Μια χαμένη αγάπη, μια χαμένη φιλία, μια χαμένη παιδικότητα. Μια ζωή που ξεγλιστράει όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας. Η σκιά της απώλειας διατρέχει αυτό το εξόχως μελαγχολικό αριστούργημα του Διονύση Σαββόπουλου. Από το «Περιβόλι του τρελλού» και το 1969
Την παιδική μου φίλη
την είδα ξαφνικά
να στέκει
και να με κοιτά.
Αγάλματα κομμάτια
στα μάτια της τα δυο
λησμονημένες πόλεις
ναυάγια στο βυθό.
Ζεστό το μεσημέρι
το στόρι χαμηλό
κι η σκάλα
στο φωταγωγό.
Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα
κανείς θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί.
Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή
τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.
Για πες μου μήπως ξέρεις
γι’ αυτήν που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό.
Τη βλέπω κατεβαίνει
στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα
στου κόσμου τη βουή.