Πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας την ανάγκη να χτίσουμε γύρω μας ένα προστατευτικό τείχος. Μερικές φορές μπορεί αυτό το τείχος να αποτελεί πράγματι μια σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αν μείνουμε, όμως, για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να περιμένουμε από το μαρασμό

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 1979, κυκλοφορεί το “The Wall” των Pink Floyd, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως rock όπερα. Το “The Wall” είναι ένα concept album, ένα album δηλαδή που κινείται γύρω από μία ιστορία. Μια ιστορία με πολλαπλά μηνύματα που μπορεί να ξεκινά με την αποξένωση του κεντρικού ήρωα από το περιβάλλον του και την ίδια τη ζωή, δίνει όμως την αφορμή για να καταγγελθεί μέσα από αυτήν ο πόλεμος, η καταπίεση, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός, η ομογενοποιημένη σκέψη που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα, το album προβάλλει ένα σκοτεινό δυσοίωνο όραμα για τη δυτική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος και μια προειδοποίηση για έναν ολοκληρωτικό κόσμο που ξημερώνει.

Αν και πολλοί μουσικοκριτικοί δεν το θεωρούν ως το πιο σπουδαίο album των Pink Floyd, είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο του βρετανικού συγκροτήματος και ένα από τα πιο επιτυχημένα albums της rock. Το "The Wall" έφτασε μέχρι την τρίτη θέση των βρετανικών charts και την πρώτη των αμερικανικών. Σύμφωνα με τα στατιστικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας είναι το τρίτο σε πωλήσεις album όλων των εποχών μετά το "Thriller" του Michael Jackson και το "Greatest Hits" των Eagles. Πέρα από τα στατιστικά, όμως, το “The Wall” μας άφησε αριστουργήματα όπως το “Hey you”, το “Comfortably numb”, το “Another brick in the wall” 

Η δημιουργία του album 

O Roger Waters, o βασικός δημιουργός του album, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «Η ιδέα του “The Wall” προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν να πιούν μπύρες. Έγινε μία αποξενωτική εμπειρία και μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας» 

Πράγματι, ο Waters το 1977 στο Μόντρεαλ του Καναδά, εξοργισμένος από τους θαυμαστές του που έκαναν θόρυβο κοντά στη σκηνή που έπαιζε το συγκρότημα, έφτυσε στο πρόσωπο έναν θεατή που προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή. Ο Waters ένιωσε σοκαρισμένος από την αντίδρασή του και το πόσο αποξενωμένος ένιωθε από το κοινό του. Διαπίστωνε πως όσο η επιτυχία του μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το εγώ του. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφειλόταν στην αλαζονεία και την απληστία μας»

Έτσι, ξεκίνησε να δημιουργεί το “The Wall”, μια προσωπική εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό, που του έδινε όμως την ευκαιρία να μιλήσει και για πλήθος άλλων θεμάτων που τον απασχολούσαν.

Η υπόθεση του album

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Pink. Τα τραγούδια του album αφηγούνται κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του Pink, ο οποίος οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση χτίζοντας ένα τείχος μεταξύ αυτού και του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Pink έχει χάσει τον πατέρα του και καταπιέζεται από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του αλλά και από τους καταπιεστικούς και τυραννικούς δασκάλους στο σχολείο. Κάθε μία από αυτές τις πληγές είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (Another brick in the wall) που τον απομονώνει σταδιακά από τον περίγυρό του. Στην πορεία γίνεται ένας δημοφιλής ροκ σταρ που χάνεται όμως στο δρόμο της δόξας και της επιτυχίας. Ναρκωτικά, εκρήξεις βίας, αποτυχημένες σχέσεις προσθέτουν και άλλα τούβλα στον τοίχο του Pink. O γάμος του καταστρέφεται, απομακρύνεται από τους φίλους του και γίνεται καταθλιπτικός. Κάποια στιγμή ο Pink συνειδητοποιεί τη φρίκη γύρω του και αποφασίζει να σπάσει το τείχος.

Το video-clip και η ταινία

Το πρώτο video clip του τραγουδιού, σχεδιάστηκε από τον Gerald Scarfe, έναν από τους σημαντικότερους σχεδιαστές καρτούν της Μεγάλης Βρετανίας και απεικόνιζε σπουδαστές να τρέχουν σε μια παιδική χαρά καθώς και έναν δάσκαλο-μαριονέτα.

Ο Scarfe σχεδίασε, επίσης, το εξώφυλλο του «The Wall» και το 1982 συνεργάστηκε και στην κινηματογραφική απόδοση του δίσκου, η οποία έγινε από τον Alan Parker, τον δημιουργό του “Midnight express” και του “Fame”. Στην ταινία δεν υπήρχαν διάλογοι και η πλοκή εξελισσόταν μέσα από τα τραγούδια του δίσκου

Η ταινία, παρόλα αυτά, δεν άρεσε στον Waters : «Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Το 2005, όταν ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway δήλωνε «Γι’ αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες ,η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης»

Παρόλα αυτά, η ταινία αγαπήθηκε από τους φίλους των Pink Floyd και, πέρα από την υποβλητική μουσική των Pink Floyd, αυτό που εντυπωσιάζει το θεατή είναι τα ζοφερά κινούμενα σχέδια του Scarfe που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης. 

Σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια ακριβώς, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1969, κυκλοφορεί το “Abbey Road”, το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles. Λίγο πριν την οριστική διάλυσή τους, τα "σκαθάρια" έσμιξαν και παρά τις συνεχείς και ψυχοφθόρες τριβές μεταξύ τους, κατόρθωσαν να φτιάξουν άλλον ένα μεγάλο δίσκο και να μας χαρίσουν αριστουργήματα, όπως το “Something”, το “Here comes the sun” και το “Come together”

Το “Abbey Road”, ενώ ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Beatles, κυκλοφόρησε πριν από το “Let It Be” που ήταν το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (τον Απρίλιο του 1970) και του οποίου οι ηχογραφήσεις είχαν ολοκληρωθεί πριν αρχίσουν οι ηχογραφήσεις του “Abbey Road”. Όταν κυκλοφόρησε το "Abbey Road", o John Lennon είχε ήδη αποχωρήσει από τους Beatles, ενώ ο Paul McCartney έφυγε το επόμενο έτος. Το “Abbey Road” γνώρισε άμεσα εμπορική επιτυχία και κατέκτησε το Νο1 σε Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ.

Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχώρισαν δύο τραγούδια του George Harrison, το “Something” και το “Here comes the sun” καθώς και το “Come together” των Lennon-McCartney. Όπως μας είχαν συνηθίσει στους τελευταίους τους δίσκους, έτσι και σε αυτόν δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη μουσική φόρμα. Θα ακούσουμε pop, rock, art rock, progressive rock, blues, hard rock, rock 'n roll, folk rock, ψυχεδέλεια

Πολλοί κριτικοί, πάντως, δεν το αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό την εποχή του. Τον Οκτώβριο του 1969, σε κριτική στον Guardian αναφέρεται:

“Φυσικά το άλμπουμ είναι έξυπνο και πλούσιο και αγγίζει μακράν τις περισσότερες ιδέες για μια μουσική απαιτήσεων. Μουσικά, με τη στενή έννοια της λέξης, οι Beatles είναι τόσο καλοί όσο ήταν πάντα. Όμως με την ευρεία, ζωντανή αίσθηση της λέξης, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο «καλός όσο πάντα», μουσικά. Η ισχύς της ροκ μουσικής δεν έγκειται στην ποιότητα που μπορεί να απομονωθεί ως μουσική. Η δυναμική της έγκειται στη σχέση της με τους καιρούς στους οποίους παίζεται.  Το "Abbey Road" αντανακλά ταλέντο συγκρίσιμο με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ του Beatles, αλλά είναι όμως ένα «ελαφρύ» θέμα. Ίσως και για τη δική τους ανακούφιση, οι Beatles έχασαν την επιθυμία να μας αγγίζουν συνεχώς. Θα απολαύσετε το "Abbey Road." Αλλά δεν θα σας ταρακουνήσει".

Ιστορικό θεωρείται το εξώφυλλο του album, στο οποίο εικονίζονται τα μέλη των Beatles να περνούν μία διάβαση πεζών έξω από τα φημισμένα Abbey Road Studios του Λονδίνου. Μπροστά είναι ο John Lennon, ακολουθεί ο Ringo Star, πιο πίσω ο Paul McCartney και τελευταίος ο George Harrison

Αυτό το μήνα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την κυκλοφορία ενός εμβληματικού album των Beatles, του «White album”. Με την ευκαιρία αυτή, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην αγορά μια επετειακή έκδοση του album. Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει τα 30 τραγούδια της αρχικής έκδοσης, αλλά και 27 ακουστικά ντέμο και 50 ηχογραφήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είχαν ποτέ κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Ευκαιρία, όμως, αποτελεί και για εμάς να θυμηθούμε ένα από τα album που έγραψαν οι Βeatles στην κορύφωση της ωριμότητάς τους.

Το «White album” κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1968. Ήταν το 9ο album των Σκαθαριών και είχε τίτλο “The BEATLES”. Πολύ σύντομα, όμως, καθιερώθηκε ως  "The White Album". Το album αυτό ηχογραφήθηκε από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1968, αφού το συγκρότημα των Beatles είχε μόλις επιστρέψει από ένα δίμηνο ταξίδι πνευματικών αναζητήσεων στην Ινδία.

Ήδη στο συγκρότημα είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα εσωτερικά προβλήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του album, o Ringo Star εγκατέλειψε το group για ένα μικρό χρονικό διάστημα για να γυρίσει λίγο αργότερα. Ο Lennon, εν τω μεταξύ, είχε γνωρίσει την Yoko Ono και την έφερνε ακόμη και στο στούντιο των ηχογραφήσεων, κάτι που δεν άρεσε στους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, υπήρχε ακόμη πολύ ενέργεια συσσωρευμένη στο συγκρότημα των Beatles, τόση ώστε τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορούσε να εμποδίσει το δημιουργικό τους έργο.

Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1968, μια από τις πιο εμβληματικές χρονιές της σύγχρονης μεταπολεμικής ιστορίας σε όλα τα επίπεδα. Βρισκόμαστε, επίσης, και στην καρδιά της ψυχεδελικής μουσικής και οι Beatles δε θα μπορούσαν να απέχουν από αυτό. Στο "White Album" συνεχίζεται η μετεξέλιξη και ωρίμανση των Beatles. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια είναι φανερό πως τα Σκαθάρια έχουν διανύσει τεράστια απόσταση. Έχουν εξελιχθεί μουσικά και στιχουργικά και δεν είναι πια τα ποπ είδωλα που έκαναν τα κοριτσάκια να παθαίνουν υστερία στο άκουσμά τους. Πλέον είναι ώριμοι ροκ σταρ που μπορούν να κινούνται με άνεση ακόμη και σε διαφορετικά μουσικά στυλ.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύεται με το “White album”. Το album είναι διπλό, περιλαμβάνει τριάντα τραγούδια και είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια album των Beatles. Είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος, καθώς φλερτάρει με πολλά διαφορετικά στυλ. Μπαλάντες και rock’ n’ roll ρυθμοί ανακατεύονται με ήχους folk, country και blues ακόμη και με ήχους κλασσικής μουσικής ή ήχους νέους, πειραματικούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα κομμάτι του δίσκου περιλαμβάνει μόνο ήχους. Αυτή ακριβώς η ανομοιογένεια των τραγουδιών, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε όλες τις πτυχές της μουσικής τους ιδιοφυΐας

Το album περιλαμβάνει τραγούδια που έγιναν πολύ μεγάλες επιτυχίες, όπως το “Back in the USSR” , το «Ob la di, o bla da” , το “While my guitar gently weeps” , το “Revolution”, το “Something”. Περιλαμβάνει, όμως, και άλλα κρυφά διαμάντια όπως το “Cry sister cry”, το “Piggies”, το «Happiness is a warm gun”, το “Dear Prudence”, αλλά και το υπέροχο "Goodnight" με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Το αποτέλεσμα είναι ένας χορταστικός δίσκος που βρίσκει τους Βeatles στη μέγιστη ωριμότητά τους.

Το "White Album" δεν έφτασε στο μέγεθος της αποδοχής του προηγούμενού τους album «Sgt Pepper» ούτε την επιτυχία του στους καταλόγους επιτυχιών. Οι κριτικές, δε, που δέχτηκε ήταν ανάμεικτες. Παρόλα αυτά, κατάφερε να φτάσει στο Νο 1 στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενώ στις ΗΠΑ πούλησε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Beatles.

Δυστυχώς, δε θα απέμεινε πολύς χρόνος ζωής για τους Beatles. Λίγους μήνες αργότερα, τον  Ιανουάριο του ’69, τα Σκαθάρια θα έκαναν την τελευταία δημόσια εμφάνισή τους παίζοντας στην ταράτσα των γραφείων της δισκογραφικής τους εταιρείας, Apple Corps. Το Δεκέμβριο του 1970, το πιο επιδραστικό group στην ιστορία του rock’ n ‘roll θα διαλυόταν

ακούστε εδώ το  something