Πανομοιότυπα κορίτσια εργάζονται πυρετωδώς, ντυμένα με στρατιωτικά ρούχα. Μέλη μιας κοινωνίας μητριαρχικής, ολιγαρχικής, αυταρχικής και στρατοκρατικής. Μιας κοινωνίας σκληρής και ανταγωνιστικής, της οποίας τα θηλυκά μέλη, εκτός από την βασίλισσα, ζουν μόνο για να εργάζονται και στην οποία τα αδύναμα μέλη απορρίπτονται

Η Άννα, είναι μια από αυτές τις εργάτριες-μέλισσες της Brutalia, της χώρας της βίας. Σε αντίθεση όμως με τις υπόλοιπες εργάτριες, δυσκολεύεται να κατανοήσει και να αποδεχθεί τους κανόνες αυτής της σκληρής και ανταγωνιστικής κοινωνίας. Βλέπει πως, προσπαθώντας να ενταχθεί στο σύνολο και να υπηρετήσει το "κοινό καλό", αναγκάζεται να χάσει τον εαυτό της και να γίνει και αυτή το ίδιο σκληρή σκληρή και βίαιη. Αδυνατώντας να συναινέσει στη βιαιότητα που την περιβάλλει, η Άννα οδηγείται σε μια ριζική απόφαση. Η Brutalia πρέπει να χαθεί και ας χαθεί μαζί της και αυτή. Έτσι κι αλλιώς, δεν ζούσε

Η Brutalia του Μανώλη Μαυρή είναι μια από τις ταινίες που θα παιχτούν κατά την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, το Σάββατο 24/9 . Είναι μια δυστοπική αλληγορία, με την οποία ο Μανώλης Μαυρής βρίσκει την ευκαιρία να καταπιαστεί με ζητήματα που τον απασχολούν , όπως η πειθαρχία, ο εγκλεισμός, η ρουτίνα, η απουσία συναισθήματος, η ομογενοποίηση των ατόμων και η ισοπέδωση της προσωπικότητας από ένα καταπιεστικό σύστημα. Είναι η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο, το μεγάλο βραβείο του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Λίγους μήνες αργότερα, τιμήθηκε με το βραβείο του Canal+ για Καλύτερη Μικρού Μήκους Ταινία, στο 74ο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ επελέγη  από το βρετανικό Far Out Magazine ως η καλύτερη ταινία μικρού μήκους του 2021.

Όπως γράφει ο συντάκτης του άρθρου στο περιοδικό:

«Μια πραγματικά παράξενη και εξαιρετικά σκοτεινή ταινία μικρού μήκους του Μανώλη Μαυρή, το “Brutalia, Days of Labor”,  είναι ένα εξαιρετικά ευφάνταστο πολιτικό σχόλιο για τους κινδύνους μιας αυταρχικής κοινωνίας. Μέσα από τη χρήση μιας δυστοπικής παραβολής για μια απομονωμένη κοινωνία ανδρών και γυναικών που ζουν απομονωμένοι και ακολουθώντας την κοινωνική δομή μιας κυψέλης, ο Mavris καταφέρνει να δημιουργήσει μια αξέχαστη εμπειρία.

Βασιζόμενη στη σκέψη των φιλοσόφων που έχουν προωθήσει την ιδέα μιας εφικτής ουτοπίας, όπου οι κοινωνικοί ρόλοι και οι ρόλοι των φύλων είναι αυστηρά καθορισμένοι για να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα και οι συγκρούσεις, η ταινία καταδεικνύει έξοχα τις καταστροφικές συνέπειες της πλήρους ιδεολογικής συμμόρφωσης σε ένα σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για τη διατήρηση των συστημικών αρχών. […]

Το τελευταίο έργο του Mavris επιμένει ότι ακόμη και μια μητριαρχική μοναρχία είναι απλώς μια αυτοδιαιωνιζόμενη αυτοκρατορία που υπάρχει λόγω της συστηματικής εκμετάλλευσης της εργασίας και της ζωής των υπηκόων της. Μέσα από την εξαίσια κινηματογράφηση του Manu Tilinski, αυτό η αινιγματική μικρού μήκους ταινία ταλαντεύεται μεταξύ της υπολογισμένης υποταγής και της εμπρηστικής πιθανότητας της επανάστασης».

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο  flix.gr  αναφέρει:

“Η επιθυμία να ασχοληθώ με το θέμα προέκυψε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στην παραμεθόριο των ελληνικών συνόρων. Εκτίοντας, υποχρεωτικά, την εννιάμηνη υπηρεσία μου, βρέθηκα να παρατηρώ ένα καινούριο “σύμπαν”, τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε είχα συναντήσει μέχρι τότε. Αυτό το “σύμπαν” αποτέλεσε αφορμή για να εστιάσω πάνω σε έννοιες όπως η πειθαρχία, η εργασία, η τάξη, η ρουτίνα, ο εγκλεισμός, ο φόβος.

Το θέμα όμως που με απασχόλησε περισσότερο ήταν η σχέση του ατόμου με το κοινωνικό σύνολο. Πώς οι προσωπικές επιθυμίες - και κατ’ επέκταση η ταυτότητα του ατόμου - ισοπεδώνονται “με στόχο να υπηρετηθεί το κοινό καλό”. Πώς ένα σύστημα που καταργεί την ατομική κρίση και ομογενοποιεί τα άτομα, τα μετατρέπει σε εκτελεστικά όργανα διαταγών και κανόνων. Η ταινία είναι ένα αλληγορικό ψευδο-ντοκιμαντέρ με θέμα την φύση, που εσωκλείει στοιχεία θρίλερ, μαύρης κωμωδίας και μιούζικαλ”.

Σε άλλη συνέντευξη , ο σκηνοθέτης αναφέρει σχετικά με την ταινία:

« Στην ταινία, το γυναικείο φύλο παρουσιάζεται ασύμμετρα ισχυρό σε σχέση με το αντρικό. Ωστόσο, δεν επιχειρώ να κατασκευάσω ένα φεμινιστικό μανιφέστο, παρά μόνο να αναπαραστήσω αυτό που συμβαίνει στη φύση, συνθέτοντας μια δυστοπική κοινωνία, από την οποία απουσιάζει το συναίσθημα.

Πρόκειται για μια απαισιόδοξη ματιά πάνω στην πορεία του ανθρώπινου είδους, που διαχρονικά κατασκευάζει κοινωνικά μοντέλα, τα οποία αποσκοπούν στην παραγωγικότητα. Το άτομο βρίσκεται, αναπόφευκτα, ανίσχυρο και εγκλωβισμένο σε κανόνες και νόρμες που το ίδιο δεν ελέγχει.

Σε τι διαφέρει όμως ο άνθρωπος από τις μέλισσες; Και γιατί θεωρείται θετική και υποδειγματική η στρατιωτικοποιημένη εργασία; Γιατί οι άνθρωποι προβάλλουν διαχρονικά στο μελίσσι την πειθαρχημένη κοινωνία, εξιδανικεύοντας την παραγωγικότητα και παραβλέποντας ένα σύστημα που προάγει την εξόντωση μέσω της εργασίας; Μπορεί τελικά ένα τέτοιο μοντέλο - που στο όνομα του κοινού καλού επιβάλλει τη θανάτωση των αδυνάμων - να αποτελέσει ουτοπικό όραμα για την ανθρώπινη κοινωνία;»

Σενάριο & Σκηνοθεσία: Μανώλης Μαυρής

Παραγωγοί: Annabelle Aronis, Γιώργος Τσοκόπουλος, Μαντώ Στάθη, Μυρτώ Στάθη

Συμπαραγωγοί: Valérie Bournonville, Joseph Rouchop

Ηθοποιοί: Έλσα Λεκάκου, Κόρα Καρβούνη, Χαρά Μάτα Γιαννάτου

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Manu Tilinski

Art Director: Δάφνη Καλογιάννη

Μοντάζ: Θοδωρής Αρμάος

Ενδυματολογία: Εύα Γουλάκου

Πρωτότυπη Μουσική: Larry Gus

Χορογραφία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Α΄ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζαμπέλα Χαβιάρα

Διεύθυνση Παραγωγής: Βαγγέλης Φακίνος

Σχεδιασμός Ήχου: Jean-Louis Viroux

Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου

Ηχοληψία: Αλέξης Κουκιάς