Πριν από μερικές ημέρες, έφυγε από τη ζωή η Μαριανίνα Κριεζή. Και , όπως πολλές φορές συμβαίνει όταν φεύγει κάποιος, αυτό το φευγιό αποτέλεσε την αφορμή για πολλούς από εμάς να σκύψουν – ίσως για πρώτη φορά με σοβαρότητα - πάνω στο έργο αυτής της ιδιαίτερα ταλαντούχου στιχουργού

Για να ανακαλύψουν πως αν σκάψουν λίγο κάτω από την επιφάνεια των φαινομενικά απλών στίχων της, θα διαπιστώσουν μια βαθιά φιλοσοφημένη πικρία ανάμικτη με ειρωνεία για τα καθημερινά ανθρώπινα αδιέξοδα. Μια γλυκόπικρη αναφορά για τους καθημερινούς αγώνες που ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος (;) να χάνει.

Ο απλός τρόπος έκφρασής της Μαριανίνας είναι απολύτως συνειδητός. Όπως είχε δηλώσει σε μια παλιότερη συνέντευξή της στη Lifo : «Η Ελλάδα πνίγεται στην εντεχνίλα. Σε τραγούδια που έχουν στίχους με λέξεις όπως Ισμήνη, καθρέφτης, χαντρούλα, ασβέστης, Παναγιά κ.ά. Δεν μπορώ άλλο να ακούω την Παναγιά σε τραγούδια. Πρέπει πλέον να την αφήσουνε ήσυχη. Αυτά τα έγραφε ο Γκάτσος πριν από τριάντα χρόνια»

Οι δύο πιο εμβληματικές δουλειές της Μαριανίνας Κριεζή ήταν η ραδιοφωνική εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», όπου έγραψε τους στίχους των τραγουδιών της εκπομπής και συμμετείχε στα κείμενα και ο δίσκος «Σαμποτάζ», η συνεργασία της με τη Λένα Πλάτωνος.

Δεν μεγάλωσα με τη Λιλιπούπολη. Την έμαθα αργότερα, δεν μπορεί όμως να είναι το ίδιο. Η δουλειά της Λένας Πλάτωνος δεν με άγγιξε ποτέ ιδιαίτερα. Εκεί που συναντήθηκα πρώτη φορά με τη Μαριανίνα Κριεζή ήταν στις συνεργασίες της με το Λάκη Παπαδόπουλο και την Αρλέτα στους δίσκους «Περίπου» του 1984 και «Τσάι Γιασεμιού» του 1985. Και εκεί, όμως, η πρώτη επαφή δεν ήταν θετική. Η μετεφηβική «επαναστατικότητα» με έκανε να απορρίπτω τους στίχους ως απλοϊκούς και τις ανησυχίες της στιχουργού ως μικροαστικές.

Δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω ότι αυτές οι «μικροαστικές» ανησυχίες με περίμεναν κι εμένα αργότερα στη γωνία όπου και συνειδητοποίησα πως η γραφή της Μαριανίνας ήταν μια ευφυής περιγραφή των καθημερινών μας αδιεξόδων, δοσμένη με απλότητα, χιούμορ και μια ελαφριά πικρία. Αλλά και με μια αισιοδοξία ταυτόχρονα. Γιατί, όπως και να το κάνεις, δεν χρειάζεται και πολλά πράγματα ένας άνθρωπος για να χαμογελάσει. Αρκούν ένα χαμόγελο, μια όμορφη κουβέντα, μια αγκαλιά. Μέσα στην ανελέητη βαρβαρότητα αυτού του κόσμου, η τρυφερότητα των στίχων της Μαριανίνας είναι μια απάντηση

Σαν αποχαιρετισμό προς τη Μαριανίνα Κριεζή, ετοιμάσαμε μια λίστα με τραγούδια από τη συνεργασία της Μαριανίνας με το Λάκη Παπαδόπουλο, έναν σπουδαίο και μάλλον υποτιμημένο τραγουδοποιό, και την Αρλέτα, μια από τις πιο αισθαντικές και πιο αδικημένες τραγουδίστριες που έχει γνωρίσει ο τόπος. Είναι από εκείνες τις ευτυχείς συνεργασίες που γεννούν την ομορφιά

1. Το τρυφερό σου ροζ / Τσάι γιασεμιού, 1985

2. Σερενάτα / Περίπου, 1984

3. Batida de coco / Τσάι γιασεμιού, 1985

4. Ο Τάκης / Τσάι γιασεμιού, 1985

5. Τσάι Γιασεμιού / Τσάι γιασεμιού, 1985

6. Τα ήσυχα βράδυα / Τσάι γιασεμιού, 1985

7. Κάποτε, κάπου / Πασπαρτού, 1996

8. Πλατεία Αμερικής / Περίπου, 1984

9. Αυτόματος τηλεφωνητής / Τσάι γιασεμιού, 1985

10. Όνειρα ζαχαρωτά / Τσάι γιασεμιού, 1985

Έφυγε από τη ζωή σήμερα η Μαριανίνα Κριεζή, μία από τις πιο εμβληματικές στιχουργούς του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Είχε γράψει τα τραγούδια της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» ενώ τραγούδια της έχουν τραγουδήσει η Αρλέτα, η Ελένη Δήμου, ο Στράτος Διονυσίου, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η Σαβίνα Γιαννάτου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Στίχους της έχουν μελοποιήσει οι Λένα Πλάτωνος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Σπανός κ.ά.

Εμείς διαλέξαμε να ακούσουμε το "τραγούδι της ερήμου" σε σύνθεση του Λάκη Παπαδόπουλου και ερμηνεία της Αρλέτας από το δίσκο «Τσάι Γιασεμιού» του 1996

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Σαν σήμερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1948, γεννήθηκε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ όπως αυτοσυστηνόταν κάποτε. Ένας δημιουργός με πολύ μεγάλο έργο και με μια μεγάλη ικανότητα να μεταπηδά από το ένα μουσικό ύφος σε άλλο. Έχει γράψει rock, rock&roll, μπαλάντες, έντεχνα, ποπ ακόμη και λαϊκά. Εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έδωσε σε άλλους τραγουδιστές να τα ερμηνεύσουν. Ευαίσθητος, χιουμορίστας και αξεπέραστος performer, ο Λάκης Παπαδόπουλος είναι μάλλον αδικημένος σε σχέση με την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι

Εμείς επιλέξαμε να ακούσουμε μερικά αγαπημένα μας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του Λάκη. «Και θα χαθώ» με την Ισιδώρα Σιδέρη από το 1981, τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1982, «τα ήσυχα βράδια» με την Αρλέτα από το 1984, την «Ανεμώνα του Σικάγου» με τον ίδιο από το 1988, «το βαλς της γειτονιάς» με τον ίδιο από το 1993, «της νύχτας τα ηχεία» με τον Δημήτρη Μητροπάνο από το 2008 και τα "μικρά μπαλκόνια" από το 2014 που το ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο

Καλή ακρόαση!