Η Middle East Monitor (MEMO) είναι ένας ιστότοπος/μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ειδικεύεται στην κάλυψη της Μέσης Ανατολής — με έμφαση στο παλαιστινοϊσραηλινό ζήτημα, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η διαρκώς επεκτεινόμενη κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ.

Σύμφωνα με το ίδιο το MEMO (στην ενότητα About us το MEMO μας ενημερώνει πως ο ιστότοπος παρέχει επικεντρωμένη και ολοκληρωμένη κάλυψη της Παλαιστίνης και των γειτονικών περιοχών” και “συνεργάζεται με δίκτυα συνεργατών/ανταποκριτών επί τόπου.  Επίσης έχει ενεργή παρουσία και δημοσιεύει ειδήσεις, σχόλια, αναλύσεις, συνεντεύξεις με θέματα της Μέσης Ανατολής  και είναι σύμφωνα με διάφορες πηγές, μια αναγνωρισμένη φωνή στην ενημέρωση για τη Μέση Ανατολή. Φυσικά δεν λείπει και ο αντίλογος στα παραπάνω, αφού σύμφωνα με την ιστοσελίδα αξιολόγησης μέσων Media Bias / Fact Check (MBFC) χαρακτηρίζεται  ως «Left Biased» (αριστερού προσανατολισμού) και με «Mixed» βαθμό αξιοπιστίας ως προς τα γεγονότα. Αλλά αυτό δεν το καθιστά αναξιόπιστο, όπως άλλωστε δέχεται και ο «αξιολογητής».

Από την άλλη υπάρχει η κριτική πως το MEMO προβάλλει έντονα το χυδαία αποκαλούμενο «παλαιστινιακό αφήγημα» λες και η σφαγή της Γάζας είναι ένα «αφήγημα». Για παράδειγμα, η Wikipedia σημειώνει πως έχει χαρακτηριστεί «pro-Palestinian», «pro-Muslim Brotherhood», «pro-Hamas» αλλά για όποιον διαθέτει στοιχειώδη λογική και σοβαρότητα, είναι αυτονόητη η μειωμένη αξιοπιστία της Wikipedia αφού το σχετικό λήμμα μπορεί να γραφτεί από 100 άτομα με 100 διαφορετικές περιγραφές.  Αντίθετα, πλήγμα στην αξιοπιστία του μέσου είναι η έλλειψη πλήρους διαφάνειας  για το σύνολο των  χρηματοδοτήσεων που λαμβάνει  και την ιδιοκτησία του, πέρα από τα βασικά στοιχεία. Όπως όμως και να είναι το ΜΕΜΟ, δεν συγκρίνεται στην ένταση και τον όγκο της προπαγάνδας που έχει αφετηρία την αντίθετη όχθη και αναφερόμαστε στη φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει πως οι σφαγές που κάνει το Ισραήλ και οι έποικοι που εξαπολύει στα Παλαιστινιακά εδάφη, γίνονται «για την εξάλειψη της τρομοκρατίας της Χαμάς».

Τα παραπάνω τα γράφουμε γιατί πριν προχωρήσουμε στο θέμα του συγκεκριμένου άρθρου, θέλαμε να σας δώσουμε μερικά στοιχεία για την πηγή από την οποία το αντλήσαμε (ΜΕΜΟ) αφού πρόκειται για ένα από τα θέματα του με πολύ μεγάλη διάδοση παγκοσμίως. Αλλά ας προχωρήσουμε στο θέμα μας που είναι η σφαγή που εξελίσσεται (ακόμη) στη Γάζα και η όλο και εξαπλούμενη καταστροφή του τόπου από τις Ισραηλινές δυνάμεις του θανάτου και ο συσχετισμός του με τη σύνδεση Μεσογείου και Ερυθράς θάλασσας και κατ’ επέκταση με τον έλεγχο του διεθνούς εμπορίου. Τουλάχιστον έτσι περιγράφεται από το ΜΕΜΟ αλλά -όπως θα δούμε- ακόμα και αν όλα μοιάζουν να συνηγορούν σε αυτόν τον απίθανο σχεδιασμό, μάλλον πρόκειται για εντελώς fake news στις μέρες μας.

Ένα περίεργο άρθρο

Τον Νοέμβριο του 2023 το MEMO είχε αναρτήσει το άρθρο με τίτλο «An alternative to the Suez Canal is central to Israel’s genocide of the Palestinians» όπου αναφέρει πως  «η Γάζα βρίσκεται «στο μέσο της διαδρομής» του προτεινόμενου καναλιού σύνδεσης Μεσογείου – Ερυθράς, παρακάμπτοντας το Σουέζ και γι’ αυτό καταστρέφεται. Δεν είχαμε ξανακούσει ή διαβάσει σχετικά με αυτό το «κανάλι» που ανάφερε το MEMO και το συγκεκριμένο άρθρο μας εντυπωσίασε, έτσι το ψάξαμε λίγο παραπάνω για να διαπιστώσουμε πως όντως υπήρχε τέτοια πρόταση αλλά πολύ παλαιότερα.

Τι είναι (ιστορικά) το “Ben-Gurion Canal”;

Από ό,τι μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε το θέμα είχε αρχίσει να συζητείται  ήδη από το 1956 σε αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα , ως «διασύνδεση Μεσογείου–Ερυθράς Θάλασσας μέσω Ισραήλ». Δεν προχώρησε σε στάδιο υλοποίησης. Μάλιστα  τις αρχές του ’60 εξετάστηκε θεωρητικά ακόμη και η εκσκαφή με πυρηνικές εκρήξεις. Υπάρχει η αναφερόμενη στο πιο πάνω λινκ σχετική τεχνική μελέτη του H.D. Maccabee και αναφορές στην ιστορία του προγράμματος. Φυσικά αυτά είναι από επικίνδυνα έως γελοία και οι σχεδιασμοί αυτοί κατέληξαν σε κάποιο καλάθι αχρήστων. Αλλά πέρα από την τρέλα της αναφοράς σε «πυρηνικές εκσκαφές» του 1960 και γνωρίζοντας την εξέλιξη των τεχνικών δυνατοτήτων του σήμερα, πόσο πιθανό είναι το να υπάρξει ένας τέτοιος σχεδιασμός;

Είναι εφικτό ένα κανάλι παράκαμψης του Σουέζ;

Δεν μοιάζει εφικτό αν σκεφτούμε πως η διαδρομή (που αναφέρει το MEMO) από την περιοχή

από Εϊλάτ προς τη Μεσόγειο διασχίζει άνυδρα και περισσότερο από λοφώδη υψώματα. Ένα κανάλι θα απαιτούσε πολλά ανυψωτικά έργα (locks) ίσως μεγαλύτερα από  αυτά του Παναμά, που ανεβάζουν τα πλοία στις δεξαμενές – αναβαθμούς έως 80 μέτρα ψηλότερα. Φυσικά αυτό θα απαιτούσε και τεράστιες ποσότητες νερού για τροφοδοσία. Στο συγκεκριμένο, σχεδόν ερημικό περιβάλλον, αυτό θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Επιπλέον η χάραξη θα περνούσε από ευαίσθητα οικοσυστήματα και προστατευόμενες ζώνες της Νεγκέβ, γεγονός που θα απέκλειε μία τέτοια χάραξη. Αλλά και από γεωπολιτικής άποψης, αυτό θα απαιτούσε διεθνείς συμφωνίες και τεράστια κεφάλαια, κάτι που στον σύγχρονο κόσμο είναι  πιο καθοριστικό από τους περιβαλλοντικούς ή τους τεχνικούς περιορισμούς.

Ακόμα και η παρουσιαζόμενη ως «νέα» χάραξη που θέλει το κανάλι (με όνομα Ben Gurion canal) να ξεκινάει από τη βόρεια Γάζα (και αυτό αποτελεί τον λόγο της ισοπέδωσης της Γάζας σύμφωνα με τη σχετική θεωρία) αντιμετωπίζει τους ίδιους ακριβώς περιορισμούς με τον αρχικό «σχεδιασμό»

Το Ισραήλ σκοτώνει και καταστρέφει τη Γάζα και χωρίς κανάλι

Τα πάντα δείχνουν πως το κανάλι της παράκαμψης του Σουέζ είχε μπει σαν ιδέα το 1956 με την τότε κρίση (δεύτερος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος). Με φρέσκια τη χρήση πυρηνικών, οι τότε ενθουσιασμένοι επισπεύδοντες, εμπνεύστηκαν και τις πυρηνικές εκσκαφές(!!!) για την υλοποίηση του σχεδίου. Μετά τη δημοσίευση της τεχνικής μελέτης με τίτλο «Use of nuclear explosives for excavation of a sea-level canal across the Negev Desert in Israel» για τη σύνδεση της Μεσογείου με τον κόλπο της Άκκαμπα, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε και ευτυχώς, τόσο για τη ζημιά στον άνθρωπο όσο και για την καταστροφή στο περιβάλλον που θα επέφερε. Μέχρι σήμερα, καμία σοβαρή αναφορά δεν έχει γίνει στο σχέδιο αυτό εκτός από τα διάφορα συνωμοσιολογικά που γράφονται ή λέγονται, ειδικά από την έναρξη της σφαγής στη Γάζα, το 2023. Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε και λίγο επιφυλακτικοί αφού η απρόβλεπτη, υπερατλαντική παράνοια, με αφορμές που μπορεί να λάβει από διάφορα περιστατικά όπως π.χ. η προσάραξη του Ever Given και το κλέισιμο του Σουέζ το 2021, μπορεί να αποπειραθεί ή απλά να επικαλεστεί το αδιανόητο. Έχει άλλωστε και τον προστατευόμενο του μαζί.

Κλείνοντας θα θέλαμε να κάνουμε σαφές πως ασχοληθήκαμε με τη θεωρία του καναλιού γιατί αυτές οι περίεργες θεωρίες βρίσκουν φιλόξενο έδαφος στη χώρα, ειδικά όταν είναι περισσότερο «δεξιόστροφου» και «ακροδεξιόστροφου» περιεχομένου. Η θεωρία του καναλιού δεν είναι μία τέτοια θεωρία αλλά επειδή ό,τι «κυκλοφορεί εκεί έξω» συνήθως επισκέπτεται και τη χώρα με οδηγούς και πρωτοπόρους κάποιους αμφιλεγόμενων προθέσεων τύπους, θελήσαμε να την παρουσιάσουμε στους αναγνώστες μας πριν εξαπλωθεί. Τουλάχιστον οι αναγνώστες μας να γνωρίζουν την προέλευση των σεναρίων αλλά και το ότι η καταστροφή της Γάζας και το φονικό που εκτυλίσσεται ακόμα εκεί (παρά τα όσα διατυμπανίζει ο υπερατλαντικός «ειρηνοποιός») δεν ερείδονται σε γεωπολιτικά σχέδια αλλά στην καθαρή, ανόθευτη φονική επιθυμία του κράτους δολοφόνου.

Με ή χωρίς κανάλι

---

Διαβάστε και το τελευταίο άρθρο του Ranjan Solomon στο Middle East Monitor  με τίτλο «Η γενοκτονία της Γάζας, η διώρυγα Μπεν Γκουριόν και η πολιτική της ανοικοδόμησης. Η προμελετημένη εξάλειψη»

Κυκλοφορεί σήμερα το πλούσιο και ανανεωμένο φύλλο #114 της RAF WEST Journal, της Νο2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής. Με πολλά θέματα και πλούσιο φωτορεπορτάζ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ: Μετά την ανέγερση του αγάλματος-ωδή στον θνήσκοντα εμποράκο, ανακοινώνεται η ανέγερση και δεύτερου αγάλματος που θα αναπαριστά τον δολοφόνο του εμποράκου. Το δεύτερο άγαλμα θα τοποθετηθεί δίπλα στο προηγούμενο και, σε αντίθεση με το άγαλμα του εμποράκου που είναι λευκό, το άγαλμα του δολοφόνου του εμποράκου θα είναι χρυσό. Σαν τις χρυσές ημέρες που έρχονται

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η δήμαρχος και πολιούχος της πόλης της Ραφ Τάουν, σε μία εκ βαθέων συνέντευξη, μιλάει για όλα χωρίς περιστροφές και δεν διστάζει να απαντήσει στα καυτά ερωτήματα του Βαγγέλη Δεμεχέζη. Μην χάσετε την αποκαλυπτική συνέντευξη που είναι βέβαιο πως θα χαρίσει το βραβείο Πούλιτζερ στο συνεργάτη μας  

ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ: Η μόνιμη στήλη της RAF WEST δημοσιεύει το τετράστιχο της εβδομάδας. Στο μεταξύ, η αρμόδιος του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ συνεχίζει τις εξαντλητικές οντισιόν για την επιλογή τραγουδιστή και συνθέτη

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Στο σημερινό τεύχος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ντόναλντ Τραμπ φωτογραφίζονται με τον αγαπημένο Μητσάρα των ελληνικών γηπέδων

Ο ΒΟΥΔΑΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕ: Σεισμό στο πολιτικό σκηνικό προκαλεί το ξύπνημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β΄. Στην πρόσφατη παρέμβασή του ο πρώην πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε πολλά καυτά ζητήματα που προβληματίζουν και οργίζουν την ελληνική κοινωνία. Τα μόνα που ξέχασε να αναφέρει ήταν οι βαλίτσες με τα πεντοχίλιαρα που κατέβηκαν στους πυρόπληκτους –και μη - της Ηλείας, το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, το σκάνδαλο SIEMENS, το σκάνδαλο Βατοπεδίου και μερικά άλλα.

Ο ΑΔΩΝΙΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΠΩΛΗΣΕΙΣ: O αγαπημένος τηλεπωλητής-υπουργός-διασκεδαστής επιστρέφει με μία εκπληκτική προσφορά: “Φτιάξε τώρα τον δικό σου Ισραηλινό στρατό. Κάψε χωριά. Ξερίζωσε ελιές. Γκρέμισε σπίτια. Βασάνισε Παλαιστίνιους. Βομβάρδισε τη Γάζα. Εποίκισε τη Δυτική όχθη” . Πρόκειται για εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα μοντελισμού, κατασκευασμένα εξολοκλήρου στο Ισραήλ. Ξεκινήστε τώρα τη δική σας συλλογή, μόνο με 15 ευρώ.

Διαβάστε σήμερα, 18/10, τη RAF WEST Journal

Τίτλος: Η φυλακή

Συγγραφέας:  Τάσος Θεοφίλου
Εκδότης: Αντίποδες • Έκδοση: 2025 • Σελ.: 104

Πριν ανοίξουμε το βιβλίο

Ο αναρχικός Τάσος Θεοφίλου είναι πρώην κρατούμενος. Είχε κατηγορηθεί για ληστεία στην Πάρο και τη δολοφονία του οδηγού τάξί. Δ. Μίχα και είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλακή. Έχοντας εκτίσει 5 από αυτά, μετά από μακρά δικαστική περιπέτεια, εκδόθηκε η απόφαση του Αρείου Πάγου που τον απάλλαξε από όλες τις κατηγορίες, κρίνοντας τον τελεσίδικα αθώο και μάλιστα με ένα στιβαρό και πλήρες σκεπτικό. Ο Θεοφίλου, μετά την περιπέτεια του, συνέχισε να παρακολουθεί στενά το σωφρονιστικό σύστημα.  Με το βιβλίο του «Η φυλακή» παραδίδει ένα σύντομο αλλά αιχμηρό κείμενο για το τι είναι η φυλακή στην πράξη:  Ένα «μαύρο κουτί» για την κοινωνία, ένα «ένοχο μυστικό» για τη δικαιοσύνη. Μαζί είναι και «διευθυντήριο» και «σχολείο» του εγκλήματος. Το βιβλίο στηρίζεται σε βιωμένη εμπειρία και παρατήρηση της καθημερινότητας πίσω από τα κάγκελα.

Το βιβλίο εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2025 και παρά το ότι είναι μόνο 100 σελίδες, πρέπει να παραδεχτούμε πως η πυκνότητα της γραφής του μας έκανε να θέλουμε να ξαναδιαβάσουμε αρκετές φορές, επιμέρους τμήματα του, τόσο για την αιχμηρή γραφή του όσο και για να καταλάβουμε ως τελείως άσχετοι με αυτόν τον «ειδικό κόσμο» τα όσα σκληρά περιγράφει ο συγγραφέας.

Το βιβλίο

Το κείμενο του Τάσου Θεοφίλου είναι συμπαγές, χωρίς στολίδια και άλλα περιττά, για ένα τέτοιο κείμενο. Έχει δημοσιογραφική κόψη -κάτι που είναι δυσεύρετο στις μέρες μας- και αποφθεγματική δύναμη.  Λειτουργεί ως «γροθιά στο στομάχι» αλλά και ως «καμπανάκι» για την Πολιτεία. Σαν «καμπανάκι κινδύνου» μάλιστα το χαρακτήρισε και η Bookpress στην παρουσίαση της. Η δομή των μικρών ενοτήτων το κάνουν να θυμίζει μικρό σημειωματάριο πεδίου.  Περιγράφει εικόνες πραγματικών μηχανισμών ταπείνωσης, ανελευθερίας και καθημερινής διαπραγμάτευσης κανόνων συμπεριφοράς και λειτουργίας. Ως βιβλίο τεκμηρίωσης, πατά στη μαρτυρία και στην επιτόπια  παρατήρηση σε πραγματικό χρόνο. Είναι τεκμήριο πραγματικότητας χωρίς να είναι «βίβλος», λευκή ή μαύρη.

Για να γράψουμε για το βιβλίο αναζητήσαμε και εστιάσαμε στο θέμα του. Ψάξαμε με τα λίγα μέσα που διαθέτουμε λόγω απόστασης από το θέμα αλλά το υλικό που εντοπίσαμε είναι αρκετά πλούσιο. Φυσικά ξεκινάμε από το γεγονός που καταγράφει ο συγγραφέας, είναι γνωστό και δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ψάξιμο η επιβεβαίωση του.  Πως οι ελληνικές φυλακές βιώνουν κύματα υπερπληθυσμού και ασφυξίας. Υπάρχει ανάγκη «αποσυμφόρησης» και αναβάθμισης βασικών υπηρεσιών (υγεία, στελέχωση, εκπαίδευση), όπως διαπιστώνουν τόσο ανεξάρτητοι οργανισμοί (τα μαθαίνουμε κατά καιρούς από τον τύπο) αλλά και το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης.  Στην Ελλάδα, ο αριθμός κρατουμένων ξεπέρασε τις 25.000 το καλοκαίρι του 2025 σύμφωνα με δημοσιεύματα, ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει κρούσει επανειλημμένα τον κώδωνα για συνθήκες και «ανεπίσημες ιεραρχίες».  Ο Τάσος Θεοφίλου το καταγράφει  περιγράφοντας τη φυλακή ως «LinkedIn των παρανόμων», γεγονός  που ενισχύει τους δεσμούς παραβατικότητας.

Το βιβλίο μελετά το σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Από την προφυλάκιση έως την εκτέλεση ποινών. Μέσα σε αυτή την άγρια διαδρομή οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται (επιδερμικά ή σοβαρά) να βελτιώσουν τις συνθήκες, αλλά τα προβλήματα (χώρος, υγεία, προσωπικό) επιμένουν αφού κυρίως ο  υπερπληθυσμός  διαβρώνει τις δικονομικές εγγυήσεις για πραγματικό “σωφρονισμό” καταλήγοντας έτσι στην πρόσθετη και ακόμα πιο βάρβαρη «τιμωρία».

Αναζητήσαμε πληροφορίες για τη διεθνή εμπειρία στα αντίστοιχα θέματα που θίγει ο Τάσος Θεοφίλου στο βιβλίο του. Με  μία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο για τη σύγχρονη έρευνα στο θέμα των φυλακών αλλά και του σωφρονισμού γενικότερα. Εκεί, πάλι ο  υπερπληθυσμός κατονομάζεται ως υπεύθυνος για την επιδείνωση συνθηκών/βίας και συχνά τη μετακύλιση σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των κρατουμένων.  Για όποια και όποιον ενδιαφέρεται να εμβαθύνει συστήνουμε την ανάγνωση  διεθνών αναφορών  Update of FRA’s Criminal Detention Database , Αναφορά στην ελληνική κυβέρνηση από την Comission

Μέσα στις 100 σελίδες του βιβλίου ο Τάσος Θεοφίλου δίνει και οπτικές οι οποίες, στη νεοφιλελεύθερη -αλλά και ακραία συντηρητική-  ελληνική κοινωνία, φαντάζουν ως «άγνωστες λέξεις» ή απλά αδιανόητες σκέψεις που όμως αποτελούν πραγματικά προτάσεις προόδου. Τόσο στο θέμα της «αντιεγκληματικής πολιτικής» (όπως εξωραϊσμένα έφτασε να αποκαλείται η πεπαλαιωμένη επιλογή της φυλακής) όσο και για την κοινωνία συνολικά.

Για παράδειγμα, περιέχεται η αναφορά στην αποκαταστατική δικαιοσύνη*  όπου αναλύσεις δείχνουν μικρές έως μεσαίες μειώσεις στη γενική υποτροπή, αυξημένη ικανοποίηση θυμάτων και ψυχοκοινωνικά οφέλη, όταν οι διαδικασίες είναι σωστά σχεδιασμένες.

Επίσης αναφέρεται το επανενταξιακό μοντέλο τύπου Νορβηγίας, το οποίο συσχετίζεται με χαμηλότερη υποτροπή (~20% σε ορίζοντα 2–5 ετών), όταν επενδύεις σε εκπαίδευση, εργασία, στέγαση και σχέσεις.

Μακριά από τα παραπάνω σύγχρονα  μοντέλα, ο συγγραφέας περιγράφει την ελληνική φυλακή ως έναν θεσμό που παράγει «δεξιότητες φυλακής» και άτυπες ιεραρχίες, περισσότερο παρά δεξιότητες κοινωνικής επανένταξης. Μία περιγραφή της φυλακής ως «μεταπτυχιακό στο έγκλημα» αφού δεν υπάρχουν κατάλληλα προγράμματα εκπαίδευσης και επιμόρφωσης. Τα προγράμματα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν η αρχή για τη σταδιακή απαλλαγή της κοινωνίας από τον «θεσμό» της φυλακής.

Μπορούμε χωρίς φυλακές;

Το βιβλίο τάσσεται ανοιχτά κατά της μοιρολατρικής αποδοχής του εγκλεισμού ως αυτονόητου εργαλείου. Δεν είναι θεωρητικό μανιφέστο “κατάργησης”, αλλά σκιαγραφεί τη φυλακή ως πολλαπλασιαστή βίας και παραβατικότητας. Αυτό είναι κάτι που σήμερα δεν αμφισβητείται, σχεδόν από κανέναν. Το βιβλίο συμπορεύεται με τα διεθνή ρεύματα  απο-φυλάκισης (decarceration), δηλαδή την κατάργηση της φυλακής. Οι ευρωπαϊκές συστάσεις δείχνουν προς εξωϊδρυματικές κυρώσεις και μείωση σκληρών ποινών για μη βίαια αδικήματα, ως δομικές απαντήσεις στον υπερπληθυσμό (βλέπε και την προαναφερθείσα έκθεση της Κομισιόν – αναφορά στην ελληνική κυβέρνηση)

Σχέδια αποκατάστασης (εργασία, εκπαίδευση, απεξάρτηση). Το θεσμικό πλαίσιο παρέχεται ήδη από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Αποκαταστατική δικαιοσύνη, δηλαδή η διαμεσολάβηση θύματος-δράστη, συμφωνίες επανόρθωσης, κοινοτικές συνέλευσεις.

Η διεθνής βιβλιογραφία καταγράφει μετρήσιμα οφέλη σε ικανοποίηση θυμάτων και (συχνά) μείωση γενικής υποτροπής:  Ηλεκτρονική επιτήρηση / κατ’ οίκον έκτιση για μη βίαιες περιπτώσεις, με σαφή όρια, αναλογικότητα και εποπτεία και μάλιστα κατά σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Δικαστήρια προβλημάτων (problem-solving courts) & θεραπευτικές διαδρομές (εξαρτήσεις/ψυχική υγεία), που μετατοπίζουν την έμφαση από την τιμωρία στη μείωση βλάβης και στην επανένταξη. Αποποινικοποιήσεις/αποδραματοποιήσεις για αδικήματα χαμηλής απαξίας (π.χ. κατοχή για προσωπική χρήση), με ταυτόχρονη ενίσχυση πρόληψης/κοινωνικής πολιτικής — ώστε να μην τροφοδοτείται άσκοπα ο σωφρονιστικός σωλήνας.

Τέλος, οι ανοιχτές ή «ημι-ανοιχτές» δομές με έμφαση σε εργασία, εκπαίδευση, οικογενειακούς δεσμούς, κατά το σκανδιναβικό πρότυπο που συσχετίζεται με χαμηλή υποτροπή.

Με λίγα λόγια, αν είμαστε πρόθυμοι να χτίσουμε ένα συνεκτικό πλέγμα κοινοτικών κυρώσεων, πρόληψης και υποστήριξης, μπορούμε να καταργήσουμε τις φυλακές. Στόχος η λιγότερη φυλακή και η περισσότερη κοινότητα. Αυτή η αλλαγή  μειώνει βλάβες και (συχνά) την υποτροπή — ειδικά για μη βίαια αδικήματα. Αυτή την αλλαγή χρειαζόμαστε και μας μοιάζει πολύ γοητευτική. Ίσως γιατί τη χρειαζόμαστε απεγνωσμένα.

Γιατί συστήνουμε το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου «Η φυλακή»

Το βιβλίο είναι τεκμήριο για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Είναι πυκνό, ειλικρινές και συμβατό με όσα καταγράφουν θεσμικοί φορείς για τον υπερπληθυσμό, την υποστελέχωση και την ανεπαρκή φροντίδα.

Δεν κλείνει τη συζήτηση για τις φυλακές και τον σωφρονισμό. Αντίθετα  την ανοίγει.  Μας βάζει ως  κοινωνία προ των ευθυνών μας για εναλλακτικές στον εγκλεισμό και για μια δικαιοσύνη που θεραπεύει αντί να αποθηκεύει ανθρώπους. Ως αναγνωστική εμπειρία, είναι σκληρό, διαυγές και αναγκαίο.

Η γλώσσα του είναι απλή, με κοφτές φράσεις και υψηλή μεταφορικότητα (π.χ. η περιγραφή της φυλακής ως «μαύρο κουτί»,  ή ως «διευθυντήριο» κατά περίπτωση). Είναι ένα μαρτυριακό δοκίμιο με ξεκάθαρα  βιωματικό υλικό, κοινωνική παρατήρηση. Με  μικροϊστορίες που συμπυκνώνουν τη θεσμική κριτική που ασκεί. Τέλος αφήνει τον αναγνώστη να συναρμόσει την εικόνα του άγνωστου και αθέατου κόσμου της φυλακής.

Είναι ένα βιβλίο που ανοίγει τη συζήτηση και προτείνει ένα σημαντικό βήμα, από εκείνα που πρέπει επιτέλους να κάνει η κοινωνία και η χώρα συνολικά

Αν σας ενδιαφέρει το παραπάνω ψάξιμο διαβάστε και

• Την ιστοσελίδα του εκδότη & βιβλιογραφικά στοιχεία
• Συνέντευξη/πορτρέτο με αφορμή το βιβλίο (LIFO).
• Κριτική (Bookpress).

-------

*αποκαταστατική δικαοσύνη:  είναι μια προσέγγιση της δικαιοσύνης που εστιάζει στις ανάγκες του θύματος, στην ευθύνη του δράστη και στον ρόλο της κοινότητας, αντί να επικεντρώνεται μόνο στην τιμωρία. Στοχεύει στην αποκατάσταση της ζημίας, στην επανορθωτική πράξη του δράστη και στην προσπάθεια να αποκατασταθούν οι σχέσεις μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων μερών.

Χθες, Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2025, πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Καραμανλή της Ραφήνας μια μουσικο-πολιτιστική εκδήλωση σε συνδυασμό με περιβαλλοντική δράση — με πρωτοβουλία της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας — στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής «Dam Removal Day» (Ημέρα για την απελευθέρωση των ποταμών). Η εκδήλωση είχε διάρκεια περίπου τριών ωρών (12:00-15:00), και περιλάμβανε ποικιλία από δρώμενα, μουσικής, ανάγνωσης ποιημάτων, χαιρετισμών. Επίσης έγινε παρουσίαση της τρέχουσας κατάστασης του αγώνα για την προστασία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας καθώς και των υπόλοιπων εναπομείναντων φυσικών ρεμάτων/ποταμών της Αττικής.

Η εκδήλωση — με τη σημειολογία της ευρωπαϊκής «Ημέρας για την απελευθέρωση των ποταμών» — εμπλέκει την τοπική κοινωνία στο ευρύτερο οικολογικό μήνυμα ότι τα ποτάμια δεν είναι μόνο «αγωγοί απορροής ομβρίων ή οχετοί» αλλά ζωντανοί σύνδεσμοι με τη φύση, το νερό, το κλίμα και τη βιοποικιλότητα. Η επιλογή της μουσικής, της ποίησης και των χαιρετισμών μετέτρεψε την εκδήλωση από καθαρά «περιβαλλοντική συγκέντρωση» σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός με ψυχή και εικόνα. Αυτή η σύζευξη πολιτισμού και φύσης αναδεικνύει ότι η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να είναι μέρος της τοπικής ταυτότητας, της κοινότητας και της ζωής της πόλης.

Η χθεσινή γιορτή βοήθησε  στο να μεταφερθεί το μήνυμα σε ευρύτερα ακροατήρια: όχι μόνον στους οικολογικά αφυπνισμένους ή τους ειδικούς, αλλά σε οικογένειες, μαθητές, νέους, σε όσους ζουν ή περνούν από την περιοχή. Η παρουσία καλλιτεχνικών στιγμών (μουσική / ποίηση) αλλά και η διοργάνωση δρώμενων για μικρά παιδιά (τα οποία χόρτασαν δημιουργικό παιχνίδι μαζί με τις εικαστικούς και παιδαγωγούς που συνεργάστηκαν και μάλλον αποχώρησαν τελευταία από την εκδήλωση μετά την ολοκλήρωση της) αυξάνει την εμπλοκή και τη συναισθηματική σύνδεση με το φυσικό περιβάλλον. Η συμβολή της τοπικής κοινωνίας — μέσω της συμμετοχής, της ενημέρωσης και της πολιτιστικής έκφρασης — λειτουργεί ως καλή πρακτική πολιτιστικής αναβάθμισης του τόπου. Η εκδήλωση δεν είναι απλώς μια αφίσα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, αλλά εμπειρική, αισθητική και κοινωνικά συμμετοχική. Όπως δε νοείται προστασία του περιβάλλοντος χωρίς πολιτισμό, έτσι δε νοείται και πολιτισμός χωρίς την έννοπια της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε μια εποχή που τα «ελεύθερα ποτάμια» — ή καλύτερα οι ποτάμιες ροές που δεν είναι πλήρως «εγκλωβισμένες» — θεωρούνται κρίσιμα στοιχεία της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, της ενίσχυσης της οικολογικής ανθεκτικότητας, της οικολογικής πολιτικής.

Με άλλα λόγια, η τοπική δράση — όπως αυτή στο Ρέμα Ραφήνας — έχει σημασία πολύ πέρα από τη Ραφήνα ή τα Μεσόγεια: εντάσσεται σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή και διεθνή τάση για «αποκατάσταση ποταμών / ρεμάτων», για «ελευθέρωση» των ροών, για επανασύνδεση της φύσης με την πόλη.

Η πολιτιστική διάσταση ενισχύει αυτή την προοπτική: όταν ο πολιτισμός (μουσική, ποίηση, κοινότητα) συνδέεται με το φυσικό περιβάλλον, τότε η προστασία δεν θεωρείται «εξωτερικός περιορισμός», αλλά στοιχείο της καθημερινότητας της ζωής, της ταυτότητας του τόπου — και εν τέλει της χώρας.

Καθώς η Ελλάδα αναζητά σύγχρονες, βιώσιμες πολιτικές για το περιβάλλον, την κλιματική προσαρμογή, τον πολιτισμό και την κοινωνία, εκδηλώσεις όπως η χθεσινή δείχνουν το δρόμο: ενσωμάτωση φύσης + καλλιτεχνικής έκφρασης + τοπικής ενεργοποίησης.

Με δυο λόγια

Η χθεσινή συγκέντρωση στο Πάρκο Καραμανλή δεν ήταν «απλώς μια ημερίδα». Ήταν γιορτή — γιορτή της μουσικής, της ποίησης, της φύσης, της κοινότητας. Και ταυτόχρονα μήνυμα: «τα ρέματα δεν είναι μόνο υδραυλικά ή τεχνικά έργα — είναι ζωές, ιστορίες, τοπία».

 Η γιορτή για τα ελεύθερα ποτάμια διοργανώθηκε από την Κίνηση για την Προστασία και την Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας σε συνεργασία με την MedINA (Μεσογειακό Ινστιτούτο για τη Φύση και τον Άνθρωπο), την ΑΝΙΜΑ, την Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης, την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού και την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.

Το πρόγραμμα της χθεσινής εκδήλωσης:
Η εκδήλωση περιλάμβανε ζωντανή μουσική με: (κατά σειρά εμφάνισης)

Την Αμαλία Περπερίδου & την Έφη Σκουριαλού

Τον Μίλτο Χαλά

Τον Κωστή Ξηντάρα

Την Μουσική Oμάδα «Το τραγούδι του Ποταμού» με πρωτότυπα τραγούδια γραμμένα για το Μεγάλο Ρέμα

Το Πολυφωνικό Σύνολο «ΧΑΟΝΙΑ»

Η εκδήλωση περιλάμβανε ακόμα έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας: ένα πολύτιμο οικοσύστημα υπό εξαφάνιση» καθώς και ΔΡΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
(«Άσπρα καράβια τα όνειρά μας …» από την Ομάδα «Παι-Ζουμε Κάτω από τα Δέντρα»).

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, συμμετέχοντας στη Dam Removal Day 2025, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση - πρόσκληση για την εκδήλωση ευαισθητοποίησης για τα ελεύθερα ποτάμια, που οργανώνει την Κυριακή 12/10 στο πάρκο της εκβολής του ρέματος, στη Ραφήνα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ, 10/10/2025

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Με αφορμή την πανευρωπαϊκή ημέρα Dam Removal Day 2025, ημέρα ευαισθητοποίησης για τα ελεύθερα ποτάμια, η Κίνηση για την Προστασία και την Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας διοργανώνει υπαίθρια εκδήλωση με θέμα: «ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΜΑ ΡΑΦΗΝΑΣ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ»

Κυριακή, 12 Οκτωβρίου 2025, ώρες 12:00-15:00

Πάρκο Καραμανλή στη Ραφήνα.

Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει:

ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ με τους:

- Πολυφωνικό Σύνολο «ΧΑΟΝΙΑ»
- Oμάδα «Το τραγούδι του Ποταμού» με πρωτότυπα τραγούδια γραμμένα για το Μεγάλο Ρέμα
- Μίλτο Χαλά
- Αμαλία Περπερίδου & Έφη Σκουριαλού

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

- Θα παρουσιαστεί η έκθεση φωτογραφίας «Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας: ένα πολύτιμο οικοσύστημα υπό εξαφάνιση»

ΔΡΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

- «Άσπρα καράβια τα όνειρά μας …» από την Ομάδα «Παι-Ζουμε Κάτω από τα Δέντρα»

Το πολύτιμο οικοσύστημα του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, οι προστατευόμενοι υγρότοποί του και τα πλημμυρικά του πεδία κινδυνεύουν από το έργο διευθέτησης-οριοθέτησης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας με φορέα το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών.

Αν και χρηματοδοτείται από χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων (ΕΣΠΑ 2021-2027), το έργο αντιβαίνει στα θεμελιώδη δικαιώματα, που επιτάσσουν ότι η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή και η αντιπλημμυρική προστασία πρέπει να γίνονται με λύσεις βασισμένες στη φύση και προσεγγίσεις με βάση τα οικοσυστήματα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα και το νομοθετικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Αποκατάσταση της Φύσης, το Κλίμα, τη Βιοποικιλότητα, τα Νερά, τις Πλημμύρες, τους Οικοτόπους και τα Πουλιά.

Η εκδήλωση γίνεται με την υποστήριξη των περιβαλλοντικών οργανώσεων:

• ΑΝΙΜΑ-Σύλλογος για την Προστασία και Περίθαλψη της Άγριας Ζωής
• Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης
• MedINA-Μεσογειακό Ινστιτούτο για τη Φύση και τον Άνθρωπο
• Ελληνική Εταιρία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
• Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία

Περισσότερες πληροφορίες στις σελίδες facebook:

• https://fb.me/e/5wLjhgJyG
• https://fb.me/e/55c26TLyn

Σας περιμένουμε !!

Κίνηση για την Προστασία & Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Σε μια χώρα που όταν πεις «ο βλαμμένος» όλοι καταλαβαίνουν πως εννοείς τον πρωθυπουργό της, που όταν πεις «ο εθνικός βλάκας» όλοι καταλαβαίνουν πως εννοείς τον Υπουργό Υγείας της, σε μια χώρα που Υπουργός Μετανάστευσης είναι κάποιος που συμμετείχε σε πορείες  της Χρυσής Αυγής, σε μια χώρα που το γελοίο κυβερνά, δεν ξέρουμε πόσος χώρος έχει απομείνει πλέον για τη σάτιρα.

Οι εργαζόμενοι της RAF WEST όμως, πρέπει να ζήσουν. Κυκλοφορεί λοιπόν και σήμερα το πολυσυλλεκτικό φύλλο #112 της RAF WEST Journal, της Νο2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής. Με πολλά θέματα και πλούσιο φωτορεπορτάζ

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΣΤΗ ΡΑΦ TAOYN: Με γοργούς ρυθμούς αναπτύσσεται η Ραφ Τάουν. Τα αεροπλάνα έχουν πολλαπλασιαστεί. Το ίδιο και τα πλοία, καθώς και τα αυτοκίνητα που οδηγούν σε αυτά. Το λιμάνι ετοιμάζεται να μεγαλώσει για να χωράει κι άλλα πλοία και όλοι πλέον περιμένουν την έλευση της Αττικής Οδού που θα χωρίσει δια παντός την πόλη σε Άνω και Κάτω Ραφ Τάουν. Το μόνο που θα μένει σε λίγο στους συμπαθείς κατοίκους της είναι να πουλήσουν και να φύγουν, αλλά  τουλάχιστον θα μπορούν να βλέπουν στους «βοριάδες της Ραφήνας» παλιές φωτογραφίες της πόλης τους και να συγκινούνται όσο θέλουν, αρκεί να μην κάνουν πολιτικά σχόλια

TA COMICS ΤΗΣ RAF TOWN: Διαβάστε τις περιπέτειες του Παλιού Σερίφη. Μια προσφορά της RAF WEST για μικρούς και μεγάλους

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ: Ενώ σύσσωμο το Πανελλήνιο αγωνιά για το αν ο Αλέξης Τσίπρας θα ιδρύσει καινούργιο κόμμα, ο ίδιος, κατά τα πρότυπα των παλιών Στυλιτών, έχει ανέβει πάνω σε ένα Στύλο και σκέφτεται τον τίτλο του νέου κόμματος. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν πως έχει ήδη καταλήξει στο όνομα «ΠAτριωτικό ΣOσιαλιστικό Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδος» (ΠΑΣΟΚΚΕ).

ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΓΛΑΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ: Μια στήλη που φιλοδοξεί να είναι μόνιμη, δημοσιεύοντας κάθε φορά ένα ποίημα για την πόλη που ζήλεψε τη δόξα της Αθήνας και του Πειραιά και θέλει να τους μοιάσει, μα ντρέπεται να μας το πει. Φιλοδοξούμε επίσης τα ποιήματα αυτά να μελοποιηθούν και να κυκλοφορήσουν σύντομα σε cd, δίσκο βινυλίου (για τους εναλλακτικούς), κασέτα (για τους ρομαντικούς)  και δίσκο γραμμοφώνου (για τους Τριγλιανούς)

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Άλλη μία στήλη που φιλοδοξεί να είναι μόνιμη. Ο μεγάλος αντίκτυπος που είχε η φωτογράφηση του ελληνικού πρωθυπουργικού ζεύγους με το αντίστοιχο των Ηνωμένων Πολιτειών, απογείωσε τη δημοτικότητα του ζεύγους Κυριάκου-Μαρέβα και όλοι πλέον ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί τους. Στη σημερινή φωτογραφία, τους βλέπουμε μαζί με το διάσημο ζευγάρι των κωμικών Stan Laurel  και Oliver Hardy που δηλώνουν ευγνώμονες για τη θετική ανταπόκριση στο αίτημά τους

Ο ΑΡΗΣ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ: Όπως αποκαλύπτει ο Άρης Πορτοσάλτε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δέχεται ύπουλο πόλεμο από υβριδικά κόμματα. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του δημοσιογράφου-ερευνητή, το κόμμα «Καρυστιανού», το κόμμα «Κοβέσι» και το κόμμα των «Μπάχαλων Αντιεξουσιαστών» εργάζονται από κοινού, προκειμένου να ρίξουν από το θρόνο του τον Έλληνα Μωϋσή.

Διαβάστε σήμερα, 4/10, τη RAF WEST Journal

H νούμερο 2 εφημερίδα της Ανατολικής Αττικής,  μετά τις παρατεταμένες ως συνήθως διακοπές της, επιστρέφει δριμύτερη με επιτόπιο ρεπορτάζ από το Λευκό Οίκο, όπου διαπιστώνει πως το ζεύγος Μαρέβα-Μητσοτάκη, μετά τη φωτογράφηση που έκανε με τον Ντόναλντ Τραμπ και τη Μελάνια, έχει γίνει περιζήτητο και όλοι ζητούν να βγουν φωτογραφία μαζί του

Όπως μπορείτε να δείτε από τις αποκλειστικές φωτογραφίες της απεσταλμένης μας, Καλλιόπης Μπανιστήρη, το αγαπητό ζεύγος ανταποκρίθηκε στη λατρεία που εισέπραξε και δέχτηκε να φωτογραφηθεί με μεγάλες προσωπικότητες της Ιστορίας, της Πολιτικής και της διεθνούς Showbiz

Ο Μέγας Ναπολέων με την Ιωσηφίνα, ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα, ο Τζον Λένον με τη Γιόκο Όνο, αλλά και ο Γιώργος Πατούλης με τη Μαρίνα Πατούλαινα είναι μερικά μόνο από τα ζευγάρια που είχαν την ευκαιρία και την τύχη να φωτογραφηθούν δίπλα στο πιο hot ζευγάρι της ελληνικής και παγκόσμιας πολιτικής σκηνής

Όπως μαθαίνουμε, οι φωτογραφήσεις της Μαρέβα και του Κυριάκου θα συνεχιστούν και εμείς, όπως πάντα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, δεσμευόμαστε να σας κρατάμε ενήμερους

του Θανάση Τριαρίδη, συγγραφέα

17/9/2025

ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ - ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

1. Από χθές η Ειδική Εντεταλμένη Επιτροπή του ΟΗΕ πιστοποίησε αυτό που όλοι γνωρίζουν εδώ και καιρό: Πως η πολιτικά κυρίαρχη ακροδεξιά του Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα από τον Οκτώβριο του 2023, με πρόθεση να καταστρέψει τους Παλαιστινίους.

Αντιγράφω κατά λέξη την είδηση: «Καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως στη Γάζα διαπράττεται γενοκτονία, η οποία συνεχίζεται, και η ευθύνη βαρύνει το κράτος του Ισραήλ», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο (AFP) η Νάβι Πιλάι, επικεφαλής της Ανεξάρτητης Διεθνούς Επιτροπής Ερευνας του ΟΗΕ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Οι ερευνητές του ΟΗΕ, για να υποστηρίξουν το πόρισμά τους περί γενοκτονίας, επικαλούνται παραδείγματα ισραηλινών δολοφονιών, παρεμπόδισης στην παροχή βοήθειας, βίαιων εκτοπισμών και της καταστροφής μιας κλινικής γονιμότητας.

Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1948 ορίζει τη γενοκτονία ως έγκλημα που διαπράττεται «με την πρόθεση να καταστραφεί, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα». Για να θεωρηθεί μία ενέργεια γενοκτονία πρέπει να έχει διαπραχθεί τουλάχιστον μία από τις πέντε ενέργειες που περιγράφονται. Σύμφωνα με τη νέα, 72σέλιδη έκθεση των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, το Ισραήλ έχει διαπράξει τέσσερις από τις εν λόγω ενέργειες: δολοφονίες· πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχικών βλαβών· επιβολή συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν στην καταστροφή των Παλαιστινίων, ολικώς ή μερικώς· επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων.

Είχαν προηγηθεί εκατοντάδες διεθνείς φορείς, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, η Διεθνής Ένωση Γενοκτονιών, η Φραντζεσκα Αλμπανέζε, Ειδική Εισηγήτρια των Ηνωμένων Εθνών, εκατοντάδες ΜΚΟ, αναρίθμητοι Ισραηλινοί και Εβραίοι της διασποράς, συλλογοι των ανά τον κόσμο Εβραίων που το δηλώνουν, θύματα του Ολοκαυτώματος και οι απόγονοι τους. Έχουν προηγηθεί ο μεγαλύτερος Ισραηλινός ιστορικός σε θέματα Γενοκτονιών παγκοσμίως Ομερ Μπαρτόφ, ο μεγαλύτερος Ισραηλινός συγγραφέας, ο Νταβιντ Γκρόσμαν (που μάλιστα έχασε το παιδί του ως ισραηλινό στρατιώτη στον πόλεμο του Λιβάνου), ο μεγαλύτερος Ισραηλινός δημοσιογράφος, ο Γκιντεόν Λέβι, η σημαντικότερη κοινωνιολόγος του κόσμου, η Τζούντιθ Μπάτλερ - και εκατοντάδες χιλιάδες δημοκράτες Ισραηλινοί πολιτικοί και διανοούμενοι καθώς και Εβραίοι της διασποράς. Και όλοι το φωνάζουν καθαρά σε διάφορους τόνους: Το ακροδεξιό κράτος του Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Και ο πιο διάσημος ιστορικός του κόσμου, ο επισης Ισραηλινός Γιουβάλ Νόα Χαράρι, δηλώνει πλέον κάτι σπαρακτικό: «Το Ισραήλ είναι αντιμέτωπο με την μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας του: την ηθική του αυτοακύρωση. Θα κατακτήσει την Γαζα δια ενός αδιανόητου εγκλήματος - και θα έχει καταστρέψει δύο χιλιάδες χρόνια του εβραϊκού πολιτισμού και των εβραϊκών αξιών».

Τι κάνει η κυρίαρχη πολιτικά ακροδεξία του Ισραήλ - η κυβέρνηση του εγκληματία Νετανιάχου και των λοιπών εγκληματιών; Συνεχίζει ανενόχλητη την καταστροφή κάθε ζωής στην Γάζα και δολοφονεί, συστηματικά και με κάθε τρόπο, τους αμάχους Παλαιστινίους λέγοντας πως "όλοι οι δολοφονημένοι είναι Χαμάς" (στην πραγματικότητα η Χαμάς είναι ο υπ' αριθμόν 1 συνεταίρος της - η 7η Οκτωβρίου έγινε λίγο πριν ο Νετανιάχου βρεθεί στην φυλακή). Και κατηγορεί κάθε έναν που καταγγέλει την κτηνωδία της ως "αντισημίτη" - έχοντας εξαπολύσει έναν φαινομενικά κωμικό μα στην πραγματικότητα εφιαλτικό στρατό υπαλλήλων, λαδικών και αυτόνομων καθαρμάτων (ή και προγραμματων ΑΙ) να συκοφαντούν στη δημόσια σφαίρα τον οποιοδήποτε μιλάει για την γενοκτονία.

Μα τώρα πια είναι σαφές σε ολόκληρη την ανθρωπότητα - και ο Χαράρι έχει απόλυτο δίκιο. Οι μεγαλύτεροι αντισημίτες του κόσμου είναι οι ίδιοι οι ακροδεξιοί του Ισραήλ και τα λαδικά τους. Αυτοί οι ίδιοι εγκληματίες που εξοντώνουν τους Παλαιστινίους δια της γενοκτονίας, είναι αυτοί καταστρέφουν ηθικά και ουσιαστικά και το ίδιο το Ισραήλ - και επιχειρούν να καταστρέψουν τα χιλιάδες χρόνια του εβραϊκού πολιτισμού. Ο Νετανιάχου, η συμμορία του και οι συνεταίροι του.

.........

2. Μιλησα καθαρά για αυτήν την Γενοκτονία εδώ και 21 χρόνια - από το 2004: τότε σε σειρά κειμένων μου την είχα χαρακτηρίσει "Γενοκτονία υπό εκκόλαψη". Και έλεγα πως "αν δεν γκρεμιστεί το Τείχος που στρατοπεδοποιεί έναν λαό η γενοκτονία είναι αναπόφευκτη". Η τότε ακροδεξιά του Ισραήλ και τα τότε λαδικά (πολλά είναι τα ίδια με σήμερα) προσπάθησαν να με πολεμήσουν με λύσσα και να με φιμώσουν. Φυσικά δεν τα κατάφεραν: Στο βιβλίο μου ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΜΑΜΕΝΟ ΣΩΜΑ κυκλοφόρησα το 2006 όλα μου τα μέχρι τότε κείμενα επί του θέματος. Και πάντοτε έλεγα πως η επερχόμενη γενοκτονία μπορεί να αποτροπεί μόνο με την κινητοποίηση των όπου γης δημοκρατών Εβραίων.

Η ακροδεξιά του Ισραήλ και τα λαδικά της φυσικά ενοχλούνται πολύ από αυτή την θέση. Και συνεχισαν να μου επιτίθενται με βία. Προφανώς στην περίπτωση μου δεν μπορούν να πείσουν ούτε το πληκτρολόγιο του υπολογιστή τους. Είμαι ο άνθρωπος που έχει μελετήσει περισσότερο από κάθε άλλον το Ολοκαύτωμα στην Ελλάδα - και είμαι ο συγγραφέας που έχει τιμήσει την μνήμη του Ολοκαυτώματος περισσότερο από κάθε άλλον ελληνόγλωσσο συγγραφέα έχοντας γράψει 30 βιβλία για αυτό. Δικά μου ήταν εξάλλου τα τρία πρώτα ελληνόφωνα έργα για το Ολοκαύτωμα που βρέθηκαν δεκάδες φορές στις σκηνές και σε διαφορετικές παραστάσεις. Το να κατηγορεί κάποιος εμένα για "αντισημιτισμό" είναι μια φαιδρή μωρία που προκαλεί γέλιο (κάποτε βέβαια τα ίδια καθάρματα κατηγόρησαν για "αντισημιτισμό" και τον ... Πρίμο Λέβι).

Κι, όπως έχω γράψει πολλές φορές, η απάντηση μου στα ακροδεξιά καθαρματα πάντοτε θα έρχεται διά της δημιουργίας. Ήδη από το καλοκαίρι έχει κυκλοφορήσει το έργο μου ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ και ήδη έχει κλείσει να βρεθεί σε σκηνές της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και θα γράψω και αρκετά ακόμη, όπως έκανα πάντα όταν τα καθε λογής και απόχρωσης ακροδεξιά καθάρματα διανοούνταν να με απειλήσουν: Για να μπορέσουμε να συναντηθούμε διά της τέχνης στον αγώνα πάντοτε υπέρ των δολοφονημένων - και πάντοτε εναντια στους δολοφόνους

........

3. Θέλω, όποτε μιλάω για την Γενοκτονία της Γάζας πάντοτε να τονίζω και κάτι ακόμη - κι ας προσεχθεί, παρακαλώ, έστω και στο όνομα του ότι μίλησα για αυτήν την γενοκτονία που σήμερα όλοι αναγνωρίζουν, πριν από 21 χρόνια. Ούτε οι πολίτες του Ισραήλ, ούτε ο απανταχού της γης εβραϊσμός πρέπει να ταυτίζονται με τα δολοφονικά καθάρματα της ακροδεξιάς του Νετανιάχου. Δεν κηλίδωσε όλους τους Γερμανούς το όνειδος του ναζισμού - υπήρξε και ο Μπρέχτ και ο Τόμας Μαν και ο Φριτζ Λάνγκ και η Μάρλεν Ντίντριχ και τα παιδιά του Λευκού Ρόδου. Παρόμοια πρέπει να σκεφτούμε τους Ισραηλινούς που αντιστέκονται σε τούτη την γενοκτονία. Πρέπει να σκεφτούμε πως ο τεράστιος εβραικός πολιτισμός, που τόσα προσέφερε στην ανθρωπότητα, υπήρξε για χιλιάδες χρόνια ένας πολιτισμός συνύπαρξης και αλληλοβοήθειας: Είναι ο Μωυσής, ο Χριστός, ο Παύλος, ο Μαϊμονίδης, ο Σπινόζα, ο Μαρξ, ο Φρόιντ, ο Κάφκα, ο Αϊνστάιν, ο Πρίμο Λέβι και χιλιάδες ακόμη. Πρέπει να σκεφτούμε πως ο πολιτισμός αυτός γέννησε το μονοθεισμό - και ακόμη, πως οι Εβραίοι συνυπήρξαν για αιώνες με τους Άραβες και φτιάξανε μαζί το θαύμα της Αράβικής Αναγέννησης. Αυτόν τον πολιτισμό γυρεύουν να καταστρέψουν με την γενοκτονία της Παλαιστίνης ο Νετανιάχου και οι συν αυτώ δολοφόνοι.

Ως εκ τούτου: πρέπει να αγωνιστούμε εναντια στην γενοκτονία της Παλαιστίνης και, συνάμα, πρέπει να σταθούμε ενάντια στον αντισημιστισμό που ειδικά τώρα (ακριβώς λόγω των εγκληματων του Νετανιάχου) βρίσκει γόνιμο έδαφος. Τον γυρεύει αυτόν τον αντισημιτισμό η ακροδεξία του Ισραήλ - για να υπηρετήσει το δολοφονικό της αφήγημα και να συνεχίσει ανενόχλητη την γενοκτονία. Η συμμορία του Νετανιάχου το δηλώνει καθαρά: Δεν αναγνωρίζει κανένα Διεθνή Οργανισμό, κανένα Διεθνές Δικαστήριο, καμία Διεθνή Αρχή. Και λογαριάζει πως διαθέτει έχει την τεχνολογική στατιωτική ισχύ να κάνει ό,τι έγκλημα θέλει. Ως εκ τούτου η μόνη πρακτική δυνατότητα ανατροπής της είναι η ίδια η κοινωνία του Ισραήλ μαζί με την εβραϊκή διασπορά.

Πρέπει να σκεφτούμε πως υπάρχουν εκατομμύρια Ισραηλινων και Εβραίων της διασποράς που καταγγέλουν δημόσια, με το όνομά τους, την γενοκτονία των Παλαιστινίων και προσπαθούν να προστατέυσουν την ζωή στην ρημαγμένη Γαζα. Με αυτούς τους Ισραηλινούς πρέπει να αγωνιστούμε μαζί, πλάι-πλάι, εναντια στα ακροδεξιά καθάρματα της χώρας τους. Με τον Γιουβάλ Νόα Χαράρι, τον Ντέιβιντ Γκρόσμαν, τον Γκιντεόν Λέβι, τον Ομέρ Μπάρτοφ, τον Έτγκαρ Κέρετ, τον Γιουβάλ Άμραχαμ, τον Μάικλ Μπεν-Γιαήρ, τον Αβραάμ Μπεργκ, την Τζούντιθ Μπάτλερ και τόσους άλλους.

Το γράφω από το 2004 - και το επαναλαμβάνω και τώρα: Δεν υπάρχει δρόμος σωτηρίας για την καθημαγμένη Παλαιστίνη και τα παιδιά της δίχως τους δημοκράτες Εβραίους του Ισραήλ και της διασποράς. Πρέπει να υποστηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους με κάθε τρόπο. Μόνον αυτοί μπορούν να ανατρέψουν τους εγκληματίες του Νετανιάχου - και να σταματήσουν τον γενοκτονία.

Αυτός είναι ο αγώνας λοιπόν: Ο αγώνας ενάντια στην δολοφονική ακροδεξιά που αφανίζει την Παλαιστίνη και καταστρέφει ηθικά και πολιτικά και το ίδιο το Ισραήλ. Ο αγώνας για να σωθούν οι Παλαιστίνιοι στην Γάζα - αλλά και ο αγώνας να μην αμαυρωθεί ανεπανόρθωτα ο εβραϊκός πολιτισμός. Ας μην περισσέψει κανείς μας σε αυτή την προσπάθεια.

Θανάσης Τριαρίδης, 17-9-2025

Από τη σελίδα του facebook  Κυκλοθυμικός αναδημοσιεύουμε την παρουσίαση της από χρόνια αναγγελθείσας μεταγραφής του Λοβέρδου. Του  φερόμενου ως καθηγητή, όχι του φερόμενου ως δημοσιογράφου. Έτσι πραγματοποιήθηκε το μεγάλο όνειρο κάθε νεοδημοκράτη. Να έχει 2 Λοβέρδους στο κόμμα, μαζί με το μισό ΠΑΣΟΚ και μαζί με τον Μητσοτάκη και την ακροδεξιά του χείρα να βάζουν πλώρη για νέους ΟΠΕΚΕΠΕ. Το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ δηλαδή βγήκε επιτέλους από τη ντουλάπα. Στο ίδιο ΠΑΣΟΚ βέβαια ανήκει και το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ που όμως ακόμα ακόμα δεν θέλει να το παραδεχτεί αλλά ο Ν. Ανδρουλάκης καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες για να  πείσει το "Όλον ΠΑΣΟΚ"  να περπατήσει επιτέλους έξω από τη ντουλάπα.

Ο λόγος στον Κυκλοθυμικό

Πώς στις μεταγραφές παρουσιάζουν το βιογραφικό του παίχτη, έτσι κι εμείς εδώ.

Πάμε ξανά λοιπόν:

Το 2012 ο Ανδρέας Λοβέρδος ως υπουργός Υγείας του ΠΑΣΟΚ μας ανακοίνωνε ότι δήθεν ήθελε να μας προστατέψει από τα λοιμώδη νοσήματα, αλλά στην πραγματικότητα έκλεινε το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο που ενισχυόταν ραγδαία ελέω μνημονίων κι ακραίας φτωχοποίησης. Στο στόχαστρο έβαλε οροθετικές τοξικοεξαρτημένες σεξεργάτριες. Πού να ήξερε ο καψερός ότι άλλες μειονοτικές ομάδες θα «πουλούσαν» περισσότερο (Ρομά, πρόσφυγες, μετανάστες, μουσουλμάνοι, κτλ.) στο εξαγριωμένο πλήθος με το τυφλό μίσος. Το αυγό ακόμα εκκολάπτονταν και δεν ξέραμε πού θα βολέψει να δαγκώσει καλύτερα το φίδι.

Χρησιμοποιώντας έναν νόμο του 1940 ο Λοβέρδος αποφάσισε να δημοσιοποιήσει σε όλα τα μέσα τις φωτογραφίες από 27 κορίτσια και να απειλήσει πως θα ακολουθήσει μπαράζ ελέγχων για να ανακαλύψει ακόμα περισσότερα και να τα διαπομπεύσει κι αυτά. Σα να μην έφτανε αυτό, τα ευάλωτα αυτά κορίτσια αμέσως μετά τον εξευτελισμό τους συνελήφθησαν και πέρασαν έως κι έναν χρόνο στη φυλακή με το αδίκημα πως τάχα μου ήξεραν ότι είναι οροθετικές και έκαναν σεξ χωρίς προφυλάξεις για να εξαπλώσουν τον ιό. Προφανώς, κι οι 32 κατηγορούμενες που είχαν συλληφθεί συνολικά, αθωώθηκαν και δικαιώθηκαν. Όσο προφανές φυσικά μπορεί να είναι αυτό για την ελληνική δικαιοσύνη.

Κι ενώ όλη η διεθνής κοινότητα μας έφτυνε, ο Ανδρέας Λοβέρδος γύριζε τα κανάλια για να μας ενημερώσει ότι αυτό γίνεται για λόγους προστασίας τόσο των κοριτσιών όσο κι αυτών που είχαν πάει μαζί τους. Ήταν η αρχή του οργουελικού λόγου που πλέον κυριαρχεί κι έχει κανονικοποιηθεί τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στην τρολ χαβούζα των ΜΚΔ. Δηλαδή συνευρίσκεσαι με σεξεργάτριες χωρίς προφυλάξεις και χρειάζεται να δεις την φωτογραφία της συγκεκριμένης που πήγες για να κάνεις εξετάσεις και να αλλάξεις κουλτούρα. Αν δε δεις την φωτογραφία της, συνέχισε αυτό που κάνεις, είναι ασφαλέστατο. Και φυσικά η ευθύνη στην κοπέλα, πάντα η κοπέλα, οι πελάτες τους είναι και οι καλύτεροι ψηφοφόροι, οι νοικοκυραίοι. Γνωστά αυτά.

Οι συνέπειες ήταν πολύ βαριές για τις ζωές αυτών των παιδιών.

Τον Νοέμβριο του 2014 η Κατερίνα θα γράψει αυτό:

«Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε το 2012, μας υποχρέωσαν σε λήψη αίματος για τεστ HIV/AIDS, και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα έως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της "βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης" στους υποτιθέμενους πελάτες μας.

Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχθηκε, και στη δίκη δύο από εμάς στις 4/4/2014 ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους ...10 ευρώ την ημέρα.

Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγάει αιώνια εμάς και τα παιδιά μας. Εμείς όμως είμαστε φορείς δικαιωμάτων, και με τη συμπαράσταση της Ομάδας Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στις διωκόμενες Οροθετικές θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την ηθική και υλική μας δικαίωση.

Και θέλω να σας πω ότι εγώ κατάφερα να είμαι καθαρή.»

Για 2 χρόνια παρέμεινε «καθαρή» από τις ουσίες, όχι όμως κι από το χυδαίο μίσος της κοινωνικής διαπόμπευσης. Ξανακύλησε και λίγο αργότερα αυτοκτόνησε αφήνοντας πίσω της μόνο ένα γράμμα. Λίγο καιρό μετά τη δημοσιοποίηση των στοιχείων της είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας κι ο πατέρας της.

Τον Απρίλιο του 2013 είχε αυτοκτονήσει στο κελί της κι η Μαρία, ένα από τα υπόλοιπα θύματα της προεκλογικής διαπόμπευσης που έστησε ο Λοβέρδος. Το 2016 πέθανε ξαφνικά ένα ακόμα από τα θύματα. Η μητέρα της κατέγραψε ότι είχε πάει το ΚΕΕΛΠΝΟ στο σχολείο κι εξέτασε το εγγόνι της, το παιδί της Μαρίας, μπροστά στους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς του. Στις φυλακές πετούσαν το φαγητό από μακριά και τις άφηναν να καταπίνουν μπαταρίες…για να ξεμπερδεύουν.

Η τελική «δικαίωση» για αυτά τα κορίτσια, όσα επέζησαν, ήταν 10 ευρώ τη μέρα. Αυτήν την αποζημίωση τους έδωσε το ελληνικό κράτος. Και τις άφησε ξανά πεταμένες στη μοίρα και στο στιγματισμό τους. Από την άλλη, ο Λοβέρδος, περιφερόταν στη Βουλή ως κατάσκοπος της ΝΔ στο διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, έπαιζε τένις με τον φίλο του τον Άδωνι, τον υπουργό που διατήρησε τη διάταξη της διαπόμπευσης του, γύριζε τα γήπεδα κι έκανε ανάλυση για τον Ολυμπιακό, έφτιαξε κι ένα κόμμα που δεν το ψήφισε κανείς μάθαμε πως θα είναι στη διοικητική ομάδα στο αναβολάδικο του Keele, σε ένα από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που έφερε αντισυνταγματικά ο Μητσοτάκης στην χώρα και σήμερα πήρε μεταγραφή στην αγαπημένη του ΝΔ.

Γιατί στην Ελλάδα κανένα κάθαρμα, δεν χάνεται, να το θυμάστε. Στην Ελλάδα μόνο οι κολασμένοι χάνονται, μόνο για αυτούς δεν υπάρχει δάκρυ να χυθεί, μια αγκαλιά να ανοίξει, ένα χέρι να απλωθεί.

ΣτΣ Δεν μπορέσαμε να χρησιμοποιήσουμε την πρωτότυπη φωτογραφία του ποστ του Κυκλοθυμικού και βρήκαμε στην τύχη μία από το Διαδίκτυο. Θα το δείτε και στην αναφορά της πηγής παρακάτω

Πηγή

Σε τηλεοπτική εκπομπή ταπεινής ποιότητας και προπαγανδιστικού προσανατολισμού, πλήρως συμμορφούμενη με τις επιταγές του μέσου το οποίο την παράγει και την προάγει, ξεπρόβαλλε η νέα γενιά κομματόσκυλων -ή έστω δείγμα της-  που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα παλιά κομματόσκυλα παρά μόνο στην ηλικία. Τη βιολογική ηλικία γιατί τα κομματόσκυλα δεν είχαν ποτέ πνευματική ηλικία αφού αυτή προϋποθέτει παρουσία πνεύματος. Τα κομματόσκυλα δεν διαθέτουν πνεύμα αλλά αντ' αυτού διαθέτουν μεγάλη γλώσσα. Μεγαλύτερη απ'οτι διαθέτουν άλλες ράτσες σκύλων.

Το κομματόσκυλο του εκτροφείου εκπαιδεύεται να χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα, αυτό το εργαλείο προόδου και αναρρίχησης και η συμμετοχή του εκπαιδευόμενου κομματόσκυλου σε τηλεοπτική εκπομπή ταπεινής ποιότητας και περιεχομένου, αποτέλεσε μαζί διαδικασία γυμναστικών επιδείξεων και προβιβαστικών εξετάσεων στη διαδικασία της εκπαίδευσης του. Στόχος του κομματόσκυλου είναι να τελειοποιήσει τη χρήση της γλώσσας του ώστε να γλείφει χωρίς να πασαλείβει το αφεντικό του με σάλια. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολη δοκιμασία, τόσο για σκυλιά όσο και για άλλα είδη του ζωικού βασιλείου που η γλώσσα τους είναι το μέσο της επιβίωσης τους, όπως για παράδειγμα, τα αμφίβια βατράχια ή οι μυρμηγκοφάγοι.

Μεγάλα εκτροφεία κομματόσκυλων διαφημίζουν το προϊόν τους σε όλα τα Μέσα. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο και εφημερίδες βρίθουν από εικόνες γκρουμαρισμένων κομματόσκυλων, με φιόγκους και περίτεχνα χτενίσματα που αντιγράφουν καμιά φορά και τα χτενίσματα των αφεντικών τους, ονειρευόμενα να γίνουν και αυτά αφεντικά των επόμενων νέων κομματόσκυλων και των θυμάτων τους. Μάλιστα με αυτά που κάνουν και φοράνε, τα κομματόσκυλα γίνονται viral, πράγμα που προσμετράται στον τελικό έλεγχο προόδου που θα λάβουν είτε για να περάσουν στο επόμενο έτος σπουδών τους είτε για να λάβουν δημόσια αξιώματα, αντάξια κάθε πιστού κομματόσκυλου που η γλώσσα του έχει καταγράψει χιλιόμετρα έρπην πάνω στα φανερά και στα απόκρυφα των αφεντικών του.

Και κάπως έτσι, σε μία τέτοια, ήσυχη και τηλεοπτική κοινωνία, τα κομματόσκυλα γίνονται και πρότυπα για τις επόμενες γενιές κομματόσκυλων, εκτός από viral.

Όλα αυτά συμβαίνουν καθημερινά μπροστά μας, δίπλα μας, γύρω μας και διεκδικούν μέρος της καθημερινότητας μας, της ζωής μας. Είδατε πόσο αθόρυβα εθιζόμαστε στο ανάξιο, πως έρχεται η υποβάθμιση και τελικά ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;