Ειπώθηκαν πολλά για τον Σαββόπουλο. Στην πραγματικότητα, αυτή η κολώνια βαστάει χρόνια, δεκαετίες για να είμαστε πιο ακριβείς. Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μετανοεί και να επανατοποθετείται. Να πετάει τις παλιές του ιδέες - αν ποτέ είχε - και να φοράει καινούργιες. Ας το κάνει. Καλό θα ήταν βέβαια να είχε το θάρρος να παραδεχθεί πως όσα πίστευε και έλεγε κάποτε, πλέον δεν τον αντιπροσωπεύουν. Κι εμείς όμως από τη μεριά μας, θεωρούμε πως έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τη στάση του, έτσι δεν είναι; Πόσο μάλλον όταν το κάνουν τα ίδια τα τραγούδια του. Εμείς, προσωπικά, έχουμε λύσει αυτή την αντίφαση εδώ και πολύ καιρό. Έχουμε πετάξει το Σαββόπουλο και έχουμε κρατήσει τα τραγούδια του

«Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί / στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή / στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά / Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»

Αύριο έχουμε εκλογές. Και οι πλατείες δεν είναι γεμάτες. Ούτε αχνοφαίνεται ελπίδα καμιά. Και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που το κυρίως ζητούμενο δεν είναι το ποιος θα βγει, αλλά το ποιος ΔΕΝ θα βγει. Και είναι και αυτό μια κατάντια, μαζί με τις τόσες άλλες

Ακούμε τη «συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», σε στίχους και μουσική του παλιού Διονύση. Θα το ακούσουμε όμως από τη Δήμητρα Γαλάνη  και το δίσκο «Τραγούδια έγραψα για φίλους» του 1998

Μια χαμένη αγάπη, μια χαμένη φιλία, μια χαμένη παιδικότητα. Μια ζωή που ξεγλιστράει όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας. Η σκιά της απώλειας διατρέχει αυτό το εξόχως μελαγχολικό αριστούργημα του Διονύση Σαββόπουλου. Από το «Περιβόλι του τρελλού» και το 1969

Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.

Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
λησμονημένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.

Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.

Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

Για πες μου μήπως ξέρεις
γι’ αυτήν που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό.

Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.

Έκλεισε η Εθνική οδός, έκλεισε και η Αττική οδός, χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμη αποκλεισμένοι στα αυτοκίνητά τους, ακόμη περισσότεροι όσοι είναι για ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Οι μόνοι που δεν φταίνε, ως συνήθως, είναι οι υπεύθυνοι. Καιροί χιονισμένοι, καιροί μπερδεμένοι, καιροί σουρεαλιστικοί. Καιροί που μας έφεραν στη μνήμη το «Ολαρία, ολαρά» του Διονύση Σαββόπουλου.

Ολαρία, ολαρά, χιόνι πέφτει από ψηλά
χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας,
το μυαλό μου φτερουγίζει μακριά,
χιόνι πέφτει και σκεπάζει τη σκεπή μας
και το άρρωστο σκυλί μας ξεψυχά.

Ολαρία ολαρά, μαύρο τύμπανο χτυπά,
τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια,
τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά,
βρικολάκιασαν βγήκαν στο σοκάκια,
έλα μέσα και μίλα πιο σιγά..

Ολαρία ολαρά, δάγκωσέ με πιο βαθιά,
αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει
και ο Χίτλερ τού χαϊδεύει τα μαλλιά,
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει
και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά.

Ολαρία ολαρά, με σουραύλια και βιολιά
θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι,
θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά
και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι
και την πιο πικρή γουλιά.

Ολαρία ολαρά, γύρω – γύρω τα παιδιά,
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίππυ,
ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη
κι η παρθένα με τον σατανά.

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά,
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.

Ολαρία ολαρά, ολαρία ολαρά.

Όσο η Αριστερά παραμένει φοβική και ενοχική και δειλιάζει να αντιπαρατεθεί στα ίσα με τη μισάνθρωπη, ψευδοπατριωτική και ψευδοσύννομη ρητορεία της Δεξιάς, αυτοαναιρείται και αφήνει τη Δεξιά μόνη της να κάνει παιχνίδι και να διαμορφώνει τη ρητορική του μίσους γνωρίζοντας πολύ καλά να παίζει με τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα

Αυτά με αφορμή τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε από την Ιερά Εξέταση της Δεξιάς η τοποθέτηση του Αντώνη Λιάκου σχετικά με τον εμπρησμό του κολαστηρίου της Μόριας: "Αν ήμουν 16-17 χρονώ, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα. Να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους Αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες. Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση. Να μην τους εγκαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοϊδη. Είναι και δημοκρατικό και ανθρωπιστικό καθήκον" δήλωσε ο ιστορικός και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ

H ΝΔ ζήτησε αμέσως τη διαγραφή του Λιάκου από το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο γνωστός σαλτιμπάγκος πωλητής των επιστολών του Ιησού Χριστού, Βελόπουλος, αξίωσε την επέμβαση του εισαγγελέα. Μπορούμε, πάντως, να συστήσουμε στους δεξιούς και ακροδεξιούς ιεροεξεταστές, ψευδοπατριώτες, ψευδοχριστιανούς και ψευδοσύννομους να καταγγείλλουν μετά θάνατον και το Μάνο Χατζιδάκι που είπε πως ανάμεσα σε έναν νεαρό που πετά μολότωφ και σε έναν αστυνομικό που τον πυροβολεί πισώπλατα, αυτός είναι με τον νεαρό: " Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ' ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότοφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού " είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις με αφορμή τη δολοφονία του 16χρονου Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα το 1985.