Ο ένας λέγεται Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Είναι εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του Α’ και γιος του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Από το Κολλέγιο Αθηνών βρέθηκε να σπουδάζει στη Βοστώνη και, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσει τη σπουδαστική του καριέρα στο Χάρβαρντ με απώτερο στόχο να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει στρωμένη δουλειά, είναι κρίμα να πάει χαμένη. Μέχρι χθες, ο 22χρονος γιος του Κυριάκου απασχολούσε τα Μέσα Ενημέρωσης για τη σχέση του με μια τενίστρια, Από σήμερα, αποφάσισε να την απασχολήσει και για άλλο ζήτημα, σχολιάζοντας  ειρωνικά στο twitter την συναυλία ειρήνης που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στις 29 Μαρτίου και ορισμένους από τους καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν σε αυτήν

Ο άλλος λέγεται Δημήτρης Μητσοτάκης. Πέρα από την ατυχία του να έχει το ίδιο επώνυμο με την Αγία Οικογένεια των Μητσοτάκηδων, είναι και ένας από τους καλλιτέχνες για τους οποίους ο πρωθυπουργικός υιός μίλησε απαξιωτικά. Ο Δημήτρης Μητσοτάκης είναι ο δημιουργός του μουσικού συγκροτήματος «Ενδελέχεια» - ενός από τα συγκροτήματα που συνδιαμόρφωσαν τον πολύ ενδιαφέροντα ήχο της ελληνόφωνης ροκ μουσικής της δεκαετίας του ’90. Από το 1994 εργάζεται ως μουσικός επιμορφωτής στο ΚΕΘΕΑ Διάβαση. Έχει εργαστεί ως μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Διευθύνει το μουσικό εργαστήρι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει τρία λογοτεχνικά βιβλία και δύο προσωπικές δισκογραφικές δουλειές με το συγκρότημα "Ευδαίμονες".

Από τον δίσκο του συγκροτήματος Ενδελέχεια «Στα σύνορα της μέρας» που κυκλοφόρησε το 2001, ακούμε το «Δεν σας μιλώ εγώ», σε στίχους του Δημήτρη Μητσοτάκη

Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι η σιωπή που στάζει
σε σκοτεινό παλάτι.
Και η αυγή που αράζει
στης σκοτεινιάς την πλάτη.

Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι το φως που τρίζει
πάνω σε σάπια γρίλια.
Και ο ήχος που θυμίζει
πολύχρωμα κοχύλια.

Δε είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι τα κρύα βράδια,
οι δανεικές ελπίδες,
τα προδομένα χάδια.
Και οι τόποι που δεν είδες.

Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα.

Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είν’ η ζωή που πάει

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε την ατυχία να γεννηθεί με αυτό το επώνυμο. Ήταν η ψυχή των "Ενδελέχεια", ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Έχει εκδώσει 3 λογοτεχνικά βιβλία και 3 προσωπικές δισκογραφικές δουλειές μετά τη διάλυση των Ενδελέχεια. Εδώ τον ακούμε, μαζί με τους Θραξ Πανκς, να τραγουδούν την «κυρά-Κατίνα». Ένα τραγούδι-ράπισμα απέναντι στην υποκρισία του μέσου ανθρωπάκου που μπορεί να παριστάνει το Χριστιανό, μπορεί οι πρόγονοί του να ήταν μετανάστες, μπορεί τα παιδιά του να είναι οι νέοι ξενιτεμένοι και όμως αυτός δεν ανέχεται την παρουσία προσφύγων στη χώρα του, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει. Οι κυρά-Κατίνες είναι σίγουρο πως δεν θα το ακούσουν. Αν το ακούσουν, δεν θα το καταλάβουν. Αλλά και αν κάποιες ή κάποιοι από αυτούς το καταλάβουν, θα έχουν έτοιμη μια δικαιολογία για την απάνθρωπη στάση τους   

Κυρά Κατίνα σπλαχνική, που κάνεις το σταυρό σου

μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου

γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα

και έχουν κλέψει τις δουλειές, που να τους πνίξει μπόρα.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο

στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο

λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες

στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;

Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία

και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα

όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.

Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο

κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο

που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα

και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.

Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους

και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους

το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι

κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.

Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;

Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι

κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου

γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου.