Πώς ξεκινά ένας πόλεμος; Με έναν πυροβολισμό, μια εισβολή ή... με μια υπόσχεση;

Από τις πιο συναρπαστικές εκδόσεις της χρονιάς ήταν το βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη «ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Το μεγάλο πλάνο» και υπότιτλο (αλλά και κατακλείδα) «Αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί».

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Λεωνίδα Βατικιώτη αλλά και έχοντας παρακολουθήσει τον δημοσιογράφο – συγγραφέα από τα σπουδαία άρθρα του στα Επίκαιρα, την Ημερησία, το Παρόν, το Πριν και άλλου, η ανάγνωση του τελευταίου του βιβλίου, μας  επιβεβαίωσε την εγκυρότητα του και το αξιόλογο του έργου του αλλά και μας προκάλεσε την ανάγκη να γράψουμε για αυτό. Για το βιβλίο και το θέμα του, αφού όταν αναφερόμαστε σε ένα βιβλίο που πραγματεύεται την επικαιρότητα με αυστηρά δημοσιογραφικά κριτήρια, ιστορικά τεκμήρια και πλήρη παράθεση αυτών, δεν μπορούμε να σταθούμε μόνο στην αξία της γραφής του αλλά κυρίως στην τεράστια αξία του ως βιβλίο αναφοράς για όποιον δεν αρκείται στη φτηνή, επιδερμική πληροφόρηση (και παραπληροφόρηση) που κυκλοφορεί ανάμεσα μας μεταμφιεσμένη σε δημοσιογραφία.

Ο Βατικιώτης ανατρέχει σε έναν τεράστιο όγκο πηγών που τις εκθέτει στην ογκωδέστατη βιβλιογραφία  που συνοδεύει το βιβλίο του και που λόγω αυτού του όγκου, η βιβλιογραφία δίνεται ηλεκτρονικά με QR code ανά κεφάλαιο που παραπέμπει στις πηγές του. Λογικό και πρακτικό αφού αν είχε προστεθεί -η βιβλιογραφία- έντυπη μέσα στο βιβλίο, ο όγκος του θα έφτανε τις αρκετές χιλιάδες σελίδες. Εντυπωσιάζει δε το ότι ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει από την αρχή πως χρησιμοποίησε  μόνο πηγές δυτικής προέλευσης και αυτό για να αποκρούσει ανυπόστατα σχόλια  καλοθελητών και συστηματικών διαστρεβλωτών  της πραγματικότητας που θα χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα τις παραπομπές σε ανατολικές, σοβιετικές ή ρωσικές πηγές για να ακυρώσουν το βιβλίο και την αξία του. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης του βιβλίου, οι αναφορές αυτών των πηγών, όπως και οι ομιλίες ή τα κείμενα συντηρητικών, ακροκεντρώων, μονεταριστών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Δύσης, όπως και άρθρα ή ρεπορτάζ μέσων όπως το Sky News, το BBC, η Le Monde, το Der Spiegel, το CNN, οι New York Times και άλλα πολλά μέσα της ίδιας ή παρόμοιας προέλευσης, αρκούν για να δείξουν και να αποδείξουν τον φρικτό κυνισμό αυτών που οδηγούν κράτη και λαούς σε αφανισμό. Να τους φανατίσουν και να τους μετατρέψουν σε πρόθυμα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων τους. Αφού βέβαια τα θύματα, κράτη και λαοί, πρώτα ικανοποιήσουν τους ρόλους που τους ανατέθηκαν εκ μέρους των δυνατών αυτού του κόσμου. Τους ρόλους των αναλώσιμων θυμάτων.

Η συγκέντρωση και σχεδόν χρονολογική παράθεση των γεγονότων (μέσω ρεπορτάζ, άρθρων και αυστηρά αξιόπιστων καταγραφών) επιχειρεί να ανατρέψει τη συμβατική αφήγηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αντί για την απλοϊκή εικόνα μίας «ρωσικής επιθετικότητας» που αποτελεί το κυρίαρχο αφήγημα των ισχυρών και των μέσων τους, ο συγγραφέας αναδεικνύει ένα βαθιά πολιτικό και γεωστρατηγικό σχέδιο που εκτυλίχθηκε σταδιακά από τη δεκαετία του 1990, με την Ουκρανία να μετατρέπεται τελικά σε πεδίο σύγκρουσης μεγάλων δυνάμεων.

Ένας πόλεμος από καιρό προετοιμασμένος

Στο κέντρο της ανάλυσης βρίσκεται μια προκλητική διαπίστωση: ο πόλεμος του 2022 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτέλεσμα μακρόχρονης και μεθοδικής πίεσης προς τη Ρωσία. Οι αληθινοί υπεύθυνοι δεν είναι εκείνοι που πάτησαν πρώτοι τη σκανδάλη, αλλά εκείνοι που έστησαν το πεδίο μάχης.

Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και η δήλωση ανεξαρτησίας της Ουκρανίας είναι η αρχή της αφήγησης. Ήταν τότε που κορυφαίοι Δυτικοί ηγέτες –μεταξύ των οποίων και ο Τζέιμς Μπέικερ (James Baker υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ)  διαβεβαίωναν τη Μόσχα ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί “ούτε μια ίντσα” προς Ανατολάς. Μάλιστα στο βιβλίο παρουσιάζονται και μέρη της σχετικής αλληλογραφίας. Η δέσμευση αυτή αφορούσε αποκλειστικά και μόνο την επικείμενη τότε συνένωση των δύο Γερμανιών (την απορρόφηση της Λαϊκής από την Ομοσπονδιακή) και την ένταξη τους ως ενιαία χώρα στο ΝΑΤΟ. Ούτε μία δεκαετία μετά, η υπόσχεση αυτή ακολούθησε την τύχη των συμφωνιών που καταρτίζονται μεταξύ των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας στον κόσμο. Αθετήθηκε και ακυρώθηκε στην πράξη το 1999 με την ένταξη στο ΝΑΤΟ της Τσεχίας, της Ουγγαρίας και της η Πολωνίας... Πριν όμως την ένταξη των τριών αυτών χωρών, ήδη το 1997, η Ουκρανία είχε προσεγγιστεί και ήδη υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με το ΝΑΤΟ προοιωνίζοντας το τι θα ακολουθούσε. Η επέκταση του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) προς την Ανατολή  είναι μέρος μίας αντίληψης, ενός δόγματος και στόχου που διακρίνει την Αμερικάνικη πολιτική σε ό,τι αφορά τη σχέση της με τη Ρωσία (και τη Σοβιετική Ένωση παλαιότερα). Με ξεκάθαρο στόχο τη διάσπαση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε μικρά κρατίδια, εύκολα ελεγχόμενα από την υπερδύναμη, το σχέδιο διατηρούταν σε ισχύ, προσαρμοζόμενο στις συνθήκες κάθε εποχής. Ένα παιχνίδι «καρότου και μαστιγίου» ξεκινούσε. Πολιτικές υποσχέσεις από τη Δύση, οικονομική βοήθεια και διαρκείς παρεμβάσεις στη χώρα – όλα με έναν σκοπό: να αποσπαστεί από τη ρωσική σφαίρα επιρροής και να γίνει Δυτικό προτεκτοράτο.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004 αποτέλεσε κομβικό σημείο: η ανατροπή του όχι και τόσο όσο τον παρουσίαζαν τα ΜΜΕ, φιλορώσου Γιανουκόβιτς, υπό την επιρροή των ΗΠΑ και με τη δράση ΜΚΟ που δρούσαν ως μοχλοί πολιτικής πίεσης, έδειξε το μοντέλο της “ήπιας” ανατροπής καθεστώτων μέσω χρωματιστών επαναστάσεων. (ΣτΣ στο πλαίσιο των χρωματιστών επαναστάσεων ανήκει και η επονομαζόμενη "Αραβική Άνοιξη")

Η κορύφωση έρχεται το 2013-2014.  Η χώρα κατρακυλάει στη χρεοκοπία πνιγμένη από τη διαφθορά και αφαιμαγμένη από την ολιγαρχία της. Στο τραπέζι βρίσκεται η συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε. πλούσια σε εκβιασμούς και με μπόλικα προαπαιτούμενα (στην Ελλάδα ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη). Η Ε.Ε. έσπευσε να «βοηθήσει» την Ουκρανία με τον γνωστό της τρόπο. Στην πραγματικότητα επεδίωκε τη βάθυνση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, την αποσταθεροποίηση του εκλεγμένου προέδρου και την αντικατάσταση του με τον "δικό τους άνθρωπο" (δηλαδή τον άνθρωπο των Αμερικανών που υψηλόβαθμα στελέχη τους έδιναν το "παρών" στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου -Μεϊντάν) και τελικά την παράδοση της χώρας στα χέρια των "προστατών" της.  Ο τότε πρόεδρος Γιανουκόβιτς, επανεκλεγμένος το 2010, αρνείται να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε., επιλέγοντας την οικονομικά πιο συμφέρουσα προσφορά της Ρωσίας. Αυτό πυροδοτεί τις διαδηλώσεις του Ευρωμεϊντάν, που γρήγορα εξελίσσονται σε βίαιη σύγκρουση. Η συρροή Αμερικάνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων στο Κίεβο σηματοδότησε τις εξελίξεις. Όπως και των ντόπιων συνεργατών τους που δεν  ήταν άλλοι από τους φασίστες του τάγματος Αζόφ, του Δεξιού τομέα της C14 και άλλων δύσοσμων ανθέων.

Ο Λεωνίδας Βατικιώτης παρουσιάζει αποδείξεις για την άμεση εμπλοκή ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανατροπή του Γιανουκόβιτς και την ανάδειξη κυβέρνησης με τη στήριξη εθνικιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων – όπως το Τάγμα Αζόφ και τα προαναφερθέντα "φιντάνια". Μάλιστα στη σύνθεση της  κυβέρνησης που έφγαλε το Ευρω-Μεϊντάν συμμετείχαν οι φασιστικές οργανώσεις με στελέχη τους σε κρίσιμα υπουργεία ή άλλες κυβερνητικές θέσεις. Μπροστά στην κατάληψη της εξουσίας από αυτό το συνονθύλευμα αμερικανοκίνητων πολιτικών και μελών φασιστικών οργανώσεων οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί της ανατολικής Ουκρανίας αντέδρασαν, σχεδόν κηρύσσοντας την ανεξαρτησία τους. Ξέσπασε τότε ο πόλεμος στο Ντονμπάς με ανηλεείς βομβαρδισμούς  αμάχων και δικτύων υποδομής από τον Ουκρανικό στρατό και την αεροπορία, ενώ η Κριμαία προσαρτήθηκε στη Ρωσία και με δημοψήφισμα του λαού της.

Από το σημείο αυτό και μετά, ο πόλεμος είναι σχεδόν αναπόφευκτος. Το ΝΑΤΟ συνεχίζει να “εκπαιδεύει” και να εξοπλίζει τον ουκρανικό στρατό. Οι ΗΠΑ υπόσχονται ένταξη της Ουκρανίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία – μια υπόσχεση που, όπως αποδεικνύεται το 2023, δεν επρόκειτο ποτέ να τηρηθεί. Ο Ουκρανικός λαός, με απλά λόγια, χρησιμοποιήθηκε ως γεωπολιτικό όπλο. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως αν και η Ουκρανία δεν έγινε μέλος του ΝΑΤΟ έστελνε (και ακόμα στέλνει) σώματα στρατιωτών στους πολέμους που έκανε το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή. Τέτοια συνειδητή υποδούλωση δεν πρέπει να έχει υπάρξει ξανά στην ανθρώπινη Ιστορία. Αξίζει ειδικής αναφοράς η κυνική διατύπωση Ολλανδής αξιωματούχου πως "με τη συμμετοχή των στρατιωτών από τις ανατολικές χώρες ο πόλεμος θα μας κοστίσει φτηνότερα". Ευθεία αναφορά στο πόσο κόστιζαν οι ζωές αυτών των στρατιωτών που χάνονταν στα πεδία των μαχών που έκανε το ΝΑΤΟ

Πότε ξεκίνησε ο πόλεμος;

Ο πόλεμος του 2022 δεν ξεκίνησε το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, μας λέει ο Λ. Βατικιώτης. Ήταν αποτέλεσμα προβοκατόρικων κινήσεων των ΗΠΑ και του μόνιμου υποτακτικού τους, της Ε.Ε. που σκοπό είχαν να εκβιάσουν και να οδηγήσουν τη Ρωσία σε στρατιωτική αντίδραση και να παρουσιαστεί ως “επιτιθέμενη δύναμη”.

Το μοντέλο αυτό –πρόκληση χωρίς κήρυξη– θυμίζει πρακτικές του Ψυχρού Πολέμου, αλλά εφαρμόζεται πλέον σε ανοιχτά εδάφη με πραγματικούς λαούς να πληρώνουν το τίμημα. Η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ τελικός στόχος. Ήταν απλώς η σκακιέρα.

Το βιβλίο δεν είναι ένα εκτενές ρεπορτάζ και ο συγγραφέας του δεν είναι «των ίσων αποστάσεων», νοοτροπία που αποτελεί τον ασφαλέστερο τρόπο να υποστηρίζεις τον ισχυρό έναντι του αδύναμου.  Ο συγγραφέας δεν αρκείται στο να περιγράψει το γεωπολιτικό παιχνίδι. Καταγγέλλει και την υποκρισία της Δύσης, που ενώ δήθεν μάχεται τον φασισμό, στήριξε και στηρίζει με όπλα και χρήμα δυνάμεις με νεοναζιστικά σύμβολα και πρακτικές. Το “αντιφασιστικό τόξο” που διακήρυττε κατά του Πούτιν αποκαλύπτεται – στο βιβλίο – ως ένας ακόμα μύθος προς κατανάλωση.

Ο τίτλος και ο υπότιτλος του βιβλίου αποτελούν και το συμπέρασμα της ανάλυσης. Η Ουκρανία, όπως υποστηρίζει ο Βατικιώτης, δεν έπαιξε ποτέ με τους δικούς της κανόνες. Χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι και θυσιάστηκε σε έναν πόλεμο που σχεδιάστηκε αλλού, χρόνια πριν. Αν δεν υπήρχε η Ουκρανία, η Δύση θα έπρεπε να εφεύρει μια χώρα σαν κι αυτή για να παγιδεύσει τη Ρωσία σε έναν νέο ψυχρό–θερμό πόλεμο.

Το βιβλίο δεν απολογείται για κανέναν. Αναδεικνύει όμως τα γεγονότα που αποκρύπτονται. Και μας καλεί να δούμε κατάματα όχι μόνο την πολιτική της Ρωσίας, αλλά και τη στρατηγική βίας και υποκρισίας της Δύσης. Και κάπου εκείνα δούμε και τους εαυτούς μας και τη χώρα μας να παίρνει μέρος στη φρίκη, δήθεν ως γεωπολιτικός παράγοντας, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η σειρά μας για να φαγωθούμε από το θηρίο που σήμερα μας χαϊδεύει με τη φρικτή ανάσα του.

Μικρό Χρονολόγιο Ουκρανικής Κρίσης

Ουκρανία - Το μεγάλο πλάνο
Ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί

Βατικιώτης Λεωνίδας

Σελ.: 552  Σχήμα: 15 x 23  ISBN: 978-960-499-514-1

Μία τελευταία σημείωση: Στον καταγγελόμενο στο βιβλίο κυνισμό και την ανηθικότητα της γεωπολιτικής όπως ασκείται σήμερα στον πλανήτη, περιλαμβάνεται και η συνεχής προμήθεια όπλων στους Ουκρανούς ναζί από το ...Ισραήλ. Στους σημερινούς οπαδούς/νοσταλγούς του Μπαντέρα και των ταγμάτων που πολέμησαν στο πλευρό των ναζί εξοντώνοντας στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, Πολωνούς, Τσιγγάνους και κυρίως Εβραίους, το Ισραήλ στέλνει όπλα. Τη δράση αυτή του Ισραήλ καταγγέλουν οι μεγάλες Εβραϊκές οργανώσεις αλλά η προμήθεια συνεχίζεται αδιάκοπα.