Αερικό στη λαϊκή παράδοση είναι το ξωτικό, η νεράιδα, το κακό πνεύμα. Μεταφορικά, είναι το άπιαστο. Άπιαστο όπως ο αέρας και, εξ αυτού, θαυμάσιο. Δε θα μπορούσε λοιπόν το αερικό να μην αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους ποιητές και τους καλλιτέχνες. Την αρχή έκανε ο Νίκος Γκάτσος (1966) που έγραψε για το δικό του αερικό, για μιαν άπιαστη αγάπη που  μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις

«Αερικό, αερικό λένε την κόρη που αγαπώ
Αερικό, αερικό λένε την κόρη που αγαπώ

Βγήκα στο δρόμο μια βραδιά
κι είδα να παίζουν τα παιδιά
μα πιο ψηλά στον ουρανό
έπαιζε ένα άστρο μακρινό

Αερικό Αερικό λεν το λουλούδι που αγαπώ

Πήγα και βρήκα χρυσικό
για δαχτυλίδι μαγικό
μα ήταν το δάχτυλο μικρό
και το χαμόγελο πικρό»

Από την άλλη μεριά, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου (1998) γίνεται ο ίδιος αερικό για να μπορεί να δραπετεύει, έστω και με το νου

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό»

Ενώ ο Παύλος Παυλίδης τραγουδά στο δικό του «Αερικό» (2006), για όλους τους διαφορετικούς, τους ανυπόταχτους, τους ονειροπόλους,

«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν.
Θα `ρθει μια μέρα ένα παιδί,
τη μέρα που θα επιστρέψεις,
θα `ρθει αυτό, μην το γυρέψεις
και θα σου πει...

Αερικό είσαι, αερικό...
Αερικό είσαι, αερικό...»

Τρία υπέροχα τραγούδια, τρία πραγματικά αερικά

Η νέα βαρβαρότητα είναι εδώ. Υποκρίνεται πως είναι δημοκρατία και πρόοδος, μα μόνο με τους ένστολους μπράβους και τους έμμισθους κονδυλοφόρους της μπορεί να πορεύεται. Αυταρχική και γελοία μαζί, ποντάρει στο φόβο ενώ η ίδια φαίνεται ατρόμητη. Μόνο ένα πράγμα την φοβίζει. Να πάψουμε να τη φοβόμαστε. Ο Παύλος Παυλίδης με το συγκρότημά του Β-movies και ο Γιάννης Αγγελάκας ενώνουν τις δυνάμεις τους χλευάζοντας και περιφρονώντας τη Νέα Βαρβαρότητα, μέσα από έναν ήχο βγαλμένο κατευθείαν από τα Ξύλινα Σπαθιά των '90ς

"Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα φοράει μανικετόκουμπα
χρυσάφι αγορασμένο απ’ τη Λειψία
κουμπώνει το σακάκι της
και μπρος στο καθρεφτάκι της
προβάρει την καινούργια πανοπλία

η νέα βαρβαρότητα από την αρχαιότητα
παλιά γαλέρα με καινούργιους σκλάβους
γυρίζει τη σελίδα αλλάζει πια ενότητα
χορεύει και κυκλοφορεί με μπράβους

Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα ελέγχει την ποιότητα
μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα τώρα
και τρίβοντας τα χέρια της γυαλίζει τα αστέρια της
κατέφθασαν οι μάγοι με τα δώρα

η νέα βαρβαρότητα με αβάσταχτη ελαφρότητα
ακούμπησε στο έδαφος τα βάρη
και μέσα απ’ το αερόστατο με στόχο τους αιθέρες
γελάει και μας δείχνει το φεγγάρι

η νέα βαρβαρότητα με πόση σοβαρότητα
σκλάβα μιας άρρωστης κυρίας
μοιράζει τα υπάρχοντα του εκλιπόντος άρχοντα
δακρύζει σε γκαλά φιλανθρωπίας

η νέα βαρβαρότητα μαγκιά και χυδαιότητα
γελάει τρανταχτά μεσ’ στο πορνείο
έχει προτεραιότητα με χάρη και απλότητα
φοράει το καινούργιο προσωπείο

θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε οι άθλιοι που ζούμε στη σκιά"