«Μ' αρέσει να μη λέω πολλά/ Μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά/ Στ' ατέλειωτα τραγούδια».

Εκεί, λίγο παράμερα, μακριά από την μπόχα της νεοελληνικής χαβούζας της κακής αισθητικής και της αποθέωσης του απόλυτου τίποτα, ακούμε τα Υπόγεια Ρεύματα από το υπέροχο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ και πετάμε ψηλά, στους ουρανούς της τέχνης και του ονείρου.

« Με τη σκιά μου να πετώ/ να πιάνω αστέρια στο βυθό/βυθό της μουσικής σου».

Πετάμε ψηλά, να μη μας πιάνει η μπόχα και συναντούμε ό,τι αγαπούμε.

«Μάτια μου ψάξε να με βρεις/ψάξε στους δρόμους της σιωπής/μοναχός, θα σβήνω τη μορφή μου».