Πώς ξεκινά ένας πόλεμος; Με έναν πυροβολισμό, μια εισβολή ή... με μια υπόσχεση;

Από τις πιο συναρπαστικές εκδόσεις της χρονιάς ήταν το βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη «ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το μεγάλο πλάνο» και υπότιτλο (αλλά και κατακλείδα) «Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί».

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη αλλά και έχοντας παρακολουθήσει τον δημοσιογράφο – συγγραφέα από τα σπουδαία άρθρα του στα Επίκαιρα, την Ημερησία, το Παρόν, το Πριν και άλλου, η ανάγνωση του τελευταίου του βιβλίου, μας  επιβεβαίωσε την εγκυρότητα του και το αξιόλογο του έργου του αλλά και μας προκάλεσε την ανάγκη να γράψουμε για αυτό. Για το βιβλίο και το θέμα του, αφού όταν αναφερόμαστε σε ένα βιβλίο που πραγματεύεται την επικαιρότητα με αυστηρά δημοσιογραφικά κριτήρια, ιστορικά τεκμήρια και πλήρη παράθεση αυτών, δεν μπορούμε να σταθούμε μόνο στην αξία της γραφής του αλλά κυρίως στην τεράστια αξία του ως βιβλίο αναφοράς για όποιον δεν αρκείται στη φτηνή, επιδερμική πληροφόρηση (και παραπληροφόρηση) που κυκλοφορεί ανάμεσα μας μεταμφιεσμένη σε δημοσιογραφία.

Ο Βατικιώτης ανατρέχει σε έναν τεράστιο όγκο πηγών που τις εκθέτει στην ογκωδέστατη βιβλιογραφία  που συνοδεύει το βιβλίο του και που λόγω αυτού του όγκου, η βιβλιογραφία δίνεται ηλεκτρονικά με QR code ανά κεφάλαιο που παραπέμπει στις πηγές του. Λογικό και πρακτικό αφού αν είχε προστεθεί -η βιβλιογραφία- έντυπη μέσα στο βιβλίο, ο όγκος του θα έφτανε τις αρκετές χιλιάδες σελίδες. Εντυπωσιάζει δε το ότι ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει από την αρχή πως χρησιμοποίησε  μόνο πηγές δυτικής προέλευσης και αυτό για να αποκρούσει ανυπόστατα σχόλια  καλοθελητών και συστηματικών διαστρεβλωτών  της πραγματικότητας που θα χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα τις παραπομπές σε ανατολικές, σοβιετικές ή ρωσικές πηγές για να ακυρώσουν το βιβλίο και την αξία του. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης του βιβλίου, οι αναφορές αυτών των πηγών, όπως και οι ομιλίες ή τα κείμενα συντηρητικών, ακροκεντρώων, μονεταριστών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Δύσης, όπως και άρθρα ή ρεπορτάζ μέσων όπως το Sky News, το BBC, η Le Monde, το Der Spiegel, το CNN, οι New York Times και άλλα πολλά μέσα της ίδιας ή παρόμοιας προέλευσης, αρκούν για να δείξουν και να αποδείξουν τον φρικτό κυνισμό αυτών που οδηγούν κράτη και λαούς σε αφανισμό. Να τους φανατίσουν και να τους μετατρέψουν σε πρόθυμα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων τους. Αφού βέβαια τα θύματα, κράτη και λαοί, πρώτα ικανοποιήσουν τους ρόλους που τους ανατέθηκαν εκ μέρους των δυνατών αυτού του κόσμου. Τους ρόλους των αναλώσιμων θυμάτων.

Η συγκέντρωση και σχεδόν χρονολογική παράθεση των γεγονότων (μέσω ρεπορτάζ, άρθρων και αυστηρά αξιόπιστων καταγραφών) επιχειρεί να ανατρέψει τη συμβατική αφήγηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αντί για την απλοϊκή εικόνα μίας «ρωσικής επιθετικότητας» που αποτελεί το κυρίαρχο αφήγημα των ισχυρών και των μέσων τους, ο συγγραφέας αναδεικνύει ένα βαθιά πολιτικό και γεωστρατηγικό σχέδιο που εκτυλίχθηκε σταδιακά από τη δεκαετία του 1990, με την Ουκρανία να μετατρέπεται τελικά σε πεδίο σύγκρουσης μεγάλων δυνάμεων.

Ένας πόλεμος από καιρό προετοιμασμένος

Στο κέντρο της ανάλυσης βρίσκεται μια προκλητική διαπίστωση: ο πόλεμος του 2022 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτέλεσμα μακρόχρονης και μεθοδικής πίεσης προς τη Ρωσία. Οι αληθινοί υπεύθυνοι δεν είναι εκείνοι που πάτησαν πρώτοι τη σκανδάλη, αλλά εκείνοι που έστησαν το πεδίο μάχης.

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και η δήλωση ανεξαρτησίας της Ουκρανίας είναι η αρχή της αφήγησης. Ήταν τότε που κορυφαίοι Δυτικοί ηγέτες –μεταξύ των οποίων και ο Τζέιμς Μπέικερ (James Baker υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ)  διαβεβαίωναν τη Μόσχα ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί “ούτε μια ίντσα” προς Ανατολάς. Μάλιστα στο βιβλίο παρουσιάζονται και μέρη της σχετικής αλληλογραφίας. Η δέσμευση αυτή αφορούσε αποκλειστικά και μόνο την επικείμενη τότε συνένωση των δύο Γερμανιών (την απορρόφηση της Λαϊκής από την Ομοσπονδιακή) και την ένταξη τους ως ενιαία χώρα στο ΝΑΤΟ. Ούτε μία δεκαετία μετά, η υπόσχεση αυτή ακολούθησε την τύχη των συμφωνιών που καταρτίζονται μεταξύ των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας στον κόσμο. Αθετήθηκε και ακυρώθηκε στην πράξη το 1999 με την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Τσεχίας, της Ουγγαρίας και της η Πολωνίας... Πριν όμως την ένταξη των τριών αυτών χωρών, ήδη το 1997, η Ουκρανία είχε προσεγγιστεί και ήδη υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με το ΝΑΤΟ προοιωνίζοντας το τι θα ακολουθούσε. Η επέκταση του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) προς την Ανατολή  είναι μέρος μίας αντίληψης, ενός δόγματος και στόχου που διακρίνει την Αμερικάνικη πολιτική σε ό,τι αφορά τη σχέση της με τη Ρωσία (και τη Σοβιετική Ένωση παλαιότερα). Με ξεκάθαρο στόχο τη διάσπαση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε μικρά κρατίδια, εύκολα ελεγχόμενα από την υπερδύναμη, το σχέδιο διατηρούταν σε ισχύ, προσαρμοζόμενο στις συνθήκες κάθε εποχής. Ένα παιχνίδι «καρότου και μαστιγίου» ξεκινούσε. Πολιτικές υποσχέσεις από τη Δύση, οικονομική βοήθεια και διαρκείς παρεμβάσεις στη χώρα – όλα με έναν σκοπό: να αποσπαστεί από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και να γίνει Δυτικό προτεκτοράτο.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004 αποτέλεσε κομβικό σημείο: η ανατροπή του όχι και τόσο όσο τον παρουσίαζαν τα ΜΜΕ, φιλορώσου Γιανουκόβιτς, υπό την επιρροή των ΗΠΑ και με τη δράση ΜΚΟ που δρούσαν ως μοχλοί πολιτικής πίεσης, έδειξε το μοντέλο της “ήπιας” ανατροπής καθεστώτων μέσω χρωματιστών επαναστάσεων. (ΣτΣ στο πλαίσιο των χρωματιστών επαναστάσεων ανήκει και η επονομαζόμενη "Αραβική Άνοιξη")

Η κορύφωση έρχεται το 2013-2014.  Η χώρα κατρακυλάει στη χρεοκοπία πνιγμένη από τη διαφθορά και αφαιμαγμένη από την ολιγαρχία της. Στο τραπέζι βρίσκεται η συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε. πλούσια σε εκβιασμούς και με μπόλικα προαπαιτούμενα (στην Ελλάδα ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη). Η Ε.Ε. έσπευσε να «βοηθήσει» την Ουκρανία με τον γνωστό της τρόπο. Στην πραγματικότητα επεδίωκε τη βάθυνση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, την αποσταθεροποίηση του εκλεγμένου προέδρου και την αντικατάσταση του με τον "δικό τους άνθρωπο" (δηλαδή τον άνθρωπο των Αμερικανών που υψηλόβαθμα στελέχη τους έδιναν το "παρών" στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου -Μεϊντάν) και τελικά την παράδοση της χώρας στα χέρια των "προστατών" της.  Ο τότε πρόεδρος Γιανουκόβιτς, επανεκλεγμένος το 2010, αρνείται να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε., επιλέγοντας την οικονομικά πιο συμφέρουσα προσφορά της Ρωσίας. Αυτό πυροδοτεί τις διαδηλώσεις του Ευρωμεϊντάν, που γρήγορα εξελίσσονται σε βίαιη σύγκρουση. Η συρροή Αμερικάνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων στο Κίεβο σηματοδότησε τις εξελίξεις. Όπως και των ντόπιων συνεργατών τους που δεν  ήταν άλλοι από τους φασίστες του τάγματος Αζόφ, του Δεξιού τομέα της C14 και άλλων δύσοσμων ανθέων.

Ο Λεωνίδας Βατικιώτης παρουσιάζει αποδείξεις για την άμεση εμπλοκή ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανατροπή του Γιανουκόβιτς και την ανάδειξη κυβέρνησης με τη στήριξη εθνικιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων – όπως το Τάγμα Αζόφ και τα προαναφερθέντα "φιντάνια". Μάλιστα στη σύνθεση της  κυβέρνησης που έφγαλε το Ευρω-Μεϊντάν συμμετείχαν οι φασιστικές οργανώσεις με στελέχη τους σε κρίσιμα υπουργεία ή άλλες κυβερνητικές θέσεις. Μπροστά στην κατάληψη της εξουσίας από αυτό το συνονθύλευμα αμερικανοκίνητων πολιτικών και μελών φασιστικών οργανώσεων οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί της ανατολικής Ουκρανίας αντέδρασαν, σχεδόν κηρύσσοντας την ανεξαρτησία τους. Ξέσπασε τότε ο πόλεμος στο Ντονμπάς με ανηλεείς βομβαρδισμούς  αμάχων και δικτύων υποδομής από τον Ουκρανικό στρατό και την αεροπορία, ενώ η Κριμαία προσαρτήθηκε στη Ρωσία και με δημοψήφισμα του λαού της.

Από το σημείο αυτό και μετά, ο πόλεμος είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να “εκπαιδεύει” και να εξοπλίζει τον ουκρανικό στρατό. Οι ΗΠΑ υπόσχονται ένταξη της Ουκρανίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία – μια υπόσχεση που, όπως αποδεικνύεται το 2023, δεν επρόκειτο ποτέ να τηρηθεί. Ο Ουκρανικός λαός, με απλά λόγια, χρησιμοποιήθηκε ως γεωπολιτικό όπλο. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως αν και η Ουκρανία δεν έγινε μέλος του ΝΑΤΟ έστελνε (και ακόμα στέλνει) σώματα στρατιωτών στους πολέμους που έκανε το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή. Τέτοια συνειδητή υποδούλωση δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά στην ανθρώπινη Ιστορία. Αξίζει ειδικής αναφοράς η κυνική διατύπωση Ολλανδής αξιωματούχου πως "με τη συμμετοχή των στρατιωτών από τις ανατολικές χώρες ο πόλεμος θα μας κοστίσει φτηνότερα". Ευθεία αναφορά στο πόσο κόστιζαν οι ζωές αυτών των στρατιωτών που χάνονταν στα πεδία των μαχών που έκανε το ΝΑΤΟ

Πότε ξεκίνησε ο πόλεμος;

Ο πόλεμος του 2022 δεν ξεκίνησε το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, μας λέει ο Λ. Βατικιώτης. Ήταν αποτέλεσμα προβοκατόρικων κινήσεων των ΗΠΑ και του μόνιμου υποτακτικού τους, της Ε.Ε. που σκοπό είχαν να εκβιάσουν και να οδηγήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική αντίδραση και να παρουσιαστεί ως “επιτιθέμενη δύναμη”.

Το μοντέλο αυτό –πρόκληση χωρίς κήρυξη– θυμίζει πρακτικές του Ψυχρού Πολέμου, αλλά εφαρμόζεται πλέον σε ανοιχτά εδάφη με πραγματικούς λαούς να πληρώνουν το τίμημα. Η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ τελικός στόχος. Ήταν απλώς η σκακιέρα.

Το βιβλίο δεν είναι ένα εκτενές ρεπορτάζ και ο συγγραφέας του δεν είναι «των ίσων αποστάσεων», νοοτροπία που αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο να υποστηρίζεις τον ισχυρό έναντι του αδύναμου.  Ο συγγραφέας δεν αρκείται στο να περιγράψει το γεωπολιτικό παιχνίδι. Καταγγέλλει και την υποκρισία της Δύσης, που ενώ δήθεν μάχεται τον φασισμό, στήριξε και στηρίζει με όπλα και χρήμα δυνάμεις με νεοναζιστικά σύμβολα και πρακτικές. Το “αντιφασιστικό τόξο” που διακήρυττε κατά του Πούτιν αποκαλύπτεται – στο βιβλίο – ως ένας ακόμα μύθος προς κατανάλωση.

Ο τίτλος και ο υπότιτλος του βιβλίου αποτελούν και το συμπέρασμα της ανάλυσης. Η Ουκρανία, όπως υποστηρίζει ο Βατικιώτης, δεν έπαιξε ποτέ με τους δικούς της κανόνες. Χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι και θυσιάστηκε σε έναν πόλεμο που σχεδιάστηκε αλλού, χρόνια πριν. Αν δεν υπήρχε η Ουκρανία, η Δύση θα έπρεπε να εφεύρει μια χώρα σαν κι αυτή για να παγιδεύσει τη Ρωσία σε έναν νέο ψυχρό–θερμό πόλεμο.

Το βιβλίο δεν απολογείται για κανέναν. Αναδεικνύει όμως τα γεγονότα που αποκρύπτονται. Και μας καλεί να δούμε κατάματα όχι μόνο την πολιτική της Ρωσίας, αλλά και τη στρατηγική βίας και υποκρισίας της Δύσης. Και κάπου εκείνα δούμε και τους εαυτούς μας και τη χώρα μας να παίρνει μέρος στη φρίκη, δήθεν ως γεωπολιτικός παράγοντας, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η σειρά μας για να φαγωθούμε από το θηρίο που σήμερα μας χαϊδεύει με τη φρικτή ανάσα του.

Μικρό Χρονολόγιο Ουκρανικής Κρίσης

Ουκρανία - Το μεγάλο πλάνο
Ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί

Βατικιώτης Λεωνίδας

Σελ.: 552  Σχήμα: 15 x 23  ISBN: 978-960-499-514-1

Μία τελευταία σημείωση: Στον καταγγελόμενο στο βιβλίο κυνισμό και την ανηθικότητα της γεωπολιτικής όπως ασκείται σήμερα στον πλανήτη, περιλαμβάνεται και η συνεχής προμήθεια όπλων στους Ουκρανούς ναζί από το ...Ισραήλ. Στους σημερινούς οπαδούς/νοσταλγούς του Μπαντέρα και των ταγμάτων που πολέμησαν στο πλευρό των ναζί εξοντώνοντας στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, Πολωνούς, Τσιγγάνους και κυρίως Εβραίους, το Ισραήλ στέλνει όπλα. Τη δράση αυτή του Ισραήλ καταγγέλουν οι μεγάλες Εβραϊκές οργανώσεις αλλά η προμήθεια συνεχίζεται αδιάκοπα.

Δεν είναι βέβαιο πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα προμηθεύει με πολεμικό υλικό την Ουκρανία.  Καλό είναι να μάθουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκοπεύει να καταφέρει το ακατόρθωτο. Να βάλει δηλαδή την Ελλάδα σε πόλεμο με τη Ρωσία (!). Την ίδια στιγμή που ο Ερντογάν παραδίδει μαθήματα διπλωματίας, ισορρπώντας επιδέξια και καθιστώντας τη χώρα του ρυθμιστικό παράγοντα, η Ελλάδα έχει τον Κυριάκο και τον Άδωνι να παραδίδουν μαθήματα δουλοπρεπούς ανοησίας και να μετατρέπουν την Ελλάδα σε έναν παρία της διεθνούς σκηνής

Σήμερα, δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στάθηκαν μπροστά σε κομβόι φορτηγών που μετέφεραν βλήματα των 155 mm με προορισμό την Ουκρανία.

Ακολουθεί το σχετικό άρθρο, όπως δημοσιεύτηκε στον 902.gr 

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για ακόμα μια φορά στην πράξη αντιπαλεύουν την εμπλοκή της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σφαγείο της Ουκρανίας και τους θανάσιμους κινδύνους που δημιουργεί για τον λαό.

Συγκεκριμένα οι δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν μπει μπροστά σε κομβόι με νταλίκες που μεταφέρει γομωμένα βλήματα των 155 χιλ. που παράγονται στα ΕΑΣ και στέλνονται στην Ουκρανία.

Η εμπλοκή της Ελλάδας με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του συστήματος στο μακελειό δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τον λαό.

Η χώρα μετατρέπεται σε στόχος πιθανών αντιποίνων από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα ενώ επίσης ολόκληρες περιοχές απειλούνται να τιναχτούν στον αέρα από την μεταφορά επικίνδυνων φορτίων.

Από τα μεγάφωνα του γηπέδου στο Βερολίνο, ακούγεται ο εθνικός Ύμνος της Ουκρανίας. Η κάμερα κάνει ζουμ σε έναν Ουκρανό φίλαθλο που δακρύζει, την ώρα που όπως όλα δείχνουν, βγάζει και μία selfie. Ο σκηνοθέτης πετυχαίνει το πλάνο το καλό, μια βαθιά συγκίνηση καταλαμβάνει τους τηλεθεατές και όλα πλέον είναι έτοιμα για να αρχίσει ο αγώνας.

Και όχι, δεν είναι πλάνα από ταινία αυτά, ίσως το sequel του εκπληκτικά διεισδυτικού Wag the dog. Σήμερα έχουμε αγώνα μπάσκετ. Η Ουκρανία μπορεί να έχει πόλεμο, όμως αυτό τον καιρό πρέπει να παίξει μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα από το οποίο έχει αποκλειστεί η Ρωσία εξαιτίας της εισβολής της στην Ουκρανία. Οι οπαδοί της Ουκρανίας στις κερκίδες πανηγυρίζουν στις νίκες της, στενοχωριούνται στις ήττες της και όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά

Και πώς να μην θεωρούνται φυσιολογικά σε μια εποχή που έχει χαθεί το νόημα κάθε λέξης, θυμίζοντάς μας όλο και περισσότερο το δυστοπικό 1984 του Όργουελ. Πώς να μη γελάσει πικρά κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος όταν ακούει να αποκαλείται εκβιαστής ο Πούτιν επειδή μειώνει τη μείωση της ροής του φυσικού αερίου στην Ευρώπη ή απαιτεί να πληρώνεται σε ρούβλια, αντιδρώντας στις κυρώσεις των Ευρωπαίων που γίνονται κατά παραγγελία και κατ’ απαίτηση των Αμερικανών;

Οι Ευρωπαίοι που βλέπουν με έκπληξη πως οι κυρώσεις που επιβάλλουν στη Ρωσία γυρίζουν σαν μπούμερανγκ και πλήττουν τους ίδιους. Ο χειμώνας στην Ευρώπη έρχεται με αμφίβολο το ρωσικό φυσικό αέριο και οι Ευρωπαίοι μετεωρίζονται αμήχανα , περιμένοντας ίσως βοήθεια από την Αμερική, όπως έγινε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμη βέβαια δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι Αμερικανοί μπήκαν στον πόλεμο, όχι για να απελευθερώσουν την Ευρώπη, αλλά για να την κατακτήσουν.

Δυστυχώς, οι μεγάλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί πλέον δεν υπάρχουν. Η Ευρώπη καταρρέει πολιτικά και οικονομικά. Παίζει όμως μπάσκετ. Καλό για να ξεχνιόμαστε

Κεντρικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού που έχτισε η ανθρωπότητα, είναι ο ορθός λόγος. Είναι ακριβώς εκείνο το χαρακτηριστικό που πολεμά η πάσης προέλευσης και προσανατολισμού προπαγάνδα για να επιβάλλει τη θέση που εξυπηρετεί τους στόχους της. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της παραμορφωμένης εικόνας του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Όπως η εμπορική διαφήμιση χρησιμοποιεί την παραπλάνηση μέσω εικόνων, ήχων και λόγου που θολώνουν τις σκοτεινές πλευρές ενός προϊόντος, έτσι και η πολιτική προπαγάνδα αποκρύπτει τις άβολες αλήθειες για να προβάλλει τα βολικές, τις εύπεπτες και αφομοιώσιμες από το κοινό, απόψεις που εξυπηρετούν τα σχέδια των θεραπόντων της.

Στην Ελλάδα οι εργολάβοι της «ενημέρωσης» έχουν βρει πεδίο λαμπρό για τις «δουλειές» τους και δεν σταματούν να μας βομβαρδίζουν με ελεγχόμενες αναλύσεις και φιλτραρισμένες πληροφορίες για τις παγκόσμιες εξελίξεις αποκρύπτοντας πάντα το μέρος εκείνο της εικόνας που ίσως θα έκανε τους δέκτες τους (το target group τους) να σκεφτούν. Η σκέψη απαγορεύεται στον σύγχρονο κόσμο, στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Τα ΑΡΔάκια πάσης φύσεως φροντίζουν επιμελώς γι’ αυτό

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αληθινοί δημοσιογράφοι (με την έννοια της ενασχόλησης τους με τον δημόσιο λόγο) που είναι και αυτοί που φέρουν τον τίτλο του δημοσιογράφου με την αξία τους. Και δεν είναι το ότι μεταφέρουν μία είδηση σκέτα. Μεταφέρουν και σχολιάζουν  μία είδηση μαζί με το πλαίσιο εντός του οποίου το γεγονός που αναφέρουν προκύπτει και εξελίσσεται, προκειμένου να παράσχουν την πληρέστερη κατά το δυνατό, γνώση και εκνημέρωση σε εκείνους που τη ζητούν και δεν αρκούνται στις προπαγανδιστικές -και βολικές για τις εξουσίες- εντυπώσεις.

Χθες, 26/3/2022 ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου δημοσίευσε στο ιστολόγιο του ένα άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς», άρθρο το οποίο είναι η πιο πλήρης και πιο σοβαρή ματιά σε έναν πόλεμο που διεξάγεται πολύ κοντά μας και για τον οποίο ένα διαπλεκόμενο σύστημα κυβέρνησης και ΜΜΕ φροντίζει να μας κρατάει στο σκοτάδι, παρέχοντας μας αφειδώς εντυπώσεις και χτυπώντας στο θυμικό του λαού. Του λαού που μη γνωρίζοντας σφαιρικά αυτά που εκτυλίσσονται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, γίνεται μία χρήσιμη χειραγωγήσιμη μάζα. Χρήσιμη για τα αφεντικά των τοπικών εξουσιών, των υπηρετών του μεγάλου παγκόσμιου αφεντικού  και τους σχεδιασμούς τους για έναν μονοπολικό, δικό τους  αποκλειστικά, κόσμο

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για να βοηθήσουμε στην διάδοση της πραγματικής ενημέρωσης και κυρίως για να καταλάβουμε όλοι το πόσο απαραίτητη είναι η ειρήνευση στην Ουκρανία αλλά πάντα με τρόπο δίκαιο. Γιατί ειρήνη που δεν θα βασίζεται στη Δικαιοσύνη, είναι θνησιγενής και σύντομα θα οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις για όλον τον κόσμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς. του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

26 Μαρτίου 2022

Ένα μήνα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος πόλεμος κινήσεων, εξελίσσεται σε πιο αργό, ίσως και πιο φονικό πόλεμο θέσεων, με οχυρωμένα στρατόπεδα και μακρινά πλήγματα πυροβολικού και αεροπορίας. Η γραμμή του μετώπου έχει παγιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της· οι Ρώσοι έχουν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη, κυρίως στο Νότο και στα Ανατολικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ούτε μία από τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας· ο ουκρανικός στρατός έχει καθηλώσει τις εχθρικές δυνάμεις στις πύλες των αστικών κέντρων που πολιορκούνται (με εξαίρεση τη Μαριούπολη) και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να εκδηλώνει επιτυχείς αντεπιθέσεις. Η ίδια, εκρηκτικά ασταθής ισορροπία επικρατεί στο διπλωματικό επίπεδο, με τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός σε νεκρό σημείο, αφού ούτε η Μόσχα είναι ικανοποιημένη με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα- αντί τεράστιου πολιτικού, οικονομικού και ηθικού τιμήματος- ούτε το Κίεβο αισθάνεται την ανάγκη να συνθηκολογήσει.

Σε αυτό το φόντο, ο αναπληρωτής αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Ρωσίας, Σεργκέι Ρουντσκόι, δήλωσε την Παρασκευή, 25 Μαρτίου, ότι η πρώτη φάση των ρωσικών επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση του ουκρανικού στρατού, κάτι που θα επιτρέψει στη δεύτερη φάση να επικεντρωθούν οι ρωσικές δυνάμεις στον κεντρικό τους στόχο, δηλαδή την «απελευθέρωση» ολόκληρου του Ντονμπάς [i]. Το Κίεβο και η Δύση ερμήνευσαν αυτή την τοποθέτηση ως ομολογία αποτυχίας, υποστηρίζοντας ότι ο Πούτιν περίμενε έναν περίπατο λίγων ημερών μέχρι το Κίεβο, αλλά απέτυχε οικτρά και αναγκάζεται τώρα να αναδιπλωθεί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενoς.

Ότι η ρωσική ηγεσία υποτίμησε την αντίσταση που θα συναντούσε από τον ουκρανικό στρατό (αλλά και τις σαρωτικές κυρώσεις μιας επανενωμένης, έστω προσωρινά, Δύσης) είναι μάλλον βέβαιο. Αλλά ότι το Κρεμλίνο περίμενε έναν αστραπιαίο πόλεμο λίγων ημερών, ακούγεται ως φτηνή προπαγάνδα. Η αμερικανική υπερδύναμη, στο απόγειο της μονοκρατορίας της, το 1991, χρειάστηκε 956.000 στρατιώτες και 42 μέρες πολέμου για να υπερισχύσει μιας αραβικής χώρας, του Ιράκ, εξουθενωμένης από οκτώ χρόνια τρομερού πολέμου με το Ιράν- και μάλιστα, χωρίς ο αμερικανικός στρατός να μπει στη Βαγδάτη και χωρίς να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεϊν. Μόνο ένας παράφρων στο Κρεμλίνο θα μπορούσε να υπολογίζει ότι 120.000 Ρώσοι στρατιώτες θα κατάφερναν να καταλάβουν τη δεύτερη μεγαλύτερη, σε έκταση, χώρα της Ευρώπης, που κληρονόμησε από τα χρόνια της ΕΣΣΔ ισχυρότατη πολεμική βιομηχανία, ετοιμαζόταν γι αυτό τον πόλεμο οκτώ χρόνια και απολάμβανε στρατιωτικού εξοπλισμού, πληροφοριών και εκπαίδευσης από Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο Πούτιν είναι πολλά πράγματα, αλλά παράφρων δεν είναι.

Μπορεί οι στρατιωτικοί σχεδιασμοί και οι πολιτικοί στόχοι του Κρεμλίνου να περιβάλλονται από ομίχλη, αλλά οι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι απολύτως διαυγείς. Όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Σάνγκερ, επικεφαλής του γραφείου των New York Times στην Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση Μπάιντεν εννοεί να εγκλωβίσει τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο τεράστιου κόστους, όπως συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, με την καθήλωση της ΕΣΣΔ στο ναρκοπέδιο του Αφγανιστάν (το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έστειλαν στους Ουκρανούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, που είχαν ενισχύσει την τζιχάντ των μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, έχει και τη συμβολική σημασία του). Ο γνωστός ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έγραψε στο πρακτορείο Bloomberg ότι κορυφαίοι παράγοντες της κυβέρνησης Μπάιντεν του είπαν απερίφραστα ότι το μόνο νοητό, γι αυτούς, τέλος αυτού του πολέμου περιλαμβάνει την ανατροπή του Πούτιν και μια πιο πειθήνια έναντι της Αμερικής Ρωσία- κάτι που θα αποτελούσε ταυτόχρονα ισχυρή προειδοποίηση στην Κίνα [ii]. Ο ίδιος ο (κάθε άλλο παρά αντιιμπεριαλιστής) Φέργκιουσον θεωρεί αυτή τη θεώρηση επικίνδυνη πλάνη του Μπάιντεν και το πιθανότερο είναι ότι έχει δίκιο.

Όσο μιλούν τα όπλα, επιβάλλεται κάποια σεμνότητα λόγων και οικονομία προβλέψεων, επί ποινή γρήγορης διάψευσης. Σε κάθε περίπτωση, όσοι είναι έτοιμοι να στοιχηματίσουν τα πάντα σε ένα Βατερλώ της Ρωσίας και στον πολιτικό θάνατο του Πούτιν αναλαμβάνουν ένα παιχνίδι υψηλότατου ρίσκου, για τους ίδιους και για τον κόσμο όλο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η μάχη της Μαριούπολης έχει φτάσει στο κέντρο της μαρτυρικής πόλης και η πτώση της μπορεί να είναι θέμα ημερών. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για στρατηγικής σημασίας επιτυχία των εισβολέων. Η Ουκρανία θα έχει χάσει το 80% των ακτών της και η Ρωσία θα έχει εξασφαλίσει χερσαία σύνδεση ανάμεσα στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Επιπλέον, οι Ρώσοι θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν μεγαλύτερες δυνάμεις για να προελάσουν στην περιοχή ανάμεσα στη σημερινή διαχωριστική γραμμή του Ντονιέτσκ και το Χάρκοβο, όπου συγκεντρώνονται οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού. Ήδη, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες των δυτικών συνεργείων, οι Ρώσοι έχουν θέσει υπό έλεγχο το 93% του Λουγκάνσκ και το 56% του Ντονιέτσκ (πριν από την εισβολή ήλεγχαν περίπου το ένα τρίτο των εκτάσεών τους), όπως και ένα τεράστιο, συνεχές τόξο ουκρανικών συνόρων, που ξεκινάει βόρεια του Κιέβου, συνεχίζεται έξω από το Σούμι και το Χάρκοβο, περνάει από το Ντονμπάς και την Κριμαία και φτάνει στη Χερσώνα, στη Μαύρη Θάλασσα.

Στο οικονομικό πεδίο, η Ρωσία υποφέρει σοβαρά από τις κυρώσεις και το κύμα φυγής δυτικών εταιρειών, με αποτέλεσμα το φάσμα της μαζικής ανεργίας, των ελλείψεων αγαθών και της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου να βρίσκεται επί θύραις. Είναι πιθανό, όμως, να αποφύγει την κατάρρευση χάρη στη βοήθεια κυρίως της Κίνας, αλλά και άλλων κρατών. Από τις 10 πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, μόνο μία, οι ΗΠΑ, έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.

Όταν ο Μπάιντεν, στη μακρά, διάρκειας περίπου δύο ωρών, τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Σι Τζινπίνγκ κάλεσε την Κίνα να μη στηρίξει τη Ρωσία, απειλώντας την με συνέπειες, ο Κινέζος ηγέτης του απάντησε: «Όποιος αποφάσισε να κρεμάσει το κουδούνι στο λαιμό της τίγρης, εκείνος πρέπει να πάει να της το βγάλει»-εννοώντας ότι οι Αμερικανοί εξαγρίωσαν τη Ρωσία με την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, επομένως ας λουστούν τώρα τις επιπτώσεις. Η Αμερική δεν μπορεί να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Κίνα χωρίς να πυροβολήσει τα πόδια της, καθώς η στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαία εγγυημένης καταστροφής (MAD), ανάλογη με εκείνη που υπήρχε στο πεδίο των πυρηνικών όπλων επί Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε η Κίνα δεν μπορεί να ξεχάσει το πρόσφατο, αντικινεζικό σύμφωνο AUKUS στον Ινδοειρηνικό, τη στάση των ΗΠΑ στο κεφαλαιώδες θέμα της Ταϊβάν, την υπόθαλψη αποσχιστικών τάσεων των Ουιγούρων, τον αμερικανικό πόλεμο στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών και τόσα άλλα. Μια ταπεινωτική ήττα της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν, σε αυτή τη φάση, θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα για την ίδια την Κίνα και τον Σι.

Όσο για το εσωτερικό της Ρωσίας, τίποτα δεν δείχνει μέχρι στιγμής ότι υπάρχουν σοβαρές, πραγματικά απειλητικές κινήσεις εναντίον του Πούτιν. Ανεξάρτητες (μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση) δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ρώσων εξακολουθεί να στηρίζει τον Ρώσο πρόεδρο- δυστυχώς και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ούτε από τους ολιγάρχες, οι οποίοι ούτως ή άλλως στη Ρωσία δεν διαθέτουν πολιτική δύναμη, ούτε από τους κύκλους της κρατικής γραφειοκρατίας έχουν εκδηλωθεί φυγόκεντρες τάσεις, αν και τίποτα δεν αποκλείει να εκδηλωθούν αύριο.

Με αυτά τα δεδομένα, το ενδεχόμενο παράτασης του πολέμου για κάμποσες εβδομάδες, αν όχι και μήνες, μέχρι να υπάρξει αν όχι ειρήνευση, τουλάχιστον ανακωχή, διαγράφεται ισχυρό. Κάτι τέτοιο θα ήταν εφιαλτικό πρώτα απ’ όλα για τον σκληρά δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό. Ένας στους τέσσερις Ουκρανούς έχει ήδη ξεριζωθεί από την εστία του, η οικονομική καταστροφή είναι ανείπωτη, η χώρα κινδυνεύει να διαμελιστεί, καθώς οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν κυνικά ως Ιφιγένεια, που δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν στην ανάγκη, προκειμένου να υπηρετήσουν τους μείζονες στόχους τους: τη συντριβή της Ρωσίας και την αποκατάσταση της «ενότητας της Δύσης» υπό αμερικανική ηγεμονία, δηλαδή την καθήλωση της Ευρώπης σε ρόλο θεραπαινίδας τους, κάτι από το οποίο δεν απέχουν και πολύ.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει, με βαριά καρδιά, τον πόλεμο του Πούτιν με το επιχείρημα ότι μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοούσε την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Σε καμία περίπτωση. Η απερίφραστη καταδίκη αυτού του άδικου πολέμου, που συσσωρεύει τρομερά δεινά σε έναν λαό 45 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε πολιτισμένη συνείδηση και ειδικά για τους αριστερούς. Οι νεοταξίτες και νεοδεξιοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ουκρανικό λαό, ενώ δεν ένοιωσαν καμία υποχρέωση να βγουν στους δρόμους για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Παλαιστίνης. Ο αριστερός δεν μπορεί να κοιτάξει με ήρεμη συνείδηση τον εαυτό του στον καθρέφτη αν δεν είναι λόγω και έργω με τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε όλες τις ιστορικές στιγμές.

Ό,τι δίκιο κι αν είχε η Ρωσία για την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ και για τις διώξεις των Ρωσόφωνων από τους ακροδεξιούς εθνικιστές στην Ουκρανία, το έχασε από τη στιγμή που άρχισε να βομβαρδίζει τις ουκρανικές πόλεις. Γιατί ο Πούτιν δεν αμφισβήτησε μόνο μια κυβέρνηση, αμφισβήτησε το ίδιο το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει σαν ανεξάρτητο κράτος, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα τεχνητό κατασκεύασμα του Λένιν και των μπολσεβίκων. Έφτασε στο σημείο, προτού αρχίσει ο πόλεμος, να στείλει στην Ουκρανία το εξής, επί λέξει, μήνυμα: «Σ΄αρέσει, δεν σ’ αρέσει, γλυκιά μου, θα το υποστείς». Ποιος άνθρωπος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν θα αγανακτούσε αν άκουγε να εκστομίζεται μια τέτοια φράση από έναν άντρα προς μία γυναίκα; Και ποιος μπορεί να μην εξεγερθεί όταν ακούει έναν ηγέτη κράτους να λέει αυτή την πολύ «ματσό» χυδαιότητα για έναν άλλο λαό;

Ούτε βέβαια κάνει ο Πούτιν κάποιον «αντιφασιστικό πόλεμο» στην Ουκρανία, όπως κάποιοι αφελέστατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους φασίστες που έκαναν όντως εγκλήματα πολέμου στην Οδησσό και το Ντονμπάς για να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις του- όπως ακριβώς χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί υπαρκτές θηριωδίες του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή του Χουσεϊν στο Ιράκ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να χρηματοδοτεί την Μαρίν Λεπέν στην προεκλογική εκστρατεία της.

Έστω, θα πει κανείς, αλλά ένας πολυπολικός κόσμος, με μια ισχυρή Ρωσία και μια ισχυρή Κίνα, δεν δίνει περισσότερα περιθώρια στους μικρότερους λαούς όλου του κόσμου από έναν κόσμο στο έλεος της αμερικανικής υπερδύναμης και τους συμμάχους της; Η απάντηση είναι, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ανάλογα με το τι είδους είναι η «πολυπολικότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Πολυπολικός ήταν ο κόσμος και στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που όλοι οι υπολογίσιμοι πόλοι του ήταν ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, έτοιμες να κόψουν η μία το λαρύγγι της άλλης, όπως και το έκαναν. Πολύ φοβάμαι ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη (ή μάλλον Αταξία) που ανατέλλει σήμερα θα μοιάζει λιγότερο με τον Ψυχρό Πόλεμο και περισσότερο με τον προ του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο.

Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ήταν ένα καταπιεστικό, μόνο κατ’ όνομα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά όντως στήριζε ως ένα βαθμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου απέναντι στον ιμπεριαλισμό. (Για τα εργατικά και αριστερά κινήματα της Δύσης, υπήρχε πάντα το όριο της Γιάλτας). Η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι εκφυλισμένο εργατικό κράτος, αλλά ολιγαρχικός καπιταλισμός- το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος είχε μέχρι προχθές σε κρατική θέση τον διαβόητο Ανατόλι Τσουμπάις, αρχιτέκτονα των ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων που έφτιαξαν εν μια νυκτί την τάξη των ολιγαρχών, σφετεριζόμενοι αντί πινακίου φακής τη λαϊκή περιουσία, ασφαλώς λέει πολλά, ή μάλλον τα λέει όλα. Όνειρο του Πούτιν δεν είναι η ανασύσταση της ΕΣΣΔ, αλλά της μεγαλορώσικης Αυτοκρατορίας. Ο ψυχρός κυνισμός της μεγάλης δύναμης μπορεί να τον οδηγήσει να στηρίξει, κάποια στιγμή, αριστερές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, με την ίδια άνεση που θα στηρίξει το Ισραήλ, με το οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις, στη Μέση Ανατολή.

Ο ίδιος ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, αντί να αποτελέσει πλήγμα για τις ΗΠΑ, εξελίσσεται σε καταλύτη για την ενίσχυσή τους, σε μια ακόμη εκδήλωση της ετερογονίας των σκοπών. Από «εγκεφαλικά νεκρό», κατά Μακρόν, το ΝΑΤΟ ανένηψε και διανύει μια δεύτερη νεότητα. Η ίδια η Ρωσία, ακόμη κι αν αποκομίσει (εύθραυστα και διαρκώς αμφισβητήσιμα) στρατιωτικά κέρδη, θα υποστεί τεράστια πολιτική, οικονομική και ηθική ζημιά. Το πιθανότερο είναι ότι θα περιπέσει σε θέση ελάσσονος εταίρου της Κίνας, μια και η ρωσική οικονομία είναι το ένα δέκατο της κινεζικής. Αυτό σημαίνει ότι οι Κινέζοι, προκειμένου να σώσουν τη Ρωσία, θα αποκτήσουν κοψοχρονιά επιχειρήσεις- φιλέτο και θα την κάνουν ισχυρότατα εξαρτημένη από το Πεκίνο σε τρία κρίσιμα πεδία: το τραπεζικό, τις ροές ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες. Στο μεταξύ, ο κόσμος όλος θα απειλείται από μια μεγάλων διαστάσεων επισιτιστική κρίση (Ρωσία και Ουκρανία μαζί παράγουν το ένα τέταρτο των παγκόσμιων σιτηρών), ενώ η παγκόσμια οικονομία είναι πολύ πιθανό να γνωρίσει μια νέα, οδυνηρή ύφεση. Τηρουμένων των αναλογιών, όπως οι γεωπολιτικές κρίσεις από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 και την ιρανική επανάσταση του 1979 οδήγησαν πρώτα σε ενεργειακές κρίσεις, ύστερα σε γενικευμένη ύφεση και τελικά σε αλλαγή οικονομικού υποδείγματος επί τα χείρω, από τον κεϋνσιανισμό στον νεοφιλελευθερισμό.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, νομίζω, προφανές. Η μόνη πολιτικά και ηθικά επιβεβλημένη στάση ενός προοδευτικού πολίτη απέναντι σε αυτό τον ολέθριο, από κάθε σκοπιά, πόλεμο είναι να εξεγερθεί και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό του με μια δίκαιη ειρήνη. Κάτι που σημαίνει αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Ουκρανία, ρωσικών και Δυτικών (σύμβουλοι, εκπαιδευτές, μισθοφόροι), ακύρωση των σχεδίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια και κυριαρχία της, σεβασμό των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων και των άλλων εθνικών ομάδων, αποκατάσταση των κομμάτων που έχουν βγει στην παρανομία από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις του Κιέβου, επίλυση του προβλήματος στο Ντονμπάς με διαπραγματεύσεις και όχι με τα όπλα. Ουτοπικό; Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως. Αλλά συνένοχοι του εγκλήματος, είτε των μεν, είτε των δε, δεν μπορούμε να γίνουμε και δεν θα γίνουμε.

Παραπομπές:

[i] Ντονμπάς σημαίνει «λεκάνη του ποταμού Ντον». Πρόκειται για την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας πάνω από την Αζοφική Θάλασσα, που περιλαμβάνει τις ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 2014, που ακολούθησε την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι δύο επαρχίες διχοτομήθηκαν και οι φιλορώσοι αυτονομιστές ανακήρυξαν «Λαϊκές Δημοκρατίες» στα τμήματα που ήλεγχαν. (βλ. χάρτη εξωφύλλου – πηγή ΕΦΣΥΝ)

[ii] Bloomberg - Nial Ferguson, “Putin Misunderstands History. So, Unfortunately, Does the U.S.”,

πηγή

Και τώρα; Με ποιους είμαστε; Με ποιους πρέπει να είμαστε; Ας απαντήσουμε λοιπόν

Πρέπει να είμαστε με τους Εβραίους όταν οδηγούνταν στα κρεματόρια των ναζί. Πρέπει να είμαστε και με τους Παλαιστίνιους που στενάζουν ακόμη από την Ισραηλινή κατοχή

Πρέπει να είμαστε με τους εκτελεσμένους στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο και στη Βιάννο. Πρέπει να είμαστε και με τους Γερμανούς άμαχους της Δρέσδης όταν βομβαρδιζόταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Πρέπει να είμαστε με τους άμαχους της Γκουέρνικα όταν ισοπεδωνόταν από τα γερμανικά και ιταλικά βομβαρδιστικά.

Πρέπει να είμαστε με τους Κινέζους της Μαντζουρίας όταν υπέφεραν από την κτηνώδη θηριωδία των γιαπωνέζικων στρατευμάτων. Πρέπει να είμαστε και με τους γιαπωνέζους άμαχους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι όταν δέχονταν τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών.

Πρέπει να είμαστε με τους κομμουνιστές εξόριστους στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στον Αη Στράτη. Πρέπει να είμαστε και με τους Ούγγρους του ’56 όταν στέκονταν μπροστά στα σοβιετικά τανκς.

Πρέπει να είμαστε με τους Βιετναμέζους όταν έπεφταν πάνω τους οι βόμβες ναπάλμ των Αμερικανών. Πρέπει να είμαστε με τους Χιλιανούς και τον Αλιέντε όταν δολοφονούνταν από την αμερικανοκίνητη επέμβαση.

Πρέπει να είμαστε με τους Σέρβους άμαχους του Βελιγραδίου όταν βομβαρδιζόταν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Πρέπει να είμαστε και με τους άμαχους του Σεράγιεβο όταν βομβαρδιζόταν από τους Σέρβους.

Πρέπει να είμαστε με τους Ιρακινούς άμαχους όταν βομβαρδίζονταν από το ΝΑΤΟ. Πρέπει να είμαστε με όλους τους άμαχους της Μέσης Ανατολής που ξεσπιτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις θηριωδίες των Ταλιμπάν, χωρίς να ξεχνάμε πως οι Ταλιμπάν είναι και αυτοί δημιούργημα του ΝΑΤΟ. Πρέπει όμως να είμαστε και με τους Αμερικανούς αμάχους στους Δίδυμους Πύργους.

Και, βέβαια, είμαστε με τους άμαχους Ουκρανούς και παρακαλούμε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Γιατί ο πόλεμος είναι κάτι αφύσικο, δεν έχει λογική. Γιατί ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί. Γιατί κανένας, ακόμη και από αυτούς που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, δεν προσπάθησε στην πραγματικότητα να τον αποτρέψει

Με ποιους δεν είμαστε; Δεν είμαστε με τους εισβολείς, με τους κατακτητές, με τους κονκισταδόρες, με τους Σταυροφόρους, με τους αποικιοκράτες, με τους εθνικιστές.

Και επίσης δεν είμαστε με τους υποκριτές που επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο όποτε τους βολεύει, την ίδια στιγμή που το έχουν κάνει αμέτρητες φορές κουρελόχαρτο με τις πράξεις τους. Γιατί, αν καταδικάζεις την υποκρισία, δεν σημαίνει ότι είσαι με τον Πούτιν και ότι κάνεις συμψηφισμούς στα εγκλήματα. Και γιατί, αν δεν την καταδικάζεις, σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα, σε αυτόν δηλαδή που παραβιάζει διαχρονικά και ατιμώρητα το Διεθνές Δίκαιο, να συνεχίσει να το κάνει και μάλιστα στο όνομά του. Γιατί θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα να ταυτίσει το Δίκαιο με τη δική του βαρβαρότητα. Έτσι, όμως, δεν θα έχει τέλος η βία. Απλά, θα είναι μονόπλευρη και νομιμοποιημένη