Δεν μου άρεσαν τα τραγούδια του Βασίλη Καρρά, ούτε ο τρόπος που τα ερμήνευε. Δε μου αρέσουν τα μαγαζιά που τραγουδούσε, ούτε όλο το κύκλωμα γύρω από αυτά τα μαγαζιά, ούτε οι ακριβοντυμένοι κύριοι και κυρίες που πιάνουν τα πρώτα τραπέζια πίστα και συναγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα χαλάσει τα περισσότερα λεφτά και θα κάνει τη μεγαλύτερη επίδειξη πλούτου και ξιπασιάς

Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι στο πρόσωπο του Βασίλη Καρρά έβλεπα μια αυθεντική λαϊκότητα και μια πραγματική ανθρωπιά. Αυτά που διάβασα μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, για τη βοήθεια δηλαδή που έδινε σε ανθρώπους ο Βασίλης Καρράς χωρίς να το διαλαλεί, επιβεβαίωσαν αυτή την αίσθησή μου και ένιωσα την υποχρέωση να αποχαιρετήσω κι εγώ το Βασίλη Καρρά με ένα ιδιαίτερο τραγούδι από το μακρινό 1993, σε μια φαινομενικά παράδοξη σύμπραξή του με τους «Πυξ Λαξ». Στιχουργικά όμως, το τραγούδι εκφράζει πραγματικά αυτό που υπηρέτησε ο Βασίλης Καρράς, την έκφραση δηλαδή της ανικανοποίητης και αδιέξοδης ερωτικής επιθυμίας, της καψούρας, όπως μάθαμε να λέμε επιγραμματικά

«Κι αν έφυγε και πήγε μακριά, αυτή θα χάσει / σου ράγισε για λίγο την καρδιά, θα σου περάσει»