Ο στρατιώτης Ρόμπερτ Λι Προύιτ (Μοντγκόμερι Κλιφτ) παίρνει μετάθεση στο Σόφιλντ της Χαβάη. Ο διοικητής Ντέινα Χολμς (Φίλιπ Όουμπερ), έχοντας  ακούσει για τις ικανότητες του Προύιτ στην πυγμαχία, προσπαθεί να τον πείσει να αγωνιστεί με την ομάδα μποξ του τάγματος.

Όταν ο Προύιτ αρνείται. όλο το τάγμα στρέφεται εναντίον του. Παράλληλα ο λοχίας Γουόρντεν (Μπαρτ Λάνκαστερ) συνάπτει ερωτικές σχέσεις με την Κάρεν (Ντέμπορα Κερ), τη γοητευτική και μοναχική σύζυγο του Χολμς.

Παράλληλα, ο φίλος του Προύιτ στρατιώτης Άντζελο Μάτζιο (Φρανκ Σινάτρα) καταλήγει στην απομόνωση όπου υπομένει τα βασανιστήρια του δεσμοφύλακα Φατσο (Έρνεστ Μπόργκνάιν). Μετά όμως τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ οι ζωές όλων θα αλλάξουν.

Ο Φρεντ Τσίνεμαν , το 1953, αποφασίζει να μεταφέρει στον κινηματογράφο  το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς, «Από εδώ έως την Αιωνιότητα» (From Here To Eternity), το οποίο κυκλοφόρησε το 1951 και γρήγορα έγινε μπεστ σέλερ.

Έχοντας στη διάθεση του ένα μοναδικό συνολικό ηθοποιών, ο Φρεντ Τσίνεμαν τολμά να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόουνς: «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι». Πρόκειται για ένα τολμηρό βιβλίο που ασκεί οξεία κριτική στις συνθήκες που επικρατούσαν στα αμερικάνικα στρατόπεδα, ενώ παράλληλα καταγράφει τα γεγονότα που προηγήθηκαν του βομβαρδισμού στη βάση του Περλ Χάρμπορ το 1941.

Μια ταινία που, παρά τους συμβιβασμούς που έκανε στο σενάριο  σε σχέση με το βιβλίο και πέρα από το παράνομο ειδύλιο του λοχία με τη γυναίκα του διοικητή, προβάλλει με  συγκινητικό τρόπο το αντιμιλιταριστικό πνεύμα, τη  δυσφορία στη βία και την εξουσία και πραγματεύεται τις σχέσεις και το πνεύμα των νεαρών αντρών, που χαλάει και τελικά τσακίζεται από το άκαμπτο σύστημα γύρω τους.

Η  ταινία διαθέτει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών ( Μπαρτ Λάνκαστερ,  Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντέμπορα Κερ, Φρανκ Σινάτρα , Ντόνα Ριντ) και πρόσφερε κλασικές και διαχρονικές κινηματογραφικές σκηνές, όπως το παθιασμένο φιλί στην παραλία, του Μπαρτ Λάνκαστερ και της Ντέμπορα Κερ.

Η ταινία προτάθηκε για δεκατρία Βραβεία Όσκαρ και απέσπασε τελικά οκτώ, μεταξύ των οποίων αυτό της Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Ενώ τόσο ο Φρανκ Σινάτρα, όσο και η Ντόνα Ριντ, βραβεύτηκαν για τους δευτερεύοντες ρόλους τους.

Μετά από πολλά χρόνια, ο επιχειρηματίας Λούο Γουσένγκ παίρνει το δρόμο για το σπίτι, στο μικρό χωριό όπου γεννήθηκε στη Βόρεια Κίνα. Ο πατέρας του, δάσκαλος του χωριού έχει πεθάνει και η μητέρα του, πιστή στις παραδόσεις, επιθυμεί παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τη μεγάλη απόσταση, να μεταφέρουν το φέρετρο του άντρα της στα χέρια μέχρι τον τόπο ταφής.

Ο Ζανγκ Γιμού υπογράφει έναν ύμνο στον έρωτα και τη δύναμη των συναισθημάτων. Περισσότερο κοντά στη λογική του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου, ο Γιμού χρησιμοποιεί ερασιτέχνες ηθοποιούς, επιζητώντας φυσικές ερμηνείες. Ο ευρηματικός Γιμού υιοθετεί μια πρωτότυπη αφήγηση με τις έγχρωμες εικόνες του παρελθόντος και του μεγάλου έρωτα της 18χρονης τότε μητέρας του και του 23χρονου δασκάλου του χωριού να εναλλάσσονται με ασπρόμαυρες εικόνες του θλιβερού παρόντος, συνθέτοντας έτσι παράλληλα και ένα αλληγορικό πολιτικό σχόλιο και για τη σύγχρονη Κίνα.

Ας ακούσουμε όμως τον ίδιο το σκηνοθέτη από ένα κείμενό του στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας 

«Η κινεζική κοινωνία έχει αλλάξει και είναι ο κινηματογράφoς της που αντικατοπτρίζει αυτές τις νέες εξελίξεις. Η πολιτιστική ζωή και δραστηριότητα μοιάζουν να έχουν απωλέσει τον προσανατολισμό τους. Βίαιες, εμπορικές ταινίες κυριαρχούν στις αίθουσες και πολλοί σκηνοθέτες αισθάνονται υπερηφάνια που τις υπογράφουν. Η κατάσταση δείχνει θλιβερή και προσωπικά έκανα τις δύο τελευταίες μου ταινίες (Ούτε Ένας Λιγότερος και Ο Δρόμος για το Σπίτι) για να εκφράσω την αντίδρασή μου στη νέα αυτή τάση -αγνοώντας τελείως τη λογική της αγοράς. Ήθελα να τις κάνω απλές, άμεσες και ρεαλιστικές. Πιστεύω ότι το κοινό θα τις αποδεχτεί, αφού αυτές οι ταινίες διαθέτουν αληθινά συναισθήματα. Θεωρώ απαραίτητο να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διατηρήσουμε τις καλύτερες παραδόσεις του κινέζικου σινεμά. Σκεφτείτε το παράδειγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, τη γαλλική "νουβέλ βαγκ", αλλά και το σύγχρονο ιρανικό σινεμά. Ο κινέζικος κινηματογράφος οφείλει να μην επηρεαστεί δραματικά από το Χόλιγουντ.

Η ταινία Ο Δρόμος για το Σπίτι /The Road Home διαφέρει αρκετά από το Ούτε Ένας Λιγότερος. Αυτή η ταινία είναι πιο κοντά σε μια άλλη κινεζική παράδοση, αυτήν του ποιητικού αφηγηματικού κειμένου. Οι μισοί ηθοποιοί στην ταινία δεν είναι επαγγελματίες. Δυσκολεύτηκα να τους βρω, όπως συνέβη άλλωστε και με το ερασιτεχνικό καστ του Ούτε Ένας Λιγότερος. Ταυτόχρονα, ούτε και οι επαγγελματίες ηθοποιοί είχαν μεγάλη εμπειρία, και ιδιαίτερα οι δύο εικοσάχρονοι πρωταγωνιστές στο μεγάλο φλασμπάκ.

Η πλοκή της ταινίας είναι πολύ απλή, χτισμένη γύρω από τον χαρακτήρα που την αφηγείται. Είναι ένας άνδρας που εργάζεται στην πόλη, πολύ μακριά από το χωριό όπου γεννήθηκε. Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στο σπίτι για την κηδεία. Περνάει τρεις μέρες μαζί με τη μητέρα του, και φέρνει στο μυαλό του την περίοδο που οι γονείς του γνωρίστηκαν και ερωτεύθηκαν.

Η ταινία διαθέτει κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, χωρίς να διηγούμαι τη δική μου προσωπική ιστορία. Ο πατέρας μου πέθανε το 1997, όταν εγώ βρισκόμουν στη Φλωρεντία για το ανέβασμα της όπερας Τουραντό. Δεν ήμουν μαζί του όταν έφυγε, οπότε για την κηδεία του πήρα κι εγώ το δρόμο για το σπίτι.

Είναι μία ταινία για τον έρωτα, για την οικογένεια και για την αγάπη ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Η ερωτική ιστορία ξετυλίγεται με φόντο μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο στη σύγχρονη ιστορία της Κίνας. Στο παρελθόν έχουν διάφοροι προσπαθήσει να ασχοληθούν με την περίοδο αυτή με μάλλον σοβαρό και αναλυτικό τρόπο. Εγώ, όμως, επέλεξα να χρησιμοποιήσω πιο ποιητικές και ρομαντικές μεθόδους για να διηγηθώ την αγνή και απλή αυτή ιστορία αγάπης. Πρόκειται για το ιδανικό είδος της αληθινής αγάπης -η οποία είναι ικανή να σε κάνει να επιβιώσεις σε μία πολύ δύσκολη εποχή. Ιστορικά θέματα μπλέκονται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Παράλληλα, παρουσιάζεται το θέμα της αντιμετώπισης της μάθησης στην επαρχία. Στο παρελθόν, για λόγους καθαρά πολιτικούς, είχε σαφώς υποτιμηθεί η αξία της μάθησης και οι διανοούμενοι είχαν κυριολεκτικά "εξαφανισθεί". Σήμερα, όλοι κατανοούμε την αρχή που λέει ότι η γνώση ισοδυναμεί με τη δύναμη, εντούτοις πολλοί από εμάς διακατεχόμαστε από υπερ-υλιστικές αντιλήψεις και από την εμμονή του χρήματος. Η αξία της μάθησης περνά δεύτερη κρίση και περίοδο υποτίμησης.

Πρόθεσή μου, είναι να χρησιμοποιήσω την ταινία αυτή, ως μια αφορμή, για να δει κάποιος, με φρέσκο μάτι, τα ουσιαστικά αυτά θέματα της κινέζικης κοινωνίας και ιστορίας»

Η ταινία κατέκτησε την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2000

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang

Ηθοποιοί: Ziyi Zhang, Honglei Sun, Hao Zheng, Yuelin Zhao, Bin Li, Guifa Chang, Wencheng Sung, Qi Liu, Bo Ji, Zhongxi Zhang

Χώρα παραγωγής: Κίνα

Έτος παραγωγής: 1999

Διάρκεια : 86 λεπτά

Ο Γουίλιαμ Μάνι είναι ένας πρώην παράνομος, που προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε, που εγκατάλειψε το όπλο του, αφήνοντας πίσω του μία φοβερή φήμη αδίστακτου φονιά. Τώρα ζει ήρεμα με το γιο του και την κόρη του, φροντίζοντας το κτήμα του, στο Κάνσας. Η οικονομική του κατάσταση είναι άσχημη και το κτήμα δεν του αποφέρει τα απαραίτητα προς το ζην. Όταν ο Σκότφιλντ Κιντ, κυνηγός επικηρυγμένων, τον επισκέπτεται και του ζητάει τη βοήθειά του για να εντοπίσει δυο καουμπόις, που δολοφόνησαν μία πόρνη, ο Μάνι αποφασίζει να δεχτεί.

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι το τελευταίο γουέστερν που γύρισε ως σκηνοθέτης και ως πρωταγωνιστής ο Κλιντ Ίστγουντ. Είναι και σημαδιακό, καθώς του έδωσε το πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας και τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Αμερικής

Στους «Ασυγχώρητους» ο αντικομφορμιστής Κλιντ Ίστγουντ παραδίδει ένα ουσιαστικά αντιγουέστερν, τσαλακώνοντας τους ρόλους των μοναχικών ηρωικών πιστολάδων. Το σενάριο, φαινομενικά ακολουθεί το γνωστό μοντέλο του πιστολά που επιστρέφει για τελευταία φορά προκειμένου να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς. Όμως αυτή τη φορά, πρόκειται για έναν γερασμένο πιστολά, που τα χέρια του τρέμουν, με αδυναμίες και φόβους και που η ζωή δεν του έχει φερθεί καλά

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι ένα κλειστοφοβικό, μαύρο και αντικομφορμιστικό γουέστερν που αποδομεί τον τύπο του ψυχρού ανέκφραστου εκτελεστή που έχουμε συνηθίσει. Ταυτόχρονα όμως, αποτελούν και την αφορμή για να μιλήσει ο Κλιντ Ίστγουντ και για άλλα θέματα που τον απασχολούν – και θα το δείξει και στις επόμενες ταινίες - όπως είναι η βίαιη επικράτηση των ισχυρών

Όλα αυτά τα καταφέρνει με ένα επιτελείο εκπληκτικών ηθοποιών με τον Τζιν Χάκμαν, στον ρόλο του διεστραμμένου σερίφη, να κάνει μια εμβληματική ερμηνεία, αποδεικνύοντας το μοναδικό ταλέντο του

Οι  «Ασυγχώρητοι» κέρδισαν συνολικά τέσσερα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β' Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ) από τις εννέα συνολικά υποψηφιότητες

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ

Σενάριο: Ντέιβιντ Γουέμπ Πιπλς

Παίζουν: Κλιντ Ίστγουντ, Μόργκαν Φρίμαν, Τζιν Χάκμαν, Ρίτσαρντ Χάρις, Σαούλ Ρούμπινεκ, Τζέιμς Γουόλβερτ, Άννα Τόμσον, Φράνσις Φίσερ

Φωτογραφία: Τζακ Ν. Γκριν

Μουσική: Λένι Νιχάουζ

Μοντάζ: Τζόελ Κοξ

Έτος παραγωγής: 1992

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 131'

Στο Χάντλβιλ του 1865, οι εορτασμοί για τον γάμο του τοπικού σερίφη Γουίλ Κέιν με την καλή του διακόπτονται απότομα από την είδηση πως στην κωμόπολη θα έρθει ο άρτι αποφυλακισθείς αρχηγός μιας συμμορίας που ο ίδιος ο Κέιν είχε στείλει στη φυλακή. Είναι να καταφθάσει με το τρένο των 12.00, μαζί με τους συντρόφους του, για να τον εκδικηθεί. Παρά τις αντιρρήσεις της γυναίκας του, το ήθος του υπαγορεύει στον Κέιν να μείνει να τους περιμένει. Όμως γρήγορα διαπιστώνει πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Μόνος και φοβισμένος, ετοιμάζεται να τους αντιμετωπίσει. Λίγη ώρα μένει μέχρι το τριπλό σφύριγμα της άφιξης της αμαξοστοιχίας…

Η ταινία “ Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές” θεωρείται η ταινία που έβγαλε το κάποτε περιφρονημένο είδος του γουέστερν από τη μεταπολεμική αφάνεια. Η υπόθεσή της εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο δράσης και περιστρέφεται γύρω από ένα και μόνο κεντρικό πρόσωπο. Ο Γκάρι Κούπερ ενσαρκώνει ιδανικά έναν λιγομίλητο, αποφασισμένο,  ηθικά ακέραιο ήρωα που η ηθική του τον κάνει να αρνείται να εγκαταλείψει τις ιδέες του και να πολεμήσει για αυτές.

Η ταινία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και μια αλληγορία αλλά και μια μαχαιριά στο Μακαρθισμό, βάζοντας στο στόχαστρό της όσους έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις απάνθρωπες διώξεις καλλιτεχνών της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το φανταστικό Χάντλβιλ του 1860 ήταν μια αλληγορική μεταφορά του πραγματικού Χόλιγουντ του 1950.

Σεναριογράφος της ταινίας, ήταν ο Καρλ Φόρμαν, που ήταν τα προηγούμενα χρόνια μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και είχε ήδη κληθεί σε μακαρθικές ακροάσεις , ενώ το φιλμ βρισκόταν στα γυρίσματα. Χαρακτηρίστηκε δε ως μάρτυρας μη συνεργάσιμος, με την έννοια ότι δεν κατέδωσε άλλους συναδέλφους του, κάτι που είχε κάνει για παράδειγμα ο Ηλίας Καζάν

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο παραγωγός της ταινίας, συμφώνησε με τα μεγάλα αφεντικά και την παντοδύναμη εκείνη την εποχή Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών, να κόψει από τους τίτλους της ταινίας τον Καρλ Φόρμαν, βρήκε αντίδραση από τον Γκάρι Κούπερ. Ο μεγάλος σταρ, ο οποίος αρχικά ήταν μέλος της Επιτροπής για τα Αμερικάνικα Ιδεώδη που είχε συστήσει ο Τζον Γουέιν και στη συνέχεια πολέμιός της και αντίθετος σε κάθε δίωξη καλλιτεχνών, είχε γίνει στενός φίλος του Φόρμαν και απείλησε ότι θα αποχωρήσει από τα γυρίσματα αν κοπεί ο Φόρμαν, αναγκάζοντας τον παραγωγό να υπαναχωρήσει.

Η ταινία βρέθηκε τελικά να διεκδικεί επτά Όσκαρ χάνοντας αυτό της “Καλύτερης Ταινίας” αλλά κερδίζοντας τελικά τέσσερα αγαλματίδια και ανάμεσά τους ο Γκάρι Κούπερ του Α’ Ανδρικού Ρόλου, για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του.

Όσο για τον Φόρεμαν, μπήκε στη μαύρη λίστα και αναγκάστηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην Αγγλία με σενάρια όπως τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» που, η ειρωνεία της τύχης τον έφερε να βραβεύεται με το αντίστοιχο Oσκαρ από τους ίδιους ανθρώπους που τον είχαν έμμεσα εξορίσει.

Η.Π.Α., 1952, Ασπρόμαυρο

Παραγωγή: Στάνλεϊ Κρέιμερ

Σκηνοθεσία: Φρεντ Τσίνεμαν

Σενάριο: Καρλ Φόρμαν

Φωτογραφία: Φλόιντ Κρόσμπι

Μοντάζ: Ελμο Γουίλιαμς

Μουσική: Ντιμίτρι Τιόμκιν

Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Κούπερ, Τόμας Μίτσελ, Λόιντ Μπρίτζες, Γκρέις Κέλι, Kέιτι Τζουράντο, Λι Βαν Κλιφ

Διάρκεια: 85 λεπτά

Χώρα παραγωγής: HΠΑ

Έτος παραγωγής: 1952

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ραφήνας ξεκίνησε τη νέα χρονιά με ένα αφιέρωμα σε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος, το ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ. Ένα είδος που δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται δυναμικά και σημάδεψε την κινηματογραφική ιστορία, δίνοντας και ορισμένες εξαιρετικές ταινίες

Χθες, Δευτέρα 13/1, προβλήθηκε η ταινία “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)”, ένα  χαρακτηριστικό δείγμα αναθεωρητικού γουέστερν, δηλαδή των ταινιών που ξεπερνούν το στερεότυπο του "κακού και άγριου ινδιάνου" των αρχικών γουέστερν και τολμούν να μιλήσουν για τη γενοκτονία και τον αφανισμό των ιθαγενών πληθυσμών. Τη Δευτέρα 20/1, θα προβληθεί  η ταινία "Το τρένο θα σφυρίξειτρεις φορές (High noon)", ένα γουέστερν - πολιτικό θρίλερ  με σαφείς αναφορές στην ατμόσφαιρα της εποχής του μακαρθισμού. Τέλος, τη Δευτέρα 27/1, θα προβληθεί η ταινία “Οι ασυγχώρητοι (The unforgiven)”, μια ταινία από τον μεγάλο Κλιντ Ίστγουντ

Η πρώτη ταινία - “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)” - σκηνοθετήθηκε από τον Άρθουρ Πεν ο οποίος, μαζί με τον Σαμ Πέκινπα, συνέθεσαν το τρομερό δίδυμο των σκηνοθετών που από τα μέσα του '60 έφεραν τα πάνω κάτω στο Χόλιγουντ και από τη χρυσή εποχή της αθωότητας, περάσαμε σε ένα σινεμά έντονης αμφισβήτησης.

Το "Μεγάλο Ανθρωπάκι", αν και συγκαταλέγεται στα γουέστερν λόγω της εποχής που διαπραγματεύεται,  είναι περισσότερο μια κριτική ματιά στην ιστορία  της Αμερικής του 19ου αιώνα και η πρώτη που καταγράφει τόσο έντονα και τόσο ωμά τη γενοκτονία που συντελέσθηκε εις βάρος των Ινδιάνων. Και αυτό το καταφέρνει με μια αριστοτεχνική ακροβασία μεταξύ σάτιρας και δραματικών σκηνών,

Η Αμερικανική Δύση κατακτήθηκε με πολύ αίμα εις βάρος των ιθαγενών και το γουέστερν έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, παρουσιάζοντας τους Ινδιάνους ως βάρβαρους και απολίτιστους και δικαιολογώντας κατά τον τρόπο αυτό τη βαρβαρότητα σε βάρος τους

Η ταινία μας δεν είναι τέτοια. Γκρεμίζει μύθους και στερεότυπα με ένα γενναίο τρόπο που ξαφνιάζει. Η παρουσίαση του στρατηγού Τζωρτζ Κάστερ ως μισότρελου δολοφόνου θα σοκάρει το κοινό της εποχής. Μέχρι τότε ο Τζωρτζ Κάστερ θεωρείτο ένας τραγικός εθνικός ήρωας, κάτι σαν τον δικό μας Παπαφλέσσα.

Αλλά ο Άρθουρ Πεν δεν γκρεμίζει μόνο το μύθο του Κάστερ, αλλά όλη τη μυθολογία για το πώς κατακτήθηκε η Δύση και πώς αυτό αποδόθηκε για δεκαετίες από το Χόλυγουντ. Ταυτόχρονα καταγγέλλει την υποκρισία του δυτικού πολιτισμού, αλλά και την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Και, τελικά, αγκαλιάζει τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής των Ινδιάνων και την τοποθετεί απέναντι στην αρπακτική συμπεριφορά του λευκού που θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του

Όλα αυτά περιγράφονται μέσα από την αφήγηση ενός ανθρώπου 120 ετών, ο οποίος, αν και λευκός, μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων Τσεγιέν.

Αυτού του είδους η προσέγγιση βρήκε αργότερα και άλλους μιμητές, με πιο χαρακτηριστική την ταινία “Χορεύοντας με τους Λύκους” του Κέβιν Κόστνερ.

Παρά το θάρρος της πρωτοπόρου τέχνης, η αμερικανική κοινωνία δεν την ακολούθησε. Φαίνεται πως ένα έθνος που γεννήθηκε από μία πανσπερμία λαών, μέσα από την κατάκτηση μιας ηπείρου και τη γενοκτονία του ιθαγενούς πληθυσμού της, έχει εκπαιδευθεί να θεωρεί δεδομένο το δικαίωμά του να κατακτά ό,τι ζητάει. Έτσι, το έθνος που ορκίζεται στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κρατά με τη δύναμη των όπλων του δέσμιο τον μισό πλανήτη, έχει αιματοκυλίσει ηπείρους ολόκληρες και μόλις πρόσφατα εξέλεξε τον Ντόναλντ Τραμπ που άρχισε με τη σειρά του να προκαλεί το Μεξικό, την Γροιλανδία, ακόμη και τον Καναδά.

Σε αυτό το κατακτητικό παρελθόν των Αμερικανών κρύβεται η αγάπη τους για την οπλοκατοχή και, σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Νόρμαν Φίνκελσταϊν, εκεί επίσης κρύβεται και η συμπάθεια των Αμερικανών προς τους Ισραηλινούς. Οι αναλογίες μεταξύ Αμερικάνων/Ισραηλινών και Ινδιάνων/Παλαιστινίων είναι πολύ έντονες σύμφωνα με τον καθηγητή και, ίσως γι’ αυτό, μεγάλη μερίδα του λαού των ΗΠΑ να αισθάνεται ταύτιση με τη μεριά των Εβραίων εποίκων.

Ας γνωρίζουν όμως οι βραχείας μνήμης Αμερικανοί, αλλά και οι Ισραηλινοί, ότι η Ιστορία έχει τον τρόπο της να εκδικείται. Μπορεί να αργεί, αλλά δεν ξεχνά

Σκηνοθεσία: Arthur Penn

Σενάριο: Thomas Berger, Calder Willingham

Πρωταγωνιστούν: Dustin Hoffman, Faye Dunaway, Chief Dan George

Έτος παραγωγής: 1970

Διάρκεια:139'