«Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει»

Αλμπέρ Καμύ

Το απόγευμα της Δευτέρας, δημοσιογράφος της ΕΡΤ ρώτησε κατά τη διάρκεια της «ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών» τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη, για το εάν οι 27 ακτιβιστές του Global Sumud Flotilla που απήχθησαν από το κράτος του Ισραήλ, πρόκειται να πληρώσουν από την τσέπη τους τα έξοδα της επιστροφής τους, συσχετίζοντάς τους μάλιστα με... έναν φτωχό (!) ψαρά που παραβιάζει το απαγορευτικό του λιμενικού και πληρώνει πρόστιμο

Ο Παύλος Μαρινάκης από τη μεριά του, έδωσε μια εξίσου απαράδεκτη απάντηση, χαρακτηρίζοντας εύλογο το ερώτημα και δεσμεύτηκε να απαντήσει εν καιρώ

Η ενέργεια του συγκεκριμένου δεν είναι μεμονωμένη , καθώς το απόγευμα της Δευτέρας η Ομάδα Αλήθειας – η γνωστή χρηματοδοτούμενη από τη Νέα Δημοκρατία ομάδα προπαγάνδας – ζήτησε από την κυβέρνηση «το κόστος επιστροφής των ακτιβιστών να βεβαιωθεί μέσω της ΑΑΔΕ στον ΑΦΜ τους».

του Αντώνη Βαβαγιάννη από το News247

Είναι φανερό πως τα ανθρωπάκια που εύχονται στα social media «ψόφο» και τόσα άλλα  στους αγωνιστές και ηδονίζονται παρακολουθώντας τη γενοκτονία της Γάζας, βρήκαν επιτέλους τους επίσημους εκπροσώπους τους.

Είναι βέβαιο πως τα ανθρωπάκια αυτά, σε άλλες εποχές, θα ζητούσαν από τους νεκρούς του Πολυτεχνείου αποζημιώσεις για τις φθορές του τανκ έπεσε πάνω στην πύλη του ιδρύματος, αλλά και από τους Έλληνες αντάρτες για την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου

Είναι βέβαιο πως τα ανθρωπάκια αυτά, εάν ζούσαν 80 χρόνια νωρίτερα, θα αποθέωναν την «τελική λύση» των ναζί και θα δικαιολογούσαν την αναγκαιότητα του Ολοκαυτώματος

Γιατί τα ανθρωπάκια αυτά, επειδή ακριβώς είναι ανθρωπάκια, έλκονται και υποτάσσονται στη δύναμη και ηδονίζονται από τη συντριβή του αδυνάτου

Τα ανθρωπάκια αυτά είναι και ζηλιάρικα. Ζηλεύουν όποιον αγωνίζεται για μια αξία, για ένα ιδανικό. Γιατί αυτά δεν έχουν κανένα ιδανικό, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης τους

Τα ανθρωπάκια αυτά, που τάσσονται με το Ισραήλ στα social media, εάν δεν ήταν ανθρωπάκια, θα ήταν προχθές στη συγκέντρωση των Σιωνιστών έξω από την Ισραηλινή πρεσβεία, όπου παρευρέθηκαν μόλις είκοσι άτομα

Τα ανθρωπάκια αυτά, που παριστάνουν πως κόπτονται για την Ουκρανία, εάν δεν ήταν ανθρωπάκια, θα είχαν βρεθεί στην αντίστοιχη εκδήλωση των Ουκρανών στο Σύνταγμα, όπου και εκεί βρέθηκαν-δε βρέθηκαν είκοσι άτομα

Τα ανθρωπάκια αυτά, που παριστάνουν πως κόπτονται για την Κύπρο, εάν δεν ήταν ανθρωπάκια, θα έκαναν αυτοί διαδήλωση για την Κύπρο και δε θα περίμεναν από άλλους να την κάνουν

Τα ανθρωπάκια αυτά, που παριστάνουν πως κόπτονται για τις σφαγές των Χριστιανών ανά τον κόσμο, εάν δεν ήταν ανθρωπάκια, θα είχαν βγει αυτοί στους δρόμους

Τα ανθρωπάκια αυτά πολύ απλά επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά πως η περίφημη «εθνική ενότητα» είναι μια μεγάλη απάτη

Δεν υπάρχει μία Ελλάδα, μία Τουρκία ή μία Γερμανία. Υπάρχουνε δύο κόσμοι. Ο κόσμος της ανθρωπιάς και ο κόσμος των κτηνών. Και ο καθένας από εμάς καλείται να τοποθετηθεί και να πάρει θέση

ΥΓ. Επιστρέφοντας στο δημοσιογράφο της (κρατικής, ας μην το ξεχνάμε αυτό) ΕΡΤ, ρώτησε εάν τα έξοδα της επιστροφής θα τα πληρώσει αυτός (ως φορολογούμενος πολίτης υποθέτουμε). Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς. Τον δημοσιογράφο αυτό θα τον πληρώνουμε εμείς;

?Η ερώτηση του δημοσιογράφου που εξίσωσε έναν ψαρά που παραβιάζει το απαγορευτικό του λιμενικού με την απαγωγή των 27 ακτιβιστών από το κράτους του Ισραήλ και η απάντηση του Παύλου Μαρινάκη ? Αντιδράσεις από τη Νέα Αριστερά.

?Διαβάστε περισσότερα στην EFSYN. pic.twitter.com/g7qvGLKPCR

— EFSYN (@EFSYNTAKTON) October 6, 2025

Σε έκακτη έκδοση το 902.gr ενημερώνει πως εκατοντάδες διαδηλωτές, μέλη Σωματείων της Αττικής πραγματοποιούν παράσταση διαμαρτυρίας εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτηση του λαού για την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών, για την προσπάθεια φίμωσης των αγώνων, όπως φάνηκε πρόσφατα με την απαράδεκτη στάση της Διοίκησης της ΕΡΤ στα συγκλονιστικά συλλαλητήρια για τα Τέμπη.

Συνδικάτα και Φοιτητικοί Σύλλογοι έχουν στολίσει μάλιστα με γιγαντοπανό την κεντρική πρόσοψη του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ στέλνοντας το μήνυμα «Όχι στην συγκάλυψη, όχι στο μαύρο της ΕΡΤ απέναντι σε εργατικούς και λαϊκούς αγώνες».

«ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, το έγκλημα αυτό έχει ιστορία» και «Η δίψα για κέρδη φτιάχνει νέα Τέμπη», φωνάζουν οι διαδηλωτές.

πηγή: 902.gr

Όσοι δεν γνωρίζετε το «Μama», δεν πειράζει. Αποτελεί απλά την πρόφαση ή τον κράχτη για να μιλήσουμε για άλλα ζητήματα. Πάντως η πρόταση που κάνουμε είναι σοβαρή. Όσο σοβαρό είναι το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο σοβαρή είναι η Eurovision, όσο σοβαρός είναι ο λαός αυτής της χώρας, όσο σοβαρή είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Το άρθρο αυτό θα ανακατέψει πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θα μιλήσει για το συγκεκριμένο πόνημα, για τη Eurovision, για τη σοβαρή κατά τα άλλα ΕΡΤ, για τους σύγχρονους ραδιοφωνικούς σταθμούς των playlists, της παραπολιτικής και των γκρίζων διαφημίσεων, για τον Rogert Waters των Pink Floyd, για τη Λωρίδα της Γάζας, για ανίερες συμμαχίες κυβερνήσεων με φόντο το πετρέλαιο, για την κυβέρνηση των Λωτοφάγων του ΣΥΡΙΖΑ και θα θέσει για μια φορά ακόμη το ερώτημα: “Η τέχνη μόνο για την τέχνη ή και για κάτι παραπάνω;”

Είναι σα να έχουν δώσει σε έναν άνθρωπο δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους λέξεις λέγοντάς του να γράψει ένα κείμενο που θα πρέπει να τις περιέχει όλες. Ή σαν να ήθελε ο γράφων να μιλήσει για κάθε ένα από αυτά τα θέματα ξεχωριστά και να μην του έβγαινε κάποιο αξιοπρεπές σε έκταση κείμενο. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι είναι όλα τα πράγματα στη ζωή. Σύνθετα και αλληλοδιαπλεκόμενα

Ο γράφων, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει αποφασίσει να ακούει μόνο την ΕΡΤ για πολλούς λόγους. Βαρέθηκε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν αυτοματοπoιημένα playlists, σιχάθηκε τους σταθμούς που παίζουν διαφημίσεις όχι μόνο ανάμεσα στις εκπομπές αλλά και μέσα στις εκπομπές από τους ίδιους τους παραγωγούς των εκπομπών, κουράστηκε να ακούει δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους να κάνουν παραπολιτική και να το πλασάρουν ως πολιτική ανάλυση, αηδίασε από τους γκροτέσκους δημοσιογράφους όπως ο Καμπουράκης, ο Τράγκας, ο Βερύκιος – και ζητάει συγγνώμη από όσους ξέχασε.

Προτιμά, λοιπόν, την ΕΡΤ. Δεν παίζει διαφημίσεις (ούτε άσπρες, ούτε γκρίζες), δεν παίζει κακή μουσική, δεν κάνει παραπολιτικές εκπομπές, δεν έχει δημοσιογράφους μπαλαφάρες και έχει ζωντανό πρόγραμμα με ζωντανούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Όμως … δυστυχώς γι’ αυτόν, κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, και για δύο τουλάχιστον μήνες, είναι υποχρεωμένος να ακούει, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, το τραγούδι που πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ακούγοντάς το τόσες φορές, συλλαμβάνει τον εαυτό του να το σιγοτραγουδάει και να πιστεύει στο τέλος πως δεν είναι και άσχημο.

Σχετικά με το τραγελαφικό αυτό πανηγύρι της Eurovision, έχουμε πάψει πλέον να απορούμε πώς είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ασχολείται σοβαρά μαζί του. Δεν μας εκπλήσσει, έχουμε συνηθίσει και αποδεχθεί κατά κάποιον τρόπο τη χυδαία αισθητική ενός μεγάλου μέρους του κόσμου. Άλλωστε, υπάρχουν πολύ χειρότερα τηλεοπτικά σκουπίδια από το συγκεκριμένο. Αυτό που μας προξενεί απορία είναι το πώς σε αυτό το κακόγουστο πανηγύρι συμμετέχουν κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, καλή ώρα, η δική μας η ΕΡΤ

Ο φετινός διαγωνισμός, όμως, έχει μία ιδιαιτερότητα και αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα διεξαχθεί στο Ισραήλ. Και πού είναι το πρόβλημα, θα πουν μερικοί; Άλλωστε το Ισραήλ συμμετέχει σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις σαν να είναι ευρωπαϊκό κράτος, αφού στην αντίθετη περίπτωση θα έμενε εντελώς απομονωμένο και μια ζωή θα έπαιζε η Χάποελ Τελ Αβίβ με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και αντιστρόφως.

Μην ξεχνάμε, επίσης, πως η χώρα μας συμμετέχει μαζί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο σε μια θλιβερή οπορτουνιστική συμμαχία με φόντο το πετρέλαιο. Δεκαετίες στήριξης του παλαιστινιακού αγώνα ξεχάστηκαν μπροστά στο χρυσοφόρο όραμα του πετρελαίου. Το χρήμα κινεί τα απάντα, θα πει κάποιος. Ποιος, όμως, περίμενε ότι θα συμπεριφερόταν τόσο κυνικά μια κυβέρνηση που κάποια στελέχη της, όχι πολύ παλιά, πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας, με κίνδυνο μάλιστα της ζωής τους, για να δώσουν βοήθεια στους λιμοκτονούντες Παλαιστινίους;

Η κυβέρνηση, αυτή, βέβαια, φρόντισε να αποδιώξει από πάνω της και να αποκηρύξει όχι μόνο την πράξη της αυτή, αλλά και ο,τιδήποτε τη συνέδεε με το πάλαι ποτέ κινηματικό και ιδεαλιστικό παρελθόν της. Τώρα κυβερνά ο ρεαλισμός και οι Παλαιστίνιοι δε χωρούν σε αυτό το σενάριο.

Ευτυχώς όμως για τους Παλαιστίνιους, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όπως ο Roger Waters των Pink Floyd που εδώ και πολλά χρόνια έχει συνδέσει τη ζωή του και το έργο του με τον αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων. Κάθε συναυλία του είναι και μια καταδίκη του Ισραηλινού απαρτχάιντ. Κάθε δημόσια παρέμβασή του είναι και ένα χτύπημα στο φασιστικό καθεστώς των Ισραηλινών. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην παρέμβει και να μην αποστείλει κάλεσμα για μποϋκοτάζ του διαγωνισμού που πρόκειται να διεξαχθεί στο Ισραήλ.

Το κάλεσμα απευθυνόταν στους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές. Απευθύνθηκε σε κάθε έναν προσωπικά, μιλώντας στη γλώσσα του καθενός, και τον κάλεσε να μην πάει στο Ισραήλ στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό τον αγώνα των Παλαιστινίων. Στο κάλεσμα αυτό καταδέχθηκε να απαντήσει η δική μας υποψήφια, η κυρία Ντούσκα. Η Ελληνοκαναδή καλλιτέχνης, σε μια μακροσκελή και άλλα-λόγια-ν’αγαπιόμαστε απάντηση, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως στέκεται δίπλα στον Roger Waters στους αγώνες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ, κλπ, αλλά… αλλά η μουσική είναι, λέει, για να ενώνει και όχι για να διχάζει και πως η ίδια είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός για να πάρει θέση στο θέμα.

Σύμφωνα με την κυρία Ντούσκα, λοιπόν, ο καλλιτέχνης κάνει τέχνη μόνο για την τέχνη και δε νομιμοποιείται να παίρνει θέσεις πάνω σε πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Παραμύθια της Χαλιμάς και προφάσεις της συμφοράς, προφανώς. Σιγά μη σκοτίστηκε η κυρία Ντούσκα για τους Παλαιστίνιους. Άλλος ένας κυρ-Παντελής είναι και, εφόσον κατ’αυτήν ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει μόνο τέχνη, ας σιωπήσει τουλάχιστον και ας κάνει την τέχνη της. Αυτή την όποια τέχνη σε αυτή την κολασμένη γωνιά της Μέσης Ανατολής που θα έχει φορέσει τα καλά της για να κρύψει την κόλαση που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα .

Αν και, μιλώντας για τέχνη, θυμηθήκαμε τον τίτλο του τρέχοντος άρθρου και προτείνουμε , αντί της κυρίας Ντούσκα, να στείλουμε το “Mama” στη Eurovision. Θεωρούμε πως είναι καιρός να βάλουμε τέλος στις σοβαροφανείς εμφανίσεις που στο τέλος καταλήγουν πάντα να μας απογοητεύουν. Ακούγοντας το “Mama” δεν καταλαβαίνει κανείς αν ο καλλιτέχνης κάνει πλάκα, ή αν μιλάει σοβαρά. Aν κάνει πλάκα, μπράβο του. Αν δεν κάνει, πάλι μπράβο στον καλλιτέχνη που αποδεικνύει περίτρανα με την ανοησία του πως στη σημερινή εποχή η εξυπνάδα και το ήθος είναι ιδιότητες που δεν είναι απαραίτητες για την κατάκτηση της επιτυχίας.

Όπως και να έχει πάντως, αν είμαστε έξυπνοι, στέλνουμε τον Sinboy στο Ισραήλ και τους τρελλαίνει όλους. Τρέλα η Eurovision; Τρέλα κι εμείς. Θα χαρεί και ο Roger Waters που θα νομίζει πως βρήκαμε έναν ευφυή τρόπο να σαμποτάρουμε τη Εurovision εκ των έσω,όπως κάνει καλή ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καπιταλισμό