Άλλος ένας τελικός της Eurovision πέρασε στην Ιστορία και η συζήτηση πλέον περιστρέφεται πως σάρωσε σε τηλεθέαση, στο αν ο Ιταλός νικητής έκανε χρήση κοκαΐνης και στα σχόλια για τα περιττά κιλά της Παπαρίζου που εμφανίστηκε στην Ολλανδία ως πρώην νικήτρια του διαγωνισμού, ερμηνεύοντας το «My number one», ένα άσμα απευθείας βγαλμένο από την ανεξάντλητη δεξαμενή της πλούσιας ελληνικής μουσικής παράδοσης. Ο Μπογδάνος, επίσης, μέσα στην περιδίνηση της πολυπραγμοσύνης του, και μέσα στα πλαίσια της γενικότερης εσωτερικής αναζήτησης από την οποία διακατέχεται τα τελευταία χρόνια, αναρωτήθηκε για τα περιττά κιλά της Μαλτέζας υποψήφιας.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική συμμετοχή, τώρα, είχαμε να λέμε για τα κρύσταλλα Swarovski που κοσμούσαν το φόρεμα της νεαρής Ελληνοολλανδέζας εκπροσώπου μας που τραγούδησε σε άψογα αγγλικά το “Last dance” και για τους αόρατους χορευτές, που δεν ήταν τελικά και τόσο αόρατοι και αυτό ίσως κόστισε στην τελική κατάταξη του τραγουδιού

Δεν θα μιλούσαμε για το κακόγουστο πανηγυράκι της Eurovision, αν τον διοργάνωνε κάποιo από τα κανάλια που διοργανώνουν το Survivor, τη Φάρμα ή το Big Brother και όποιο άλλο, τέλος πάντων, τηλεοπτικό σίχαμα. Δε θα μιλούσαμε αν ήταν το STAR, το ΣΚΑΪ ή το MEGA. Ο διαγωνισμός όμως διοργανώνεται από το κρατικό κανάλι της ΕΡΤ, ένα κανάλι που και το πληρώνουμε και που – μέσα σε κάποια πλαίσια – νιώθουμε πως μας εκπροσωπεί. Και ούτε και τώρα θα μιλήσουμε πολύ, πέρα από το ότι ντρεπόμαστε. Μπορεί να είμαστε λίγοι αυτοί που ντρεπόμαστε. Και ντρεπόμαστε και γι αυτό 

Περισσότερο θα μιλήσουμε για τη μία και μόνη φορά που δεν ντραπήκαμε για τη συμμετοχή μας στο διαγωνισμό αυτό. Τόσο για το ύφος του τραγουδιού που επιλέχθηκε, όσο και για το σκοπό του.

Ήταν το 1976, όταν η Ελλάδα αποφάσισε να επανεμφανιστεί στο διαγωνισμό της Eurovision μετά την αποχή της προηγούμενης χρονιάς. Το τραγούδι  ήταν επιλογή του Μάνου Χατζιδάκι ως διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος και ήταν ένα μοιρολόι-διαμαρτυρία της Μαρίζας Κωχ  για το δράμα του Κυπριακού λαού μετά τη στρατιωτική εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

Σύμφωνα με τη Μαρίζα Κωχ, όλα έγιναν μέσα σε ένα βράδυ, όταν την πήρε τηλέφωνο ο Χατζιδάκις και της είπε να γράψει ένα τραγούδι για την Κύπρο και να φύγει αμέσως για την Χάγη μαζί με ένα λαούτο μόνο. Ήθελε το τραγούδι μέσα σε ένα βράδυ, για να προλάβουν να κατοχυρώσουν την συμμετοχή της Ελλάδας στο διαγωνισμό. Μαζί με το στιχουργό Μιχάλη Φωτιάδη, έγραψαν μέσα από το τηλέφωνο το τραγούδι «Παναγία μου – Παναγία μου».

Δε θα ασχοληθούμε με τους διάφορους μύθους ή όχι που συνοδεύουν αυτή τη συμμετοχή, ούτε τη θέση που πήρε το τραγούδι. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα γι αυτά, ας επισκεφτεί μια ιστοσελίδα όπως αυτήν. Εμείς θα σταθούμε μόνο στη δήλωση του Μάνου Χατζιδάκι που την απέστειλε στον Τύπο: “Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”. Πουθενά δε διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Ότι δε διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία. Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δε μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε. Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν, μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού“

Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να πορεύεται κανείς στη ζωή του με αξιοπρέπεια. Σ’ αυτή η χώρα, όμως, η ντροπή έχει χαθεί προ πολλού. Αν υπήρξε βέβαια ποτέ

ΥΓ. Πριν από δύο μόλις χρόνια η Ελλάδα συμμετείχε στο διαγωνισμό της Eurovision με ένα τραγούδι που ερμήνευσε κάποια Κατερίνα Ντούσκα. Ο διαγωνισμός έγινε στο Τελ Αβίβ και ο Roger Waters των Pink Floyd, πριν το διαγωνισμό, απηύθυνε έκκληση στους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών χωρών να μη συμμετάσχουν στο διαγωνισμό που διοργάνωνε το κράτος που κρατάει σκλαβωμένους εκατομμύρια Παλαιστινίων. Η Κατερίνα Ντούσκα απάντησε τότε πως «Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους». Πολιτική πράξη, Κατερίνα, είναι κάθε πράξη της ζωής του καθενός. Όπως και η δική σου αφασία.