Σαν σήμερα, πριν από πέντε χρόνια, στις 7 Νοεμβρίου του 2016, έφυγε από τη ζωή ο Leonard Coen, ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο ερωτικούς τραγουδοποιούς. Η μουσική του ευαίσθητη και γλυκά μελαγχολική, η φωνή του βαθιά και αισθαντική, οι στίχοι του λυρικοί και ποιητικοί.

Άλλωστε ο Leonard Cohen ήταν ταυτόχρονα ποιητής και συγγραφέας. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, είχε επηρεαστεί βαθιά από την ποίηση του Λόρκα. «Όχι, δεν αντέγραψα τη φωνή του· δεν τολμούσα. Αλλά μου επέτρεψε να βρω μια φωνή· που σημαίνει, να εντοπίσω έναν εαυτό που δεν είναι σταθερός, που παλεύει για την ίδια του την ύπαρξη»

Πράγματι, στους στίχους του Cohen συνυπάρχουν το πάθος με την πνευματικότητα: «Κατά τον ιδρωμένο, παθιασμένο, βρόμικο εναγκαλισμό, με όλη την υπέροχη δύναμή του που καταλύει τον χρόνο, κατά τη διάρκεια αυτού του εναγκαλισμού δεν υπάρχει καμία διαφορά, κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στο πνευματικό και στο βέβηλο»

Κι εμείς ακούμε το Take this waltz και ταξιδεύουμε σε κόσμους ονειρικούς

And I'll dance with you in Vienna
I'll be wearing a river's disguise
The hyacinth wild on my shoulder
My mouth on the dew of your thighs

And I'll bury my soul in a scrapbook
With the photographs there, and the moss
And I'll yield to the flood of your beauty
My cheap violin and my cross

And you'll carry me down on your dancing
To the pools that you lift on your wrist
Oh my love, oh my love
Take this waltz, take this waltz
It's yours now, it's all that there is

Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο σοβιετικός στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κολαστήριο των Ναζί, εκεί όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους Εβραίοι

Από αυτή τη φρίκη είναι εμπνευσμένο το πασίγνωστο τραγούδι του Leonard Cohen “Dance me to the end of love”. Γιατί το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα τραγούδι για εραστές. Είναι ένα τραγούδι που κρύβει μέσα του όλη τη φρίκη ενός επιστημονικά οργανωμένου εγκλήματος, τόσο οργανωμένου και τόσο ψυχρού που το κάνει ακόμη πιο φρικτό. Όπως διηγήθηκε κάποτε ο Leonard Cohen « ... το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν …»