Πολλοί άνθρωποι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας την ανάγκη να χτίσουμε γύρω μας ένα προστατευτικό τείχος. Μερικές φορές μπορεί αυτό το τείχος να αποτελεί πράγματι μια σανίδα σωτηρίας και μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αν μείνουμε, όμως, για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος, δεν έχουμε τίποτα περισσότερο να περιμένουμε από το μαρασμό

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου του 1979, κυκλοφορεί το “The Wall” των Pink Floyd, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της rock μουσικής. Πολλοί το χαρακτηρίζουν ως rock όπερα. Το “The Wall” είναι ένα concept album, ένα album δηλαδή που κινείται γύρω από μία ιστορία. Μια ιστορία με πολλαπλά μηνύματα που μπορεί να ξεκινά με την αποξένωση του κεντρικού ήρωα από το περιβάλλον του και την ίδια τη ζωή, δίνει όμως την αφορμή για να καταγγελθεί μέσα από αυτήν ο πόλεμος, η καταπίεση, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός, η ομογενοποιημένη σκέψη που προωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, τα ναρκωτικά. Στην πραγματικότητα, το album προβάλλει ένα σκοτεινό δυσοίωνο όραμα για τη δυτική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος και μια προειδοποίηση για έναν ολοκληρωτικό κόσμο που ξημερώνει.

Αν και πολλοί μουσικοκριτικοί δεν το θεωρούν ως το πιο σπουδαίο album των Pink Floyd, είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο του βρετανικού συγκροτήματος και ένα από τα πιο επιτυχημένα albums της rock. Το "The Wall" έφτασε μέχρι την τρίτη θέση των βρετανικών charts και την πρώτη των αμερικανικών. Σύμφωνα με τα στατιστικά της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας είναι το τρίτο σε πωλήσεις album όλων των εποχών μετά το "Thriller" του Michael Jackson και το "Greatest Hits" των Eagles. Πέρα από τα στατιστικά, όμως, το “The Wall” μας άφησε αριστουργήματα όπως το “Hey you”, το “Comfortably numb”, το “Another brick in the wall” 

Η δημιουργία του album 

O Roger Waters, o βασικός δημιουργός του album, σε συνέντευξή του είχε δηλώσει πως «Η ιδέα του “The Wall” προήλθε μέσα από δέκα χρόνια περιοδειών και συναυλιών. Ειδικότερα το 1975-1977, παίζαμε για πολύ μεγάλο κοινό όπου κάποιοι από αυτούς ήταν φαν του συγκροτήματος και κάποιοι άλλοι ερχόντουσαν να πιούν μπύρες. Έγινε μία αποξενωτική εμπειρία και μπήκε ένας τοίχος ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας» 

Πράγματι, ο Waters το 1977 στο Μόντρεαλ του Καναδά, εξοργισμένος από τους θαυμαστές του που έκαναν θόρυβο κοντά στη σκηνή που έπαιζε το συγκρότημα, έφτυσε στο πρόσωπο έναν θεατή που προσπάθησε να ανέβει στη σκηνή. Ο Waters ένιωσε σοκαρισμένος από την αντίδρασή του και το πόσο αποξενωμένος ένιωθε από το κοινό του. Διαπίστωνε πως όσο η επιτυχία του μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το εγώ του. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφειλόταν στην αλαζονεία και την απληστία μας»

Έτσι, ξεκίνησε να δημιουργεί το “The Wall”, μια προσωπική εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό, που του έδινε όμως την ευκαιρία να μιλήσει και για πλήθος άλλων θεμάτων που τον απασχολούσαν.

Η υπόθεση του album

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Pink. Τα τραγούδια του album αφηγούνται κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του Pink, ο οποίος οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση χτίζοντας ένα τείχος μεταξύ αυτού και του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Pink έχει χάσει τον πατέρα του και καταπιέζεται από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του αλλά και από τους καταπιεστικούς και τυραννικούς δασκάλους στο σχολείο. Κάθε μία από αυτές τις πληγές είναι ένα ακόμη τούβλο στον τοίχο (Another brick in the wall) που τον απομονώνει σταδιακά από τον περίγυρό του. Στην πορεία γίνεται ένας δημοφιλής ροκ σταρ που χάνεται όμως στο δρόμο της δόξας και της επιτυχίας. Ναρκωτικά, εκρήξεις βίας, αποτυχημένες σχέσεις προσθέτουν και άλλα τούβλα στον τοίχο του Pink. O γάμος του καταστρέφεται, απομακρύνεται από τους φίλους του και γίνεται καταθλιπτικός. Κάποια στιγμή ο Pink συνειδητοποιεί τη φρίκη γύρω του και αποφασίζει να σπάσει το τείχος.

Το video-clip και η ταινία

Το πρώτο video clip του τραγουδιού, σχεδιάστηκε από τον Gerald Scarfe, έναν από τους σημαντικότερους σχεδιαστές καρτούν της Μεγάλης Βρετανίας και απεικόνιζε σπουδαστές να τρέχουν σε μια παιδική χαρά καθώς και έναν δάσκαλο-μαριονέτα.

Ο Scarfe σχεδίασε, επίσης, το εξώφυλλο του «The Wall» και το 1982 συνεργάστηκε και στην κινηματογραφική απόδοση του δίσκου, η οποία έγινε από τον Alan Parker, τον δημιουργό του “Midnight express” και του “Fame”. Στην ταινία δεν υπήρχαν διάλογοι και η πλοκή εξελισσόταν μέσα από τα τραγούδια του δίσκου

Η ταινία, παρόλα αυτά, δεν άρεσε στον Waters : «Απογοητεύτηκα. Ο Pink κατέληξε μία αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του». Το 2005, όταν ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Broadway δήλωνε «Γι’ αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Pink στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες ,η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης»

Παρόλα αυτά, η ταινία αγαπήθηκε από τους φίλους των Pink Floyd και, πέρα από την υποβλητική μουσική των Pink Floyd, αυτό που εντυπωσιάζει το θεατή είναι τα ζοφερά κινούμενα σχέδια του Scarfe που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης.