Θεωρούμε πως δεν λέμε κάτι καινοφανές όταν υποστηρίζουμε ότι η βλακεία ενός ανθρώπου του δίνει ελαφρυντικά στην κρίση μας γι΄αυτόν, επικαλύπτοντας άλλα παράπλευρα χαρακτηριστικά του όπως η κακία, η αλαζονεία και η αυταρχικότητα

Στις ιστορίες του κ. Κόινερ του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο κύριος Κόινερ ερωτάται:

"Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα; Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;"

– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο... Ε... μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία.

" Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία; ” ρώτησαν ξανά τον κύριο Κόινερ

- Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. απάντησε ο κ Κόινερ. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα απύθμενο εσωτερικό κενό... Ο βλαξ το υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: Με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα.. αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί... ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα μάτια του. Φαύλος κύκλος

Με αφορμή την άφιξη των πρώτων γαλλικών αεροσκαφών Rafale, θυμηθήκαμε το «Άννα, μην κλαις» , σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Το μεθυσμένο ποταμόπλοιο που λέγεται «Ελλάς» οδεύει με καραβανάδες και δεσποτάδες, αμέριμνο αλλά υπερήφανο μέσα στην άγνοιά του, κατευθείαν προς τους καταρράκτες. Ο εφιαλτικός ήχος των κατακρημνιζόμενων νερών καλύπτεται έντεχνα από τα στρατιωτικά εμβατήρια και τις ιερές δοξολογίες. Άξιος καπετάνιος ο Μητσοτάκης ο Β’ και ισάξιοι ύπαρχοι ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης. Ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για ένα λαό που επί διακόσια χρόνια βαυκαλίζεται με ιδεολογήματα. Άννα, κλάψε τώρα. Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα, για να κλάψεις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα μην κλαις
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά
Άννα μην κλαις
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες
Ο στρατός ξεκινά

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά 
Άννα μην κλαις
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες
Ο στρατός ξεκινά

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

«Αλίμονο στο λαό που έχει ανάγκη από ήρωες», έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου», θέλοντας να πει πως σε ένα λαό ώριμο, όλα τα μέλη του θα είναι ισάξιοι συνοδοιπόροι και δε θα χρειάζεται να περιμένουν άβουλοι και μοιραίοι την εμφάνιση κάποιου ήρωα που θα τους σώσει.

Δυο φορές αλίμονο, συμπληρώνουμε εμείς, στην κοινωνία που έχει ανάγκη από ευεργέτες, γιατί η ύπαρξή τους αναδεικνύει την αποτυχία της κοινωνίας να είναι αυτοδύναμη και αυτάρκης, την ίδια στιγμή που κάποια μέλη της εμφανίζονται να έχουν περίσσευμα

Τρεις φορές αλίμονο, όταν οι «ευεργέτες» χρησιμοποιούν την υποτιθέμενη ευεργεσία τους για προσωπικό όφελος, είτε αυτό πρόκειται για διαφήμιση της επιχείρησής τους είτε για να πάρουν μια θέση εκκίνησης στην πολιτική σκακιέρα του τόπου. «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό», έλεγε κάποτε ο σοφός λαός. Τώρα, όταν θέλει κάποιος να κάνει το καλό, καλεί τις κάμερες να τον φωτογραφήσουν, χωρίς ντροπή και συστολή.

Τέσσερεις φορές αλίμονο, όταν οι πολιτικοί άρχοντες, αντί να ντραπούν για το έλλειμμά τους, αυτό που δίνει χώρο στους «ευεργέτες» να παίξουν το παιχνίδι τους,  θεωρούν αντίθετα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να διαφημίσουν τον εαυτό τους και να κερδίσουν πόντους δημοφιλίας σε μια θεατρική παράσταση με φωτογράφους, χειραψίες και χαμόγελα

ΥΓ. Επιλέξαμε ως εικόνα του άρθρου μια φωτογραφία από μια τέτοια παράσταση που παίχτηκε πρόσφατα στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Ξέρουμε πως όπου και να κοιτάξουμε, τέτοιες θεατρικές παραστάσεις παίζονται παντού και σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιμένουμε να φωνάζουμε «Αλίμονο – και ντροπή - στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ευεργέτες»