Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Ζώνη Ενδιαφέροντος ονόμαζαν οι Ναζί μια περιοχή ακτίνας κάποιων χιλιομέτρων γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης, μέσα στην οποία ίσχυαν ιδιαίτερες συνθήκες στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν το απόρρητο των επιχειρήσεων εξόντωσης των Εβραίων, Ρομά, ομοφυλόφιλων και όσων άλλων οι Ναζί είχαν αποφασίσει πως είναι υπάνθρωποι
Ζώνη ενδιαφέροντος ονομάζεται και η νέα ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ, που αποτελεί μια ελεύθερη απόδοση του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μάρτιν Έιμις και διαδραματίζεται δίπλα στην περίφραξη του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, εκεί όπου ο διοικητής του στρατοπέδου, Ρούντολφ Ες, μαζί με τη σύζυγό του, έχουν στήσει έναν παράδεισο ακριβώς δίπλα από την κόλαση.
Στη Ζώνη Ενδιαφέροντος, ο Γκλέιζερ θέτει δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι το πόσο εύκολα μπορεί το Κακό να πάρει τη μορφή μιας κανονικότητας, εκτελούμενης από κανονικούς ανθρώπους. Το δεύτερο είναι πώς μπορούν, όσοι δεν συμμετέχουν στο Κακό, να το ανέχονται και να προσποιούνται πώς δεν υπάρχει.
Στο πρώτο ερώτημα έχει απαντήσει, καλύπτοντας για λογαριασμό του περιοδικού "New Yorker" τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ, η Γερμανοεβραία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, η οποία παρουσίασε τον διαβόητο εγκληματία όχι σαν ένα ιδιαίτερο απάνθρωπο κτήνος, αλλά σαν έναν απλό γραφειοκράτη, ανίκανο να σκεφτεί και να αμφισβητήσει το σύστημα που τον μετατρέπει σε τέρας. «Όσο πιο πολύ τον άκουγες να μιλάει, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι η αδυναμία του να μιλήσει συνδεόταν στενά με την αδυναμία του να σκεφτεί, και πιο συγκεκριμένα να σκεφτεί από τη σκοπιά ενός άλλου», γράφει η Άρεντ για τον Άιχμαν … « Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτόν και ότι οι περισσότεροι τους δεν ήταν διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, αλλά ήταν, και εξακολουθούν να είναι, φοβερά και τρομερά φυσιολογικοί. Απ’ αυτήν την άποψη αυτό που είναι ακόμη πιο τρομακτικό από όλες τις θηριωδίες είναι ότι αυτός ο εγκληματίας νέου τύπου διαπράττει τα εγκλήματά του σε συνθήκες όπου αδυνατεί να ξέρει και να νοιώθει πως κάνει κάτι κακό»
Επιστρέφοντας στην ταινία, η κάμερα του σκηνοθέτη δεν μπαίνει καθόλου στο στρατόπεδο και περιστρέφεται κυρίως μέσα στο σπίτι του διοικητή και της οικογένειάς του, παρακολουθώντας την ατάραχη και «ειδυλλιακή» καθημερινότητα της επταμελούς οικογένειας. Με αργά και ακίνητα πλάνα μας μεταφέρει εικόνες αποστειρωμένης ευτυχίας. Βόλτες για μπάνιο, παιχνίδι στον κήπο, απογευματινό τσάι και ανάλαφρες κουβεντούλες, διάβασμα παραμυθιών στα παιδιά, εντολές στις υπηρέτριες
Και όλα αυτά τη στιγμή που, ακριβώς δίπλα, βασιλεύει η βία και η φρίκη, που ο σκηνοθέτης επιλέγει να μη μας τις δείχνει, αλλά μόνο να τις υπονοεί. Με τους στρατιώτες που τους βλέπουμε να περιπολούν στα άκρα των πλάνων, από τον πυργίσκο του στρατοπέδου που φαίνεται από την αυλή του σπιτιού. Με ανακοινώσεις μεγαφώνων, παραγγέλματα, φωνές, κραυγές πόνου, πυροβολισμούς. Με τον καπνό που καλύπτει μόνιμα τον ουρανό, που βγαίνει από τις καμινάδες των κρεματορίων και σκεπάζει τη γη ολόγυρα με στάχτες. Με το μονότονο βουητό της μηχανής του θανάτου. Με τα ρούχα που μοιράζει η κυρία στις υπηρέτριες. Με τη γούνα που διαλέγει για τον εαυτό της. Με ένα διαμάντι που βρήκε η κυρία, κρυμμένο σε μια οδοντόβουρτσα. Με τις χρυσές οδοντοστοιχίες με τις οποίες παίζουν τα παιδιά της οικογένειας στο σπίτι. Με το λίπασμα που κουβαλούν εργάτες στον κήπο
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Christian Friedel, υποδύεται με πειστικότητα τον διοικητή που προκαλεί με την αταραξία και την απάθειά του, την ώρα που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο ζωές που δεν θέλει και δεν μπορεί να τις εμπλέξει. Είναι εντυπωσιακό πως, παρά το ότι πληρεί το πρότυπο ενός καλού οικογενειάρχη, η μόνη στιγμή που βγάζει κάποιο συναίσθημα στην ταινία είναι όταν αποχαιρετά το άλογό του
Η Zώνη Ενδιαφέροντος είναι μια κινηματογραφική αποτύπωση της θεωρίας της «κοινοτοπίας του κακού». Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στο οργανωμένο Κακό δεν είναι απαραίτητα κάποιοι στυγεροί, διεστραμμένοι ή ψυχοπαθείς δολοφόνοι. Αντιθέτως, μπορεί να είναι άνθρωποι κανονικοί που έχουν πειστεί πως υπηρετούν είτε το Καλό είτε μια ιδεολογία. Και αυτό τους κάνει να απαλλάσσουν τον εαυτό τους από αμφιβολίες και τύψεις. Πόσο μάλλον όταν έχουν πειστεί πως οι άνθρωποι που στοχεύουν δεν είναι άνθρωποι της ίδιας αξίας. Το είδαμε στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή και τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου, για τα οποία ο πρόσφυγας και ο μετανάστης δεν ήταν άνθρωπος. Το βλέπουμε στη Γάζα, όπου οι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς θεωρούνται κατώτερα όντα και επομένως η ζωή τους δεν αξίζει το ίδιο
Το Κακό σέρνεται δίπλα μας και εμείς κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, ενώ δίπλα μας άνθρωποι υποφέρουν, βασανίζονται και εξοντώνονται συστηματικά. Ίσως μάλιστα να κερδίζουμε από αυτό, όπως η οικογένεια του Ρούντολφ Ες, που απολάμβανε τα αγαθά και την χλιδή που της πρόσφερε η λεηλασία των περιουσιών των θυμάτων. Δεν ασχολούμαστε με το Κακό μέχρι αυτό να ασχοληθεί με μας. Μόνο που τότε θα είναι πλέον αργά
Τα Ολοκαυτώματα δε θα πάψουν να συμβαίνουν, όσο υπάρχουν τα πρόθυμα χέρια να τα εκτελέσουν και ακόμη πιο πολύ όσο οι υπόλοιποι αδιαφορούν και συνεχίζουν τις ζωές τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα
Η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ δεν είναι εύκολη στην παρακολούθησή της. Είναι όμως μια γροθιά στην ευκολία της αταραξίας μας και μια ταινία που σίγουρα δεν θα την ξεχάσει όποιος τη δει
Η ταινία κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και το Βραβείο Κριτικών στο ίδιο Φεστιβάλ, αλλά και μια περίοπτη θέση ανάμεσα στις ταινίες που ασχολήθηκαν με τη φρίκη του Ολοκαυτώματος
Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Πολωνία, 2023
Λίγα λόγια για τον διοικητή του Άουσβιτς, Ρούντολφ Ες (με πληροφορίες από ethnos.gr)
Τον Μάιο του 1940, ο Ρούντολφ Ες (όχι ο συνονόματος, διαβόητος υπαρχηγός του Χίτλερ, ο οποίος πέθανε στη φυλακή το 1987) διορίστηκε διοικητής του Στρατοπέδου του Άουσβιτς. Συνεπής "επαγγελματίας", ήταν ο πρώτος που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το εντομοκτόνο αέριο Zyklon B για τη μαζική εξόντωση κρατουμένων, ως περισσότερο αποτελεσματική και οικονομική μέθοδο. Συνελήφθη το 1946 από τους Βρετανούς και στη δίκη του, όταν ο εισαγγελέας αποφάνθηκε πως ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο περίπου 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, αυτός απάντησε με αφοπλιστική αταραξία : "Όχι, ήταν μόνο δυόμισι. Οι υπόλοιποι πέθαναν από αρρώστιες και ασιτία".
«Όταν το καλοκαίρι του 1941, ο Χίτλερ με διέταξε να ετοιμάσω τις εγκαταστάσεις στο Άουσβιτς όπου θα μπορούσαν να γίνουν μαζικές εξοντώσεις τις οποίες εγώ προσωπικά να επιβλέπω, δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το μέγεθος του εγχειρήματος ή τις συνέπειές του. Ήταν πράγματι μια υπερβολική και τερατώδης διαταγή. Ωστόσο, οι λόγοι που επέβαλλαν το πρόγραμμα εξόντωσης μου φάνηκαν σωστοί. Δεν το σκέφτηκα τότε· μου είχε δοθεί διαταγή και έπρεπε να την εκτελέσω. Το αν η μαζική εξόντωση των Εβραίων ήταν αναγκαία ή όχι είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούσα να έχω άποψη, γιατί δεν είχα τη γνώση επί του θέματος» γράφει από τη φυλακή ο Ρούντολφ Ες στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Commandant of Auschwitz: The Autobiography of Rudolf Hoess
Οι κρατούμενοι του στρατοπέδου συγκέντρωσης που εργάζονταν στο σπίτι του ως κηπουροί, μάγειρες ή νοσοκόμες περιέγραφαν έναν ήρεμο και τρυφερό με την οικογένειά του άνθρωπο: «Αγαπούσε τα παιδιά», κατέθεσε στη δίκη του η Danuta Rzempiel, κρατούμενη στο Άουσβιτς. «Του άρεσε να ξαπλώνει στον καναπέ μαζί τους, τα φιλούσε, τα αγκάλιαζε και τους μιλούσε τρυφερά».
«Ο μπαμπάς ήταν δύο άνθρωποι», αποκάλυψε η κόρη του, Ινγκεμπριγκίτ Ες, πολλά χρόνια αργότερα. «Στο σπίτι, ήταν ένας στοργικός πατέρας και σύζυγος, όμως μόλις πέρναγε το κατώφλι του σπιτιού μας μεταμορφωνόταν στον ψυχρό διεκπεραιωτή, χωρίς συνείδηση».
«Ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, είχε την εικόνα ενός έντιμου, ήσυχου, μάλλον λιγομίλητου ανθρώπου· δεν χτύπησε ποτέ κανέναν», είπε ο Γιόζεφ Πατζίνσκι, επιζών του Άουσβιτς και κουρέας του Διοικητή, σε μια συνέντευξή του στη γερμανική NDR.
Ο Ρούντολφ Ες καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε. Καθώς στεκόταν πάνω στο ικρίωμα, δεν είπε λέξη · αντιμετώπισε τον θάνατό του με την ίδια παγερή απάθεια που είχε προστάξει το θάνατο εκατομμυρίων άλλων. Η τοποθεσία όπου απαγχονίστηκε ο διοικητής του Άουσβιτς φέρει την ακόλουθη επιγραφή: «Εδώ βρισκόταν το στρατόπεδο της Γκεστάπο. Εδώ ανακρίνονταν κρατούμενοι που ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στην Αντίσταση. Πολλοί κρατούμενοι πέθαναν από ξυλοδαρμό ή βασανιστήρια. Ο πρώτος διοικητής του Άουσβιτς, ο SS-Obersturmbannfuhrer Rudolf Hoess, ο οποίος δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο μετά τον πόλεμο από το Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας, κρεμάστηκε εδώ στις 16 Απριλίου 1947»
Αναδημοσιεύουμε μαρτυρίες από τη δίκη των ελεγχόμενων ως υπαιτίων (των υπόδικων) για το Αττικό Ολοκαύτωμα του 2018, Ημερομηνία διαδικασίας 21/12/2022
Συγκλονίζουν οι περιγραφές των μαρτύρων κατά τη δίκη για τη φωτιά το Μάτι. «Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό που νόμιζα καμένη κουρτίνα μπάνιου, ήταν η μητέρα μου» κατέθεσε ο Νίκος Γιαννόπουλος, που υπογράμμισε ότι παρέλαβε το απανθρακωμένο σώμα της «σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ»…
Όπως είπε στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος δήμαρχος της περιοχής καθησύχασε τον κόσμο στο Μάτι υποστηρίζοντας ότι η φωτιά θα πάει βόρεια προς τον Διόνυσο.
«Φτάνοντας στις 17.20 στα φανάρια της Αττικής Οδού, ακούω τον κ. Μπουρνούς (σ.σ. ο δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου) να λέει κατά λέξη ότι υπάρχει φωτιά στο Νταού και εκκενώνεται το Λύρειο Ίδρυμα και ότι αν ξεφύγει θα πάει βόρεια προς Διόνυσο», είπε και σε άλλη αποστροφή του λόγου τόνισε: «Πήρα τη μητέρα μου “έρχομαι να σε πάρω μην ανησυχείς”. Ήταν η τελευταία συνομιλία με τη μητέρα μου… Γύρω στις 20.30 που είχε πέσει ο αέρας πήγα προς το Μάτι. ‘Άφησα το αμάξι λίγο πριν τα ξενοδοχεία. Δεν ξέρω πώς είναι η κόλαση, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν 10 φορές χειρότερο…» είπε ο κ. Γιαννόπουλος, που βρήκε το σπίτι της μητέρας του στο Μάτι καμένο, χωρίς να γνωρίζει πως μέσα στις στάχτες ήταν και εκείνη.
«Τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα, μετά άρχισε να φτάνει κόσμος»
Από την πλευρά της η Μαρίνα Λαμπρίδου, που έχασε τον πατέρα της, κατέθεσε πως άκουγαν για την φωτιά στην Κινέττα και εν συνεχεία για την φωτιά στο Νταού, αλλά ήταν ήσυχοι πως δεν κινδυνεύουν. «Ο πατέρας μου ήταν έξω. Όταν κάποια στιγμή μπήκε στο σπίτι φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Την ώρα που φεύγαμε η φωτιά είχε μπει στο οικόπεδο. Βγαίνοντας από το σπίτι είχε καύτρες παντού. Μέχρι την πρώτη είσοδο του Βουτζά δεν ακούσαμε τίποτα. Βρήκαμε μετά ένα περιπολικό και ο πατέρας μου φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Φτάσαμε στη Νέα Μάκρη στο Κέντρο Υγείας. Δεν είχαν ιδέα για φωτιά. Μάλιστα τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα με νερό! Μετά άρχισε να φτάνει κόσμος. Ο μπαμπάς μου κατέληξε στις 26 Ιουλίου στο ΚΑΤ».
«Θα καούμε ζωντανοί»
Την ίδια ώρα, η αδελφή της μάρτυρα, Βασιλική Λαμπρίδου, είπε πως: «Ο σύζυγός μου στις 17.45, μου λέει “πάμε να φύγουμε από το σπίτι γιατί θα καούμε ζωντανοί”. Από το παράθυρο του σαλονιού έβλεπα το σπίτι των γονιών μου. Δεν έβλεπα σπίτι πλέον, μόνο μαύρους πυκνούς καπνούς. Πήραμε το παιδί και βγήκαμε έξω. Έπεφταν καύτρες. Είχε πέσει το ρεύμα. Προσπάθησα να καλέσω τους γονείς μου αλλά τίποτα. Μπήκα με το παιδί στο αμάξι, ο σύζυγός μου στο δικό του. Οδηγούσα σαν μια τρελή με ένα 8 μηνών παιδί και δεν ήξερα που πηγαίνω. Φτάσαμε στο Μάτι, ξεκίνησε το μποτιλιάρισμα αλλά ήμασταν από τους τυχερούς».
Στο μεταξύ, μιλώντας για τον πατέρα της ανέφερε: «Τον παρέλαβαν στο ΚΑΤ και τον έριξαν σε κώμα για να μη νιώθει τον πόνο. Ήταν μέσα κι έξω καμένος περίπου στο 67%. Εμείς μάθαμε τον θάνατο του πατέρα μας από τις ειδήσεις. Δεν μας ενημέρωσαν έγκαιρα από το νοσοκομείο. Τον είχε κάψει το θερμικό κύμα και θεώρησε ότι έπρεπε να μπει στην πισίνα για να ηρεμήσει, οι γιατροί μας είπαν ότι ήταν λάθος αυτό βέβαια».
Πηγές
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Μόνο και μόνο αυτή η έκφραση ανείπωτης απόγνωσης στο πρόσωπο της Ελληνίδας Εβραιοπούλας από τα Γιάννενα, θα ήταν αρκετή για να σωπάσουμε όλοι και να στοχαστούμε. Να αναλογιστούμε πόσο χαμηλά είναι ικανός να πέσει ο άνθρωπος προκειμένου να ικανοποιήσει τις πιο ταπεινές και σκοτεινές του ορμές. Και, όμως, αυτή η φωτογραφία και οι αντιδράσεις που προκαλεί στα κείμενα που συνοδεύει, αποδεικνύουν ότι αυτό το σιχαμερό είδος ανθρώπου που έκανε τα φρικιαστικά εγκλήματα στα γερμανικά κρεματόρια εξακολουθεί να υπάρχει γύρω μας ρωμαλέο και αμετανόητο. Χωρίς ίχνος ενοχής και ντροπής θα παρέμβει σε δημόσιες συζητήσεις και θα κάνει σχόλια επιλεκτικής ευαισθησίας του στυλ «Για τους Έλληνες της Σμύρνης δε μιλάτε» ή κουτοπόνηρα θα αναρωτηθεί «για σκεφτείτε λίγο, μετά τον πόλεμο οι Εβραίοι απέκτησαν δικό τους κράτος»
Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντού γύρω μας. Δεν ξέρω αν αποτελούν την πλειοψηφία, το σίγουρο όμως είναι ότι κάνουν πολλή φασαρία, εκπέμπουν απύθμενο μίσος και αντανακλούν τεράστια ανοησία. Είναι οι σκοταδιστικές, αναχρονιστικές και εθνικιστικές φωνές που κρατούν την ελληνική κοινωνία στο Μεσαίωνα και σε μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση με όλους.
Είναι τα βλακόμουτρα που σε μια πρόταση είναι ικανοί να ανακατέψουν τους Εβραίους, τους Μασόνους, τον Σόρος, τους Ρότσιλντ και τους αεροψεκασμούς σε ένα ηλίθιο σενάριο δαιμονικής συνωμοσίας όλων των παραπάνω με απώτερο σκοπό την εξαφάνιση της ελληνικής περιούσιας φυλής. Είναι οι αμαθείς, ανόητοι και κουτοπόνηροι που νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Είναι οι ρατσιστές που καμώνονται τους πατριώτες, χωρίς να καταλαβαίνουν πως καμιά πατρίδα στην πραγματικότητα δεν τους χρειάζεται και δεν τους θέλει. Είναι οι φασίστες που εμπλουτίζουν τη βλακώδη επιχειρηματολογία τους από τις ακροδεξιές φυλλάδες που αναρτώνται καθημερινά με προσβλητικό τρόπο για την κοινωνία μας στα περίπτερα όλης της χώρας εκπέμποντας κύματα μίσους και ανοησίας σε ολόκληρο το Πανελλήνιο
Είναι αυτοί που παριστάνουν τους θεματοφύλακες των αξιών ενώ στην πραγματικότητα είναι σκέτα τομάρια. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους Χριστιανούς ενώ δεν τους καίγεται καρφάκι γι΄ αυτούς που πεινάνε. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες ενώ κλέβουν και πουλάνε την πατρίδα τους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
Υποκριτές και Φαρισαίοι, τους αναγνωρίζεις από την ψεύτικη ευγένεια που εκπέμπουν όσο πας με τα νερά τους. Θα δεις το πραγματικό τους πρόσωπο όταν πας να τους μιλήσεις για το άδικο της φτώχειας, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, για τη ματαιότητα του εθνικισμού. Τους ξέρουμε όλοι καλά. Είναι δίπλα μας, γείτονες, γνωστοί, συγγενείς.
Είναι αυτοί που μιλάνε για λαθραίους ανθρώπους. Είναι αυτοί που εμποδίζουν τα δημόσια σχολεία να δέχονται προσφυγόπουλα. Είναι αυτοί που κάνουν συσσίτια μόνο για Έλληνες. Είναι αυτοί που δε θα υπερασπιστούν ποτέ κανέναν ξένο, όσο δίκιο κι αν έχει. Είναι αυτοί που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία τη μέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι αυτοί που συγκροτούν τάγματα εφόδου για να κυνηγήσουν μετανάστες. Είναι αυτοί που αντί να χαίρονται τη μέγιστη επιτυχία του Τσιτσιπά, βρίζουν με σκαιό τρόπο το νικητή Ναδάλ. Είναι οι σύγχρονοι Μακεδονομάχοι που παλεύουν εκ του ασφαλούς για το τίποτα και το χυδαίο μαζί, αποδεικνύοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο την ασυνέχεια της ελληνικής ιστορίας.
Είναι τα βαρίδια της κοινωνίας που οφείλει η ίδια να αποτινάξει εάν θέλει να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Για να πεταχτούν όμως αυτά τα βαρίδια, πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να αρχίσουμε να μιλάμε. Για όλα , ακόμη και γι αυτά που πιθανόν να νομίζουμε ότι μπορεί να διχάζουν. Η αλήθεια δεν θα έπρεπε να διχάζει. Η αλήθεια θα έπρεπε μόνο να διδάσκει
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
