Το 1968 ήταν μόνο 17 ετών. Επιπλέον μέσα στη δικτατορία θα ήταν εντελώς αδιανόητο ένα κορίτσι, ανήλικο ακόμη, να εμφανιστεί ως τραγουδίστρια. Ακόμα και αν τεχνικά είχε την πλήρη ελευθερία γι’ αυτό, ο σκοταδισμός του καθεστώτος και οι επίσης σκοτεινές αντιλήψεις περί της «ηθικής χαλαρότητας» των καλλιτεχνών θα επιδρούσαν αρνητικά στο μέλλον της. Ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, αυτό πίστευε η μεγάλη μάζα των ήδη επικρατούντων μικροαστών. Έτσι μπήκε κρυφά στο στούντιο για να τραγουδήσει «Ένα πρωινό η Παναγιά μου θα 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά….». Η «Μαρία» του εξωφύλλου του soundtrack της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου ήταν η Μαρία Δημητριάδη.

Έναν χρόνο μετά, το 1969, η Δημητριάδη ερμήνευσε Γιάννη Μαρκόπουλο. Στο έργο «Ήλιος ο πρώτος», σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, με τη ζωγραφική του Νίκου Κούνδουρου στο εξώφυλλο του δίσκου, είχε τραγουδήσει το αριστουργηματικό «Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», μεταξύ άλλων. Το 1970 μαζί με τον Νίκο Ξυλούρη τραγούδησε στο «Χρονικό» (πάλι του Μαρκόπουου) σε ποίηση Κ. Χ. Μύρη (Κ. Γεργουσόπουλος). Το 1973 όταν η Μαρίζα Κωχ ερμήνευσε το «Κάτω στης Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», στη δεύτερη φωνή είχε τη Μαρία Δημητριάδη. Από το «Κουτί της Πανδώρας» διαβάζουμε τι είπε η Μαρίζα Κωχ για εκείνη την ηχογράφηση «Μου είχε αρέσει πολύ το τραγούδι αυτό του Μαρκόπουλου, το έβρισκα πολύ ”rock” και ήθελα να το ηχογραφήσω κι εγώ μόνο με ντραμς. Μιλάμε για το 1973, μερικά χρόνια αφότου το ’χε τραγουδήσει η Μαρία. Όταν της εξέφρασα την επιθυμία να το τραγουδήσω, καθόλου δεν ”ζήλεψε”. Κι όχι μόνο δεν ”ζήλεψε”, αλλά μπήκε μαζί μου στο στούντιο και μού’ κανε δεύτερη φωνή»! Αυτό είναι ένα περιστατικό, πολύ ενδεικτικό για την ιδιοσυγκρασία και ο ήθος της Μαρίας Δημητριάδη, μίας από τις καλύτερες, καθαρότερες και πληρέστερες εντέλει, γυναικείες φωνές που έχουν ακουστεί σ’ αυτόν τον τόπο Κι όχι μόνο.

Ακολούθησε τον Μίκη Θεοδωράκη στην Ευρώπη και συμμετάσχει με τη φωνή της στα «Τραγούδια του Αγώνα», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Τα Λαϊκά». Εκεί διατρανώνεται πια ο πλούτος της φωνής της. Αρκεί να τη συγκρίνει και το πιο αδαές αυτί στις ερμηνείες όλων των παραπάνω έργων με την αισθαντική ερμηνεία της στο «Κορίτσια στον ήλιο». Και ο πλούτος της φωνής της θα αποδειχθεί ακόμα μεγαλύτερος στα επόμενα χρόνια.

Εντάχθηκε στο παράνομο τότε ΕΚΚΕ και γνωρίστηκε με τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε. Από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο μοναχογιός τους. Επιστρέφουμε στη Μαρίζα Κωχ: «Η Μαίρη μόλις είχε γνωρίσει τον Ανδρέα. Ήταν νέοι, όμορφοι και πολύ ερωτευμένοι. Θυμάμαι ότι συχνά ξεχνούσε να έρθει να τραγουδήσει στη μπουάτ που εμφανιζόμασταν κι έτσι αναγκαζόμουν εγώ να βγάζω δύο προγράμματα! Συνέπεια ήταν να κονομήσω μια τρομερή αφωνία και να πάρω ως θεραπεία μία από τις πρώτες ενέσεις κορτιζόνης στην Ελλάδα. Ποιος μπορεί όμως να κατηγορήσει δύο νέα παιδιά που ζούσαν τον μεγάλο έρωτα τους;»

Γνωρίζοντας τον μεγάλο αδελφό του συζύγου της, τον Θάνο Μικρούτσικο, γίνεται σχεδόν η αποκλειστική του ερμηνεύτρια μεγαλουργώντας στα αξεπέραστα «Πολιτικά τραγούδια» (1975) σε ποίηση Βολφ Μπίρμαν και Ναζίμ Χικμέτ, στα «Τροπάρια για φονιάδες» (1978) σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου, με τα «Ρόζα Λούξεμπουργκ» και «Νίκος Πλουμπίδης» μέσα.

Ακολούθησαν τα «Τραγούδια της λευτεριάς» (1978) με το τραγούδι «Ο φασισμός» σε ποίηση Φώντα Λάδη πρώτο στο δίσκο, αλλά και τα περίφημα «Αντάρτικα» (Τραγούδια της Αντίστασης)» (1981), που ενορχήστρωσε ο Μικρούτσικος και έγιναν σήμα κατατεθέν του ΚΚΕ. Συγκλονιστική και αξεπέραστη μέχρι σήμερα η ερμηνεία της στο τραγούδι «Ο Μπελογιάννης ζει».

Στη επόμενη δεκαετία, το 1982 δούλεψε με τον Γιώργο Σταυριανό  και δημιούργησαν την «Έρημη πόλη» που περιείχε τον «Καημό της φυσαρμόνικας»

Τον ίδιο καιρό τραγούδησε δύο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (το «Παιδί από την Κρήτη» και τα «Έξι κορίτσια») και πήρε μέρος στις εμφανίσεις του στον Ζυγό στην Πλάκα. Είχε έρθει  η ώρα να τραγουδήσει το 1985 στη δεύτερη εκτέλεση του λαϊκότροπου έργου του, «Για την Ελένη», σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, για τη φωνή της.

Η ιστορία λέει πως γύρω στο ’84 που ο Χατζιδάκις δούλευε ήδη το έργο με άλλον τραγουδιστή, συνάντησε τη Δημητριάδη σε ένα εστιατόριο. Το εκκεντρικό ψιλοπάνκ look της με τα στενά τζιν, τις πουκαμίσες και κάτι μεγάλα κόκκινα σκουλαρίκια, ώθησε τον μεγάλο συνθέτη να πει: «Αυτή θα τραγουδήσει την Ελένη! Είναι λαϊκό κορίτσι και αερικό ταυτόχρονα»! Το έργο «Για την Ελένη» μαζί με ένα άλλο έργο του Μίκη Θεοδωράκη, τον «Διόνυσο», εγκαινίασαν τη δισκογραφική ετικέτα του χατζιδακικού «Σείριου» στην ΕΜΙ, απ’ όπου βγήκαν κι άλλοι δίσκοι σπάνιας αισθητικής με τη Δημητριάδη. Πρόκειται για τη «Μυθολογία του Σαββάτου» (1985) του Μιχάλη Τρανουδάκη σε ποίηση Γιώργου Χρονά, τα «Καπέλα» (1989) του Τάσου Καρακατσάνη επίσης σε ποίηση Χρονά, καθώς και το έργο «Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα;» (1991) του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου.

Ακολούθησαν συνεργασίες της με άλλους συνθέτες και στιχουργούς όπως οι Κ. Κακαβελάκης, Δ. Νταής, Στ. Κορκολής, Π. Καρασούλος, Μ. Τερζής, Π. Κωνσταντακόπουλος, Β. Σκουλάς, Β. Παπακωνσταντίνου, Άλκης Αλκαίος, Στ. Μεσημέρης, Λ. Μαχαιρίτσας, Θ. Οικονόμου, Θ. Μωραϊτη κ.ά.

Σαν σήμερα, το 2009 έφυγε αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Η μοναδική και ανεπανάληπτη φωνή της είναι πάντα παρούσα στα αθάνατα τραγούδια που είχαν την τύχη να τραγουδηθούν από μία από τις κορυφαίες φωνές του ελληνικού τραγουδιού του 20^ου αιώνα. Μάλλον και των υπόλοιπων αιώνων που θα ακολουθήσουν

Πληροφορίες αντλήθηκαν από την ΕΡΤ και το "Κουτί της Πανδώρας"