Αν και τείνουν να χαθούν όλες οι βεβαιότητες, μάλλον έχει μπει για τα καλά η άνοιξη κι έξω, στους δρόμους της Αθήνας, μυρίζουν οι νεραντζιές, το δέντρο που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν των στενών αθηναϊκών πεζοδρομίων.

Πρόκειται, όπως και όλα τα εσπεριδοειδή άλλωστε, για δέντρα ασιατικής καταγωγής που οι Έλληνες άργησαν να τα γνωρίσουν. Το πρώτο εσπεριδοειδές που ήρθε στον ελλαδικό χώρο ήταν το κίτρο, μέσω της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σταδιακά οι Έλληνες γνώρισαν και τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή, ενώ  για τις νεραντζιές υπάρχουν αναφορές σε βυζαντινά κείμενα.

Αυτή που θεωρείται υπεύθυνη για την απόβαση των νεραντζιών στην Αθήνα είναι  η βασίλισσα Αμαλία που δημιούργησε τον Εθνικό Κήπο δίπλα στα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή). Με πλοίο από τη Γένοβα έφτασαν στην Αθήνα 500 διαφορετική είδη δέντρων και φυτών. Μεταξύ τους ήταν και οι νεραντζιές, οι οποίες φυτεύτηκαν στην Αθήνα μαζικά, μαζί με μουριές και ελιές. Την εικόνα όμως που έχουμε σήμερα με τις νεραντζιές στην Αθήνα, την οφείλουμε κυρίως στον Δήμαρχο της πόλης, Δημήτρη Μπέη, ο οποίος από το 1979 έως το 1986 φύτεψε εκατοντάδες νεραντζιές σε κάθε γειτονιά του δήμου.

Το κύριο πλεονέκτημα των νεραντζιών είναι ότι είναι πολύ ανθεκτικές στις καιρικές συνθήκες και απαιτούν μηδενική φροντίδα και ελάχιστο νερό. Ο στενός κορμός του , δε, ήταν ιδανικός για τα επίσης στενά πεζοδρόμια της πόλης. Οι νεραντζιές είναι τόσο ανθεκτικές που γλίτωσαν και από την οργή του πρώην δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος, σε μια έξαρση νεοπλουτίστικου μεγαλείου, αποφάσισε κάποια στιγμή να κόψει τις μανταρινιές και να φυτέψει στη θέση τους τροπικά δενδρύλλια του είδους Βrachychiton acerifoliuus. Αφού έκοψε αρκετές νεραντζιές, τελικά το σχέδιό του ματαιώθηκε από τις αντιδράσεις των κατοίκων. Και έτσι και οι νεραντζιές γλίτωσαν και ο τότε δήμαρχος απέκτησε το προσωνύμιο  “Ομέρ Πριόνης”

“Έξω μυρίζει νεραντζιά” τραγουδάει το Παιδί-Τραύμα και μας εξηγεί πώς γράφτηκε το τραγούδι. «Το τραγούδι γράφτηκε την άνοιξη του 2018. Γυρνώντας μεθυσμένος από μια συναυλία, κάποιος μου είπε ότι αυτό που μυρίζει στις πόλεις και καταλαβαίνεις ότι μπήκε η άνοιξη είναι το δέντρο της νεραντζιάς που είναι φυτρωμένο σε κάθε πεζοδρόμιο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Την ίδια ακριβώς στιγμή σκέφτηκα μια κατάσταση που με τον τρόπο της μου έλεγε κάτι αυτονόητο. Κι έτσι συνδυάστηκαν οι πρώτοι στίχοι: “Έξω μυρίζει νεραντζιά κι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια ήτανε γάτα τελικά”.  Την επόμενη μέρα έκατσα στο πιάνο και άρχισα να γράφω τη μελωδία, απαγγέλοντας παράλληλα τον στίχο. Κι έπειτα σχεδόν αυτόματα όλους τους επόμενους στίχους, ίσως εκτός από τη «ματιά της στον καθρέπτη» που τον προσέθεσα αργότερα για να κατευνάσω τις ενοχές μου»