Μία αναδημοσίευση από τη στήλη "Οπτική γωνία" της LIFO, ενός άρθρου του Ν. Σεβαστάκη, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, μεταφραστή και λογοτέχνη. Καταδεικνύει ξεχωριστά τη νεοελληνική αντίληψη για το «κοινό», το δημόσιο, οτιδήποτε το «εξωτερικό» του οικιακού και στενά ατομικού καταφυγίου, το οποίο θεωρείται -από την πλειονότητα των νεοελλήνων- αδιάφορο, ουδέτερο, ανάξιο φροντίδας.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ δέχεται κριτική η κλασική άποψη που έβλεπε μια ελληνική ιδιαιτερότητα ως ένα είδος λοξού ή «υπανάπτυκτου» χαρακτήρα μέσα στην Ευρώπη. Η κοινωνιολογική και ιστορική ερμηνεία προχώρησε σε πιο σύνθετες υποθέσεις που αντιστέκονται στο απλουστευτικό σχήμα «από εδώ η “παρωχημένη Ελλάδα”, από εκεί η “προηγμένη Ευρώπη”».

Νομίζω πως αυτή η αναθεώρηση ενός παλιού σχήματος μάς έδωσε μια πιο ισορροπημένη κατανόηση της ελληνικής περιπέτειας μέσα στον χρόνο. Έχουμε φύγει από το άσπρο-μαύρο περί εθνικής κακοδαιμονίας, από το αιώνιο παράπονο για τον μισερό, εθνικό μας χαρακτήρα. Στο φως αυτής της αναδυόμενης αυτογνωσίας δεν προσεγγίζουμε με εξιδανικεύσεις ούτε την ευρωπαϊκή Δύση, αν και αναγνωρίζουμε τη σημασία που είχαν οι τομές του μοντέρνου αστικού πολιτισμού.

Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως απομένει πάντα ένα ελληνικό πρόβλημα. Όσο χρήσιμη κι αν είναι μια πανοραμική θέαση της ελληνικής Ιστορίας, υπάρχουν επιμέρους δεινά που επιμένουν. Ένα, λοιπόν, από τα πιο επίμονα προβλήματα της χώρας είναι η ασέβεια/αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο και τα αγαθά του. Δεν το συναντάς αλλού αυτό, όχι πάντως σε χώρες με συγγενή (ας το πω έτσι) οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Από μια άποψη, είμαστε η πιο αντι-οικολογική χώρα της Δύσης. Μια χώρα όπου ως οίκος εννοείται μόνο η ιδιωτική κατοικία και ένας περιφραγμένος οικογενειακός χώρος. Οτιδήποτε «εξωτερικό» του οικιακού και στενά ατομικού καταφυγίου γίνεται αδιάφορο, ουδέτερο, ανάξιο φροντίδας.

Προφανώς, ο κανόνας έχει εξαιρέσεις και κάποιες ατομικές και συλλογικές στάσεις που τον διαψεύδουν. Τα τελευταία χρόνια, σε τμήματα των νεότερων ηλικιακά ανθρώπων από τη μεσαία τάξη των πτυχιούχων, παρατηρεί κανείς και μια αντίστροφη τάση. Κυρίως για λόγους ατομικής υγείας ή ανησυχίας για την υγεία των παιδιών τους, κάποιες (σχετικά εύπορες) οικογένειες επαναπροσδιορίζουν τη σχέση τους με τη φύση. Νέα ζευγάρια ή και μεγαλύτεροι δείχνουν μια άλλη κατανόηση αυτής της ανάγκης.

Όμως η βαθιά δομή της ατομικότητας και της ελληνικής οικογενειακής λογικής παραμένει αμετανόητη. Δεν αντιλαμβάνεται τον χώρο και τα πράγματα εκτός οικογενειακού οίκου ως σημαντικά. Το ελληνικό βλέμμα παραμένει πάντα και σε μεγάλο βαθμό απαθές και εσωστρεφές, σαν να φέρει μέσα του μια ιδιαίτερη μορφή παθητικότητας. Υπερδραστηριοποιείται για τα «δικά του» και αδρανεί για οτιδήποτε λίγο πιο έξω. Και ακόμα και η οικεία επίκληση του κράτους έχει εδώ έναν χαρακτήρα παθητικής ικεσίας και ακατέργαστου ψόγου: δεν είναι η ενεργητική και πολιτικά αξιοπρεπής απαίτηση για κρατική προστασία αλλά μια αποσπασματική και ασυνεπής ζήτηση ενός «αναλγητικού» της στιγμής.

Το ελληνικό πρόβλημα (ή ένα από τα βασικά προβλήματα, για να είμαι ακριβής) είναι εν τέλει μια στάση ψυχρής και μικροπρεπούς αντιμετώπισης πολλών δημόσιων αγαθών. Ακόμα και η γενικόλογη και ρητορική αντίθεση στις «πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων» δεν συνοδεύεται από μια κουλτούρα πραγματικού σεβασμού στα δημόσια αγαθά.

Μπορεί, φυσικά, να απαλύνει κανείς τα ενοχλητικά συμπεράσματα, ανατρέχοντας σε διάφορους παράγοντες που αθωώνουν τη χώρα: τις υλικές στερήσεις παλαιότερων εποχών, τις δυσκολίες να χειριστούμε τα βάσανα μιας καθημερινής επιβίωσης με μπαλώματα, την έλλειψη χρόνου ενός σύγχρονου τρόπου ζωής που δεν αφήνει περιθώρια αναστοχασμού. Πολλά όμως από αυτά τα εμπόδια υπήρξαν και σε άλλες κοινωνίες, ακόμα και οι δικτατορίες, οι πολιτικές λιτότητας ή άλλα τραύματα που συνήθως τα επικαλούνται διάφοροι για να ελαφρύνουν τα δικά μας κρίματα.

Εξακολουθώ έτσι να πιστεύω πως το πρόβλημα μιας διάχυτης αδιαφορίας για τον δημόσιο χώρο δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε από τη φτώχεια, ούτε από τις πολιτικές ανωμαλίες του παρελθόντος, ούτε από κάποια μοιρολατρία «ανατολίτικη» που τάχα έχει σφραγίσει «το DNA της φυλής». Πολλές συμβατικές απαντήσεις της αριστεράς και της δεξιάς φαίνονται απλώς ως προσπάθειες συλλογικής κολακείας.

Είπαμε στην αρχή ότι είναι ευτυχές γεγονός η αναθεώρηση μιας αντίληψης που έβλεπε παντού μια ελληνική ιδιαιτερότητα μειονεξίας και υστέρησης, μια πατρίδα σημαδεμένη από αποτυχίες. Νομίζω όμως πως σε σχέση με τον σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο και σε οτιδήποτε δημόσιο πέραν της οικίας θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ανοιχτά μια ελληνική παθολογία. Και ίσως είναι αυτό ένα από τα ελαττώματα που οι επόμενοι, οι νεότερες γενιές, μπορούν να τα υπερβούν, αν φυσικά βρουν κάτι μη καταπατημένο για να στήσουν μια καλύτερη Ελλάδα.

Το να νοιάζεσαι για πράγματα που εκτείνονται έξω από την «αυλή σου», για κάτι σχετικώς μακρινό, αλλά ουσιαστικό κοινό και συλλογικό είναι υπόθεση δύσκολη. Χρειάζεται συναισθηματική και πολιτική ενθάρρυνση, μια άλλη εκπαίδευση μακριά από τον ρηχό παροντισμό και τη λατρεία του «άμεσου». Σε άλλες χώρες έχουν καλλιεργήσει περισσότερο μια σχετική συνείδηση. Το ελληνικό πρόβλημα είναι τελικά πως δεν έχουμε συναίσθηση ότι υπάρχει ένας κόσμος και έξω από την περίφραξη.

Πηγή

Τις μέρες που η Barbara (Μπάρμπρα) είχε απλωθεί στη νότια Ελλάδα από τις 4/5 Φεβρουαρίου και μέχρι τις 8 του ίδιου μήνα, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος στο ZARALEAKS TV εκείνης της εβδομάδας περιέγραψε την εμπειρία του με το τραίνο και το ταξίδι του από τη Θεσσαλονίκη (όπου είχε παράσταση) προς την Αθήνα. Η περιγραφή του είναι άκρως ενδεικτική αυτού που τελικά όλοι περίμεναν πως κάποια στιγμή θα συμβεί (όπως αποκαλύπτεται από τις ανακοινώσεις και τις απεργίες των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζόμενων στα τραίνα),

Σημειώνουμε πως το απόσπασμα της εκπομπής (όπως επιλέχθηκε και είναι αποθηκευμένο στο κανάλι stefchannel στο YouTube ξεκινάει με αναφορά στην ιδιωτικοποίηση και  του νερού που -κατά μακάβρια και απαράδεκτη συγκυρία(;)- ανακοινώθηκε πως περιλαμβάνεται σε σχέδιο νόμου 263 άρθρων και 357 σελίδων, που κατέθεσε ο Σκρέκας στη βουλή 3 μέρες μετά τη μεγάλη τραγωδία των ιδιωτικών τραίνων της Hellenic Train

Μετά την φρικτή  εμπειρία με το πανάκριβο ρεύμα και περισσότερο μετά την τραγωδία στην οποία οδήγησαν οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων και της ασυδοσίας, με το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, ο θρασύτατος Σκρέκας (διάβαζε Μητσοτάκης) βρίσκει "ευκαιρία" να ιδιωτικοποιήσει και το νερό.

Δεν είναι βλάκες ή ανίκανοι. Είναι νεοφιλελεύθεροι άρπαγες που όταν ο φυσιολογικός άνθρωπος πονάει και πενθεί, αυτοί βλέπουν την ευκαιρία για να ορμήξουν

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια, όταν ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης έκοβε την τούρτα γενεθλίων του με έναν ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο, ενδεικτικό του θράσους που μπορεί να δώσει η εξουσία ακόμη και σε ένα τιποτένιο ανθρωπάκι. Η τούρτα παρίστανε τον Χατζηδάκη ως Superman που καμάρωνε για τα μέχρι τότε επιτεύγματά του. Για την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, της ΔΕΗ και του ΟΣΕ.

Στην περίπτωση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, είδαμε ξεκάθαρα το πώς αντιλαμβάνονται τις ιδιωτικοποιήσεις οι νεοφιλελεύθεροι. Καταλάβαμε δηλαδή πως όταν η ιδιωτική εταιρεία έχει κέρδη, θα είναι δικά της, ενώ όταν έχει ζημίες, θα την επιδοτεί το κράτος. Αμ πώς, όπως θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Κατά τα άλλα, η Ολυμπιακή Αεροπορία ξεπουλήθηκε γιατί ήταν ζημιογόνα

Στην περίπτωση της ΔΕΗ, είδαμε τη δεύτερη παράμετρο της ιδιωτικοποίησης και την εκτόξευση του κόστους της ενέργειας σε εντελώς παράλογα ύψη, κάτι που ανάγκασε την κυβέρνηση, προκειμένου να συγκρατήσει την οργή του κόσμου, να αποφασίσει και σε αυτή την περίπτωση την επιδότηση της ιδιωτικοποιημένης και πρώην κρατικής εταιρείας, αλλά και των άλλων ιδιωτικών εταιρειών.

Είδαμε ακόμη την τρίτη παράμετρο, την με κάθε τρόπο και πέρα κάθε ηθικού φραγμού διεκδίκηση του κέρδους από τον ιδιώτη. Είδαμε την αναλγησία της ιδιωτικής πλέον ΔΕΗ – αλλά και των υπόλοιπων κορακιών που έχουν μπει στο καζίνο της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας - να κόβουν το ρεύμα απροειδοποίητα, ακόμη και σε δημόσια σχολεία, χωρίς να υπολογίζουν τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές.

Στην περίπτωση των σιδηροδρόμων δε, είδαμε την τέταρτη και πιο σκοτεινή παράμετρο των ιδιωτικοποιήσεων, αυτήν της μείωσης του κόστους λειτουργίας της επιχείρησης με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Για τους ανθρώπους αυτούς, οι ανθρώπινες ζωές ίσως είναι κάποια εκατομμύρια που θα τα πληρώσει η ασφαλιστική εταιρεία τους και τα έχουν ίσως συμπεριλάβει στο λειτουργικό κόστος

Όλα αυτά τα χρόνια, η πλειοψηφία των πολιτών βιώνει με κάθε τρόπο τις συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων στο πετσί της, ενώ την ίδια στιγμή, η πρώτη γραμμή των δημοσιογράφων διαμορφώνει μια τεχνητή πραγματικότητα 

Ακόμη και τώρα, μία μόλις ημέρα μετά το πολύνεκρο δυστύχημα, αντί να το βουλώσουν, οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης εξακολουθούν χωρίς ντροπή να παίζουν το βρώμικο παιχνίδι τους διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Ίσως νομίζουν ότι ακόμη τους παίρνει. Ίσως όμως το ποτήρι να έχει ξεχειλίσει

Κατά τα άλλα, όλοι αυτοί αλλά και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαμαρτύρονται για τις δηλώσεις του Πολάκη, γιατί δεν είναι φαίνεται και πολύ comme il faut. Δεν έχουν ίσως αντιληφθεί ότι τα λόγια του Πολάκη απηχούν το κοινό αίσθημα. Και το τραγικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν το έχει αντιληφθεί ούτε ο ίδιος

Αναδημοσιεύουμε από το libre.gr το κάλεσμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και άλλων αριστερών οργανώσεων, σε συγκέντρωση στα γραφεία της Hellenic Train το απόγευμα στις 18:30 για το έγκλημα στα Τέμπη

«Βράζει» από οργή η ελληνική κοινωνία για το χθεσινοβραδινό τραγικό συμβάν στα Τέμπη, με δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους μετά τη μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζί με άλλες αριστερές οργανώσεις και φορείς, καλεί σε συγκέντρωση στα γραφεία της HellenicTrain (Λ. Συγγρού 41 & Πετμεζά 13) σήμερα το απόγευμα στις 6.30 μ.μ. και στη συνέχεια πορεία προς τη Βουλή.

Επειδή η φράση "ανθρώπινο λάθος" προσβάλλει κάθε πολίτη αλλά και κάθε έννοια λογικής το 2023, ας δούμε την επιβεβαίωση αυτού που ισχυριζόταν ο υπουργός Καραμανλής (Liberal 20/2/23) πως "δεν παίζουν με την ασφάλεια των επιβατών στα τραίνα". 

Παίζουν. Και με την ασφάλεια των επιβατών και με τη λογική το κόσμου όλου και οι δηλώσεις του (ακόμα υπουργού) είναι απλά γελοίες (και τώρα τραγικές) προφάσεις 

Αναδημοσιεύουμε από την Εφημερίδα των Συντακτών (ηλεκτρονική έκδοση 01.03.2023, 13:27)

Η ΕΕ είχε ήδη παραπέμψει στο Δικαστήριο την Ελλάδα για μη τήρηση των κανόνων για τους σιδηροδρόμους

Με χρονικό ενός προκαθορισμένου εγκλήματος μοιάζει η πολύνεκρη τραγωδία με τη μετωπική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη όσο περνούν οι ώρες και βγαίνουν στην επιφάνεια περισσότερες πληροφορίες και «ευαίσθητες» αποκαλύψεις για το περιστατικό και τους υπευθύνους. 

Στην προκειμένη, η ΕΕ «καρφώνει» την Ελλάδα για το ζήτημα της υποβάθμισης των σιδηροδρόμων, αναδεικνύοντας τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες, αφού παρά τα εκατομμύρια ευρώ με τη μορφή επιχορηγήσεων από τα ευρωπαϊκά ταμεία για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, η κατάσταση παρέμενε ίδια μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστικά, ευρωπαϊκές πηγές αναφέρουν ότι η ΕΕ «έσυρε» τη χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, μία εβδομάδα νωρίτερα, για μη τήρηση των κανόνων αναφορικά με τις σιδηροδρομικές μεταφορές.

Πηγές από την αρμόδια διεύθυνση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία πριν από μία εβδομάδα, στις 15 Φεβρουαρίου, ανακοίνωσε την απόφαση της να παραπέμψει την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Ε.Ε. λόγω μη τήρησης των κανόνων για τις σιδηροδρομικές μεταφορές στην Ε.Ε. κάνουν λόγω για εγκληματική ευθύνη των εποπτικών αρχών και επισημαίνουν ότι η Ε Ε. έχει πληρώσει εκατοντάδες εκατομμύρια για να γίνει ασφαλής η διπλή σιδηροδρομική γραμμή όπου δεν θα κατευθύνεται  το ένα  τρένο ο απέναντι στο άλλο.

«Είναι εξωφρενικό να μη λειτουργεί η τηλεματική, για την οποία η Ένωση έχει δώσει εκατομμύρια και κανείς να μην το ελέγχει αυτό» αναφέρουν ευρωπαϊκές πηγές. 

πηγή