Από το 1821 μέχρι και τον  Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά με έναν τρόπο σύντομο, προς το παρόν. Υποσχόμαστε όμως περαιτέρω ανάπτυξη του θέματος στα πλαίσια της θεματικής ενότητας που έχουμε ξεκινήσει εντός της Attica Voice και αφορά τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την ανεξαρτησία, η οποία ποτέ δεν κατακτήθηκε από και για τον λαό, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό με φιέστες  και ναζί γκραφιτάδες αμφίβολου ταλέντου και ποιότητας, που μπερδεύουν τη Μπουμπουλίνα με τον Μάρκο Λεζέ (δίχως να υπονοούμε πως έχουμε κάτι προσωπικό με τον συμπαθή ηθοποιό).

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να βρούμε στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, από το 1821 και μέχρι σήμερα, ποιοι είναι αυτοί που καλούν σε ομοψυχία τον λαό. Έναν λαό που σε 200 χρόνια Ιστορίας, μόνο τα 30 μπορεί να χαρακτηρίσει ως «καλά» ή απλά «ανεκτά» ή –ακριβέστερα- καλύτερα από τα υπόλοιπα 170. Και όσον αφορά τη δημοκρατία, αυτή ήταν πάντα –όταν υπήρχε- ανάπηρη ή ατελής ή προβληματική, όπως την χαρακτήρισε τελευταία ο Guardian.

Με το καλημέρα - Όλοι μαζί… Δεν μπορούμε.

Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και πριν ακόμα αυτό συσταθεί επίσημα (ήδη από το 1824), άλλοι έτρωγαν τα δάνεια της ανεξαρτησίας, ζώντας ζωή χαρισάμενη στην Αγγλία (ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης)  και άλλοι σκοτώνονταν πολεμώντας πεινασμένοι τα στρατεύματα του σουλτάνου, τους τουρκοαιγυπτίους  του Χουσεϊν και τον Μωχάμετ Άλη της Αιγύπτου. Οι πρώτοι ήταν οι εκλεκτοί, μέλη της τότε ελίτ και οι δεύτεροι, οι υποψήφιοι νεκροί, ήταν ο εξεγερμένος από την πείνα  και την καταπίεση αιώνων, λαός, ή τουλάχιστον οι εξαθλιωμένοι αλλά εξεγερμένοι κάτοικοι της λεγόμενης Παλιάς Ελλάδας.

Το 1825 ο Γ. Κουντουριώτης προχωρά και σε δεύτερο δανεισμό από το εξωτερικό και από τα 2.000.000 λίρες που χρεώνει τον ελληνικό λαό, στη χώρα  έφτασαν μόλις 200.000. Πάνω από 500.000 λίρες φαγώθηκαν στο εξωτερικό, αφού σπαταλήθηκαν σε παραγγελίες πολεµικών πλοίων που είτε δεν παραλήφθηκαν ποτέ είτε παραλήφθηκαν µε προβλήματα και προφανώς δίχως εγγύηση. Όργιο ακολούθησε και στη διαδρομή του υπόλοιπου ποσού, το οποίο έφαγαν τα τζάκια της εποχής (που ακόμα τρώνε ανάμεσα μας) ενώ το Μεσολόγγι βρισκόταν υπό πολιορκία.

Στο Μεσολόγγι πεινούσαν και έτρωγαν τα ζώα τους, μέχρι και τους νεκρούς συνανθρώπους τους στις τελευταίες μέρες της πολιορκίας, αλλά «το έθνος» την ίδια ώρα  «εκσυγχρονιζόταν» με περισσότερους από 12.000 αξιωµατικούς, σε σύνολο ενόπλων δυνάµεων 20.000 ανδρών*. Το Μεσολόγγι πολεμούσε, αλλά αλλού έφτιαχναν τα επίλεκτα -άκαπνα όμως για την ώρα-  σώματα.

Γαιοκτήµονες, κοτζαµπάσηδες και «καραβοκύρηδες» μοιράστηκαν ό,τι απέμεινα από το δεύτερο δάνειο της «Ανεξαρτησίας».  Οι επίγονοι και οι απόγονοι τους είναι οι ίδιοι που μιλούν για σύμπνοια και ενότητα με τους καταραμένους της ζωής. Με τους έγκλειστους στο σύγχρονο «Μεσολόγγι». Σύμπνοια των κολασμένων με τους ευωχούμενους δηλαδή και το εκτοξεύουν με περισσό θράσος, που το διαθέτουν σε αφθονία.

Η Ελλάς ευγνωμονούσα

Στις 18 Απριλίου του 1826, δέκα μέρες μετά την έξοδο των κολασμένων από το Μεσολόγγι, ο Ζαΐμης ανέλαβε την κυβέρνηση και μαζί του ήρθε και η πρώτη εθνική πτώχευση, αφού στο ταμείο υπήρχαν μόνο 16 γρόσια! Εντωμεταξύ οι μάχες της Ανεξαρτησίας μαίνονταν. Ο Ιμπραήμ αλώνιζε στην Πελοπόννησο, πριν σταματήσει προσωρινά στη Μάνη, ο Κιουταχής εισέβαλε στην Αττική και σύντομα πολιορκούσε την Αθήνα, ο Καραϊσκάκης παίρνει κάποιες νίκες (Χαϊδάρι) με τον Μακρυγιάννη και τον Γκούρα κλεισμένους στην Ακρόπολη. Ο λαός πολεμά αλλά παράλληλα μία καινούργια ελίτ κατασκευάζεται από τα ίδια υλικά.

Βρισκόμαστε σε μία περίοδο που οι γαιοκτήμονες και κοτζαμπάσηδες και οι απόγονοι τους, που διαχρονικά κήρυτταν την εθνική συνεννόηση, έχουν φτιάξει μέσα στον πόλεμο και τη σφαγή των λαϊκών στρωμάτων, τεράστιες περιουσίες. Αν τις διέθεταν για τον αγώνα, δεν θα χρειαζόταν η υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας για εκατοντάδες χρόνια. Αλλά «έμπλεοι του πνεύματος συνεννόησης και ομοψυχίας», δεν έδωσαν δεκάρα και αντίθετα, οι περισσότεροι ενθυλάκωσαν και μεγάλα κομμάτια των δανείων που φορτώθηκε στην πλάτη του ο λαός για τον αγώνα που διεξήγαγε.

Καλώς ήρθε το χρυσό φράγκο

Στην Βαυαροκρατία, ο νεαρός Όθωνας έφερε μαζί του και ένα δάνειο 64.000.000 χρυσών φράγκων.

Προσέξτε καλά: Επρόκειτο για δάνειο και όχι βέβαια για καμία «βασιλική προίκα». Ένα δάνειο που θα έβαζε μπρος την παραγωγική μηχανή του νεοσύστατου κράτους και βέβαια θα το αποπλήρωνε ο λαός του.

Τα κοράκια δεν άργησαν να φάνε και το μεγάλο αυτό δάνειο. Μέσα στα κοράκια βέβαια, τη βασιλική μερίδα την έφαγε όπως μόνο οι γαλαζοαίματοι καταλαβαίνουν,  η βασιλική οικογένεια. Έφαγαν περίπου 13.000.000 χρυσά φράγκα. Τα υπόλοιπα φαγώθηκαν από τους ίδιους που είχαν φάει και τα προηγούμενα, των δανείων της ανεξαρτησίας. Η χώρα βγήκε ακόμα φτωχότερη μετά τον μεγάλο αυτόν, βασιλικό δανεισμό.

Όλες οι κυβερνήσεις  της χώρας πια διορίζονταν από την Αγγλία και τη Γαλλία (τους …δανειστές) οι οποίες παρέμβαιναν διαρκώς στα εσωτερικά πράγµατα της χώρας. Μέχρι το 1864, οπότε εκδιώχτηκε ο Όθωνας, δεν ήταν δυνατό να συναφθεί κανένα νέο δάνειο, λόγω …χρεών. Τότε το κράτος άρχισε να δανείζεται από την «πατριωτική» Εθνική Τράπεζα υποθηκεύοντας εθνικά κτήµατα, όπως τους ελαιώνες της Άµφισσας. Η Εθνική Τράπεζα, που είχε ιδρυθεί από τον ταµία του Αλή πασά, τον Γεώργιο Σταύρο, ήταν ο Δούρειος Ίππος του γαλλικού τραπεζικού οίκου Ρότσιλντ και του ελβετικού οίκου Εϋνάρδου.

Τα ελλείμματα διογκώνονταν και οι δανειστές πίεζαν για τη ρύθµιση των παλιών δανείων, προκειµένου να εγκρίνουν καινούρια. Η ρύθµιση που βρέθηκε ήταν ο αποκαλούμενος  «συµβιβασµός του 1879». Στην πραγµατικότητα ήταν µια πρωτοφανής και κατάφορα άδικη  δήµευση των µισών κρατικών εσόδων.

Εννοείται πως οι περί την οικονομική και τραπεζική ελίτ, την απευθείας προερχόμενη από την Τουρκοκρατία και μπολιασμένη με ευρωπαϊκό τραπεζικό βούρκο, βρισκόταν εκτός του κατάμαυρου πλαισίου της λαϊκής καθημερινότητας και της αβίωτης ζωής των μικρών. Ο πατριωτικός τους λόγος όμως ήταν άφθαρτος. Μέχρι και η τράπεζα του Σταύρου ονομάστηκε «Εθνική» και έφερε και τον χαρακτηρισμό «πατριωτική» αποδεικνύοντας ακόμα μία φορά πως πίσω από τις δύο αυτές λέξεις κρύβεται πολλή βρωμιά.

Από την κυβέρνηση Βούλγαρη και προς το βαθύ πηγάδι

Μετά την πνιγμένη στα σκάνδαλα και την αυθαιρεσία κυβέρνηση Βούλγαρη (μία ακόμα κυβέρνηση των «αρίστων» απογόνων κοτζαμπάσηδων και γαιοκτημόνων που ακολούθησε την κυβέρνηση Δεληγεώργη, Κουμουνδούρου κλπ), η κυβέρνηση Τρικούπη προχώρησε σε νέο δανεισμό.  Έπρεπε να πληρωθούν οι συμβάσεις που είχαν συναφθεί µε ξένες εταιρείες για την κατασκευή δημοσίων έργων αλλά και πολεµικά χρέη.  Τα δημόσια έργα –που ποτέ δεν ολοκληρώνονται- και οι «Μεγάλες Ιδέες» ήταν πάντα μέσα πλουτισμού των ολίγων επιτηδείων και πτώχευσης  των πολλών αφελών, σ’ αυτή τη χώρα. Πάντως ο Τρικούπης πέτυχε το σχέδιο του, δηλαδή τον αστικό εκσυγχρονισμό. Και 100 χρόνια μετά, ένας άλλος εκσυγχρονιστής (ο Σημίτης) ακολούθησε την πεπατημένη του Τρικούπη.  Mεγάλες ιδέες και εκσυγχρονισμός, όλα μαϊμούδες σαν τις Vuitton τσάντες της λαϊκής.  Πλούτισαν περεταίρω τα τζάκια ή γεννήθηκαν καινούργια. Έτσι κάπως, νομοτελειακά σχεδόν, βρεθήκαμε στην οικονομική κηδεμονία του 2010.

Όπως το 2010,  έτσι και τότε, την περίοδο από το 1879 μέχρι την πτώχευση του 1893, αλλά και πιο μετά, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας πέρασαν σε ξένους και τους ντόπιους αντιπροσώπους τους. Φυσικά οι εκπρόσωποι των ξένων πια ιδιοκτητών της χώρας, δεν ήταν τέκνα αγνώστων φατριών ή τυχαίοι. Και φυσικά δεν  προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα, αλλά από τα γνωστά τζάκια και τις ελίτ των κοτζαμπάσηδων και γαιοκτημόνων (και καραβοκύρηδων που δεν πρέπει να τους ξεχνάμε.

Το μαύρο 1897 και οι ακόμα πιο μαύρες συνέπειες του για τον λαό

Μετά τον –επεκτατικό τρομάρα μας- πόλεµο του 1897 και µέχρι το 1932, η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, είχε να πληρώσει τα χρέη των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων ανδρών, που ποτέ δεν πληρώνουν οι ίδιοι αλλά πληρώνει γι’ αυτούς ο λαός.

Έτσι έπρεπε να καταβάλλει στην Τουρκία τις αποζημιώσεις του πολέμου του 1897 όπως είχε επιδικαστεί. Επίσης έπρεπε να καλύψει τα χρέη των πολεμικών δαπανών των βαλκανικών πολέµων και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Προχώρησε λοιπόν σε νέο δάνειο  ύψους 1,735 δισεκατομμυρίων χρυσών φράγκων.

Το Μάρτιο του 1931, σύµφωνα  µε την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισµού, η Ελλάδα χρωστούσε στο εξωτερικό 2,868 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα.

Οι ωραίοι έχουν χρέη, αλλά έχουν  και στρατό

Όσο και να χρωστάμε σαν χώρα, πάντα έχουμε την εμμονή με τον στρατό (το είδαμε και πιο πάνω), ο οποίος και ρουφά μόνιμα μεγάλο μέρος του ιδρώτα και του αίματος (του ΑΕΠ) του ελληνικού λαού. Τελικά αποδεικνύεται πως αυτός που έχει πιο πολύ ανάγκη για εξοπλιστικά προγράμματα, δεν είναι ο αγοραστής αλλά οι πωλητές και βέβαια οι ανά τους καιρούς μεσάζοντες, οι οποίοι πλουτίζουν εύκολα και συστηματικά εις βάρος του αγοραστή – λαού.

Την ίδια περίοδο, που η Ελλάδα χρωστούσε τα κέρατα της (κυριολεκτικά) οι εξοπλιστικές δαπάνες αυξάνονταν µε εντατικούς ρυθµούς. Τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 57%, ο εµπορικός στόλος αυξήθηκε κατά 47% και οι µεγάλες βιοµηχανικές µονάδες επεκτάθηκαν. Η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε να επιλέξει ή την πληρωµή των τόκων των δανείων ή το ψωµί του λαού. Επέλεξε μετά τα εξοπλιστικά και τα νέα χρέη,  την πληρωµή των τόκων.  

Μία ελπίδα για την επιβίωση του λαού, ήταν πάλι ο δανεισμός όµως δεν µπορούσε να εξασφαλιστεί καινούριο δάνειο, αφού η Ευρώπη βρισκόταν στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης, του Κραχ του 1929. Υπήρξε ωστόσο συµφωνία µε τους δανειστές να πληρωθεί το 30% των τόκων για το 1932 και αν υπήρχε ανάκαµψη…….. το 35%..

Η κυβέρνηση εξαπέλυσε φοροεπιδροµή για να εξασφαλιστούν 740 εκατοµµύρια, ώστε να εξυπηρετηθούν οι τόκοι των δανείων. Η αδυναµία εκπλήρωσης των υπέρμετρων υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές του οδήγησε το 1932 σε νέα πτώχευση. Μέσα στον ζόφο της νέας και χειρότερης από τις προηγούμενες φορές φτώχειας, η  άρχουσα τάξη, η αποτελούμενη από τους απογόνους (βιολογικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς, πολιτικούς) των κοτζαμπάσηδων, μετατράπηκε σε ένα σώμα  «επαγγελματιών επιδιωκόντων  ατοµικά συµφέροντα και εξαγοραζοµένων υπό των διαφόρων αναδόχων εταιριών, της δωροδοκίας διενεργουµένης διά του εις το Χρηµατιστήριον διεξαγοµένου παιχνιδιού, όπερ πράκτορες καθωδήγουν εκ των διαδρόµων της Βουλής». (Π. Καρολίδης 1930)

Μπορεί ποτέ ένας λαός που επιβιώνει στα όρια της φτώχειας και του αναλφαβητισμού  να ομονοήσει με αυτό  το σάπιο σώμα που περιγράφει ο Π. Καρολίδης;

Προς τον Β παγκόσμιο πόλεμο

Από το 1823 µέχρι το 1932 η Ελλάδα είχε συνάψει δάνεια συνολικού ύψους 2 δισεκατοµµυρίων φράγκων, είχε καταβάλει στους δανειστές της 2,4 δισεκατοµµύρια, κι όµως χρωστούσε ακόµα το ποσό των 1,963 δισεκατοµµυρίων!

Η άρχουσα τάξη της χώρας, η τάξη που πάντα κηρύσσει την εθνική ομοψυχία, συμμετείχε στην  ανήθικη  τοκογλυφία εις βάρος της χώρας.  Οι ντόπιοι οµολογιούχοι ήταν κάτοχοι του 30% των δανείων. Μεταξύ αυτών ήταν ο τότε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας που δεν παρέλειψε να καλέσει το λαό να αυξήσει εθελοντικά την πείνα του (σας θυμίζει κάποιον σύγχρονο διοικητή τράπεζας;).

Έλεγε μάλιστα αυτός ο ανήθικος πλουτοκράτης πως «Ο ελληνικός λαός  θα αποδείξει εµπράκτως ότι διά αόκνου και επιµόχθου εργασίας, δι’ αυστηράς οικονοµίας, διά περιορισµού όχι µόνον των δαπανών αλλά και των αναγκών δύναται εις το µέλλον να ευηµερήσει»***  (δεν σας θυμίζει κάποιον σύγχρονο διοικητή τράπεζας;)

Παρεμπιπτόντως και στην πτώχευση του 2010, οι ελληνικές οικονομικές ελίτ ήταν κάτοχοι μέρους του δημόσιου χρέους της χώρας και είδαμε το πόσο πατριωτικά φέρθηκαν. Μάλιστα τις ελάχιστες ζημιές που υπέστησαν για τα ανασφάλιστα ομόλογα τους τις πλήρωσε ο ελληνικός λαό με τη βουτιά του σε 4 αλεπάλληλα μνημόνια.

Η χώρα μπήκε στον Β παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό των Συμμάχων. Στο πλευρό των νικητών τελικά και αυτό της απέδωσε εδαφικά οφέλη (τα Δωδεκάνησα για όσους δεν θυμούνται). Οικονομικά δεν της απέδωσε τίποτα αφού το «γενναιόδωρο Σχέδιο Μάρσαλ» ξαναφαγώθηκε από τους ίδιους που είχαν καταπιεί και όλα τα προηγούμενα πακέτα, αφήνοντας έναν λαό στη εξαθλίωση και την πείνα. Χρησιμοποίησαν δε μεγάλο μέρος του Σχεδίου (όσο δεν φυγάδευσαν σε προσωπικούς τους λογαριασμούς και τσέπες) για να εφοδιαστούν με όπλα για να κατατροπώσουν εκείνους που πολέμησαν τους ναζί και που οραματίζονταν επιτέλους ισότητα, ισοπολιτεία και ισονομία για τον τόπο. Που να ήξεραν όμως πως τέτοια οράματα δεν είναι επιθυμητά από εκείνους που επί δύο αιώνες τους καλούν σε «ομόνοια και ομοψυχία».

Η/Ο Nickher τα αναφέρει τα μετά τον πόλεμο επαρκώς αν και επιγραμματικά στο γράφημα του.

Αν μετά από τα παραπάνω, που τα προσθέτουμε στην ανάρτηση της/του Nickher, ανάρτηση που στάθηκε αφορμή για να γραφτεί αυτή το παρόν, πιστεύετε πως η ομόνοια είναι θέμα απόφασης των κολασμένων, των θυμάτων της πάντα άρχουσας ελίτ, τότε μάλλον είστε εσείς που επιλέξατε έναν γόνο αυτής της ελίτ να καταντήσει τη χώρα εδώ που έχει καταντήσει σήμερα. Είναι λογικό. Όποιος δεν έχει καταλάβει τίποτα από όσα έχει υποστεί αυτός ο τόπος και ο λαός του, επί 200 χρόνια, δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα και ποτέ του, στο μέλλον.

Και το χειρότερο είναι πως αυτός που ούτε έχει καταλάβει, αλλά ούτε και θα καταλάβει, …ψηφίζει. Την ελίτ και τους αχρείους εκπροσώπους της, που τόσο πολύ τον χρειάζονται.

Σημειώσεις - παραπομπές

* και **  το γεγονός δηλαδή ότι στην Ελλάδα του 2010 ο αριθµός των εν ζωή απόστρατων αξιωµατικών που συνταξιοδοτούνται µε το βαθµό του στρατηγού ανέρχεται στους… 16.000, έχει τη ρίζα του στο απώτατο παρελθόν).

*** πηγή Ημεροδρόμος, από το «Ν.Ψυρούκης, Ο Φασισµός και η 4η Αυγούστου, εκδόσεις Επικαιρότητα»