάνδα και ατάκα στο twitter. Ίσως να έχει προσλάβει και ειδικό ατακαδόρο για το σκοπό αυτό.

Ο χαμαιλέοντας είναι ένα είδος ερπετού που το δέρμα του έχει την ιδιότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με το περιβάλλον. Μεταφορικά μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αλλάζει φρονήματα, συμπεριφορά, στάση ανάλογα με τα συμφέροντά του.

«Το Γραμματικό θ’ ανοίξει. Τελεία-παύλα-παρένθεση. Η Δούρου θα χωροθετήσει και κανονίστε να είστε με τις μαύρες σημαίες. Εγώ θα είμαι απέναντι»

Έτσι απάντησε με περισσή αναίδεια και περιφρόνηση η Ρένα Δούρου σε όσους την είχαν ψηφίσει για να μην ανοίξει ο ΧΥΤΑ Γραμματικού, όπως τους είχε υποσχεθεί. Εντυπωσιάζει το θράσος με το οποίο ο πολιτικός αυτός χαμαιλέοντας απευθύνεται σε όσους μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν – ή νόμιζαν πως ήταν - συναγωνιστές της. Πόσο μάλλον όταν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η κυρία έπρεπε να είχε πάει σπίτι της από καιρό. Μετά από τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα, μετά από την εκατόμβη των θυμάτων από την πυρκαγιά στο Μάτι, η Δούρου όχι μόνο δεν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί, αλλά συνέχισε να κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας ενεργώντας κόντρα στις προεκλογικές της υποσχέσεις, αυτές που την ανέβασαν σε αυτή την καρέκλα.

Εντυπωσιάζει, επίσης, και η αναφορά στον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο: «Η Δούρου θα χωροθετήσει» φωνάζει με στεντόρεια φωνή. Λένε πως οι βασιλιάδες μιλούσαν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Η Δούρου και οι βασιλιάδες, λοιπόν. Διώξαμε τους βασιλιάδες, διώξαμε τη δεξιά, για να έρθει το καινούργιο και μας προέκυψε η Δούρου

Δυστυχώς, οι πολιτικοί απατεώνες βρίσκουν και τα κάνουν. Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής εξαπάτησης στηρίζεται εν πολλοίς στη βεβαιότητα από τη μεριά των πολιτικών απατεώνων ότι εμείς οι πολίτες έχουμε κοντή μνήμη και ξεχνάμε γρήγορα.

« Η χωροθέτηση του ΧΥΤΑ Γραμματικού είναι παράνομη καθώς βρίσκεται πάνω σε ρέμα […] Ο αγώνας της Κερατέας και της Φυλής μπορεί να γίνει ένα σύμβολο αντίστασης για τους κατοίκους του Γραμματικού […] Θέλω να μου υποσχεθείτε ότι στο Γραμματικό αυτή η νίκη θα επαναληφθεί. Κι εγώ να είστε σίγουροι ότι θα ξαναβγώ μπροστά όπως μπροστά ήμουνα τεσσερισήμιση μήνες»

Αυτά έλεγε η Δούρου κάποτε, προτρέποντας τους κατοίκους του Γραμματικού να συνεχίσουν το δίκαιο, όπως τον αποκαλούσε, αγώνα τους. Πέρασε όμως ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως. Η Δούρου ανέβηκε στην εξουσία. Άφησε στην άκρη το αγωνιστικό και συντροφικό ύφος, φόρεσε τον αυστηρό μανδύα της εξουσίας και μαζί με αυτόν άλλαξε και ιδέες

Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες, ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα υποκύπτοντας μοιρολατρικά στις αποφάσεις της εξουσίας, όποιες και είναι αυτές

Και θα συνεχίσει να τα κάνει, όσο εμείς ξεχνάμε και δεν τιμωρούμε. Ας κάνουμε λοιπόν μια αρχή. Μπορούμε να κάνουμε τη Δούρου μια θλιβερή παρένθεση; Μπορούμε να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να χτίζουν καριέρες εξαπατώντας μας; Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, έλεγε ο ποιητής. Μερικές φορές, απλή αξιοπρέπεια χρειάζεται, θα λέγαμε εμείς

"Κυριολεκτικώς ως σαλτιμπάγκος ορίζεται ο μεσαιωνικός υπαίθριος γελωτοποιός, συνήθως άσχημος και αξιολύπητος τη εμφανίσει, συνήθως τελεί υπό τας εντολάς κάποιου προύχοντος και καθήκον του είναι η διασκέδασις των συνδαιτυμόνων. Σήμερον, σαλτιμπάγκος είναι ο γελοίος τη εμφανίσει ή/και λόγω συμπεριφοράς"

Σε ξέρω καλά, Ανθρωπάκο, που παριστάνεις τον πατριώτη. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου, Ανθρωπάκο. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάς τίποτα, ούτε καν τον εαυτό σου. «Εσύ, στους αιώνες των αιώνων, θα κρεμάς Γιαπωνέζους κατασκόπους, Αμερικανούς αεροπόρους, Ρωσίδες χωρικές, Γερμανούς αξιωματικούς, Άγγλους αναρχικούς και Έλληνες κομμουνιστές. Θα τους τουφεκίζεις, θα τους σιγοψήνεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή θα τους χώνεις στο θάλαμο αερίων. Τίποτα, όμως, απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σωματική και πνευματική σου δυσκοιλιότητα, τη σεξουαλική σου ανικανότητα, τους ρευματισμούς ή τη διανοητική σου διαταραχή. Οι βανδαλισμοί δεν πρόκειται να σε βγάλουν απ’ το βούρκο. Εξέτασε βαθιά τον εαυτό σου, Ανθρωπάκο. Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα» ... απόσπασμα από το Άκου Ανθρωπάκο, του Β.Ράιχ

Τι είν’ η πατρίδα ; Αυτό μπορούν ίσως να το απαντήσουν καλύτερα από τον καθένα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι που πατρίδα έχουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία μιας πατρίδας που δεν έχουν, οραματίζονται πως κάποτε θα ζουν όλοι σε μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία, δεν το κάνουν από μίσος, αλλά για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στις ζωές τους και να μην είναι σκλάβοι κανενός. Κι αν όλες τις φορές που πήραν οι λαοί την πατρίδα στα χέρια τους ( ή καλύτερα που νόμισαν πως την πήραν), δεν ευοδώθηκαν οι ελπίδες τους, αυτό δεν ακυρώνει καμία προσπάθεια κανενός λαού να παλέψει για την πατρίδα του, για την ελευθερία του, για την κοινωνική απελευθέρωσή του. Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον η αρχή

Oι τελευταίοι άνθρωποι στην Ευρώπη που πέθαναν από απεργία πείνας στις φυλακές ήταν οι αγωνιστές του IRA (ή τρομοκράτες , ανάλογα από την πλευρά που βρίσκεται ο καθένας που ερμηνεύει την ιστορία). Ο πρώτος από τους απεργούς πείνας που πέθανε ήταν ο αξέχαστος Μπόμπι Σαντς, ο οποίος θεωρείται ήρωας στη συνείδηση των Ιρλανδών. Και αυτό έγινε πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια

Οι αμερικανικές εκλογές της 3/11 δεν έχουν ακόμη αναδείξει νικητή. Αντίπαλοι όπως πάντα, είναι μόνο δύο. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, που το όνομά τους σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δημοκρατικοί». Στα Ελληνικά το όνομα των πρώτων και στα Λατινικά των δεύτερων. 

Και οι τρεις αγωνιστές, κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν, θυσιάστηκαν στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Εχθρός κάθε λαού δεν είναι ο απέναντι λαός, αλλά οι φασίστες και τα αρπακτικά και από τις δύο πλευρές

Οκτώβριος του 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έχει δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ενώ οι «Μαύροι Πάνθηρες», ένα μεγάλο αφροαμερικανικό κίνημα στις ΗΠΑ, με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, συμπληρώνουν ήδη δυο χρόνια ζωής.

Στην κούρσα των 200 μέτρων, ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το φράγμα των 20 δευτερολέπτων στα 200 μέτρα και τερματίζει με χρόνο 19,82’’. Ακολουθεί ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και μετά ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.

Στην τελετή απονομής που ακολουθεί, οι Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, συμβολίζοντας τη φτώχεια στις τάξεις των μαύρων. Μετά την απονομή των μεταλλίων στους αθλητές και ενώ παίζεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, οι δύο μαύροι αθλητές σηκώνουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και κατεβάζουν το κεφάλι.

Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, στέκεται ο λευκός Αυστραλός Πήτερ Νόρμαν, ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα, ακόμη και σήμερα, για την Αυστραλία. Ο Νόρμαν είναι ενήμερος για τις προθέσεις των δύο συναθλητών και παρόλα αυτά δεν φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του. Αντίθετα, συμμετέχει και αυτός με τον τρόπο του. Μπορεί να μη σηκώνει τη γροθιά του όπως οι δύο Αφροαμερικανοί, όμως αποφασίζει να φορέσει τα σύμβολα της OPHR (Olympic Project for Human Rights), μίας οργάνωσης κατά του φυλετικού διαχωρισμού και του ρατσισμού στον αθλητισμό

Οι συνέπειες είναι πολύ βαριές και για τους τρεις αθλητές. Οι Σμιθ και Κάρλος αποβάλλονται από το Ολυμπιακό Χωριό και επιστρέφουν στιγματισμένοι στις ΗΠΑ, τους αφαιρούνται τα μετάλλια και τους απαγορεύεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει ότι η πράξη τους είναι κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Αμερικανός , Avery Brundage ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των Γερμανών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Η γνωστή υποκρισία των γαλαζοαίματων που διοικούν τον παγκόσμιο αθλητισμό έδειξε για μια ακόμη φορά το πρόσωπό της

Οι Αμερικανοί αθλητές έμειναν για πάντα στο περιθώριο, από τον στίβο πέρασαν στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, έγιναν προπονητές σε μικρές ομάδες, οι οικογένειές τους δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Για τους Αφροαμερικανούς, όμως, ήταν ήρωες από εκείνη την ιστορική ημέρα.

Αντίθετα με τους Αμερικανούς αθλητές που είχαν γίνει ήρωες τουλάχιστον για το μαύρο πληθυσμό της χώρας τους, ο Πίτερ Νόρμαν γύρισε στη χώρα του χωρίς να είναι ήρωας κανενός. Αφού συμμετείχε σε διάφορους αγώνες με πολύ καλές επιδόσεις, εν τούτοις δεν του επιτράπηκε η συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, παρόλο που είχε πιάσει το όριο των 200 μέτρων 13 φορές και το όριο των 100 μέτρων άλλες 5. Μετά από αυτό, ο Norman πληγωμένος, εγκατέλειψε την ενεργό δράση

Το 2008 στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αυστραλίας προβλήθηκε η ταινία “Salute”, που δημιούργησε ο Matt Norman, ανιψιός του Πίτερ. Η επιτυχία της ήταν πολύ μεγάλη και πολλοί Αυστραλοί μάθαιναν για πρώτη φορά την ιστορία του λευκού αδελφού.

Μετά από μερικά χρόνια, το 2012, το Αυστραλιανό κοινοβούλιο ζήτησε επισήμως συγγνώμη στον Νόρμαν με την ακόλουθη δήλωση: «Αυτή η Βουλή αναγνωρίζει τις εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις που Πίτερ Νόρμαν που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. το 1968 στους Ολυμπιακούς του Μεξικού με χρόνο 20.06 το οποίο δεν έχει καταρριφθεί ακόμα στη χώρα μας. Αναγνωρίζει την γενναιότητα του Πίτερ Νόρμαν να φορέσει την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βάθρο, σε αλληλεγγύη με τους Αφροαμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος που χαιρέτησαν με την γροθιά της Μαύρης Δύναμης. Ζητάει συγγνώμη από τον Πίτερ Νόρμαν για το λάθος που έγινε από την Αυστραλία με τον να μην τον στείλει το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου αν και ήταν ικανός και αναγνωρίζει τον δυναμικό ρόλο που ο Πίτερ Νόρμαν έπαιξε στην αντιμετώπιση του ρατσισμού»....

Ήδη, όμως, ο Νόρμαν είχε πεθάνει έξι χρόνια νωρίτερα, το 2006, και δεν πρόλαβε ούτε την ταινία του ανιψιού του να δει, ούτε τη συγγνώμη του αυστραλιανού κοινοβουλίου να ακούσει. Ούτε, βέβαια, μπόρεσε να μάθει πως για την κηδεία του έφτασαν στην Αυστραλία οι μαύροι αδελφοί του, για να σηκώσουν στους ώμους τους το φέρετρο του συναθλητή τους, κορυφαία ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης της δικής του συμβολής, η οποία του στοίχισε όλη του την καριέρα

«Ο Πίτερ ήταν ένας μοναχικός στρατιώτης. Επέλεξε εσκεμμένα να θυσιαστεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από αυτόν που η Αυστραλία θα έπρεπε να αναγνωρίζει και να τιμά. Πλήρωσε το αντίτιμο της επιλογής του. Δεν ήταν απλά μία κίνηση για να μας βοηθήσει, ήταν ο αγώνας του. Ήταν ένας λευκός Αυστραλός ανάμεσα σε δύο έγχρωμους που στάθηκαν μαζί τη στιγμή της νίκης, ενωμένοι για τον ίδιο αγώνα» είχε δηλώσει εκείνες τις ημέρες ο Τζον Κάρλος

 Πηγές: 

to periodiko.gr

oneman.g

mixani tou xronou.gr

sport24.gr

Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι φυλετικό και όχι ταξικό, φοβόμαστε ότι χάνουν το στόχο. Η αιτία για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ βρίσκεται στη βαθιά ταξικότητα της κοινωνίας, στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών, στις δεξαμενές των σκλάβων και στην εκπαίδευση των αστυνομικών ως μαντρόσκυλα της ταξικής κοινωνίας