Δυο χρόνια κλείνουν σήμερα από τότε που μας άφησε ο Γιάννης Σπανός, ένας από τους πολυγραφότερους και πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες αλλά ταυτόχρονα και από τους γήινους και πιο προσγειωμένους. Ίσως ο πιο σεμνός, σίγουρα πάντως ποτέ δεν φώναξε ο ίδιος για το πόσο σπουδαίος ήταν. Και αυτό δείχνει πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν

Δύσκολο να διαλέξει κανείς ένα τραγούδι από το τεράστιο εύρος της δουλειάς του. Εκεί που παλεύαμε να διαλέξουμε, ήρθε μόνη της η «Μαρκίζα» και μας διάλεξε αυτή. Έτσι είναι η μεγάλη τέχνη. Πάντα σε περιμένει σε κάποια στροφή να μιλήσει αυτή για σένα. Ένα μεγάλο τραγούδι του Γιάννη Σπανού σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου και ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού.

«Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα, πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα, δεν έχεις κάτι για να μου πεις»