Όσοι δεν γνωρίζετε το «Μama», δεν πειράζει. Αποτελεί απλά την πρόφαση ή τον κράχτη για να μιλήσουμε για άλλα ζητήματα. Πάντως η πρόταση που κάνουμε είναι σοβαρή. Όσο σοβαρό είναι το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο σοβαρή είναι η Eurovision, όσο σοβαρός είναι ο λαός αυτής της χώρας, όσο σοβαρή είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Το άρθρο αυτό θα ανακατέψει πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θα μιλήσει για το συγκεκριμένο πόνημα, για τη Eurovision, για τη σοβαρή κατά τα άλλα ΕΡΤ, για τους σύγχρονους ραδιοφωνικούς σταθμούς των playlists, της παραπολιτικής και των γκρίζων διαφημίσεων, για τον Rogert Waters των Pink Floyd, για τη Λωρίδα της Γάζας, για ανίερες συμμαχίες κυβερνήσεων με φόντο το πετρέλαιο, για την κυβέρνηση των Λωτοφάγων του ΣΥΡΙΖΑ και θα θέσει για μια φορά ακόμη το ερώτημα: “Η τέχνη μόνο για την τέχνη ή και για κάτι παραπάνω;”

Είναι σα να έχουν δώσει σε έναν άνθρωπο δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους λέξεις λέγοντάς του να γράψει ένα κείμενο που θα πρέπει να τις περιέχει όλες. Ή σαν να ήθελε ο γράφων να μιλήσει για κάθε ένα από αυτά τα θέματα ξεχωριστά και να μην του έβγαινε κάποιο αξιοπρεπές σε έκταση κείμενο. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι είναι όλα τα πράγματα στη ζωή. Σύνθετα και αλληλοδιαπλεκόμενα

Ο γράφων, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει αποφασίσει να ακούει μόνο την ΕΡΤ για πολλούς λόγους. Βαρέθηκε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν αυτοματοπoιημένα playlists, σιχάθηκε τους σταθμούς που παίζουν διαφημίσεις όχι μόνο ανάμεσα στις εκπομπές αλλά και μέσα στις εκπομπές από τους ίδιους τους παραγωγούς των εκπομπών, κουράστηκε να ακούει δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους να κάνουν παραπολιτική και να το πλασάρουν ως πολιτική ανάλυση, αηδίασε από τους γκροτέσκους δημοσιογράφους όπως ο Καμπουράκης, ο Τράγκας, ο Βερύκιος – και ζητάει συγγνώμη από όσους ξέχασε.

Προτιμά, λοιπόν, την ΕΡΤ. Δεν παίζει διαφημίσεις (ούτε άσπρες, ούτε γκρίζες), δεν παίζει κακή μουσική, δεν κάνει παραπολιτικές εκπομπές, δεν έχει δημοσιογράφους μπαλαφάρες και έχει ζωντανό πρόγραμμα με ζωντανούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Όμως … δυστυχώς γι’ αυτόν, κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, και για δύο τουλάχιστον μήνες, είναι υποχρεωμένος να ακούει, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, το τραγούδι που πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ακούγοντάς το τόσες φορές, συλλαμβάνει τον εαυτό του να το σιγοτραγουδάει και να πιστεύει στο τέλος πως δεν είναι και άσχημο.

Σχετικά με το τραγελαφικό αυτό πανηγύρι της Eurovision, έχουμε πάψει πλέον να απορούμε πώς είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ασχολείται σοβαρά μαζί του. Δεν μας εκπλήσσει, έχουμε συνηθίσει και αποδεχθεί κατά κάποιον τρόπο τη χυδαία αισθητική ενός μεγάλου μέρους του κόσμου. Άλλωστε, υπάρχουν πολύ χειρότερα τηλεοπτικά σκουπίδια από το συγκεκριμένο. Αυτό που μας προξενεί απορία είναι το πώς σε αυτό το κακόγουστο πανηγύρι συμμετέχουν κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, καλή ώρα, η δική μας η ΕΡΤ

Ο φετινός διαγωνισμός, όμως, έχει μία ιδιαιτερότητα και αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα διεξαχθεί στο Ισραήλ. Και πού είναι το πρόβλημα, θα πουν μερικοί; Άλλωστε το Ισραήλ συμμετέχει σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις σαν να είναι ευρωπαϊκό κράτος, αφού στην αντίθετη περίπτωση θα έμενε εντελώς απομονωμένο και μια ζωή θα έπαιζε η Χάποελ Τελ Αβίβ με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και αντιστρόφως.

Μην ξεχνάμε, επίσης, πως η χώρα μας συμμετέχει μαζί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο σε μια θλιβερή οπορτουνιστική συμμαχία με φόντο το πετρέλαιο. Δεκαετίες στήριξης του παλαιστινιακού αγώνα ξεχάστηκαν μπροστά στο χρυσοφόρο όραμα του πετρελαίου. Το χρήμα κινεί τα απάντα, θα πει κάποιος. Ποιος, όμως, περίμενε ότι θα συμπεριφερόταν τόσο κυνικά μια κυβέρνηση που κάποια στελέχη της, όχι πολύ παλιά, πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας, με κίνδυνο μάλιστα της ζωής τους, για να δώσουν βοήθεια στους λιμοκτονούντες Παλαιστινίους;

Η κυβέρνηση, αυτή, βέβαια, φρόντισε να αποδιώξει από πάνω της και να αποκηρύξει όχι μόνο την πράξη της αυτή, αλλά και ο,τιδήποτε τη συνέδεε με το πάλαι ποτέ κινηματικό και ιδεαλιστικό παρελθόν της. Τώρα κυβερνά ο ρεαλισμός και οι Παλαιστίνιοι δε χωρούν σε αυτό το σενάριο.

Ευτυχώς όμως για τους Παλαιστίνιους, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όπως ο Roger Waters των Pink Floyd που εδώ και πολλά χρόνια έχει συνδέσει τη ζωή του και το έργο του με τον αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων. Κάθε συναυλία του είναι και μια καταδίκη του Ισραηλινού απαρτχάιντ. Κάθε δημόσια παρέμβασή του είναι και ένα χτύπημα στο φασιστικό καθεστώς των Ισραηλινών. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην παρέμβει και να μην αποστείλει κάλεσμα για μποϋκοτάζ του διαγωνισμού που πρόκειται να διεξαχθεί στο Ισραήλ.

Το κάλεσμα απευθυνόταν στους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές. Απευθύνθηκε σε κάθε έναν προσωπικά, μιλώντας στη γλώσσα του καθενός, και τον κάλεσε να μην πάει στο Ισραήλ στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό τον αγώνα των Παλαιστινίων. Στο κάλεσμα αυτό καταδέχθηκε να απαντήσει η δική μας υποψήφια, η κυρία Ντούσκα. Η Ελληνοκαναδή καλλιτέχνης, σε μια μακροσκελή και άλλα-λόγια-ν’αγαπιόμαστε απάντηση, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως στέκεται δίπλα στον Roger Waters στους αγώνες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ, κλπ, αλλά… αλλά η μουσική είναι, λέει, για να ενώνει και όχι για να διχάζει και πως η ίδια είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός για να πάρει θέση στο θέμα.

Σύμφωνα με την κυρία Ντούσκα, λοιπόν, ο καλλιτέχνης κάνει τέχνη μόνο για την τέχνη και δε νομιμοποιείται να παίρνει θέσεις πάνω σε πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Παραμύθια της Χαλιμάς και προφάσεις της συμφοράς, προφανώς. Σιγά μη σκοτίστηκε η κυρία Ντούσκα για τους Παλαιστίνιους. Άλλος ένας κυρ-Παντελής είναι και, εφόσον κατ’αυτήν ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει μόνο τέχνη, ας σιωπήσει τουλάχιστον και ας κάνει την τέχνη της. Αυτή την όποια τέχνη σε αυτή την κολασμένη γωνιά της Μέσης Ανατολής που θα έχει φορέσει τα καλά της για να κρύψει την κόλαση που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα .

Αν και, μιλώντας για τέχνη, θυμηθήκαμε τον τίτλο του τρέχοντος άρθρου και προτείνουμε , αντί της κυρίας Ντούσκα, να στείλουμε το “Mama” στη Eurovision. Θεωρούμε πως είναι καιρός να βάλουμε τέλος στις σοβαροφανείς εμφανίσεις που στο τέλος καταλήγουν πάντα να μας απογοητεύουν. Ακούγοντας το “Mama” δεν καταλαβαίνει κανείς αν ο καλλιτέχνης κάνει πλάκα, ή αν μιλάει σοβαρά. Aν κάνει πλάκα, μπράβο του. Αν δεν κάνει, πάλι μπράβο στον καλλιτέχνη που αποδεικνύει περίτρανα με την ανοησία του πως στη σημερινή εποχή η εξυπνάδα και το ήθος είναι ιδιότητες που δεν είναι απαραίτητες για την κατάκτηση της επιτυχίας.

Όπως και να έχει πάντως, αν είμαστε έξυπνοι, στέλνουμε τον Sinboy στο Ισραήλ και τους τρελλαίνει όλους. Τρέλα η Eurovision; Τρέλα κι εμείς. Θα χαρεί και ο Roger Waters που θα νομίζει πως βρήκαμε έναν ευφυή τρόπο να σαμποτάρουμε τη Εurovision εκ των έσω,όπως κάνει καλή ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καπιταλισμό